MasukShare
บทที่ 165
Bab terkait
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 166
ทุกคนต่างส่งเสียงดังเกรียวกราวทันที!ตอนแรกเฉินชิงเสวี่ยได้รับความนิยมในมหาวิทยาลัยเพราะการเป็นสามาชิกของกองทุนเทียนสื่อ ทว่าตอนนี้กลับได้รับการเยาะเย้ยจากคนที่เคยนิยมชมชอบเสียอย่างนั้น!ปรากฎว่า สถานะสมาชิกที่เธอเอามาโอ้อวดนับครั้งไม่ถ้วนดันเป็นของปลอม! สมาชิกที่อายุน้อยที่สุดอะไร? ทูตสวรรค์ผู้ใจดีที่สุดอะไร? เธอก็แค่ปลอมตัวเพื่อเข้าไปสวมรอยคนอื่น!คนทั้งงานเลี้ยงเริ่มถกเถียงกันอย่างควบคุมไม่ได้ “เธอแอบอ้างงั้นเหรอ? ไม่แปลกใจเลยที่งานเลี้ยงครั้งนี้ไม่มีการพูดถึงเกียรติยศของเธอ!”“ฉันจะบอกอะไรให้นะ นักศึกษามหาวิทยาลัยสาวตัวเล็ก ๆ จะไปเป็นสมาชิกของกองทุนเทียนสื่อได้ยังไง? แค่มองก็รู้แล้วว่าปลอม!”“ฉันดูจากรูปร่างท่าทางก็รู้แล้วว่า เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาแอ๊บแบ๊วเสแสร้งที่หลงไหลเกียรติยศอันจอมปลอม อีกอย่าง เกณฑ์การคัดเลือกคนในงานเลี้ยงครั้งนี้ ก็มาจากเธอที่เที่ยวไปทำเรื่องเสนอชื่ออยู่คนเดียว!”ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยซีดเผือดราวกับกระดาษ เธอจ้องเขม็งไปยังเฉินมู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ริมฝีปากบางคู่นั่นสั่นระริก “แก...แกเป็นคนทำใช่ไหม?”เรื่องของกองทุนเทียนสื่อเกิดขึ้นที่ต่างประเทศ ตราบใดที
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 167
เฉินชิงเสวี่ยมองลู่ซีเจ๋ออย่างลนลาน ลู่ซีเจ๋อจึงรีบดึงเฉินชิงเสวี่ยเข้ามาปกป้องไว้ในอ้อมกอด แล้วพูดด้วยความโมโห “พวกคุณจะทำอะไรน่ะ? จะมาจับคนตามใจชอบได้ยังไง!”เถียนอวี๋โต้เถียงอย่างบ้าคลั่ง “เหลวไหล! ใครลอบวางเพลิง! พวกคุณมีหลักฐานอะไร!”ลู่ซีเจ๋อไม่ยอมคลายมือ พร้อมอธิบายอย่างร้อนลน “วันนั้นเกิดไฟไหม้ที่เขาซีซานจริง ๆ แต่พวกเธอไม่ได้เป็นคนทำนะ พวกคุณเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า?”“คุณผู้ชายท่านนี้ หลักฐานที่เรามีอยู่ในปัจจุบันเป็นไปตามข้อกำหนดการจับกุมอย่างสมบูรณ์ครับ เชิญคุณผู้หญิงทั้งสองคนกลับไปกับพวกเรา เพื่อช่วยให้ความร่วมมือในการสืบสวนด้วยครับ”ตำรวจพูดขึ้นลู่ซีเจ๋อกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าจู่ ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น มือของเขาข้างหนึ่งยังดึงเฉินชิงเสวี่ยไว้ในอ้อมแขน ส่วนอีกข้างหนึ่งก็กดรับโทรศัพท์ “แม่ครับ มีอะไรหรือเปล่า?”“ลู่ซีเจ๋อ! ลูกรีบไสหัวกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้น ลูกก็ไม่ต้องใช้นามสกุลลู่อีก!” เสียงด่าทอดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ลู่ซีถูกด่าจนทำหน้างง เขาชั่งน้ำหนักอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดกับเฉินชิงเสวี่ยว่า “เสวี่ยเอ๋อ คุณไปให้ความร่วมมือในการสืบสวนก่อน ผมจะส่งทนายท
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 168
