All Chapters of เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: Chapter 91 - Chapter 100

เฉินชิงเสวี่ยเดินไปเอื้อมมือจับแขนของเฉินมู่ไว้ แต่เฉินมู่ก็พยายามหลีกเลี่ยงเธอเริ่มพูดอย่างฉุนเฉียว “พี่คะ ลิเดียชอบยิงธนูมาก และคฤหาสน์นี้ได้สร้างสนามยิงธนูไว้ให้เธอโดยเฉพาะ เราไปยิงธนูด้วยกันไหมคะ?”การยิงธนู การขี่ม้า การดื่มไวน์และกิจกรรมอื่น ๆ เป็นพื้นฐานสำหรับผู้หญิงระดับสูงและเป็นกิจกรรมทั่วไปในการเข้าสังคมด้วยแม้ว่าตระกูลเฉินจะไม่ใช่ตระกูลที่โดดเด่น แต่ด้วยคำยืนกรานของซู่หรูหลานที่ปลูกฝังเฉินชิงเสวี่ยให้เป็นสุภาพสตรีมาโดยตลอด เธอจึงได้เรียนรู้ทักษะเหล่านี้มาหลายปีแล้วแต่เฉินมู่นั้นต่างออกไป เฉินมู่เป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครรักและไม่มีใครสนใจ ดีแค่ไหนแล้วที่ตอนเด็ก เฉินมู่ยังได้กินอาหารดี ๆ เพื่อเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแรง ทว่าเมื่อพูดถึงเรื่องกิจกรรมการเข้าสังคม ซู่หรูหลานจะไม่มีวันปล่อยให้เธอได้เรียนรู้เรื่องพวกนี้เป็นอันขาดเมื่อพวกเธอมาถึงสนามยิงธนู สายตาก็มองเห็นเป้ายิงธนูสีขาวและสีเหลืองจำนวนมากอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียว คนรับใช้วิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาแล้วส่งคันธนูสามคันพร้อมลูกธนูสามถุงให้ลิเดียด้วยความเคารพลิเดียตรวจสอบคันธนูของตัวเองพลางพูดอย่างโอ้อวด “พ่อของฉันปรับแต่ง

เฉินมู่ยิ้มแล้วกระซิบเสียงเบา “เดิมทีฉันอยากให้เธอยิงแค่สองสามดอก แล้วฉันจะทำทียิงตาม เพื่อที่เธอจะได้ไม่เสียหน้ามากเกินไป”“ก็นี่แค่...พึ่งห้ารอบเองนะ?” ร่างบางส่ายหัวพลันเอ่ยต่อ “ฉันใช้เท้าเล็งยังจะแม่นกว่าเธออีก”“แก!”ก่อนที่ลิเดียจะได้ต่อปากต่อคำ ลูกธนูในมือของเฉินมู่ก็พุ่งออกมาอีกรอบราวกับเข็มที่แทงทะลุหัวใจ มันพุ่งเจาะเข้าไปในเป้าสิบคะแนนอย่างแม่นยำ!เฉินชิงเสวี่ยเลิกลัก “พี่คะ นี่พี่…”“ทำไมเหรอ?” เฉินมู่หันศีรษะและเลิกคิ้วมองเธอ “พูดไชโยสิ!”เฉินชิงเสวี่ยอ้าปากค้าง พลันความอัปยศก็ฉายชัดในดวงตาของเธอ แต่เธอพูดได้เพียงประโยคเดียวที่แฝงความไม่เต็มใจไว้ “สุดยอดไปเลยคะ…”ทันทีที่เสียงของเฉินชิงเสวี่ยแผ่วลง เฉินมู่ก็ยิงธนูอีกครั้ง และยังคงได้สิบคะแนนเช่นเดิมมือเรียวกำคันธนูในมือแน่น เธอมองดูลิเดียและถามออกไปตรง ๆ “ยังอยากเล่นอยู่อีกหรือเปล่า? ยังไงก็เถอะ เธอยังยิงธนูได้อีกกี่ดอกล่ะ นี่ฉันยิงจะครบสิบดอกแล้วนะ”ลิเดียหน้าแดงก่ำ! นี่เป็นวันที่เธออับอายมากที่สุด!เฉินมู่แค่ออกแรงยิงเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก็เข้าเป้าอย่างง่ายดาย เห็นได้ชัดว่าเธอคือ เทพแห่งนักธนูด้านหน้าของเฉินม

