บททั้งหมดของ พ่ายรักคุณสามี: บทที่ 241 - บทที่ 250

ลู่ซือเจี๋ยหยุดชะงัก เขามองไปที่เซี่ยซีหว่าน ดวงตาที่สดใสและเปล่งประกายของหญิงสาว กำลังคาดคั้นคำตอบจากเขาอย่างดื้อรั้น เธอถามเขาว่าเขารักอาถิงหรือไม่ภายในห้องทำงานเงียบลง ไม่นานนักลู่ซือเจี๋ยก็พยักหน้า และพูดว่า “รักสิ”เซี่ยซีหว่านโค้งตัวที่เรียวยาวของเธอลง จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่สามารถทิ่มแทงหัวใจของผู้ฟังได้ทุกถ้อยคำว่า “อย่าลืมสิ่งที่คุณลุงพูดกับฉันในวันนี้เด็ดขาดนะคะ เขามีอนาคตที่ดี ในอีก 20 ปี หรือ 30 ปีข้างหน้าเขาจะกลายเป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จและมีอำนาจมากกว่าคุณลุงอย่างแน่นอนค่ะ เขาไม่ต้องการให้ฉันใช้เส้นสายเพื่อปูทางให้กับเขา คุณลุงลู่คะ ฉันขอมอบชีวิตและอนาคตที่สดใสของฉันไว้ในมือของคุณลุงนะคะ ฉันยังมีความฝันและหลายสิ่งในชีวิตที่ยังทำไม่สำเร็จ แต่ฉันรักเขา ฉันขอมอบความรักของฉันที่มีต่อเขาให้กับคุณลุงค่ะ และฉันหวังว่าในอนาคตคุณลุงจะรักเขามากกว่าฉันเป็นสองเท่านะคะ”ลู่ซือเจี๋ยตกอยู่ในความเงียบ เขาจ้องมองที่เซี่ยซีหว่านเป็นเวลานานเซี่ยซีหว่านหยิบรูปภาพขึ้นมาทีละใบ เธอเก็บมันกลับเข้าไปในซอง จากนั้นก็ใส่ลงในกระเป๋าเสื้อของเธอแล้วลุกขึ้น ก่อนจะออกไปเธอพูดว่า

ลู่หานถิงนึกถึงซูซีคนนั้น เขาไม่ค่อยรู้จักซูซีมากนัก ในฐานะที่เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลมั่งคั่งแห่ง เมืองไห่เฉิง ในสี่ตระกูลนี้ตระกูลซูเป็นตระกูลที่มีสถานะต่ำต้อยที่สุด และการปรากฏตัวของซูซีคนนี้ก็มีน้อยมาก เขาปรากฏตัวตอนที่เซี่ยซีหว่านกลับมายังเมืองไห่เฉิงเท่านั้น ตอนนี้เมื่อได้คิดไปคิดมาแล้ว คน ๆ นี้ก็มีความลึกลับมากมายเช่นเดียวกันลู่หานถิงรู้สึกว่าเขาได้ละเลยบุคคลนี้อย่างจริงจัง อันที่จริงบุคคลนี้อยู่ที่นี่เสมอ และมีบทบาทสำคัญในเหตุการณ์ทั้งหมดลู่หานถิงยื่นชามลายครามในมือของเขาให้กับเซี่ยซีหว่านและพูดว่า “ผมเคยได้ยินมาว่าคุณและซูซีโตมาด้วยกัน พวกคุณเป็นคู่รักในวัยเด็กกันอย่างนั้นเหรอครับ?”“ใช่แล้วค่ะ แม่ของฉันชอบซูซีมาก และซูซีก็เป็นหนุ่มน้อยคนโปรดของแม่ฉันค่ะ”“แม่ของคุณเหรอครับ” ดวงตาอันเฉี่ยวคมของลู่หานถิงฉายแววสงสัย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยถามถึงเรื่องแม่ของเธอเลย และเธอก็ไม่เคยพูดถึงท่านด้วยเซี่ยซีหว่านอยากจะพูดบางอย่างต่อ แต่ในขณะเดียวกันน้าจ้าวก็เดินเข้ามา ท่านพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหนูหว่านหว่านคะ น้าได้ยินมาว่าวันนี้คุณหนูอยากกินบะหมี่ เมื่อครู่นี้น้าเพิ่งไปบดแป้งมาและตอนน

