บทที่ 5

เฉินมู่หันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่แยแส “เธอพูดว่าอะไรนะ?”

“ฉันบอกว่า ตราบใดที่พี่ไปงานเลี้ยง คนอื่นก็จะเห็นรอยแผลเป็นบนใบหน้าของพี่ อย่าว่าแต่งานเลี้ยงเลย พี่จะต้องถูกหัวเราะเยาะทุกครั้งที่พี่ออกไป พี่น่าจะชินกับมันนานแล้วนะ!” เฉินชิงเสวี่ยหัวเราะเยาะ ดวงตาของเธอแพรวพราวมากด้วยความขัน

เฉินชิงเสวี่ยมีใบหน้าที่สวยงามซึ่งไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์ แต่การเสียดสีในดวงตาของเธอมีพิษราวกับงู

จะบอกว่าไม่เถียงก็ได้ แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่เย่อหยิ่งของเฉินมู่วันนี้ ทำให้เธอไม่ยอมอยู่เฉยให้คนในบ้านของตระกูลเฉินกดขี่ตลอดไปหรอกนะ! เธอจะสู้!

เฉินมู่ยกมือขึ้นตบคนน้องเสียงดัง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พูดอีกรอบสิ?”

“แก!” เฉินชิงเสวี่ยกรีดร้องเมื่อถูกตบหน้า

“เสี่ยวมู่! เธอตบชิงเสวี่ยทำไมล่ะ?” ซู่หรูหลานแผดเสียงทันที “ตอนนี้ลูกรักของพ่อเธอคือชิงเสวี่ยนะ ทำแบบนี้ไม่กลัวพ่อเธอโกรธหรือไง?”

ขณะเดียวกัน เฉินลี้ซานก็เดินเข้ามาโดยบังเอิญ เสียงเข้มถาม “ทะเลาะอะไรกันอีกเนี่ย?”

เฉินชิงเสวี่ยรีบวิ่งแจ้นเข้าไปร้องไห้ในอ้อมแขนของเฉินลี้ซานทันที “พ่อ…”

ซู่หรูหลานถอนหายใจอย่างเจ็บปวด ก่อนตอบ “คุณสามี เป็นเพราะฉันสอนเด็ก ๆ ได้ไม่ดี มันเป็นเพราะฉันมันไม่ดี …”

“หนูตบเธอ” เฉินมู่ยอมรับโดยตรง

“เฉินมู่! นี่ลูก!”

“เธอหัวเราะเยาะหน้าหนูที่มีรอยแผลเป็น หนูเลยตบเธอ พ่อคิดว่าหนูทำมากเกินไปหรือเปล่าล่ะ?” เฉินมู่มองตรงไปยังพ่อของตน แล้วถามต่อ “พ่อก็ไม่ได้รู้สึกอะไรสินะ ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วนะสิ? พ่อยังจำตอนที่หนูยังเด็กได้ไหม?”

เฉินลี้ซานตกตะลึง แน่นอนว่าเขาจำได้ว่าตอนเด็ก

เฉินมู่ดูไร้เดียงสาและน่ารักมาก เธอเป็นสาวงามที่มีมาตรฐานมาตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ได้ปกป้องลู่ซีเจ๋อในวันนั้น ใบหน้านี้คงไม่เสียหาย

ทว่าเนื่องจากกลัวลูกสาวจะไปสร้างเรื่องจนงานของตนไม่ราบรื่น เขาจึงพูดอย่างหงุดหงิดออกไป “เอาล่ะ! เลือกชุดเสร็จแล้ว ก็อยู่บ้านนี่แหละ จะได้ไม่ต้องไปสร้างปัญหา! อยู่บ้านจิตใจจะได้ไม่ว้าวุ่น!” พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปชั้นบน

เฉินชิงเสวี่ยกระทืบเท้าอย่างไม่เต็มใจ “พ่อ!”

เฉินมู่หยิบชุดสีฟ้าขึ้นมา “ชุดนี้ละกัน ฉันเลือกเสร็จแล้ว” มือเรียวหยิบชุดนั้นและตามเฉินลี้ซานไปเพื่อกลับไปที่ห้องของตน

เฉินชิงเสวี่ยกังวลเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เฉินมู่มักจะดื้อรั้น แต่วันนี้หล่อนกล้าที่จะทุบตีเธอ ยิ่งกว่านั้น เฉินลี้ซานเองก็ดูจะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องพี่น้องทะเลาะกันเท่าที่ควร! แถมตอนนี้เฉินมู่ยังมีสัญญาแต่งงานกับลู่ซีเจ๋ออยู่ ซึ่งเป็นเรื่องเธอต้องกังวลตอนนี้มากกว่า!

ไม่ได้ เธอปล่อยให้เฉินมู่เป็นจุดสนใจไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ความพยายามที่จะจับตัวลู่ซีเจ๋อทุกวิถีทางก็จะหายไปหมดนะสิ?