ฝ่ามืออุ่นวางลงมาที่ศรีษะ ราวกับจะปิดทับสัมผัสของใครอีกคน สักพักฮั่วหยุนเซียวจึงค่อย ๆ ถอนหายใจออกมา “ไม่อนุญาตให้มีครั้งต่อไปแล้วนะ”“อื้อ” เฉินมู่เองก็ไม่ได้คัดค้านและตอบรับไปหนึ่งเสียงฮั่วหยุนเซียวรู้สึกหมดหนทาง เฉินมู่เด็กน้อยผู้ใสซื่อ ตอบสนองช้าเสียจริงท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด เฉินมู่ก็กระแอมไอแล้วพูดว่า “ดอกกุหลาบ สวยมากเลยค่ะ”ฮั่วหยุนเซียวรู้สึกราวกับหัวใจที่เต็มไปด้วยเมฆดำถูกสายลมพัดออก จนเห็นท้องฟ้าอันสดใส ใบหน้าหล่อเผยยิ้มบาง “คุณชอบก็ดีแล้ว”เฉินมู่ยิ้ม พลางผละตัวออกจากอ้อมกอดของฮั่วหยุนเซียว “ชอบสิ แต่ก่อนฉันเคยได้ยินคนพูดว่า ระหว่างปืนและดอกกุหลาบ มักจะเหลืออยู่หนึ่งอย่างเสมอ ฉันชอบประโยคนี้มากเลย”เธอคิดว่า ครั้งที่ได้ใช้ชีวิตเป็นฉินมู่ เธอเคยได้สัมผัสปืนที่ชั่วร้ายและมืดมนที่สุดในโลกแต่ว่าชีวิตนี้ เธอคือเฉินมู่ จึงคิดอยากจะสัมผัสดอกกุหลาบที่สวยที่สุดบ้างฮั่วหยุนเซียวชะงักไปแวบหนึ่ง พอมีคำว่าปืนขึ้นมาในประโยค เขามักจะคิดถึงหญิงสวมหน้ากากสีดำในเมืองแอตแลนตาคนนั้น ที่เหมือนปืนในความมืดและเหมือนมีดที่คมกริบถังอวี่วิ่งออกมาจากประตูมหาวิทยาลัย แค่แวบเดียวเขา
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 169
เฉินมู่กำลังยิ้มขำถังอวี่ที่มีลำดับเครือญาติใกล้ชิดกับร่างสูงข้างกาย แต่จู่ ๆ โทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังขึ้น เธอกดรับสาย “สวัสดีค่ะ?”พลันเสียงโกรธเคืองของเฉินลี้ซานก็ดังออกมาจากโทรศัพท์ “เฉินมู่! เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นขนาดนี้! แกยังไม่รีบกลับบ้านอีกเหรอ!”แค่ฟังก็เดาได้แล้วว่าข่าวที่เฉินชิงเสวี่ยถูกจับกุมตัว คงแพร่สะพัดไปถึงตระกูลเฉินแล้ว ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับมันเธอวางสายโทรศัพท์แล้วหันไปพูดกับฮั่วหยุนเซียว “ฉันต้องกลับไปแล้วค่ะ คาดว่าตอนนี้ที่บ้านคงจะวุ่นวายอยู่แน่ ๆ”ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว “ต้องการความช่วยเหลือไหม?”เฉินมู่เผยยิ้มบาง “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังจัดการได้อยู่”“ตกลง” ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้า พลางเอื้อมมือไปลูบเส้นผมของเธอเบา ๆ “ถ้ามีเรื่องต้องโทรหาฉันนะ”“รับทราบค่ะ!” เฉินมู่ลงจากรถและพูดอีกประโยค “อย่าลืมบอกคนงานให้ส่งดอกไม้ไปที่บ้านฉันนะคะ! อย่าปล่อยให้มันเปลืองเงินเปล่า ๆ!”“ได้” ฮั่วหยุนเซียวตอบตกลงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเฉินมู่โบกมือให้ถังอวี่อีกครั้ง แล้วเรียกรถแท็กซี่ที่ริมถนนกลับเข้าบ้านตัดภาพมาที่ภายในรถของฮั่วหยุนเซียว บรรยากาศอึดอัดแพร่กระจายไปทั่ว
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 170
ชายชราโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด “ฉันจะไปหาทางทำอะไรได้อีก? อยู่ดี ๆ เธอก็ไปเผาภูเขาของตระกูลฮั่วเองนะ! ตอนนี้ตระกูลฮั่วกดดันเราอยู่ แค่ช่วยประกันตัวยังยากเลย!”เฉินลี้ซานถอนหายใจ พอหันกลับไปเห็นเฉินมู่ที่เดินเข้ามา จึงรีบตะโกนเรียก “เฉินมู่! ลูกมานี่! ลูกบอกพ่อสิ วันที่เขาซีซานไฟไหม้ วันนั้นลูกไปตั้งแคมป์กับชิงเสวี่ยใช่หรือเปล่า? ชิงเสวี่ยไม่ได้เป็นคนวางเพลิงใช่ไหม?”เฉินมู่เดินเข้ามานั่งลงที่มุมหนึ่งโซฟา แล้วพูดอย่างเฉยเมย “ตำรวจเป็นคนพูดนะคะว่า เป็นเธอกับเถียนอวี๋ที่วางเพลิง แล้วหนูจะพูดหรือไม่พูด มันจะไปมีความหมายอะไร?”เฉินลี้ซานสบตากับซู่หรูหลานครู่หนึ่ง เขากระแอมไอหนึ่งที พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “เสี่ยวมู่ พ่อได้ยินมาว่ามันเป็นแค่การเผาเต็นท์ไปหนึ่งหลัง ไม่ได้เป็นไฟไหม้ใหญ่โตอะไร ถ้าลูกไม่รอบคอบและไม่ระมัดระวัง ก็อาจเป็นไปได้ว่ามือของลูกจะปัดไปโดนประกายไฟเข้า เลยทำให้....”เฉินมู่ตะลึงงันไปชั่วขณะ ก่อนจะขำเย้ยหยัน “คุณพ่อจะสื่อว่า ให้หนูไปรับโทษ? แล้วเปลี่ยนตัวเฉินชิงเสวี่ยออกมาใช่ไหมคะ?”“ไร้สาระ!” ชายชรารีบตะโกนออกมาทันที “เฉินชิงเสวี่ยเป็นคนก่อความผิดเองแท้ ๆ จะให้เสี่ย
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 171
เฉินลี้ซานผงะ พลันกระแอมไอหนึ่งที แล้วพูดอย่างโกรธเคือง “พ่อบอกไปแล้วว่าไม่ใช่น้องสาวของลูกที่จุดไฟเผา อยู่ดี ๆ เธอจะเผาเต็นท์ทำไมกันล่ะ! อย่ามาพูดมั่ว ๆ นะ!”เฉินมู่เปิดกระเป๋าเป้สะพายหลังของตนเอง และหยิบกระเป๋าเอกสารออกมาอย่างใจเย็น มือเรียวหยิบกระดาษกองหนึ่งออกมาวางลงบนโต๊ะ “ก็เพราะว่าหนูอยู่ในเต็นท์ไง เธอถึงจุดไฟเผามัน”“ไร้สาระ!” เฉินลี้ซานดุเธอขึ้นมาทันที “ชิงเสวี่ยเป็นเด็กที่จิตใจดีงามมาตลอด จะไปทำเรื่องเหลวไหลแบบนั้นได้ยังไง นี่ เฉินมู่ ถ้าลูกไม่เต็มใจที่จะช่วยเธอ ก็อย่ามาใส่ร้ายน้องสาวตัวเองแบบนี้!”เฉินมู่จัดแจงเอกสารบนโต๊ะกาแฟทีละแผ่น “นี่คือใบรับรองแพทย์ของหมอ มีประวัติการรักษา ระบุอาการบาดเจ็บ รายชื่อยา ใบรับรองการชำระเงิน และใบรับรองอาการของแพทย์ที่มาตรวจร่างกายให้หนู ทั้งหมดอยู่ตรงนี้หมดแล้ว” เธอเหลือบมองคุณปู่อีกครั้ง แล้วเอ่ยอีกต่อ “คุณปู่บอกว่า ถ้าหลังจากนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก ก็ให้พูดออกมาตรง ๆ เลย ตอนนี้หนูก็พูดแล้ว ขอให้คุณปู่ตัดสินใจเองนะคะ”ซู่หรูหลานย่อตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินลี้ซานทันที จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาราวกับสายฝน “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ...คนอย่างช
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 172
เฉินมู่ยิ้มตอบ “ขอบคุณมากค่ะ”โอวจินคลายรอยยิ้มลง ก่อนจะเอ่ยพร้อมสีหน้าจริงจัง “ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก หยุนเซียวน่ะดีกับคุณมาก จำไว้แค่นี้ก็พอแล้ว”หลังจากส่งโอวจินกลับไป เฉินมู่ก็หันหลังเดินกลับไปในห้องนั่งเล่น พลันเห็นภาพที่คุณปู่กำลังตำหนิเฉินลี้ซานอยู่ “แกมันตาบอด! แถมยังสมองเลอะเลือน! เฉินชิงเสวี่ยสมควรได้รับมันแล้ว! สมน้ำหน้า”เฉินลี้ซานก้มศีรษะลงอย่างอดสู แต่พอเห็นเฉินมู่เข้ามา เขาก็เงยหน้าจ้องเขม็งไปที่เธอ ทว่าไม่ได้ตำหนิอะไรออกมาคุณปู่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “เสี่ยวมู่ เมื่อกี้พ่อของหลานคงตื่นตระหนกมากไปหน่อย อย่าไปถือโทษโกรธเขาเลย สุดท้าย เราทุกคนก็เป็นครอบครัวเดียวกัน”เฉินมู่ไม่ได้พูดอะไร เธอไม่อยากขัดแย้งกับคุณปู่ แต่แค่ไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของเขาเท่านั้นคุณปู่หันกลับไปมองเฉินลี้ซานอีกครั้ง พลางเอ่ยต่อ “เนื่องจากลู่ซีเจ๋อเป็นคนพาสองสาวสองไปที่เขาซีซาน แกก็ไปที่ตระกูลลู่ แล้วดูว่าทางนั้นจะสามารถช่วยอะไรเราได้บ้างไหม?”“เสี่ยวมู่ ลูกก็ไปกับพ่อด้วย คุณนายลู่ดีกับลูกมาเสมอ เราถือโอกาสนี้ไปเยี่ยมคนตระกูลนั้นด้วยแล้วกัน” เฉินมู่พยักหน้าตอบ “โอเคค่ะ” เธอเองก็ไม่ได
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 173
ลู่ซีเจ๋อตกตะลึงเมื่อเห็นฮั่วหยุนเฉิน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านเซียวเซียงซวนครั้งนั้นเขายังจำไม่ลืม คุณชายเล็กของตระกูลฮั่วคนนี้ เคยเอ่ยปากบอกให้เขาจ่ายค่าชดเชยสองแสนหยวนพ่อลู่ถามอย่างลังเล “คุณชายเล็ก...ทำไมคุณ…”เห็นได้ชัดว่าเขาส่งคนไปเชิญฮั่วหยุนเสิน ซึ่งเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในตระกูลฮั่ว ต่างกับฮั่วหยุนเฉินที่เป็นเพียงลูกผู้ลากมากดีไม่ทำงานทำการ แถมยังทำตัวไร้สาระไปวัน ๆ ทำไมคนตระกูลฮั่วถึงใช้ให้เขามาแทนล่ะ?ฮั่วหยุนเฉินขบริมฝีปาก พลันเหยียดยิ้ม “คุณลู่คงไม่คิดว่าโครงการเล็ก ๆ อย่างซีซาน จะเป็นโครงการที่พี่ชายผมดูแลอยู่ใช่ไหมล่ะ?” ใบหน้าของผู้นำตระกูลลู่ซีดเซียวในทันที ซีซานเป็นโครงการเล็ก ๆ ที่อยู่ภายใต้การดูแลของตระกูลฮั่ว! แสดงว่าทรัพยากรทางการเงินของตระกูลฮั่วถูกซ่อนไว้ที่นั่นจริง ๆ! เพียงพริบตา พ่อลู่ก็เริ่มเอ่ยอย่างกระอักกระอ่วน “ไม่ ไม่ ผมไม่กล้ารบกวนคุณฮั่วหรอกครับ! เชิญคุณชายเล็กเข้ามาเถอะครับ!”ฮั่วหยุนเฉินเดินเข้ามาแล้วขยิบตาให้เฉินมู่ เฉินมู่รู้สึกงุนงง พลางสงสัยว่าวันนี้พวกเขาจะแสดงละครเรื่องอะไรกันอีกฮั่วหยุนเฉินนั่งอยู่ตรงกลางโซฟา มือหนาหยิบชาบนโต๊ะขึ้นม
Bab terbaru
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 255
ฮั่วหยุนเซียวไม่รู้ว่าควรจะสงสารสาวน้อยตรงหน้าดี หรือควรจะภูมิใจในความหนักแน่นในสถานการณ์ที่อันตรายของเธอดีเขายกมือพร้อมขมวดคิ้ว “ฮานเฉิง จัดการให้เรียบร้อย”“ครับ บอส”ฮานเฉิงยกโทรศัพย์อยู่หลายสาย และแล้วนักข่าวที่สมควรจะอยู่ที่นี่ต่อ กลับแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็วเฉิงหยวนกระพริบตา “ทำไมพวกเขาไปกันหมดแล้วล่ะ?”เมื่อฝูงชนสลายตัว สายตาเฉินมู่ก็สะดุดเข้ากับรถเบนท์ลีย์หรูที่จอดอยู่ข้างทาง“ปีศาจร้ายปรากฎตัวแล้ว” เธอกล่าวเฉิงหยวนถือถุงขนมของตัวเองตามไปและถามต่อ “อะไรนะ?”เฉินมู่ช่วยถือของในมือเธอ แล้วพูดว่า “ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านก่อนแล้วกัน”ใต้แสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาว สองสาวพูดคุยถึงเรื่องในอนาคต และรถหรูระดับโลกอย่างเบนท์ลีย์คันนั้นก็ขับตามหลังมาอย่างช้า ๆฮานเฉิงถามอย่างสุขุม “บอสครับ พวกเราจะขับช้าขนาดนี้จริงเหรอครับ?”ฮั่วหยุนเซียวมองแผ่นหลังหญิงสาวตรงหน้าอย่างสนใจ แล้วพยักหน้า “ขับช้ากว่านี้”ฮานเฉิง “...”เมื่อเดินมาถึงใต้อาคาร เฉินมู่ก็พูดว่า “คุณไปเก็บของให้เรียบร้อยแล้วเราไปโรงพยาบาลกัน”เฉิงหยวนปัดมือไปมา “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน พวกเขาแค่ขว้างปาผักมาขู่ฉัน
