บททั้งหมดของ เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: บทที่ 161 - บทที่ 170

ใบหน้าเล็กของเฉินมู่ขึ้นสีแดงระเรื่อ มันช่างน่ารักน่าเอ็นดู ทว่าโอวจินดันเปิดประตูเข้ามาเสียก่อน “งั้นก่อนการผ่าตัดก็ทำตามขั้นตอนแรกก่อน...แค่ก แค่ก! นี่ฉันเป็นส่วนเกินหรือเปล่าเนี่ย?”ฮั่วหยุนเซียวชำเลืองตามองเพื่อนสนิท “อืม นายเป็นส่วนเกินมาโดยตลอด”โอวจิน “...”แต่นี่เป็นห้องทำงานของเขานะ! ฮั่วหยุนเซียวจะข่มเหงกันจนเกินไปแล้ว!เฉินมู่ต้องเข้ารับการตรวจร่างกายก่อนเข้ารับการผ่าตัด ดังนั้นโอวจินจึงพาเฉินมู่เข้าไปในห้องตรวจ และปล่อยให้ฮั่วหยุนเซียวรออยู่ข้างนอกคนเดียวเฉินมู่นอนลงบนเตียง ก่อนทำเป็นถามอย่างไม่ใส่ใจ “ที่ต่างประเทศมีเคสผู้ป่วยร้ายแรงฉุกเฉินงั้นเหรอ? ถึงทำให้คุณต้องออกโรงเองขนาดนั้น?”โอวจินตรวจสอบใบหน้าของเฉินมู่อย่างตั้งใจ และพยักหน้าตอบ “มีปืน...มีคนไข้ที่ต้องไปช่วยให้พ้นขีดอันตราย ผมเลยต้องไปทำการผ่าตัดให้”เปลือกตาของเฉินมู่กระตุกเบา ๆ “แล้วช่วยได้หรือเปล่า?”โอวจินหน้าบาน “แน่นอนอยู่แล้วสิ! ผมออกโรงเองทั้งที มันไม่มีทางล้มเหลวหรอกน่า”เฉินมู่หลับตาลง พลางถอนหายใจออกมายาว ๆ “งั้นก็ดีแล้วล่ะ”อีกาเป็นเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าเฉินมู่เพียงหนึ่งปี เธอไม่สมควรตายตั้ง

“เงยหน้าขึ้น นับเมฆดำหากว่าเวทีมีเปียโนตัวหนึ่งผมจะร้องเพลงให้คุณฟังแม้ว่าฝนจะสาดลงมามากมาย...”เฉินมู่ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วรีบยกไวโอลินขึ้นบรรเลงทันที เปียโนที่อยู่ในมุมนั้นได้กลายเป็นของตกแต่งไปแล้วหญิงสาวผมยาวพลิ้วไสวยืนอยู่ที่มุมของเปียโน มือเรียวยกไวโอลินขึ้นเล่นอย่างสง่างาม เมื่อชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินขึ้นเวที ทั้งคู่ก็มองหน้า สบตา และยิ้มให้กัน“เพลงนี้ที่ร้องให้คุณนั้น ไม่ได้มีอะไรพิเศษมันเป็นแค่เพียงตัวแทน ที่ผมอยากทำให้คุณมีความสุขจะละลายธารน้ำแข็งเพื่อคุณ จะยอมเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟเพื่อคุณไม่มีเรื่องใดที่ไม่คุ้มค่า...”เพลงของเขามีความหมายที่ลึกซึ้ง อีกทั้งแววตาของเฉินมู่ก็บริสุทธิ์ สดใส และสว่างไสวถังอวี่เอื้อมมือออกมาลูบที่กลางศีรษะของเฉินมู่ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่นานเสียงกรี๊ดก็ดังลั่นออกมาจากผู้ชมด้านล่างเวที แต่เฉินมู่ยังจดจ่อกับการเล่นไวโอลิน เลยไม่ได้ขัดขืนอะไรผู้ชมด้านล่างเวทีเริ่มคึกคักและส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวแล้ว นี่คือถังอวี่นะ!เขาคือเจ้าชายขี่ม้าขาวในใจสาว ๆ ตั้งกี่คน! ขณะนี้เขาได้ปรากฏตัวในรูปแบบฮีโร่ที่ขึ้นเวทีไปช่วยสาวงาม เขาหล่อจ

ทุกคนต่างส่งเสียงดังเกรียวกราวทันที!ตอนแรกเฉินชิงเสวี่ยได้รับความนิยมในมหาวิทยาลัยเพราะการเป็นสามาชิกของกองทุนเทียนสื่อ ทว่าตอนนี้กลับได้รับการเยาะเย้ยจากคนที่เคยนิยมชมชอบเสียอย่างนั้น!ปรากฎว่า สถานะสมาชิกที่เธอเอามาโอ้อวดนับครั้งไม่ถ้วนดันเป็นของปลอม! สมาชิกที่อายุน้อยที่สุดอะไร? ทูตสวรรค์ผู้ใจดีที่สุดอะไร? เธอก็แค่ปลอมตัวเพื่อเข้าไปสวมรอยคนอื่น!คนทั้งงานเลี้ยงเริ่มถกเถียงกันอย่างควบคุมไม่ได้ “เธอแอบอ้างงั้นเหรอ? ไม่แปลกใจเลยที่งานเลี้ยงครั้งนี้ไม่มีการพูดถึงเกียรติยศของเธอ!”“ฉันจะบอกอะไรให้นะ นักศึกษามหาวิทยาลัยสาวตัวเล็ก ๆ จะไปเป็นสมาชิกของกองทุนเทียนสื่อได้ยังไง? แค่มองก็รู้แล้วว่าปลอม!”“ฉันดูจากรูปร่างท่าทางก็รู้แล้วว่า เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาแอ๊บแบ๊วเสแสร้งที่หลงไหลเกียรติยศอันจอมปลอม อีกอย่าง เกณฑ์การคัดเลือกคนในงานเลี้ยงครั้งนี้ ก็มาจากเธอที่เที่ยวไปทำเรื่องเสนอชื่ออยู่คนเดียว!”ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยซีดเผือดราวกับกระดาษ เธอจ้องเขม็งไปยังเฉินมู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ริมฝีปากบางคู่นั่นสั่นระริก “แก...แกเป็นคนทำใช่ไหม?”เรื่องของกองทุนเทียนสื่อเกิดขึ้นที่ต่างประเทศ ตราบใดที

