บททั้งหมดของ เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: บทที่ 151 - บทที่ 160

นับตั้งแต่เฉินมู่ทำให้คนในสาขาเขียนบทและกำกับการแสดงภูมิใจ จางหยางก็ได้กลายเป็นแฟนคลับอันดับหนึ่งของเธอ และความชอบของเขามันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆเฉินมู่พูดด้วยรอยยิ้ม “มันก็แค่การตั้งแคมป์ ฉันไปกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ได้ ไม่จำเป็นต้องเสียเงินเพิ่มหรอก”จางหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นก็ดีเลย เราจะเดินทางตอนสี่โมงเย็นนะ รถบัสของผู้สนับสนุนจะจอดรออยู่ที่ประตูมหาวิทยาลัย ถ้าเธอเก็บของเสร็จแล้ว ฉันจะพาเธอไปที่นั่น”เฉินมู่ขอบคุณอย่างสุภาพ เธอกลับไปเก็บเสื้อผ้าที่หอพักและนำเสื้อคลุมมาเพิ่ม ทว่าหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ละเอียด มือบางก็หยิบยาสำหรับใว้ใช้ในเหตุการณ์ฉุกเฉินใส่ลงกระเป๋าด้วย จากนั้นค่อยส่งข้อความบอกฮั่วหยุนเซียวว่า สองวันนี้เธอจะไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัย เพราะไม่อยากให้ฮั่วหยุนเซียวต้องรอเก้อเวลาสี่โมงเย็น เฉินหยวนก็เดินลงไปส่งเฉินมู่ จางหยางยืนรออยู่ที่ชั้นล่าง ทั้งสามคนพูดคุยและผลัดกันสอนวิธีเข้าแคมป์ให้เฉินมู่ “สถานที่ตั้งแคมป์อยู่แถบซีซาน คืนนี้บนภูเขาอากาศค่อนข้างเย็น ต้องนำเสื้อกันหนาวไปเยอะ ๆ หน่อย”“อีกอย่าง เธออย่าเดินไปไหนไปมั่วซั่วล่ะ ไม่งั้นตอนกลางคื

เมื่อจบประโยคถังอวี่ก็ผละตัวออกจากเถียนอวี๋ พลางเดินไปยืนข้าง ๆ เฉินมู่ จนเฉินมู่ขมวดคิ้วถามอย่างช่วยไม่ได้ “จะทำอะไรอีกล่ะ?”ถังอวี่พูดตะกุกตะกัก “ให้ฉันช่วยเธอถือนะ”ร่าบางอึ้งไปสักพักแล้วหันหน้ามาสบตาอีกฝ่ายตรง ๆ “คุณคงไม่ถือโอกาสนี้โยนเป้ฉันทิ้งหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วคืนนี้ฉันจะไปนอนที่ไหน?”ถังอวี่อ้าปากค้าง “…ในใจเธอมองว่าฉันเป็นคนไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ!"เฉินมู่ก้าวเท้าไปข้างหน้า “คุณคิดผิดแล้ว คุณไม่ได้อยู่ในใจฉันเลยต่างหาก”ถังอวี่ “…”หลังจากเดินมาได้ครึ่งชั่วโมง ในที่สุดนักศึกษาทั้งหมดก็มาถึงค่าย เต็นท์ของของเฉินชิงเสวี่ยได้ถูกกางไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รอให้พวกเขาเข้าไปอยู่เท่านั้นเตาบาร์บีคิวถูกจัดเตรียมไว้บนพื้นราบที่ว่างเปล่า มันดูเหมือนเป็นการตั้งแคมป์จริง ๆเฉินมู่ตั้งเต็นท์คนเดียว จากนั้นก็พาตัวเองเข้าไปนอนพักผ่อนเถียนอวี๋กับเฉินชิงเสวี่ยช่วยกันปิ้งบาร์บีคิวอยู่ด้านนอก เถียนอวี๋ชี้ไปยังจุดที่เฉินมู่พักอยู่อย่างโจ้งแจ้งแล้วกระซิบกระซาบ “ไม่รู้ว่ายัยขี้เหร่ที่หน้ามีรอยแผลเป็นนั่นจะหยิ่งอะไรหนักหนา?”เฉินชิงเสวี่ยถอนหายใจเบา ๆ ข้างเธอ “ก็เธอเอาชนะรุ่นพี่ถัง