เฉินชิงเสวี่ยทำการคำนวณเล็กน้อยในใจ

ถึงเวลาอาหารกลางวัน ในที่สุดเฉินมู่ก็เห็นทุกคนทั้งครอบครัว คุณปู่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ไม่มีอารมณ์โกรธ เฉินลี้ซานนั่งอยู่ข้างๆ คุณปู่ มีซู่หรูหลานและเฉินชิงเสวี่ยนั่งอยู่ข้าง ๆ ส่วนเฉินมู่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งดื่มซุปคนเดียวอย่างเงียบ ๆ

คุณปู่เริ่มเอ่ย “งานเลี้ยงในคืนนี้ ตระกูลฮั่วจะมาด้วย พวกเธอตอนรับให้ดี ๆ ล่ะ อย่าทำอะไรผิดพลาด”

“คุณพ่อวางใจเถอะค่ะ งานเลี้ยงได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว” ซู่หรูหลานเตรียมความพร้อมไว้อย่างดี

เฉินชิงเสวี่ยก็รีบพูดเช่นกันว่า “ไม่ต้องกังวลนะคะคุณปู่ เมื่อวานตอนที่หนูกินข้าวอยู่กับซีเจ๋อ หนูได้ยินเขาพูดว่า ตระกูลลู่และตระกูลฮั่วมีข้อตกลงทางธุรกิจด้วยกัน เย็นนี้เราจะช่วยกันต้อนรับให้ดีอย่างแน่นอน พี่ก็รู้แล้วใช่ไหม เรื่องโครงการที่ซีเจ๋อกับตระกูลฮั่วกำลังหารือกัน?”

เฉินมู่เลิกคิ้วขึ้น เธอจะรู้ได้อย่างไร? ลู่ซีเจ๋อจะบอกเฉินมู่เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้เหรอ? เฉินชิงเสวี่ยแสดงท่าทีอวดรู้ออกมาให้เธอเห็นอย่างชัดเจน

เมื่อถึงจุดนี้เฉินชิงเสวี่ยก็ปิดปากของเธอด้วยความตื่นตระหนกอีกครั้ง และพูดอย่างเชื่องช้าว่า “พี่สาวไม่รู้เหรอ? ฉันผิดเองที่พูดมากเกินไป”

เฉินมู่เยาะเย้ยอย่างเย็นชา “ถ้าเธอรู้ว่ากำลังพูดมากเกินไป ก็หุบปากไปซะ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าโง่หรอกนะ!”

“เสี่ยวมู่! ทำไมถึงพูดกับน้องแบบนี้ล่ะ?” เฉินลี้ซานถาม

เฉินมู่ยิ้มวางตะเกียบลงและมองไปที่เฉินชิงเสวี่ย “ชิงเสวี่ย ในฐานะพี่สาว ฉันก็แค่อยากจะตักเตือนน้องสาว ถ้ายังมีความเป็นมนุษย์ ก็ควรรู้ถึงความอัปยศของตัวเองบ้าง ถ้าจะอยู่ข้างลู่ซีเจ๋อก็อย่าทำตัวไร้ยางอายจะดีกว่า”

เฉินชิงเสวี่ยแสดงสีหน้าไม่พอใจทันที พลันตวัดตามองไปที่เฉินมู่ “พี่ ฉันไร้ยางอายที่ไหนเหรอ?”

ซู่หรูหลานกอดไหล่ลูกสาวของเธอ และพูดเบา ๆ กับเฉินมู่ “เสี่ยวมู่ ชิงเสวี่ย ทั้งสองก็เป็นพี่น้องกัน จะมาพูดให้ร้ายกันไปทำไม?”

เซินมู่เลิกคิ้วมอง ก่อนถามย้อน “ในเมื่อเธอไม่รู้ งั้นฉันจะเตือนให้ฟังอีกครั้ง เธอกับลู่ซีเจ๋ออยู่ในฐานะอะไรกันเหรอ เธอไม่รู้เลยเหรอว่าเขาเป็นคู่หมั้นของฉัน?”

“แต่...แต่พี่กำลังจะถอนหมั้น…” เฉินชิงเสวี่ยมองดูใบหน้าของคุณปู่อย่างเงียบ ๆ

เรื่องที่ถอนหมั้น เฉินลี้ซานเห็นด้วยเงียบ ๆ โดยไม่ออกเสียง เขาเป็นคนมองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับตระกูลลู่มาตลอด และเห็นด้วยกับความสัมพันธ์ของเฉินชิงเสวี่ยกับลู่ซีเจ๋อ แต่ทัศนคติของคุณปู่นั้นไม่ชัดเจน

เฉินมู่เยาะเย้ย

“ไม่ว่าเราจะถอนหมั้นหรือเปล่า ไม่ว่าเราจะมีความรู้สึกต่อกันอยู่หรือไม่ อย่างน้อยก็ในตอนนี้ เรายังมีสัญญาการแต่งงาน เขายังคงเป็นพี่เขยในอนาคตของเธอ เธอควรจะอยู่ห่างๆ ไว้ไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้าคนอื่นรู้ว่ากำลังพัวพันกับพี่เขยของตัวเอง จะเอาหน้าไปไว้ไหน?”

