บททั้งหมดของ เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: บทที่ 181 - บทที่ 190

ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาดูน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม “ใครคือที่รักของคุณ?”เฉินมู่นั่งยอง ๆ แล้วเอ่ยราวคนไม่ได้สติ “ก็ ก็…ถังอวี่คนนั้น…”เธอสะอึกพร้อมถามอีกครั้ง “ที่รักฉันล่ะ?”เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงของฮั่วหยุนเซียว ฮานเฉิงก็ตัวสั่นด้วยความกลัว พลันร้องตะโกนในใจว่า มันจบแล้ว!ฮั่วหยุนเซียวคว้าแขนของเฉินมู่ไว้แน่น “ไม่มีที่รักอะไรทั้งนั้น ไป กลับบ้าน!”ที่รักบ้าบออะไรกัน เธอแค่มาดื่มกับถังอวี่ครั้งเดียว ทำไมถึงเรียกชื่อกันอย่างสนิทสนมได้เร็วแบบนี้? เฉินมู่ไม่รู้ว่าฮั่วหยุนเซียวคิดอย่างไร แต่ในหัวของเธอยังคงเต็มไปด้วยรถปอร์เช่คันหรู จากนั้นก็ตะโกนลั่นด้วยความไม่พอใจ “ฉันอยากให้ที่รักกลับบ้านกับฉันด้วย! ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัน!”ฮานเฉิงถึงกับเงียบกริบ “…”ให้ตายเถอะ หุบปากได้แล้วคุณเฉิน ถ้ายังตะโกนต่อไปแบบนี้ มีหวังบิ๊กบอสคงได้ทำลายร้านเซียวเซียงซวนเป็นแน่ฮั่วหยุนเซียวดึงเธอกลับมาไว้ในอ้อมแขน “แล้วผมคืออะไร?”เฉินมู่อึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนขมวดคิ้วและจ้องเขม็งไปยังคนร่างสูง เสียงเล็กพูดตะกุกตะกัก “เทพ...เป็นเทพ...”ฮั่วหยุนเซียวจูงมือเธอและดันร่างบางให้เข้าไปในนั่งในรถ พร

เฉินชิงเสวี่ยกัดฟันพูด “ฉันไม่บอกแกหรอก รู้ไหมว่าแกทำอะไรกับฉันไว้บ้าง? วันนี้คุณปู่ไม่อยู่ พ่อแม่ของฉันก็ไม่อยู่ ดูสิว่าใครจะช่วยแกได้บ้าง!”“แกเก่งมากไม่ใช่เหรอ? รู้ทั้งการตัดต่อภาพ รู้ทั้งการแฮกข้อมูล ทำไมถึงไม่หาเอาเองล่ะ? อ้อ ฉันลืมไป บ้านเราไม่มีกล้องวงจรปิดนี่เนอะ แกเลยหาไม่เจอไงล่ะ!”เฉินมู่พุ่งตัวไปหาเฉินชิงเสวี่ย และจ้องเขม็งอย่างดุดัน “จะไม่บอกใช่ไหม?”“ฉันก็พูดไปแล้วว่าไม่บอก ถ้ามีความสามารถก็หาเอง...อ๊ะ!”เฉินชิงเสวี่ยยังไม่ทันจะพูดจบ เฉินมู่ก็จิกหัวดึงผมของเธอไปที่ขอบบันได เธอตกใจมากจนพูดไม่ออกเฉินมู่ใช้มือข้างหนึ่งจับคอของเฉินชิงเสวี่ยไว้ พร้อมกดเธอแนบไปกับราวบันได พลันแสยะยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีทำให้แกพูด!”ตอนที่ตระกูลเฉินซื้อคฤหาสน์หลังนี้ พวกเขาจะให้ความสนใจกับความสูงของบ้าน และการยืนมองเพดานสูงจากห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่ง ทำให้พวกเขารู้สึกถึงความเจริญรุ่งเรืองของครอบครัวและในขณะที่เฉินชิงเสวี่ยถูกกดทับบนราวบันไดบนชั้นสอง ครึ่งหนึ่งของร่างกายเธอกำลังเอนออกไปนอกราวเธอมองเห็นแผ่นกระเบื้องที่พื้นชั้นหนึ่งทั้งหมด ราวกับว่าหัวของเธอกำลังจะทิ่มลงไปชั้นล่าง“เฉิ

เฉินชิงเสวี่ยตัวสั่นเทิ้มเบา ๆ และยังคงดื้อรั้นเพื่อรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายเอาไว้ เธอยกยิ้มมุมปากขึ้นแล้วพูดว่า “เฉินมู่ แกมันก็แค่คนขี้อิจฉา ฉันมีพร้อมทุกอย่าง แต่แกน่ะไม่มีอะไรเลย!”“แกอิจฉาที่พ่อและซีเจ๋อรักฉัน แต่แกกลับต้องโดดเดี่ยวและขมขื่นอยู่ลำพัง!”“ก็แค่ทำสร้อยคอพังไม่กี่เส้น พรุ่งนี้ฉันจะเอามันไปซ่อม พอซ่อมเสร็จก็ใส่ได้ตามเดิมแล้ว ถ้าเก่งนักแกก็แกะเพชรออกมาตอนนี้เลยสิ! แกโตมาขนาดนี้ เคยเห็นเพชรมากี่เม็ดล่ะ? แกมันก็แค่นังบ้าหน้าตาอัปลักษณ์จอมขี้อิจฉาคนหนึ่ง!”เฉินมู่ยิ้มมาจาง ๆ ดวงตากระจ่างใสคู่นั้นจับจ้องไปยังเฉินชิงเสวี่ย “แกพูดถูก พรุ่งนี้พอซ่อมเสร็จแกก็เอาไปสวมได้ แต่หลังจากที่แกสวมมันแล้ว ก็อย่าลืมนึกถึงความรักของลู่ซีเจ๋อที่มีต่อแกบ้างล่ะ หรือว่า แกมัวแต่นึกถึงศักดิ์ศรีที่มันถูกเหยียบย่ำโดยของเหม็นคาวพวกนี้มากกว่า?”“เฉินชิงเสวี่ย ถึงแกจะใช้สิ่งเหล่านี้มาเป็นอาวุธให้ตัวเอง แต่มันก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าแกเป็นคนขี้ขลาดไม่ได้หรอกนะ!”เฉินชิงเสวี่ยนิ่งค้างราวกับโดนจี้ถูกจุด ใบหน้านั่นซีดขาว ร่างกายสั่นเทิ้ม พร้อมกัดฟันกรอดเสียงดังกึกเฉินมู่เดินไปข้างหน้า พลันตบแก้มของเฉ