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 254
เธอลงจากรถแล้วเห็นเฉิงหยวนที่ถูกฝูงชนล้อมเอาไว้ เหมือนแมวที่กำลังตื่นตระหนกตกใจ และไม่มีที่ซ่อนตัวเธอวิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไป แล้วดึงเฉิงหยวนเข้ามายังอ้อมอก พร้อมถามอย่างกังวลว่า “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”เมื่อเฉิงหยวนเห็นเฉินมู่ ก็ถึงกลับปล่อยโฮออกมาเธอยื่นมือไปปัดเศษผักบนตัวของเฉินมู่ออกให้ พร้อมส่ายหัว “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”เฉินมู่ประคองเธอให้ลุกขึ้น และแล้วไข่ไก่ฟองหนึ่งก็ลอยมา แต่เฉินมู่ยกมือขึ้นรับไว้ได้อย่างแม่นยํา“แกร๊ก” ไข่ไก่ในมือถูกบดขยี้จนแหลก และไข่ไก่เหลว ๆ ก็ไหลลงมาตามข้อมือของเธอ แววตาอันโหดเหี้ยมของเฉินมู่ทำให้ฝูงชนและนักข่าวต่างค่อย ๆ สงบลงเธอพูดกับหน้ากล้องที่ใกล้ที่สุด ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “จรรยาบรรณของนักข่าวคือการนำเสนอความเป็นจริง หวังว่าสื่อมวลชนทุกคนจะตระหนักข้อนี้ไว้หน่อย”พลันมีเสียงดังมาจากด้านหลัง “ความจริงก็คือเฉิงหยวนเป็นมือที่สาม! คนทั้งโลกต่างก็รู้เรื่องนี้!”“ใช่ ๆ คุณเป็นใคร! ทำไมถึงได้แก้ตัวแทนเฉิงหยวน!”เฉินมู่ตอบอย่างเยือกเย็น “เธอไม่ใช่มือที่สาม หวังว่าหลังจากวันที่ความจริงกระจ่างแล้ว ทุกคนในที่นี้ต้องขอโทษต่อการกระทำที่ทำต่อเฉิงหยวน”จ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 253
เฉินมู่ซบอยู่ในอ้อมกอดลู่ซีเจ๋อพร้อมเช็ดน้ำตาด้วยท่าทีน้อยใจ “พี่คะ พี่เชื่อฉันสักครั้งเถอะ…”ลู่ซีเจ๋อหมดความอดทนกับเฉินมู่อย่างสิ้นเชิง เขาตะโกนอย่างเหลืออดว่า “ออกไป! ไสหัวออกไป!”เฉินมู่มองท่าทีที่ปวดใจของลู่ซีเจ๋อ แล้วถอนหายใจ “ลู่ซีเจ๋อ คุณ…”ลู่ซีเจ๋อมองหน้าเธอด้วยความโกรธเคืองเฉินมู่จึงได้เงียบลง พลางคิดว่าทำไมต้องปริปากพูดคำนี้ทั้ง ๆ ที่่ก่อนหน้านี้เธองัดหลักฐานเป็นร้อย ๆ อย่างเพื่อให้เห็นถึงจิตใจอันโหดเหี้ยมของเฉินชิงเสวี่ย แต่ลู่ซีเจ๋อก็มองไม่เห็นเธอจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ แถมยังต้องถูกเฉินชิงเสวี่ยตอกกลับว่าเธออิจฉา“คุณคิดจะพูดอะไรอีก?” ลู่ซีเจ๋อมองเธอด้วยโกรธเคืองเฉินมู่ส่ายหัว “ไม่มีอะไรแล้ว แต่มีอะไรอยากจะบอกคู่หมั้นสุดที่รักของคุณหน่อย”เฉินชิงเสวี่ยมองเฉินมู่ด้วยสายตาที่หวาดกลัว “พี่มีอะไรอยากให้ฉันช่วยคะ...”เฉินมู่หัวเราะ แล้วพูดว่า “รบกวนเธอฝากบอกซุยซินยี่กับเฉินชิงโหรวด้วยนะ ว่าเฉิงหยวนจะกลับเข้าสู่วงการบันเทิงเร็ว ๆ นี้”เฉินชิงเสวี่ยจ้องมองเฉินมู่อย่างปวดใจ พลันเอ่ย “พี่คะ เฉิงหยวนเป็นมือที่สาม ทำไมพี่ยังจะคบหากับคนแบบนั้นอยู่อีก?”
