All Chapters of เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: Chapter 1 - Chapter 10

“เฉินมู่ ทำไมคุณยังไม่ไปตายล่ะ!”“น่าเกลียด! ต่อให้คุณตายก็คงไม่มีใครสนใจหรอก”“ไร้ยางอาย! คุณมันก็แค่หมาตัวหนึ่งของตระกูลเฉิน”เป็นเสียงแห่งการสาปแช่งที่ไม่มีที่สิ้นสุด หญิงสาวคิ้วละมุนละไมนอนเอนกายบางอยู่บนเตียงใหญ่ของโรงแรมอย่างเหนื่อนอ่อน พร้อมอดทนต่อความไม่สบายกายใจนี้อยู่พักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจกรีดข้อมือของตัวเองโดยไม่ลังเล…โลกนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน เธอแทบจะทนไม่ไหวแม่คะ มันเกินจะรับไหวแล้ว…เวลาแปดโมงเย็น ณ โรงแรมตี้หาวฉินมู่เปิดตามองไปยังห้องที่ไม่คุ้นเคยตรงหน้าตน พร้อมก่นด่าในใจว่า “นี่ฉันทะลุมิติมาใช่ไหม?”แต่ทะลุมิติเหรอ? ไม่สิ ถ้าจะให้พูดให้ถูก เธอมาเกิดใหม่แล้วต่างหากสมาชิกองค์กรฆาตกร เคโจว—ฉินมู่ ทำภารกิจระดับเอสล้มเหลว และความลับก็รั่วไหลทว่าขณะรอคอยการพิจารณาคดีรุนแรงที่เกิดขึ้น วินาทีถัดมา หัวใจของเธอก็สั่น และตื่นขึ้นจากเตียงขนาดใหญ่ที่แปลกประหลาดนี้ฉินมู่ยืนขึ้น พบว่าข้อมือของเธอเจ็บ มือเรียวอีกข้างจึงฉีกผ้าปูที่นอนมาพันรอบข้อมือของตัวเองกรีดข้อมือ เสียเลือดมาก ถูกขังอยู่ในห้อง และไม่มีที่พึ่ง!แขนขาอ่อนแรงจนสลบไสล ถ้าจะบอกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็โ

“คุณหนูใหญ่...คุณกลับมาแล้ว...” คนรับใช้เห็นเฉินมู่ที่ประตูด้วยท่าทางหงุดหงิดก็เอ่ยเรียกเฉินมู่พยักหน้า ยกเท้าขึ้น และก้าวเดินเข้าไปข้างใน แต่คนรับใช้ก็วิ่งไปดึงตัวเฉินมู่มาอย่างแรงจนร่างนั่นเดินโซเซ หล่อนตะโกนว่า “คุณเข้าไปไม่ได้!”ใบหน้าของเฉินมู่เย็นชาจนน่ากลัว “หลีกไปให้พ้น”เธอรู้ว่าตอนที่เฉินมู่อยู่ในตระกูลเฉินมีแต่คนรังแก แต่ก็คิดไม่ถึงว่าคนรับใช้ที่กวาดน้ำอยู่จะกล้าทำเช่นนี้กับเธอ!จู่ๆ คนรับใช้ก็ยกมือขึ้นชี้หน้าเฉินมู่เชิงไม่ยอมให้เธอก้าวเข้าไป “คุณหนูใหญ่ถูกคุณหนูสามสั่งห้ามไว้แล้ว คุณเข้าไปไม่ได้!”พลันคนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ อีกคนก็เอ่ยหัวเราะเยาะ “ปล่อยเธอเข้าไปเถอะ! ยังไงซะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเรื่องแบบนี้ คนในตระกูลของคุณชายลู่ไม่ต้องการเธอ เธอคงรีบเข้าไปใกล้ชิด!”“โห มอง ๆ ดูแล้วมันน่าเกลียดมาก ถ้าเป็นเราตอนที่ยังเด็กล่ะก็ เราคงต้องโดนคนด่าลับหลังกันแน่!”“นี่จำไม่ได้จริง ๆ เหรอว่าคุณหญิงที่เสียชีวิตได้สั่งสอนเธอว่ายังไงบ้าง ท่านสอนเธอไปแล้ว ทำไมยังไร้ยางอายอยู่อีกล่ะ?”คนรับใช้เหล่านี้ที่ทำงานในตระกูลเฉินมาหลายปีและคุ้นเคยกับพวกเขามานาน เวลาที่พวกหล่อน ๆ เบื่อมั

