All Chapters of เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: Chapter 101 - Chapter 110

ลิเดียรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมเอ่ย “เธอจะดุอะไรฉันนักหนา! เธอแค่ทิ้งฉันไว้ที่นี่ก็จบแล้ว!”เฉินมู่ยังคงดึงคนเจ้าน้ำตาไปข้างหน้าเรื่อย ๆ “เธอคิดว่าฉันอยากช่วยเธอมากนักหรือไง? ถ้าไม่เห็นแก่พ่อของเธอ ฉันก็กะจะไม่สนใจเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”ตามหลักแล้ว ไซม่อนมีนิสัยที่รักลูกสาวมากเท่าชีวิต ถ้าหากวันนี้ลิเดียมาจบเห่อยู่ที่นี่ หมอนั่นได้ร้องไห้จนตายอยู่ในคฤหาสน์แน่ ๆ กว่าสองร่างจะย้ายขึ้นมาข้างบนได้ก็ช่างยากเย็นแสนเข็ญ เฉินมู่พาอีกคนเข้าไปในห้องเก็บเอกสารในห้องมีเพียงหน้าต่างขนาดเล็กและแสงไฟสลัว ๆ เท่านั้น เฉินมู่จับลิเดียยัดเข้าไปใต้โต๊ะตัวใหญ่แล้วดึงเสื้อผ้าเธอออก“เธอจะทำอะไรเนี่ย!” ลิเดียตะโกนด้วยความตื่นตระหนกเฉินมู่จึงใช้มือปิดที่ใบหน้าของเธอไว้ “หุบปากซะ!”ลิเดียเงียบปากทันที พลางมองเฉินมู่ด้วยน้ำตานองอย่างน่าเวทนา เฉินมู่ถูกสีหน้าที่น่าสงสารนี้ทำให้ตัวเองจนปัญญา ไม่นานสาวเจ้าก็พูดขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค “ยังมีแรงตะโกนอยู่ แสดงว่ายังไม่ถึงตาย”มือเรียวจัดชุดให้เข้าที่ แล้วถอดเสื้อโค้ทตัวนอกออกมาคลุมตัวลิเดียเอาไว้ “รออยู่ในนี้ ห้ามส่งเสียงดัง”แต่พอ

เฉินมู่พุ่งเข้าไปดึงเธอออกมาจากใต้โต๊ะพร้อมดุเสียงแหลม “ตะโกนอะไรนักหนา! ตอนที่ดวลปืนกับฉันยังอวดดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”ลิเดียตัวสั่นเทา “ฉัน...ฉันไม่เคยฆ่าคน...”เฉินมู่ชะงักมือไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ลิเดีย เรื่องที่ฉันช่วยชีวิตเธอไว้ เธอต้องเก็บเป็นความลับนะ”สติของลิเดียเลอะเลือนเล็กน้อยเพราะเสียเลือดไปมาก เธอกระพริบตาปริบ ๆ “อะไรเหรอ?”เฉินมู่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา “เรื่องของวันนี้ ห้ามบอกใครเด็ดขาด เธอไม่ได้เห็นฉันยิงปืน และก็ไม่ได้เห็นฉันฆ่าคน ได้ยินไหม?”ลิเดียพูดเพียง “อื้อ” พลันร่างกายก็อ่อนยวบแล้วสลบลงไปในอ้อมแขนของเฉินมู่เฉินมู่ทำได้เพียงแบกเธอขึ้นมาและเดินออกจากห้องเก็บเอกสาร พอเห็นตำรวจเข้ายึดชั้นล่างได้แล้วจึงยกมือขึ้นตะโกนเรียก “ช่วยด้วยค่ะ! เรียกรถพยาบาลที!”ฮั่วหยุนเซียวเบนสายตาขึ้นมองก็พบกับเฉินมู่ที่หน้าตามอมแมมไปด้วยฝุ่น เขารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที ร่างสูงไม่ได้สนใจลิเดียที่หมดสติลงไปอย่างสิ้นเชิง เขาดึงเฉินมู่เข้ามาใกล้ พร้อมจ้องมองร่างเล็กด้วยสายตาเย็นยะเยือกเฉินมู่ตะลึงงัน เธอยกยิ้มที่มุมปากอย่างอึดอัด “คุณฮั่ว? คุณมาได้ยังไงคะ?”เดิมทีชุดที่เฉินมู่สว