เซี่ยซีหว่านหันกลับมา ตอนนี้ศรีษะของเธอหนุนอยู่บนแขนอันแข็งแรงของเขา เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา เธอมองเขาด้วยดวงตาสดใสและเปล่งประกาย เธอรู้สึกดีมากจริง ๆ คุณชายลู่ของเธอยังคงเป็นคุณชายลู่คนเดิม เขายังคงมีร่างกายแข็งแรงและไม่ได้พิการใด ๆ คราวนี้คุณย่าคงจะรู้สึกสบายใจได้แล้วพระเจ้ายังคงเมตตาเขา มีดเล่มนั้นไม่สามารถทำอะไรเขาได้ลู่หานถิงมองดูหญิงสาวที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเอ็นดู เธอทั้งน่ารักและอ่อนโยน เขายังคงมีร่างกายแข็งแรงดี และเธอดูมีความสุขมากกว่าเขาด้วยซ้ำราวกับว่าวันเวลาถูกย้อนกลับไปในอดีตอีกครั้ง เธอยังคงเป็นคุณนายลู่ภรรยาของเขา เธอขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาราวกับลูกแมวตัวน้อย เธอรักเขา ปกป้องเขา และกุมหัวใจของเขาไว้ในกำมือของเธอลู่หานถิงใช้นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบไล้ลงไปบนริมฝีปากสีแดงสดของเธออย่างแผ่วเบาดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านมองมาที่เขา มือเล็กเรียวเล็กของเธอดึงเสื้อของเขาไว้แน่น แล้วเธอก็โน้มตัวเข้ามาจูบแก้มบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า“คุณกับ...ลู่จื่อเซียนได้ทำแบบนี้กันไหมครับ?” จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่งี่เง่าเขายังคงคิดเกี่ยวกับเร

เซี่ยซีหว่านจั๊กจี้เขาด้วยมือเรียวเล็กทั้งสองข้างของเธอ ใบหน้าขาวผ่องอันสดใสซุกเข้าไปตรงซอกคอของเขาลู่หานถิงจับเอวบางของเธอไว้ด้วยมือใหญ่ของเขาและจับเธอให้นั่งตัวตรง บังคับให้เธอมองมาที่เขา ดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขายากที่จะรับรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “หว่านหว่าน พอได้แล้วครับ อาการป่วยของผมไม่ค่อยดีนัก ต่อให้ผมไม่พูดคุณก็รู้ดี ผมไม่กล้าที่จะแตะต้องคุณ ดังนั้นคุณไม่ต้องทำดีกับผมมากนักเลยครับ พวกเราไม่มีอนาคตร่วมกันหรอกครับ”ดวงตาอันสดใสของเซี่ยซีหว่านจับจ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาและพูดว่า “ฉันรู้ค่ะ คุณชายลู่ ฉันจะช่วยคุณเองค่ะ”“คุณช่วยผมไม่ได้หรอกครับ”เซี่ยซีหว่านส่ายหัวพลางเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอและพูดกับเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ว่า “ฉันช่วยคุณได้ค่ะ แต่คุณต้องรอเวลาอีกสองสามวันเท่านั้นค่ะ ตอนนี้คุณต้องอดทนอยู่กับฉันไปก่อนนะคะ เพราะฉันอยากอยู่กับคุณค่ะ”นี่คือความเห็นแก่ตัวที่มากที่สุดของเธอ เธอรู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่ค่อยสบาย และเธอก็ไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้ในทันทีเพราะว่าเธออยากอยู่กับเขา“หว่านหว่านครับ...”เซี่ยซีหว่าน

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของชายคนนั้น เมื่อเทียบกันแล้วเขาดูดีมากกว่าเธอหลายเท่า วันนี้ลู่หานถิงดูดีเป็นอย่างมากในเสื้อคลุมสีดำ เขาหล่อและมีสไตล์มากกว่านายแบบชาวต่างชาติเสียอีก เขากำลังมองลงมาที่เธอและพูดตำหนิด้วยท่าทางเย่อหยิ่งและวางอำนาจ “ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ ฉันละอายใจจะตายอยู่แล้ว !” เซี่ยซีหว่านพูดพร้อมกับเอามือปิดบังใบหน้าแดงที่ก่ำของเธอ “เราตกลงกันแล้วว่าจะออกไปเดทและช้อปปิ้งกันตามประสาคู่รักที่มีความสัมพันธ์แบบจริงจัง แต่สุดท้ายแล้วเราก็ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง เราอยู่กันแค่ในห้อง...”ลู่หานถิงเลิกคิ้วรูปดาบขึ้น และพูดหยอกล้อว่า “คุณนายลู่ครับ คุณบอกผมมาสิว่าตอนที่เราอยู่ในห้องนั้นเราไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบจริงจังกันตรงไหน ตรงไหนที่เราไม่จริงจังครับ?”“...”เซี่ยซีหว่านทำหูทวนลม เธอไม่สนใจเขาแล้ว !สรุปคือทริปฮันนีมูนในครั้งนี้แตกต่างไปจากสิ่งที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง พูดยากจริง ๆ !ทั้งสองคนกล่าวคำอำลากับบรรดาคุณน้าจากนั้นก็เริ่มปีนขึ้นภูเขา เซี่ยซีหว่านปีนขึ้นเองไม่ได้อย่างแน่นอน ลู่หานถิงจึงแบกเธอขึ้นบนหลังและปีนขึ้นภูเขาแม้ว่าเธอจะตัวเบามากและมีน้ำหนักป