ฝ่ามืออุ่นวางลงมาที่ศรีษะ ราวกับจะปิดทับสัมผัสของใครอีกคน สักพักฮั่วหยุนเซียวจึงค่อย ๆ ถอนหายใจออกมา “ไม่อนุญาตให้มีครั้งต่อไปแล้วนะ”“อื้อ” เฉินมู่เองก็ไม่ได้คัดค้านและตอบรับไปหนึ่งเสียงฮั่วหยุนเซียวรู้สึกหมดหนทาง เฉินมู่เด็กน้อยผู้ใสซื่อ ตอบสนองช้าเสียจริงท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด เฉินมู่ก็กระแอมไอแล้วพูดว่า “ดอกกุหลาบ สวยมากเลยค่ะ”ฮั่วหยุนเซียวรู้สึกราวกับหัวใจที่เต็มไปด้วยเมฆดำถูกสายลมพัดออก จนเห็นท้องฟ้าอันสดใส ใบหน้าหล่อเผยยิ้มบาง “คุณชอบก็ดีแล้ว”เฉินมู่ยิ้ม พลางผละตัวออกจากอ้อมกอดของฮั่วหยุนเซียว “ชอบสิ แต่ก่อนฉันเคยได้ยินคนพูดว่า ระหว่างปืนและดอกกุหลาบ มักจะเหลืออยู่หนึ่งอย่างเสมอ ฉันชอบประโยคนี้มากเลย”เธอคิดว่า ครั้งที่ได้ใช้ชีวิตเป็นฉินมู่ เธอเคยได้สัมผัสปืนที่ชั่วร้ายและมืดมนที่สุดในโลกแต่ว่าชีวิตนี้ เธอคือเฉินมู่ จึงคิดอยากจะสัมผัสดอกกุหลาบที่สวยที่สุดบ้างฮั่วหยุนเซียวชะงักไปแวบหนึ่ง พอมีคำว่าปืนขึ้นมาในประโยค เขามักจะคิดถึงหญิงสวมหน้ากากสีดำในเมืองแอตแลนตาคนนั้น ที่เหมือนปืนในความมืดและเหมือนมีดที่คมกริบถังอวี่วิ่งออกมาจากประตูมหาวิทยาลัย แค่แวบเดียวเขา

ชายชราโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด “ฉันจะไปหาทางทำอะไรได้อีก? อยู่ดี ๆ เธอก็ไปเผาภูเขาของตระกูลฮั่วเองนะ! ตอนนี้ตระกูลฮั่วกดดันเราอยู่ แค่ช่วยประกันตัวยังยากเลย!”เฉินลี้ซานถอนหายใจ พอหันกลับไปเห็นเฉินมู่ที่เดินเข้ามา จึงรีบตะโกนเรียก “เฉินมู่! ลูกมานี่! ลูกบอกพ่อสิ วันที่เขาซีซานไฟไหม้ วันนั้นลูกไปตั้งแคมป์กับชิงเสวี่ยใช่หรือเปล่า? ชิงเสวี่ยไม่ได้เป็นคนวางเพลิงใช่ไหม?”เฉินมู่เดินเข้ามานั่งลงที่มุมหนึ่งโซฟา แล้วพูดอย่างเฉยเมย “ตำรวจเป็นคนพูดนะคะว่า เป็นเธอกับเถียนอวี๋ที่วางเพลิง แล้วหนูจะพูดหรือไม่พูด มันจะไปมีความหมายอะไร?”เฉินลี้ซานสบตากับซู่หรูหลานครู่หนึ่ง เขากระแอมไอหนึ่งที พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “เสี่ยวมู่ พ่อได้ยินมาว่ามันเป็นแค่การเผาเต็นท์ไปหนึ่งหลัง ไม่ได้เป็นไฟไหม้ใหญ่โตอะไร ถ้าลูกไม่รอบคอบและไม่ระมัดระวัง ก็อาจเป็นไปได้ว่ามือของลูกจะปัดไปโดนประกายไฟเข้า เลยทำให้....”เฉินมู่ตะลึงงันไปชั่วขณะ ก่อนจะขำเย้ยหยัน “คุณพ่อจะสื่อว่า ให้หนูไปรับโทษ? แล้วเปลี่ยนตัวเฉินชิงเสวี่ยออกมาใช่ไหมคะ?”“ไร้สาระ!” ชายชรารีบตะโกนออกมาทันที “เฉินชิงเสวี่ยเป็นคนก่อความผิดเองแท้ ๆ จะให้เสี่ย