บทที่ 246 ช่วงเวลาอันแสนหวาน (2)

เซี่ยซีหว่านยืนอยู่ตรงโถงทางเดิน เธอมองไปรอบ ๆ แต่เธอก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา

ทันใดนั้นฝนฤดูใบไม้ผลิก็เริ่มโปรยปรายลงมา จู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างกะทันหัน

เขาหายไปไหน?

เซี่ยซีหว่านกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

ขณะเดียวกันก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้น ลู่หานถิงวิ่งมาหาเธอเพื่อหลบฝน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงขายาวสีดำผ้าพริ้วไหวที่ตัดเย็บด้วยมือ เขาไม่ได้ดูเหมือนนักธุรกิจหมื่นล้านที่เข้าถึงยาก แต่กลับดูสบาย ๆ และอ่อนเยาว์ในชุดที่เรียบง่าย

ร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านยืนอยู่บนขั้นบันได เธอกำลังยืนมองดูเขาที่กำลังวิ่งหนีจากสายฝนมาทางเธอ และเขาพูดว่า “คุณนายลู่ คุณกำลังตามหาผมอยู่เหรอครับ?”

เซี่ยซีหว่านยังคงรู้สึกโกรธและไม่อยากสนใจเขามากนัก แต่ผมหน้าม้าที่อ่อนนุ่มบนหน้าผากของเขากำลังเปียกโชกไปด้วยสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่ตกลงมา เขาดูอ่อนเยาว์และหล่อเหลามากจนทำให้ผู้คนรู้สึกหลงใหล เธอพูดว่า “คุณไปไหนมาคะ?”

ขณะเดียวกันเซี่ยซีหว่านก็เห็นเขาซ่อนมือข้างหนึ่งไว้ข้างหลังราวกับว่ากำลังซ่อนอะไรบางอย่างจากเธออยู่ เธอจึงถามด้วยความสงสัยว่า “คุณซ่อนอะไรไว้ในมือเหรอคะ คุณมีของอะไรจ