“ฉัน…”

“โอเค หนูอิ่มแล้ว พวกคุณกินกันต่อเถอะ” เฉินมู่ลุกขึ้นยืน พยักหน้าเล็กน้อยให้คุณปู่ หันหลังและเดินออกจากห้องอาหาร

คุณปู่ตกตะลึงเล็กน้อย ท่าทางเมื่อกี้นี้ดูไม่เหมือนกับเฉินมู่เลยสักนิด!

เฉินชิงเสวี่ยมองพ่อของเธออย่างไม่พอใจ “พ่อ พี่สาว เธอ…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ คุณปู่ก็ไอแล้วพูดว่า “อืม เสี่ยวมู่พูดถูก เพราะเธอยังไม่ถอนหมั้น ดังนั้น หลานเองควรที่จะรักษาระยะห่างของตัวเองไว้”

ดวงตาของเฉินชิงเสวี่ยเบิกกว้าง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณปู่จะเข้าข้างเฉินมู่! ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินเฉินมู่ต่ำเกินไป และปล่อยให้ผู้หญิงที่ตายคนนี้ปีนขึ้นไปบนหัวของเธอ เพื่ออวดความยิ่งใหญ่ของตัวเอง!

ก่อนงานเลี้ยงอาหารค่ำ

เฉินมู่เปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว ดึงกระโปรงเป็นนิสัย แล้วดึงเข็มขัด ในอดีตเธอมักจะเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำในฐานะนักฆ่า เขามักจะซ่อนมีดและปืนไว้ในชุด ดังนั้นจึงต้องตรวจสอบความพร้อมอยู่เป็นประจำ

แต่ใครจะรู้ว่ากระโปรงท่อนบนตัวนี้หลุดออกจากตัวได้ง่าย ๆ เมื่อเธอพยายามจัดดึงอย่างหนัก!

เฉินมู่รีบหยิบขึ้นมา โชคดีที่ยังอยู่ในห้อง ถ้าอยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำละก็คงจะอายน่าดูจริงไหม?

เธอถอดเสื้อผ้าออก แล้วตรวจดูอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเห็นว่ามีใครบางคนวางกลอุบายอะไรบางอย่างอยู่ที่เข็มขัด มันดูเหมือนปกติ แต่หากใช้แรงเล็กน้อยก็จะถูกฉีกออกแล้ว

ไม่ต้องถามก็รู้ได้ในทันทีว่าคือเฉินชิงเสวี่ยเป็นคนทำ

เฉินมู่ขอกล่องเย็บผ้าจากคนรับใช้ เย็บอย่างระมัดระวัง และเปลี่ยนเป็นเข็มขัดสีเดียวกันเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่หลุดอีก

เธอนำชุดเก็บให้เรียบร้อย ความคิดที่จะแก้แค้นเริ่มก่อตัวขึ้น ขาเรียวแอบเข้าไปในห้องของเฉินชิงเสวี่ยอย่างเงียบ ๆ เมื่อเจอชุดของน้องสาว เธอก็ถอดตะเข็บบนเสื้อคลุมของเฉินชิงเสวี่ยออกสองสามเข็ม แล้วจึงค่อย ๆ แอบย่องออกไปอย่างเงียบ ๆ

หลังจากงานเลี้ยงเริ่มขึ้น เฉินมู่แต่งหน้าเบา ๆ แล้วเดินลงไปข้างล่าง เธอเห็นเฉินชิงเสวี่ยโผเข้าไปในอ้อมแขนของลู่ซีเจ๋อราวกับเกล็ดหิมะ ดึงลู่ซีเจ๋อไปที่ห้องรับแขกตรงมุมห้อง แล้วก็ปิดประตูอย่างสนิท

ด้านนอก มีรถเบนท์ลีย์ที่เหมือนนักรบสีดำจอดอยู่ที่ประตู ดึงดูดให้แขกที่มาในงานหันมองด้วยความสนใจ

“นี่คือรถของคุณฮั่วใช่ไหม?”

“ตระกูลเฉินมีหน้ามีตาในสังคมเยอะ! เขาทำได้ดีมากที่ยังสามารถขอให้ตระกูลฮั่วมาหาได้!”

“ชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองปินไห่! ถ้าใครที่สามารถติดต่อกับตระกูลฮั่วได้ คนนั้นจะไม่มีความกังวลในชีวิตนี้อีกเลย!”

ฮานเฉิงลงจากรถ และเปิดประตูให้ฮั่วหยุนเซียว “บอส มาถึงแล้วครับ”

ฮั่วหยุนเซียวมองดูนาฬิกา โอวจินที่อยู่ข้างๆ ก็สะกิดเขา และพูดว่า “เคยได้ยินมาว่าลูกของตระกูลเฉินคนที่สาม หน้าตาดีที่สุดในเมืองปินไห่แล้ว เข้าไปดูสิ?”

ฮั่วหยุนเซียวยกเท้าลงจากรถ น้ำเสียงของเขาเอ่ยอย่างไม่แยแส “ฉันไม่สน”