พนักงานต้อนรับพิจารณาเฉินมู่แวบหนึ่ง การแต่งตัวที่แสนธรรมดา หน้าก็ไม่ได้แต่ง เส้นผมก็ไม่ได้จัดหวีให้เรียบร้อย นอกจากหน้าตาที่ดูดีนิดหน่อยแล้ว ทั้งตัวก็ไม่เห็นจะมีของมีค่าอะไรเลยดังนั้นหล่อนจึงตอบแบบขอไปทีว่า “ก็ได้ค่ะ”พูดจบหล่อนก็ทำทีเดินไปทางลิฟต์แล้วเยาะเย้ยกับเพื่อนร่วมงานข้างกาย “แค่ดูก็รู้แล้วว่ามาเพราะเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แค่กฎของที่นี่ก็ไม่รู้เลยสักนิด!”“ใช่ไหมล่ะ แล้วยังมีหน้าพูดอีกว่า ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็จะรอ หล่อนไม่รู้เหรอว่าท่านประธานมักจะใช้ลิฟต์พิเศษตรงไปยังโรงรถ แถมยังไม่เคยเดินผ่านทางห้องโถงใหญ่เลย”“ก็ให้หล่อนรอไปสิ รอจนฟ้ามืดก็ไม่เจอหรอก!”เฉินมู่ที่มีประสาทหูไว พอได้ยินประโยคนั้นก็สะดุ้งตัวโหยง พูดถูกแล้ว! อย่างไรฮั่วหยุนเซียวก็ต้องเดินไปที่โรงรถ!ร่างเล็กพุ่งตัววิ่งขึ้นไปบนบันได พร้อมเปิดประตูและวิ่งตรงไปจนถึงโรงจอดรถชั้นใต้ดิน พนักงานต้อนรับยังตะโกนไล่หลังมาไม่หยุด “เฮ้! เธอจะวิ่งไปไหนน่ะ!”“ใครก็ได้รีบมาเร็วเข้า! รีบไปแจ้งผู้ช่วยฮานที! มีคนนั่งยอง ๆ เฝ้าอยู่ที่รถของท่านประธาน!”เฉินมู่ขบกรามแน่นด้วยความโกรธ เฝ้ารถ? เธอไม่ได้รีบมาที่นี่เพื่อเรื่องรัก ๆ ใคร่

เขาจูงเฉินมู่เข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดก๊อกให้เธอล้างมือ “ยังมีเรื่องอะไรที่คุณทำไม่ได้อีกไหม? ขนาดรถยังกล้ารื้อด้วย?”เฉินมู่กระแอมไออย่างขัดเขิน “ฉันไม่ได้นัดคุณไว้ ก็เลยไม่ได้รับอนุญาตให้พบคุณ แถมคุณก็ไม่ยอมรับสาย มันไม่มีวิธีอื่นแล้วใช่ไหมล่ะ?”เฉินมู่ถูสบู่บนมือและล้างมันออกด้วยน้ำสะอาด ตาคมเหลือบมองเสื้อเชิ้ตของฮั่วหยุนเซียวอีกครั้ง “ฉันจะชดใช้ให้คุณเองค่ะ”ฮั่วหยุนเซียวมองเธอแวบหนึ่ง “ชดใช้เรื่องอะไรล่ะ? รถของผม หรือว่าเสื้อผ้าของผม?”เฉินมู่ “.....”เขาเดินเข้าไปในเลานจ์ของห้อง ก่อนจะเปลี่ยนใส่เสื้อเชิ้ตที่สะอาดแล้วเดินออกมาเฉินมู่รีบตามไปและถามอย่างระมัดระวัง “ความจริงแล้ว ทำไมต้องส่งถังอวี่ไปต่างประเทศด้วยคะ?”พอพูดถึงเรื่องนี้ฮั่วหยุนเซียวก็เหมือนจะไฟลุกท่วมด้วยความโกรธเคือง “ไม่มีอะไร เป็นงานจำเป็น”งานจำเป็นก็บ้าแล้ว!เฉินมู่กู่ร้องอยู่ในใจ ตอนนี้ความก้าวหน้าในอาชีพของถังอวี่ควรที่จะได้รับการตีแผ่สิไปทั่วประเทศสิ ไม่ใช่การส่งตัวไปต่างประเทศเพื่อศึกษาต่อ ฮั่วหยุนเซียวจงใจทำแน่ ๆ!ร่างเล็กรีบระงับอารมณ์ของตัวเอง “ฮั่วหยุนเซียว คุณเคยได้ยินคำว่า ศาลมิควรตัดสินโทษประหา