บททั้งหมดของ เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: บทที่ 131 - บทที่ 140

พอมีคนที่หนึ่งคิดแบบนี้ ก็จะมีคนที่สองตามมา“ถ้าไม่มีแผลเป็นนั่น คงจะสวยมากแน่ ๆ”“ตอนนี้ก็ดูดีมากแล้ว เฉินมู่หน้าตาดีจังเลย!” ผู้คนที่มุงดูอยู่เริ่มชมออกมาสองสามประโยค พลันเสียงเอะอะก็ดังมาจากไกล ๆ เมื่อมองตาเสียงไปก็เห็นหญิงสาวสวยดั่งตุ๊กตาคนหนึ่งเดินลงมาจากรถแลนด์โรเวอร์ ในมือของเธอมีหนังสืออยู่หลายเล่ม ยิ่งทำให้ดูสะดุดตามากขึ้นไปอีก คนรอบด้านเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง“นั่นใช่เฉินชิงเสวี่ยหรือเปล่า? คนจากภาควิชาการแสดงน่ะ!”“เธอนั่นเอง! เทอมที่แล้วฉันได้เรียนกับเธอด้วย สวยมากจริง ๆ!”“แน่นอนว่าสวยมาก! เธอเป็นดอกไม้งามของภาควิชาการแสดงเลยนะ!”เฉินชิงเสวี่ยยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างภาคภูมิใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่ เธอก็มักจะเป็นจุดสนใจเสมอทุกคนผลักกันอย่างแรง และไม่รู้ว่าใครผลักเฉินมู่จากทางด้านหลัง เจ้าตัวถึงได้เซไปสองก้าว พอตั้งหลักได้ กลับมีคนอาศัยช่วงชุลมุนถอดหมวกของเธอออก!เฉินมู่เงยหน้ามองหาตามสัญชาตญาณ สายลมยามเช้าพัดเส้นผมไปจากใบหน้าด้านขวา ราวกับถูกเปิดผ้าคลุมหน้าออกรอยแผลเป็นที่ถูกเยาะเย้ยจากคนหมู่มาก ได้ถูกเปิดเผยภายใต้ดวงอาทิตย์ยามเช้าท่ามกลางสายตาของทุกคนแล้วสายตาทุกค

เมื่อได้ยินเสียงของเฉินชิงเสวี่ย เฉินมู่ก็ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วถามกลับไปว่า “เป็นเธอสินะ ที่สั่งให้คนลงโพสต์?”เฉินชิงเสวี่ยยิ้มอย่างสะใจ “แกไม่ได้อยากเด่นหรอกเหรอ? ฉันจะช่วยแกเอง! เฉินมู่ ตอนอยู่เมืองนอกแกมีตระกูลคอลลินคอยปกป้อง แต่ว่าที่มหาวิทยาลัย แค่ขยับนิ้วก็มีคนนับไม่ถ้วนที่ยอมไปบุกน้ำลุยไฟให้ฉันแล้ว! และไม่ต้องพูดถึงเรื่องส่งแกไปงานเลี้ยงเรื่องเล็ก ๆ นั่นเลย! แกได้ดังแน่”“ให้ฉันช่วยแกคิดดีไหมว่าจะแสดงอะไร? โชว์เสียโฉม? กรีดแขน? หรือจะเป็นการร้องไห้อย่างน่าสมเพชดี?”เฉินมู่มองหัวข้อที่แปะอยู่บนหน้าแรกของเว็บไซต์ คำวิจารณ์ด้านล่างเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมทั้งข้างหูเองก็มีเสียงหัวเราะที่สะใจและโหดเหี้ยมของเฉินชิงเสวี่ยดังก้องอยู่ “เฉินมู่ ฉันมีหลายร้อยวิธีที่จะทำให้การแสดงของแกได้รับการคัดเลือก แต่แกอย่าคิดที่จะได้ไต่ขึ้นเวทีเลยดีกว่า!”“แกเป็นได้แค่นังปีศาจอัปลักษณ์ที่ถูกเหยียบจมโคลนมาโดยตลอด! แต่ถ้าแกอยากออกจากโคลน งั้นเรามาดูกันว่ามันจะเป็นยังไง!”เฉินชิงเสวี่ยวางสาย เมื่อเธอเห็นความเคลื่อนไหวบนจอ แววตาก็ฉายแววอำมหิตออกมาทันทีนับตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศ คุณปู่ก็มองว่าเฉิน

เฉินชิงเสวี่ยปิดปากหัวเราะเบา ๆ “บังเอิญจริง ฉันกับรุ่นพี่ถังอวี่ก็เตรียมการแสดงเปียโนมาเหมือนกัน! ใช่ไหมคะรุ่นพี่?”ถังอวี่ขมวดคิ้วแล้วส่งเสียง “อืม” เพื่อเป็นการตอบรับเฉินชิงเสวี่ยคณะผู้ตัดสินมีความลำบากใจเล็กน้อย “คือว่า...มหาวิทยาลัยกำหนดให้มีการแสดงชนิดเดียวกันแค่หนึ่งรายการ ถ้าทั้งสองเตรียมการโชว์บรรเลงเปียโน...”“ถอดเฉินมู่ออกก็จบแล้ว!” ใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาและคนอื่น ๆ เองก็พยักหน้า อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่ในมหาวิทยาลัยนี้ต่างสนใจการแสดงของถังอวี่กันทั้งนั้น ไม่มีใครอยากฟังเฉินมู่เล่นเปียโนหรอกเฉินชิงเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะคะ? ทุกคนล้วนต้องเข้าคัดเลือกกันอย่างยุติธรรม จะคัดให้ออกตามใจชอบคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”“ดอกไม้งามของภาคใจดีเกินไปแล้ว! แค่คัดเฉินมู่ออกเอง ไม่มีใครสนใจหรอก!”“ใช่แล้ว ๆ! เฉินมู่เล่นเปียโนน่ากลัวจะตายไป เห็นด้วยใช่ไหมทุกคน? ชิงเสวี่ยไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก!”เฉินชิงเสวี่ยแอบปิดปากหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ยต่อ “อาจารย์คะ ฉันคิดว่าเราควรมาแข่งกันจะดีกว่า ซึ่งผู้แพ้จะต้องถอยออกจากการแข่งขันนี่ด้วยตัวเอง แบบนี้ถึงจะฟังดูยุติธรรม”

