บทที่ 118

เมื่อเฉินชิงเสวี่ยได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ร่าเริงขึ้นทันที ลิเดียเป็นลมหมดสติไปนี่เอง! ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ก็ง่ายที่จะจัดการมาก!

เธอกลอกตามองเฉินมู่และพูดอย่างไร้เดียงสา “พี่คะ ฉันจำได้ว่าวันนั้นพี่อยู่ใกล้ลิเดียที่สุด…ทำไมพี่ถึงไม่ช่วยเธอล่ะ?”

“ฉัน…” เฉินมู่อ้าปากค้าง พลันเห็นนัยน์ตาเล็กๆ ของลิเดียส่งประกายบางอย่างมา จากนั้นจึงหันกลับมาพูดต่อ “ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วยล่ะ?”

เฉินชิงเสวี่ยยิ้มเยาะในใจ คิดอยากจะฉวยโอกาสเติมเชื้อเพลิงใส่ความร้าวฉานนี้ทันที “พี่คะ แม้ว่าลิเดียจะเอาแต่ใจตัวเองไปหน่อย แต่เธอก็เป็นคนดีนะคะ ทำไมพี่ถึงใจร้ายได้ขนาดนี้?”

ลู่ซีเจ๋อตบไหล่ปลอบโยนเฉินชิงเสวี่ย เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาว่า “ช่างมันเถอะ เสวี่ยเอ๋อ เธอก็เป็นแบบนี้มาตลอด คุณบอกเธอไปมันก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คุณหนูคอลลินปลอดภัยก็พอแล้ว”

เฉินชิงเสวี่ยพยักหน้า จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ค่ะ ดีนะที่ลิเดียไม่เป็นอะไรมาก ฉันรู้สึกมีความสุขมากจริง ๆ !”

ลิเดียบีบหมัดเล็ก ๆ ของตนเอง ก่อนแสร้งทำเป็นยิ้มแย้ม “เธอนี่ดีกับฉันมากเลยนะ!”

เฉินชิงเสวี่ยยิ้มตอบเบา ๆ “ก็เราเป็นเพื่อนสนิทกันไง! มันควรจะเป็นอย