All Chapters of เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: Chapter 121 - Chapter 130

ฮั่วหยุนเซียวตอบด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ “คุณหนูคอลลิน ขอบคุณมากนะครับ”ลิเดียผงะ ก่อนสมองเล็ก ๆ จะตอบสนองอย่างเร็ว ฮั่วหยุนเซียวขอบคุณเธอที่ปกป้องเฉินมู่ลู่ซีเจ๋อคิดไม่ถึงว่าฮั่วหยุนเซียวจะปรากฏตัวที่นี่ เขาจึงถามอย่างกังวล “ที่พูดนั่นหมายความว่ายังไงครับ คุณคอลลิน?”ไซม่อนตอบด้วยสีหน้าเย็นชาทันที “ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ ฉันใช้ให้คนแจ้งไปที่บริษัทลู่แล้ว ต่อจากนี้ไปตระกูลคอลลินจะไม่ขอร่วมมือทำธุรกิจกับบริษัทลู่อีก!”ตอนนี้แม้แต่เรื่องของเฉินชิงเสวี่ย ลู่ซีเจ๋อก็ไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว เขารีบวิ่งเข้าไปถามผู้นำตระกูลคอลลินอย่างกังวลใจ “ทำไมล่ะครับ?”ไซม่อนเหลือบมองเฉินมู่แวบหนึ่ง พลางกล่าว “เห็นได้ชัดว่า คุณทำให้คนที่คุณไม่ควรท้าทายโกรธเคือง”ลู่ซีเจ๋อมองตามสายตาของไซม่อน และถามด้วยความตกใจ “คนที่ไม่ควรท้าทาย เฉิน...เฉินมู่น่ะเหรอ?”ไซม่อนหมดความอดทน “เชิญคุณลู่กับหญิงสาวคนนี้ออกไปซะ”ลิเดียยังช่วยตะโกนเสริม “ใช่ รีบเอาออกไปเลย บ้านฉันสกปรกไปหมดแล้ว!”จากนั้นคนรับใช้ก็เชิญลู่ซีเจ๋อและเฉินชิงเสวี่ยออกไปอย่างสุภาพ เฉินชิงเสวี่ยลากเสื้อผ้าที่เหมือนกับหนังสือพิมพ์ของตนออกไปด้วยความอับ

ในที่สุดฉันก็ทราบคนที่ซื้อบริษัทไป เฉินมู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงอีกาที่ถูกยิง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างร่างเล็กระแอมเบา ๆ “ฮั่วหยุนเซียว ถ้าวันพรุ่งนี้เราจะกลับประเทศจีน คุณต้องไปบอกลาคุณจี้ก่อนไหม?”ฮั่วหยุนเซียวส่ายหัว “ไม่ ผมไม่จำเป็นต้องสุภาพกับเหิงเหยียนขนาดนั้น”เฉินมู่แทบกัดลิ้นตัวเอง ใครจะสนว่าจะสุภาพไม่สุภาพล่ะ! เธอแค่อยากถามเรื่องอีกาเท่านั้น!ไม่นาน ลิเดียก็วิ่งเหยาะ ๆ เข้ามา แล้วตะโกนเรียก “เฉินมู่! คุณฮั่ว! สองคนนั้นน่ะ หยุดจีบกันก่อน! รีบมานี่เถอะ!”เฉินมู่ “…”จีบเจิบอะไรกัน! ลิเดียนี่พูดไปเรื่อยจริง ๆฮั่วหยุนเซียวไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไร เขาช่วยจับแขนที่บาดเจ็บของเฉินมู่ และเดินกลับไปที่คฤหาสน์พร้อมกันลิเดียวิ่งไปเปิดแท็บเล็ตอย่างเร็ว “ดูนี่สิ ฉันทำสิ่งที่ยอดเยี่ยมอีกอย่างแล้ว!”เฉินมู่หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาดู ในจอเขียนเกี่ยวกับคำแถลงที่ออกโดยกองทุนเทียนสื่อ เมื่อห้าปีก่อน เฉินชิงเสวี่ยได้รับการยกย่องว่าเป็นสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดของกองทุนเทียนสื่อ ทว่าตอนนี้หล่อนได้ถูกถอดออกจากอำนาจทั้งหมด และความจริงอีกอย่างที่ถูกเปิดเผยคือ หล่อนไม่เคยได

กลับไปที่ห้องนั่งเล่น ชายชราพูดอย่างเกรงอกเกรงใจว่า “รบกวนบอสฮั่วจริง ๆ ที่ต้องมาส่งเสี่ยวมู่ด้วยตัวเองแบบนี้ ตลอดขากลับเธอไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้คุณใช่ไหม?”ฮั่วหยุนเซียวยิ้มจาง ๆ “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับ? คุณเฉินออกจะรู้ความขนาดนี้ ทำให้ผู้คนในงานกองทุนเทียนสื่อต่างเลื่อมใส การที่คนสกุลฮั่วได้ร่วมเดินทางกับคุณเฉิน นับว่าเป็นวาสนามากครับ”เมื่อชายชราได้ยินคำพูดเหล่านี้จึงถามด้วยความประหลาดใจ “จริงเหรอ? เสี่ยวมู่สามารถทำให้บอสฮั่วประทับใจได้ขนาดนี้เชียว?”ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้า “มันเป็นธรรมดาครับ คุณเฉินเสี่ยงชีวิตช่วยคนไว้ แถมคนคนนั้นยังเป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลคอลลินอีกด้วย แต่ว่าเฉินมู่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย รบกวนคุณปู่หาหมอมาตรวจดูเธออย่างละเอียดด้วยนะครับ”เมื่อชายชราได้ยินชื่อของตระกูลคอลลิน ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ลำเอียงให้หลานสาวคนนี้อย่างศูนย์เปล่า เขารีบพยักหน้าทันที “นั่นมันแน่อยู่แล้ว! พ่อบ้าน! ไปตามหมอมาดูแผลให้เสี่ยวมู่!”พ่อบ้านรีบวิ่งไปทันที เฉินลี้ซานมองดูบุตรสาวที่เขาไม่เคยชอบ ซึ่งบัดนี้กลายเป็นสมบัติล้ำค่าของชายชราไปแล้ว และยังมีฮั่วหยุนเซียวคอยบัญชากา

ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้า “น้องชายของผม ฮั่วหยุนเฉิน คุณเคยพบเขาที่เซียวเซียงซวนแล้ว”ในหัวของเฉินมู่ปรากฏใบหน้าของคนชั่วร้ายในชุดเสื้อเชิ้ตสีม่วง เป็นครั้งแรกที่เธอและฮั่วหยุนเซียวไปกินข้าวกันที่ร้านเซียวเซียงซวน คนที่แค่โบกมือใหญ่ไปมาก็ทำให้เฉินชิงเสวี่ยต้องจ่ายเงินชดใช้ถึงสองแสนเฉินมู่กระพริบตาแล้วถามว่า “เขาไม่ใช่เจ้าของร้านอาหารหรอกเหรอ?”ฮั่วหยุนเซียวตอบทั้ง ๆ ที่ยังนั่งหลับตา เสียงเข้มพึมพำ “อืม” ออกมานิ่ง ๆ หนึ่งประโยค “แล้วก็ยังเป็นประธานของหยุนซ่างฟิล์มด้วย”เฉินมู่อ้าปากค้างด้วยความตกใจ “หยุนซ่างฟิล์ม? บริษัทภาพยนตร์และสื่อโทรทัศน์ที่ใหญ่ที่สุดในวงการบันเทิง? คนที่อยู่เบื้องหลังของภาพยนตร์นับไม่ถ้วนคนนั้นน่ะเหรอ?”ฐานะทางสังคมสุดยอดขนาดนี้ ทำไมฮั่วหยุนเซียวถึงพูดออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยกันนะ!ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้า “อืม น่าจะใช่ ผมไม่ค่อยติดตามวงการบันเทิง”เฉินมู่ “...”พี่น้องสองคนนี้ช่างเป็นคนที่แข็งแกร่งแบบกินกันไม่ลงจริง ๆ !เฉินมู่ถอนหายใจแล้วพูดต่อ “ต้องรับช่วงต่อบริษัทจริง ๆ แล้วสินะ แต่รอยแผลเป็นบนใบหน้าของฉันมันไม่เหมาะสมจริง ๆ แม้การแต่งหน้าจะสามารถปกปิดได้บางส

เมื่อรถจอดสนิท ฮานเฉิงก็ช่วยเธอเอากระเป๋าเดินทางไปใส่ไว้ที่ท้ายรถ ส่วนเฉินมู่ก็พึ่งจะมองเห็นชัด ๆ ว่ารถคันที่ฮานเฉิงขับมาวันนี้คือ รถออดี้คันสีดำ“คุณหนูเฉิน ขึ้นรถเถอะครับ” ฮานเฉิงเอ่ยพร้อมเปิดประตูที่นั่งด้านหลังเฉินมู่นั่งลงด้วยสีหน้างงงวย ก่อนจะเห็นฮั่วหยุนเซียวที่ใส่ชุดสูทสวมรองเท้าหนังนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง ชายคนนั้นหันมามองเธอแล้วพูดอย่างปกติ “อรุณสวัสดิ์”“ฮั่วหยุนเซียว?” สมองของเฉินมู่เริ่มทำงานหนักตั้งแต่เช้า “เมื่อวานฉันไม่ได้บอกเหรอว่า คุณไม่จำเป็นต้องไปส่งฉันแบบนี้?”ฮั่วหยุนเซียวปิดโน๊ตบุ๊คแล้วมองไปเธอแวบหนึ่ง “ก็ผมไม่ได้พูด เป็นคุณต่างหากที่พูด”เฉินมู่ “ใช่ค่ะ ฉันพูดเอง ดังนั้น...”“คุณบอกว่าเบนท์ลีย์โดดเด่นเกินไป ดังนั้นผมก็เลยเปลี่ยนเป็นรถอีกคัน” ฮั่วหยุนเซียวตอบฮานเฉิงที่นั่งตำแหน่งคนขับกล่าวเสริมว่า “คุณหนูเฉินครับ ผมเพิ่งรับรถคันนี้มาเมื่อวานเอง! มันเป็นคันที่สะดุดตาน้อยที่สุดในโรงรถของบอสแล้วครับ!”เฉินมู่รู้สึกว่าสมองของเธอทำงานหนักขึ้นมาอีกครั้ง วงจรสมองของเธอมันแตกต่างจากฮั่วหยุนเซียวตรงไหนบ้างนะ?รถคันหรูขับมาถึงประตูของมหาวิทยาลัยปินไห่ ที่นี่เป็นสถาบ