สำนักงานใหญ่ของกองทุนเทียนสื่อได้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นแบบนี้ เห็นทีเฉินมู่คงจะต้องเลื่อนเรื่องแก้ไขคุณสมบัติรายชื่อออกไปก่อน แต่คาดไม่ถึงว่าในวันถัดมา เธอจะได้รับสายโทรศัพท์จากคุณสมิธบทสนทนาในสายมีอยู่ว่า คุณสมิธกล่าวว่าตัวแทนของตระกูลคอลลินตกลงที่จะแก้ไขรายชื่อการเข้าเป็นสมาชิกของเฉินมู่ให้ ถึงขนาดให้คนส่งเอกสารพร้อมลายเซ็นมาให้ในคืนนั้นเลยแต่พอเกิดเรื่องน่าสยดสยองขึ้นแบบนี้ กองทุนเทียนสื่อจึงตัดสินใจที่จะยุติกระบวนการ และจะไม่มีการลงคะแนนเสียงในที่ประชุมอีกต่อไปเฉินมู่ไม่มีความเห็นแต่อย่างใด เธอได้รับเอกสารการแก้ไขมาอย่างรวดเร็ว กองทุนเทียนสื่อมอบเกียรติยศที่เป็นของแม่เธอทั้งหมดคืนกลับมาให้ แถมยังลิดรอนสิทธิ์การเป็นสมาชิกของเฉินชิงเสวี่ยอีกด้วยตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป กองทุนเทียนสื่อก็จะไม่มีสมาชิกที่เป็นคนตระกูลเฉินอีก สมาชิกระดับสูงของพวกเขามีเพียงแค่คุณเฉินเค่อซูที่เสียชีวิตก่อนวัยอันควรเท่านั้นสองวันถัดมา เฉินมู่ได้รับจดหมายเชิญจากตระกูลคอลลิน สัญลักษณ์บนบัตรเชิญเป็นตัวอักษรแบบตัวเขียนที่ประทับไว้สวยงาม เพื่อเรียนเชิญเฉินมู่ให้ไปที่คฤหาสน์เฉินมู่ครุ่นคิดว่าครั้งนี้คง

เธอเอื้อมมือออกไปดึงน่องไก่ ก่อนใช้สายตาที่คมดุจมีดจ้องไปยังไซม่อนแวบหนึ่ง เชิงบอกว่าให้เขาเก็บอาการเสียบ้าง นี่เขาคิดว่าฮั่วหยุนเซียวเป็นคนตาบอดหรือไง?ไซม่อนจึงยกแก้วขึ้นพลางพูดแก้สถานการณ์ “เหล้าแก้วนี้ ผมจะต้องขอเคารพ...”เฉินมู่ถลึงตาใส่ ไซม่อนสะอึกแล้วมองไปยังฮั่วหยุนเซียว “ขอเคารพบอสฮั่ว ต่อจากนี้ไป ทั้งสองตระกูลจะต้องมีการติดต่อทำธุรกิจกันอย่างจริงจังแน่นอน”ฮั่วหยุนเซียวยกแก้วเหล้าขึ้นชนเบา ๆ ครั้งหนึ่ง และมองไปยังเฉินมู่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน เฉินมู่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว เธอแทบอยากจะมุดตัวเองลงไปกินในพื้นดินอยู่แล้วเธอถูกฮั่วหยุนเซียวจับตามองอย่างใกล้ชิดจนแทบหายใจไม่ออก พลันกระแอมไอออกมาอย่างแรงฮั่วหยุนเซียวกำลังจะยกมือขึ้นเรียก “เฉิน...”แต่ไซม่อนกลับเรียกคนรับใช้ด้วยความกระวนกระวายตัดหน้าเขาเสียก่อน “ตรวจดูซิ! ก้างปลาติดคอคุณหนูเฉินหรือเปล่า? หมอล่ะ?”เฉินมู่โบกมือไปมาอย่างลนลาน “ไม่! ไม่เอาหมอ! ดื่มน้ำก็หายแล้ว!”ไซม่อนรีบเทน้ำแล้วส่งให้เฉินมู่กับมือ เฉินมู่จึงหยิบแก้วแล้วกรอกน้ำเข้าปากไปหลายอึกพอเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของไซม่อน สายตาของฮั่วหยุนเซียวก็เย็นชาขึ้

แม้ว่าเฉินมู่จะสวมหน้ากากไว้ แต่เธอก็ยังจำเพื่อนร่วมทีมของตัวเองได้ เธอเงียบไปครู่หนึ่งจึงพูดว่า “ฉันไม่ใช่คนทรยศนะ พี่มู่”“อีกา ฉันจะถามอีกครั้ง เธอไปที่ไหนมา?”“ฉัน...” อีกายังไม่ทันที่จะพูดออกมา ก็ได้ยินเพียงเสียงปืนดัง “ปัง” พุ่งออกมาจากหน้าอกของอีกา!เธอตาโตนึกไม่ถึงว่าหน้าอกของตัวเองจะถูกเจาะ พลันเงยหน้าขึ้นมองกระจกหน้าต่างที่ถูกยิงทะลุ มีเงาของชายคนหนึ่งกระโดดลงไปจากหลังคาตึกฝั่งตรงข้ามเฉินมู่กดปากแผลของอีกาอย่างตื่นตระหนก “ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพาเธอออกไป...”อีกาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักเฉินมู่ไปที่หน้าต่างแล้วขบกรามแน่น “รีบวิ่ง! วิ่งเร็วเข้า!”“อีกา ฉันจะพาเธอไปด้วย!” เฉินมู่จับที่แขนของอีกาไว้แน่นไม่ต่างกันเธอเคยพาอีกาไปปฏิบัติภารกิจด้วย แล้วก็เคยเดินฝ่ากระสุนที่ยิงออกมาเหมือนเม็ดฝน...นี่คือเพื่อนที่ร่วมกินร่วมนอนของเธอยามศึกเลยนะ!“พี่มู่ วิ่งสิ!” อีกามองจ้องจนเส้นเลือดในตาแทบแตก พร้อมพูดอย่างตะกุกตะกัก “ฉันไม่ใช่คนทรยศ พี่...พี่จำไว้ ฉันไม่ใช่...”เลือดบนหน้าอกของอีกาไหลออกมาไม่หยุด เธอเอื้อมมือไปจับมือของเฉินมู่ที่ถูกย้อมเป็นสีแดงเสี้ยววิ เธอก็ผ