เฉินมู่หันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่แยแส “เธอพูดว่าอะไรนะ?”“ฉันบอกว่า ตราบใดที่พี่ไปงานเลี้ยง คนอื่นก็จะเห็นรอยแผลเป็นบนใบหน้าของพี่ อย่าว่าแต่งานเลี้ยงเลย พี่จะต้องถูกหัวเราะเยาะทุกครั้งที่พี่ออกไป พี่น่าจะชินกับมันนานแล้วนะ!” เฉินชิงเสวี่ยหัวเราะเยาะ ดวงตาของเธอแพรวพราวมากด้วยความขันเฉินชิงเสวี่ยมีใบหน้าที่สวยงามซึ่งไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์ แต่การเสียดสีในดวงตาของเธอมีพิษราวกับงูจะบอกว่าไม่เถียงก็ได้ แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่เย่อหยิ่งของเฉินมู่วันนี้ ทำให้เธอไม่ยอมอยู่เฉยให้คนในบ้านของตระกูลเฉินกดขี่ตลอดไปหรอกนะ! เธอจะสู้!เฉินมู่ยกมือขึ้นตบคนน้องเสียงดัง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พูดอีกรอบสิ?”“แก!” เฉินชิงเสวี่ยกรีดร้องเมื่อถูกตบหน้า“เสี่ยวมู่! เธอตบชิงเสวี่ยทำไมล่ะ?” ซู่หรูหลานแผดเสียงทันที “ตอนนี้ลูกรักของพ่อเธอคือชิงเสวี่ยนะ ทำแบบนี้ไม่กลัวพ่อเธอโกรธหรือไง?”ขณะเดียวกัน เฉินลี้ซานก็เดินเข้ามาโดยบังเอิญ เสียงเข้มถาม “ทะเลาะอะไรกันอีกเนี่ย?”เฉินชิงเสวี่ยรีบวิ่งแจ้นเข้าไปร้องไห้ในอ้อมแขนของเฉินลี้ซานทันที “พ่อ…”ซู่หรูหลานถอนหายใจอย่างเจ็บปวด ก่อนตอบ “คุณสามี เป็นเพราะฉั

จากนั้นก็ทำท่าทางกระแอมไอออกมาเป็นเชิงเข้าใจสถานการณ์ของเพื่อน “ขอโทษที ผมไม่รบกวนดีกว่า! เชิญพวกคุณทำต่อเถอะ…”“เฮ้ ไม่ใช่นะ เดี๋ยวก่อนสิคุณ!” เฉินมู่ยังไม่ทันได้คลี่คลายการเข้าใจผิดนั่น โอวจินกลับวิ่งหนีไปไปในพริบตาเสียอย่างนั้น เธอพูดอย่างหมดกำลังใจ “ทำไมคุณถึงไม่เรียกให้เขาหยุด!”ฮั่วหยุนเซียวคลายมือออก “แก้ออกแล้วล่ะ”ในที่สุดเฉินมู่ก็ได้รับอิสรภาพ เธอยืนตัวตรงและหวีสางผมให้เรียบ เผยให้เห็นรอยแผลเป็นบนแก้มขวาของเธอ ฮั่วหยุนเซียวมันมองอีกครั้งแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยพลันเฉินมู่ก็แต่งทรงผมปิดรอยแผลเป็น “คุณฮั่ว คุณแน่ใจเหรอว่าต้องการออกไปทานข้าวข้างนอกกับฉัน ใบหน้าฉันไม่ได้งดงาม หรือเปลี่ยนเป็นให้ของขวัญคุณแทนดีกว่าไหม?”“แล้วแต่คุณเลย” ฮั่วหยุนเซียวพูดเฉินมู่ไม่รู้ว่า “แล้วแต่คุณ” ที่เขาหมายถึงคืออะไร ดังนั้นใบหน้าสวยจึงพยักหน้าตอบ “งั้นฉันขอตัวไปก่อนนะ”ทว่าขณะที่เธอหันกลับไป ชายที่อยู่ข้างหลังก็โพล่งเอ่ยบางอย่างจนเฉินมู่หยุดยืนนิ่งชั่วคราว “คำว่ามู่ ที่มาจากการโค่นล้มสามราชวงศ์ใหญ่อย่างเฉา ฉิน ฉู่ สมัยจ้านกั๋วสินะ”เฉินมู่ได้แต่คิดในใจ ชื่อของเธอในตอนนี้นั้นดีกว่ามาก ฉินมู

เฉินมู่ผลักเธอออกไป ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยถูกบีบด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เฉินชิงเสวี่ยไม่กล้าหาเรื่องเธออีกต่อไป แต่เธอไม่อยากจากไปด้วยความอับอายเช่นนี้ เธอจึงเดินไปหา แล้วพูดเสริม “เฉินมู่ ไม่ว่าเธอจะดีแค่ไหน! ซีเจ๋อก็ไม่ต้องการสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดอย่างเธอหรอก!”“เธอเองก็ไม่ส่องกระจกหรือไงกันนะ! จะมีใครบ้างที่อยากเห็นรอยถลอกบนหน้าของเธอ! รอให้ถึงวันแต่งงานของฉันกับซีเจ๋อก่อน เธอได้ร้องไห้แน่!”เฉินมู่หัวเราะเยาะ “ก็แค่เธอคนเดียวที่ชอบขยะ ไม่ใช่ทุกคนจะชอบเหมือนเธอ การที่เธอเป็นคนยังไง มันมีค่าสำหรับฉันงั้นเหรอ?”หากเป็นเมื่อก่อน แค่ใช้เงินก็สามารถพบเจอฉินมู่ได้ ทว่าเนื้อแท้นั้น ฉินมู่ค่อนข้างจะซ่อนตัวอยู่ในเคโจวและหนานเคอ ขี้เกียจเกินกว่าที่จะออกไปข้างนอก นับประสาอะไรกับลู่ซีเจ๋อแค่คนเดียว?เฉินชิงเสวี่ยหน้าแดง เธอพยายามรั้งไว้เป็นเวลานานเพียงเพื่อสาปแช่งด่าทอ “น่าเกลียด! ในชีวิตนี้เธอคงไม่สามารถแต่งงานได้อีก!”พูดจบก็รีบวิ่งออกมาทันที ราวกับว่ากลัวว่าเฉินมู่จะทำร้ายเธออีกเฉินมู่ปิดประตู นั่งหน้ากระจก เมื่อพูดถึงเคโจว เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงภารกิจที่ตามหลอกหลอนราวฝันร้ายอ