สำหรับสาวน้อยที่ไม่เคยได้รับการฝึกฝนมาอย่างมืออาชีพแล้ว นี่มันเป็นแต้มที่สูงมาก ๆแม้ว่ากีฬายิงปืนกับยิงธนูจะแตกต่างกัน แต่แรงดีดของปืนมีความแรงมากกว่าที่จินตนาการเอาไว้มาก ถ้าหากศูนย์กลางของแรงถ่วงไม่มั่นคง ก็จะเอียงได้อย่างง่ายดายลิเดียเลิกคิ้วขึ้นมองไปยังเฉินมู่ “ถึงรอบของเธอแล้ว”เฉินชิงเสวี่ยเดินเข้ามา พลางมองเฉินมู่อย่างเป็นกังวลแล้วพูดเตือนว่า “พี่คะ พอเถอะ ถ้าหากหูพังแล้วมันจะได้ไม่คุ้มเสียนะ ฉันจะไปขอร้องลิเดียให้เอง จะไม่ยอมปล่อยให้เธอไล่พี่กลับประเทศเด็ดขาด พี่ยอมแพ้ซะเถอะ”เฉินมู่ไม่ได้หันไปมองอีกฝ่ายสักนิด เธอยังยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะและยกปืนขึ้นลิเดียตะโกนออกมา “เฉินมู่! ใช้มือเดียวถือปืนเดี๋ยวก็ได้รับบาดเจ็บหรอก! เธอทำไม่ได้ก็ไม่ต้องแข่งแล้ว!”“ปัง!” ยิงนัดที่หนึ่ง สิบแต้ม!“เป็นไป...ได้ยังไงกัน?” เฉินชิงเสวี่ยเบิกตากว้างลิเดียขยับเข้าไปดูใกล้ ๆ สิบแต้มจริง ๆ ด้วยเฉินมู่ไม่ต้องเล็งเลยด้วยซ้ำ ราวกับยิงไปตามสัญชาตญาณ จากนั้นเธอก็ยิงไปอีกเก้านัดติดต่อกัน ภาพบนเป้าปรากฏเพียงแค่...รูหนึ่งรูเท่านั้น!ยิงปืนมือเดียว! สิบแต้มทุกนัด!ลิเดียอึ้งจนอ้าปากค้าง วิธีการยิงแบ

โลกนี้มันเพี้ยนไปแล้วใช่ไหม? หรือมีขั้นตอนไหนมันผิดปกติหรือเปล่า?น้ำตาของลิเดียไหลออกมาทันที เธอตะโกนออกมาอย่างน้อยใจ “พ่อคะ! เธอรังแกหนูนะ! ทำไมหนูต้องขอโทษด้วย!”ไซม่อนคว้าปืนพกที่เฉินมู่โยนมาบรรจุกระสุนอย่างคล่องแคล่ว แล้วยิงไปที่เป้าหนึ่งนัดดัง “ปัง”!เพราะว่าไม่มีอุปกรณ์ป้องกันหู ลิเดียจึงตกใจกลัวจนตัวสั่น แม้แต่เฉินชิงเสวี่ยกับลู่ซีเจ๋อยังถูกทำให้ตกใจไปด้วยทว่าเฉินมู่กลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่สะทกสะท้าน ราวกับไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลยเสียงปืนทำให้ลิเดียร้องไห้หนักขึ้น ไซม่อนตะคอกด้วยความโกรธอีกครั้ง “ขอโทษซะ! อย่าให้พ่อต้องพูดซ้ำ!”ลิเดียมองเฉินมู่อย่างไม่เต็มใจ ก่อนแค่นเสียงพูดเบา ๆ เหมือนเสียงยุง “ขอโทษ”“เสียงดังกว่านี้!” ไซม่อนดุเธอ“ขอโทษ!” ลิเดียตะโกนทั้งน้ำตาที่ไหลพรากเธอไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมวันนี้พ่อที่รักเธอเสมอมาถึงไม่ยอมปกป้องเธอ!ไซม่อนมองไปยังเฉินมู่อย่างระมัดระวังแล้วถามเสียงเบา “คุณหนูเฉิน แบบนี้ใช้ได้หรือเปล่าครับ?”เฉินมู่แค่นเสียงตอบ “ดูแลเธอให้ดี ๆ อย่าให้มาก่อกวนฉันอีก!”“ครับ ผมทราบแล้ว” ไซม่อนรีบพยักหน้าตอบรับทันทีเฉินมู่เดินผ่านไซม่อน และ

“เชิญคณะกรรมการยกมือขึ้นเพื่อลงมติด้วยครับ”เฉินมู่มองไปยังคณะกรรมการ ทุกคนยกมือขวาขึ้นอย่างเป็นเอกฉันท์ แสดงความยินยอมในการแก้ไข มีเพียงตระกูลคอลลินเท่านั้น ลิเดียไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิดสมิธอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย เขากระแอมไอแล้วพูดซ้ำอีกรอบว่า “เชิญคณะกรรมการยกมือลงมติด้วยครับ”ลิเดียยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวสมิธเหงื่อแตกพลั่ก แม้ว่าเมื่อวานนี้ไซม่อน คอลลินจะได้เซ็นชื่อไปแล้ว แต่ว่ายังต้องให้ตัวแทนยกมือขึ้นในที่ประชุมเป็นการแสดงว่ายินยอม ทั้งหมดนี้จึงจะถูกบันทึกลงในบันทึกการประชุม!เขากระซิบเตือนว่า “ลิเดีย! ถึงตาคุณแล้ว!”ลิเดียเชิดคางที่งดงามขึ้น “ฉันทราบค่ะว่าถึงคิวฉันแล้ว ฉันไม่ยกมือ แปลว่าไม่เห็นด้วย”เฉินมู่ขมวดคิ้วมองเธอ “เหตุผลที่เธอไม่เห็นด้วยคืออะไร?”ลิเดียยักไหล่ “มันชัดเจนมาก เธอไม่เหมาะสมที่จะเข้าร่วมกองทุนเทียนสื่อแทนแม่ของเธอ”เฉินมู่เอ่ยเสียงเย็น “อย่างนั้นเธอคิดว่าใครเหมาะล่ะ? เฉินชิงเสวี่ยเหรอ?”ลิเดียยิ้มอย่างพออกพอใจ เธอโทรหาเฉินชิงเสวี่ยแล้วพูดว่า “ชิงเสวี่ย เข้ามาเลยสิ”พลันประตูห้องประชุมก็ถูกผลักออก เฉินชิงเสวี่ยเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่สง่างามวันนี