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 252
แผลเป็นที่หน้าเกลียดน่ากลัวเหมือนตัวหนอนเกาะอยู่บนใบหน้า แถมยังมีรอยแดง ๆ อยู่รอบ ๆ เฉินชิงเสวี่ยถอนหายใจอย่างโล่งใจ แผลเป็นยังอยู่!ตอนที่กำลังลองชุดคราวก่อน เธอได้ข่าวว่าเฉินมู่กำลังรักษารอยแผลพวกนี้ มันทำเธอทุรนทุรายไปหลายวันเธอกลัวว่าเฉินมู่จะรักษาร่อยรอยแผลบนใบหน้าจนหายดี เพราะหากใบหน้านี้หายดีแล้ว มันจะกลับมาทำให้ชาวเมืองปินไห่ตกตะลึงอีกครั้ง เฉินชิงเสวี่ยหัวเราะอย่างโล่งใจ แถมยังเย้ยหยันเฉินมู่ต่อว่า “ได้ยินว่าเธอไปรักษาใบหน้า ทำไมยังเป็นแบบนี้อยู่ล่ะ?”เธอชี้ไปยังใบหน้าของเฉินมู่ พร้อมหัวเราะเยาะเย้ย “เธอดูไม่ออกเหรอว่ามันอาการหนักกว่าเมื่อก่อนอีกน่ะ?”“เฉินมู่ อย่าพยายามต่อไปเลย หน้าของเธอยังไงก็รักษาไม่หายหรอก เธอต้องแบกหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลแบบนี้ไปตลอดชีวิต เธอจะถูกผู้คนหัวเราะเยาะตลอดเวลา และถูกทอดทิ้งตลอดไป”เฉินมู่ง้างมือขึ้นแล้วกระแทกไปที่ใบหน้าของคนเจ็บอย่างแรง ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยหันไปตามเสียงดัง “เพี๊ยะ”เฉินชิงเสวี่ยโดนตบจนโกรธมาก เธอจ้องมองเฉินมู่ด้วยความเคียดแค้น “สมควร ใครให้เธออยู่เป็นหนามยอกอกในตระกูลเฉิน เธอควรตายไปพร้อมกับแม่ของเธอตั้งนานแล้ว!”