ตอนนี้ถังอวี่เจ็บปวดเกินกว่าที่จะหงุดหงิดกับคำพูดของอีกฝ่าย “ตัวเล็กขนาดนี้ แล้วจะแบกฉันเนี่ยนะ? เธอคงไม่อยากฉวยโอกาสตอนฉันอาการบาดเจ็บ โยนฉันลงจากภูเขาใช่ไหม?”ถังอวี่นี่ช่างพูดเสียจริง เฉินมู่ดึงร่างสูงให้ลุกขึ้น ก่อนจะย่อตัวลงให้เขาขี่หลัง จากนั้นก็กันเดินออกจากป่าถังอวี่วางมือบนไหล่ของเฉินมู่ และมองที่หลังศีรษะของเธอ พร้อมความรู้สึกซับซ้อนที่อยู่ในใจ “ทำไมพวกเขาถึงมุ่งเป้าไปที่เธอล่ะ?”เฉินมู่เงียบ… นี่เขายังต้องการรู้เหตุผลส่วนตัวอีกเหรอ?มันคงเป็นเพราะเมื่อก่อนเธอขี้เหร่และโง่เขลา เธอที่ดื้อรั้นมาเป็นเวลายี่สิบปี ถูกความร้ายกาจของคนพวกนั่นสังหารจนเสียชีวิต ทว่ากลับฟื้นขึ้นมาใหม่เฉินมู่พาถังอวี่กลับไปที่แคมป์ พอเถียนอวี๋เห็นว่าเฉินมู่และถังอวี่ทำตัวสนิทสนมกันมาก หล่อนก็รีบวิ่งเข้าไปตวาดใส่ทันที “เฉินมู่! นี่เธอทำอะไร!”เฉินมู่เดินเข้าไปในเต็นท์ ทั้ง ๆ ที่ยังมีถังอวี่อยู่บนหลัง จากนั้นพูดว่า “เขาได้รับบาดเจ็บ รีบโทรเรียกรถพยาบาลด่วนเลย”เถียนอวี๋ผงะไปพักหนึ่ง พลันวิ่งไปที่ด้านข้างของถังอวี่ แล้วถามด้วยความเป็นห่วง “รุ่นพี่ถังอวี่! เท้าของพี่…โอ้ พระเจ้า! ขาพี่จะหักไหมเนี่ย

ถังอวี่อึ้งไปแล้ว แม้ว่าเฉินมู่กำลังหงุดหงิด แต่สีหน้าท่าทางกลับดูมีชีวิตชีวาผิดปกติ แถมยังพูดติดตลกจนเขาขำ “พรืด” ออกมาเขาปิดปากและจมูกของตัวเองอย่างแน่นหนา พลางเคลื่อนกายไปอยู่ข้าง ๆ เฉินมู่ด้วยตัวเอง เพื่อที่จะให้เฉินมู่คว้าตัวเขาได้ในครั้งเดียวเฉินมู่สาดน้ำแร่ที่เหลืออยู่ในมือลงบนผ้าใบเต็นท์จนเกิดเสียงไอน้ำดังฉ่า พลันเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันทำได้แค่กรีดเต็นท์ให้เป็นรอยขาดเท่านั้น คุณต้องกลิ้งออกไปก่อน เพราะรอยมันเล็กเกินกว่าที่ฉันจะแบกคุณออกไปได้ ถ้าไม่งั้นเราจะติดแหงกกันหมด”“คุณต้องรักษาร่างกายส่วนล่างไว้ แล้วก็อย่าสูดควันเข้าปอดล่ะ ถึงจะโดนไฟก็อย่าไปกลัว ฉันจะช่วยคุณเอง!”ถังอวี่ฟังคำที่เฉินมู่กำลังกำชับ พลันยิ้มขำออกมา มันเป็นรอยยิ้มของชายที่เกิดมาหล่อเหมือนกับทูตสวรรค์ที่อยู่ในการ์ตูนเขาเอ่ยถามอีกครั้ง “เฉินมู่ ถ้าฉันเป็นศิลปินในสังกัดของเธอแล้ว ฉันขอไปเล่นเกมกับเธอทุกวันได้หรือเปล่า?”“ไปเล่นกับน้องสาวคุณเถอะ!” เฉินมู่กลอกตาใส่เขาอย่างอารมณ์เสียมือเรียวหยิบมีดพกสั้นออกมา ทันทีที่มีดเฉือนเต็นท์ขาด ไอร้อนของเปลวเพลิงก็ลุกโชนเข้ามาเผาเส้นผมบางเส้นของเฉินมู่จนหยิกงอ

โรงพยาบาลอันเซิ่งเฉินมู่ขมวดคิ้ว พลางเปิดเปลือกตาขึ้นมองไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียง แล้วกระแอมไอหนึ่งเสียงเพื่อเรียกเขา “ฮั่วหยุนเซียว...”ฮั่วหยุนเซียวรีบวางโน๊ตบุ๊คในมือแล้วหันหน้ามาทางเธอทันที “คุณตื่นแล้วเหรอ? ยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกไหม?”เฉินมู่กระแอมอีกสองครั้ง “เจ็บคอมากเลย”ฮั่วหยุนเซียวเทน้ำส่งให้เธอ “โอวจินบอกว่าคุณสูดดมควันเข้าไปเยอะ มันเป็นเรื่องปกติที่จะเจ็บคอ ผ่านไปไม่กี่วันก็จะดีขึ้น”เฉินมู่กลืนน้ำลายหนึ่งอึก น้ำเสียงของเธอแหบแห้งอย่างกับกระดาษทราย เธอหยุดใช้เสียงไปสิบกว่าวิถึงได้อ้าปากถามต่อ “โอวจินกลับมาแล้วเหรอคะ?”ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้า “กลับมาเมื่อคืนนี้”เฉินมู่ถามขึ้นอีกครั้ง “คุณมาที่แคมป์ได้ยังไงคะ?”“ผมได้รับข่าวมาว่าคุณจะไปตั้งแคมป์ ผมเลยให้ฮานเฉิงตรวจสอบสถานที่ตรงนั้น ที่นั่นเป็นพื้นที่โปรเจกต์ของตระกูลลู่ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ ก็เลยขับรถออกไปดูให้แน่ใจ” พอฮั่วหยุนเซียวอธิบายจบ เสียงเข้มก็หยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ยังดีที่ผมมาทัน”เฉินมู่ยิ้มบาง “ฉันประมาทเอง คิดไม่ถึงว่าพวกนั้นจะเล่นแรงขนาดนี้”ฮั่วหยุนเซียวเอื้อมมือออกมาลูบหน้าผากของเธอช