เฉินมู่พูดถูกแล้ว!ผู้ชมเริ่มมีปฏิกิริยาขึ้นมาอย่างฉับพลัน จะถอนตัวถังอวี่ออกไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคงมีผลกระทบที่ไม่ดีตามมาแน่นอนและเฉินชิงเสวี่ยก็เป็นคนที่เสนอเรื่องการแข่งขันขึ้นมาเองนะ อย่างนั้นก็ถอดถอนเฉินชิงเสวี่ยออกไปก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ?เฉินชิงเสวี่ยสบสายตาเยาะเย้ยของเฉินมู่ เธอรู้อยู่แล้วว่านังสารเลวเฉินมู่น่ะ มีจิตใจคับแคบยิ่งกว่าอะไร!แม้แต่คำพูดเยาะเย้ยของเฉินชิงเสวี่ยเมื่อครู่นี้ หล่อนยังส่งมันคืนกลับมาให้เธอเลย!“รุ่นพี่ถังอวี่คะ...” เฉินชิงเสวี่ยมองถังอวี่เชิงขอความช่วยเหลือแต่ถังอวี่ไม่สนใจเฉินชิงเสวี่ยแล้ว ในหัวเขาล้วนมีแต่เรื่องที่ตัวเองโดนยัยบ๊องคนหนึ่งใช้ดนตรีโจมตีจนพ่ายแพ้เป็นครั้งแรก เขาไม่ยอมรับมันหรอก!ถังอวี่ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พลันเอ่ย “ฉันจะบรรเลงร่วมให้เธอเอง ถ้าฉันตามทำนองไม่ทัน ฉันจะถอนตัวทันที!”เฉินมู่หัวเราะเยาะออกมาหนึ่งครั้ง “ถังอวี่ เมื่อกี้คุณพูดเองหนิว่า ถ้าฉันตามคุณทัน ก็แปลว่าฉันชนะ ตอนนี้ฉันชนะแล้ว ได้โปรดช่วยอย่าทำให้ฉันเสียเวลาเลยนะคะ”ใบหน้าของถังอวี่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ถูกยัยบ๊องคนหนึ่งเยาะเย้ยแบบนี้! ร

ภายในอพาร์ทเมนท์ เฉินชิงเสวี่ยอ่านความคิดเห็นในเว็บบอร์ดแล้วโมโหจนเขวี้ยงเมาส์ทิ้งจากนั้นก็ตะโกนเสียงดังลั่น “ทั้งหมดเป็นเพราะถังอวี่! ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ถูกไล่ออกจากงานเลี้ยงหรอก!”“คนพวกนี้ตาบอดไปแล้วหรือไง? คิดจะเอาฉันไปเทียบกับนังเฉินมู่เนี่ยนะ! เฉินมู่มันเป็นนังอัปลักษณ์ชัด ๆ!” เฉินชิงเสวี่ยจับจ้องไปยังผลโหวตตลอดเวลา ในใจกลัวว่าผลคะแนนของเฉินมู่จะนำผลคะแนนของตัวเองลู่ซีเจ๋อเดินออกมาจากในห้อง พลางเหลือบมองไปยังใบหน้าเล็ก ๆ ที่กำลังโกรธเคืองของเฉินชิงเสวี่ย เสียงเข้มเริ่มเอ่ย “ก็แค่งานเลี้ยงเอง มีอะไรให้โกรธขนาดนั้นกัน?”เฉินชิงเสวี่ยรีบเปลี่ยนสีหน้าทันที มือเรียวดันคอมพิวเตอร์ไปให้ลู่ซีเจ๋อแล้วพูดอย่างน้อยใจ “ซีเจ๋อ คุณดูคนพวกนี้พูดถึงฉันสิคะ!”“งานเลี้ยงนี้มันสำคัญสำหรับฉันมากจริง ๆ ฉันยกให้พี่เขาเป็นสมาชิกในกองทุนเทียนสื่อไปแล้ว หากโดนตัดสิทธิ์ในงานเลี้ยงไปอีก ฉันคงจะไม่มีที่อยู่ในมหาลัยแล้วจริง ๆ แต่พี่เขาก็ดื้อจะแย่งกับฉันให้ได้ ฉันขอร้องเธออยู่ตั้งนาน แต่เธอกลับไม่ยอมหลีกทางให้ฉัน!”ลู่ซีเจ๋อรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาบ้างแล้ว คราวก่อนที่ไปต่างประเทศก็สูญเสียความร่วมมือของตระกู