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 251
“นี่คุณ!” ลู่ซีเจ๋อถูกเฉินมู่ปั่นหัวจนออกอาการโกรธอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ทั้งป่าเถื่อนและชั่วร้ายอย่างเธอมาก่อนเฉินชิงเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง “ไม่เป็นไรหรอก พี่สาวก็แค่ล้อเล่น คุณไปเถอะ”เฉินชิงเสวี่ยออดอ้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอยากจะทานของหวานหน้าโรงพยาบาล ลู่ซีเจ๋อจึงได้แต่ทำตามคู่หมั้น แต่ก่อนเดินออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะถลึงตาใส่เฉินมู่อีกหนึ่งทีทันทีที่เขาเดินออกไป เฉินมู่ก็ขมวดคิ้วมองไปทางร่างบนเตียงอย่างเร็ว “เหลือเราแค่สองคนแล้ว มีอะไรอยากพูดไม่ใช่เหรอ?”ครั้งแรกเฉินลี่ซานสั่งให้เธอมาที่นี่ ครั้งที่สองลู่ซีเจ๋อก็พาเธอมาด้วยตัวเองอีกหนึ่งครั้ง เฉินชิงเสวี่ยเป็นคนวางแผนทั้งหมดให้เฉินมู่มาที่นี่ ไม่รู้ว่าเธอจะมีแผนการอะไรอีกเฉินชิงเสวี่ยเปลี่ยนสีหน้าในทันที ใบหน้าอ่อนหวานเมื่อสักครู่หายไปอย่างไร้ร่องรอยเธอมองหน้าเฉินมู่อย่างหงุดหงิด พร้อมพูดว่า “เธออย่ายุ่งเรื่องของตระกูลซุย!”เฉินมู่หัวเราะ ก่อนถามว่า “ทำไมเหรอ? ตระกูลซุยทำไมเหรอ?”เฉินชิงเสวี่ยพูดตรง ๆ ว่า “ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดี ตระกูลซุยกับตระกูลเราทำธุรกิจร่วมกันมา ถ้าเธอทำงานแต่งซินยี่
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 250
เฉินมู่ยักไหล่เล็กน้อย “ถึงฉันจะทำร้ายเธอจนตาย ฉันก็จะไม่รู้สึกผิด”ลู่ซีเจ๋อขมวดคิ้ว “เฉินมู่ คุณทำร้ายเสวี่ยเอ๋อถึงขั้นนั้น เธอยังไม่ถือโทษโกรธ แค่บอกให้คุณอย่าเข้าไปยุ่งกับตระกูลซุย แค่คุณไปเยี่ยมเธอบ้าง มันยากนักหรือไง?”เธอหัวเราะเยาะเล็กน้อย “แค่เธอบอกว่าไม่ถือโทษโกรธฉัน คุณก็เชื่อเหรอ? ลู่ซีเจ๋อ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าในสมองคุณมันมีรอยหยักบ้างไหม”ลู่ซีเจ๋ออึ้งไปสักพัก เขาไม่ใช่คนที่ทะเลาะวิวาทกับใครบ่อย ๆ ร่างสูงลากเฉินมู่ไปเรื่อย ๆ แล้วพูดว่า “ไปโรงพยาบาลกับผม!”ช่วงเวลาเลิกเรียนนักศึกษาทุกคนเดินลงจากอาคาร ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาตรงนั้น และแล้วทั้งสองก็เริ่มตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนเฉินมู่ไม่อยากตกเป็นประเด็นของคนทั้งมหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้ จึงสะบัดมือออกอย่างจำใจและตอบว่า “ปล่อย ฉันเดินเองได้”ลู่ซีเจ๋อปล่อยมือเธอ เฉินหยวนจึงรีบวิ่งมาดึงแขนเฉินมู่ไว้ “ฉันไปเป็นเพื่อนนะ”เฉินมู่แตะมือเธอเบา ๆ “ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหรอก เธอกลับหอพักไปก่อนเถอะ”เฉินหยวนพูดด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง “งั้นเธอต้องระวังตัวนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นต้องรีบโทรหาฉันนะ หรือไม่ก็… โทรหาตัวรวจเลย!”เฉินหยวนหัวเ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 249
เช้าวันถัดมา เฉินมู่ไปมหาวิทยาลัยตามปกติเรื่องของเฉิงหยวนยังเป็นที่กล่าวถึงบนโลกโซเชียล ซุยซินยี่ยอมจ่ายให้กับคอมเมนท์พวกนี้ไม่น้อยเลยจริง ๆแต่เฉินมู่ยังต้องกลับไปเรียน ถึงแม้ว่าชาวเน็ตจะยังพากันด่าทอดาราในสังกัดของเธอก็ตามทันทีที่เดินเข้าห้องเรียน เฉินหยวนก็โบกมือเรียก “เฉินมู่ ฉันจองที่ตรงนี้ไว้ให้เธอ”เฉินมู่สาวเท้าเข้าไปพร้อมกระเป๋านักเรียน พลางเผยยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะ”จางหยางที่นั่งโต๊ะด้านหน้าก็ยื่นกาแฟกับพร้อมแซนด์วิชให้ “อาหารเช้าของเธอ”เฉินมู่พูดด้วยความปลาบปลื้มใจ “ทำไมพวกเธอดีกับฉันจังเลย?”จางหยางส่ายหัวอย่างเคอะเขิน แล้วตอบว่า “แต่ก่อนฉันไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอ เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันจะแก้ตัว” ตั้งแต่ที่เธอทำให้ผู้คนเกิดความประทับใจในคืนงานเลี้ยงปีใหม่ ทุกคนในชั้นเรียนก็หันมาดีกับเธอเฉินหยวนรีบวิ่งเข้ามาซุบซิบ “เธอเห็นหรือยังว่าข่าวเฉิงหยวนในเน็ตกลับมาฉาวอีกแล้วนะ?”เฉินมู่รับอาหารเข้ากัดไปหนึ่งคำ ก่อนพยักหน้าตอบ “เห็นแล้ว”เฉินหยวนรีบโต้ตอบทันที “เฉินมู่ ฉันเห็นเธอสนิทกับหล่อน หล่อนไม่ใช่คนดีนะ!”เฉินมู่หัวเราะ ก่อนตอบว่า “หล่อนเป็นคนดีมาก แล้วต่อไปเธอจะรู้เอง
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 248
แค่คําเดียว ทำให้มุมปากของฮั่วหยุนเซียวกระตุกยกโค้งราวไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มไว้ได้เขาแตะมือไปที่ใบหน้าของเฉินมู่ พลางเรียกอย่างอ่อนโยนว่า “มู่มู่”เฉินมู่ลุกขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ แล้วถาม “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว แล้วคุณทานข้าวหรือยัง?”แม้ว่าเธอไม่ได้งดงามเหมือนเหล่าคนมีชื่อเสียง แต่ก็แฝงด้วยความอ่อนหวานอยู่บ้างฮั่วหยุนเซียวไม่เคยรู้สึกว่า คําว่าเฉินมู่คํานี้จะอบอุ่นและน่าหลงใหลเช่นนี้มาก่อนหญิงสาวที่เขาสนใจนอนอยู่บนโซฟาด้วยท่าทีกำลังงัวเงียผมเผ้ายุ่งเหยิงสามคำถามต่อเนื่องนั้นดึงเขาออกจากภวังค์และเข้าสู่ความเป็นจริง แต่เขาไม่มีทางเลือก และทำตามอย่างเต็มใจเฉินมู่อยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง ช่วงนี้เธอพักผ่อนไม่เพียงพอ ถ้าอยู่ในความสงบเมื่อไหร่เธอพร้อมจะหลับทันที“อืม…” จู่ ๆ ความเย็นก็เข้ามากระทบริมฝีปาก สมองเฉินมู่รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันทีสมองของเธอเริ่มประมวลผล พลันฝืนลืมตาขึ้น และเลียริมฝีปากตามสัญชาตญาณเธอมองเข้าไปในสายตาลึกลับของชายตรงหน้า ก่อนถามอย่างงุนงงว่า “อะไรเหรอ?”ปลายลิ้นของฮั่วหยุนเซียวไล่เลียตรงริมฝีปากล่างของตน รา
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 247
เมื่อทุกคนออกไป เฉิงหยวนก็ยังคงเกาะแขนของเฉินมู่ด้วยร่างกายอันสั่นอยู่อย่างนั้นเฉินมู่แตะมือเธอ พร้อมปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรนะ ฉันจะคอยปกป้องคุณเอง”เฉิงหยวนพยักหน้า “ฉันเชื่อคุณ แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคนร้ายแบบพวกนั้น ถึงได้กล้ากล่าวหาเหยื่อแบบนี้”ผู้อำนวยการหยางวิ่งเข้ามาถามอย่างรีบร้อน “ผู้อำนวยการเฉินบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ? ผมพยายามห้ามคุณหนูซุยแล้ว แต่…”เฉินมู่ปัดมือไปมา พลางบอก “ไม่เป็นไรค่ะ ผู้อำนวยการหยางไม่ต้องกังวล นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเรา”เธอมองร่องรอยความเสียหายของข้าวของบนพื้น แล้วพูดต่อ “พวกเธอทำอะไรเสียหายบ้าง ลิสต์ให้ฉันด้วยนะ”ผู้อำนวยการหยางรีบยกปัดไม้ปัดมือปฎิเสธอย่างเร็ว “ไม่ได้ ๆ จะให้ผู้อำนวยการเฉินชดใช้ได้อย่างไร?” เฉินมู่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ใครบอกว่าฉันจะเป็นคนชดใช้ค่าเสียหาย? คุณหยางจัดการลิสต์รายการของที่เสียหายมาก็พอค่ะ”ผู้อำนวยการหยางก็ไม่รู้ว่าเฉินมู่คิดจะมาไม้ไหน จึงทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้นเฉิงหยวนกระแอมเล็กน้อย แล้วถามด้วยความระมัดระวังว่า “คงไม่ใช่ให้ฉันชดใช้ค่าเสียหายหรอกนะ?”“หึหึ” เฉินมู่ยิ้ม “ไม่ใช่ คนที่ลงมือทำลายข้าวของต่าง
