All Chapters of พ่ายรักคุณสามี: Chapter 211 - Chapter 220

ข่งเจินเอ่อร์หยุดชะงัก เธอพ่ายแพ้ให้กับคำพูดที่ทิ่มแทง และตรงไปตรงมาของเซี่ยซีหว่านโดยสมบูรณ์ “เซี่ย...เซี่ยซีหว่าน ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะใจร้ายขนาดนี้ เธอไม่ได้ต่างไปจากหลี่ยู่หลาน เซี่ยเหยียนเหยียน และเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเลยสักนิด เธอรู้ตัวไหม?” ข่งเจินเอ่อร์พูดต่อว่าเซี่ยซีหว่านด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวเซี่ยซีหว่านมองข่งเจินเอ่อร์และพูดว่า “แล้วมันจะทำไมล่ะ เธอมายุ่งกับพ่อของฉันแบบนี้ เธอคาดหวังให้ฉันพูดขอบคุณเธออย่างนั้นเหรอ?”“...” ข่งเจินเอ่อร์พูดไม่ออก คำพูดของเซี่ยซีหว่านทิ่มแทงเธอครั้งแล้วครั้งเล่า“เธอรู้ไหมว่าหลี่ยู่หลานพยายามมากแค่ไหนในการตั้งครรภ์เด็กคนนี้ เธอกับเซี่ยเหยียนเหยียน คาดหวังในตัวเด็กคนนี้เป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้เด็กคนนี้ได้จากไปแล้ว เธอคิดว่าพวกเขาจะปล่อยเธอไปอย่างนั้นเหรอ ฉันแค่อยากจะมาเตือนสิ่งที่พวกเขาจะทำกับเธอต่อจากนี้ต่างหากล่ะ เธอถามฉันว่าฉันแตกต่างจากพวกเขาอย่างไร ฉันตอบได้ในทันทีเลยว่าฉันแตกต่างจากพวกเขา สำหรับพวกเขาแล้ว เธอไม่มีค่าอะไรเลย และพวกเขาจะต้องฆ่าเธอเพื่อระบายความโกรธแค้นอย่างแน่นอน แต่เธอยังมีค่าสำหรับฉัน พูดในสิ่งที่ฉันต้องการสิ แล้วฉันจะยืน

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?ทำไมเธอถึงมองไม่เห็น?ทำไมเธอถึงไม่เคยบอกเขา?เป็นเพราะพิษจากดอกลำโพงอย่างนั้นเหรอ?ลู่หานถิงยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ดวงตาคมคายของเขาสั่นไหวราวกับพายุ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวและไม่กล้าที่จะเข้าใกล้“สาวน้อย ถ้าเธอมองไม่เห็นแล้วจะกลับบ้านได้ยังไงล่ะ เธอได้โทรเรียกคนในครอบครัวให้มารับหรือยังจ๊ะ?” คุณป้าท่าทางใจดีเอ่ยถามเธอด้วยความเป็นห่วงเซี่ยซีหว่าน พยักหน้าตอบรับและพูดว่า “ฉันโทรหาสามีแล้วค่ะ อีกสักครู่สามีก็จะมารับฉันแล้วค่ะ ขอบคุณคุณป้ามากนะคะ คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันก็จะกลับบ้านแล้วค่ะ”คุณป้าคนนั้นคิดไม่ถึงว่าเซี่ยซีหว่านจะแต่งงานแล้ว จึงพูดว่า “สาวน้อย ถ้าเอย่างนั้นเธอมานั่งรอสามีเธอตรงนี้ดีกว่านะ ด้านหน้าของเธอมีไฟจราจรอยู่ อย่าเดินเพ่นพ่านเชียวนะ”เมื่อคุณป้าคนนั้นพูดจบก็หันหลังและเดินจากไปเซี่ยซีหว่านมองไปทางที่ท่านกำลังเดินออกไป แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นอะไรเลย แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หันหลัง และเดินไปข้างหน้า“ไฟเขียวแล้วรีบไปกันเถอะ”เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดออกมา แต่เซี่ยซีหว่านก็เดินข้ามถนนตามคน ๆ นั้นไปด้วยลู่หานถิงเดินตามหลังเธอไป

หลังจากที่ลู่หานถิงมาถึงที่ห้องหนังสือ เขาก็เอื้อมมือออกมากวาดเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะลงบนพื้นด้วยความโมโหเขาดึงเนคไทที่คอออกจากนั้นก็โยนมันลงบนพื้น เขานั่งลงบนโซฟาเอนหลังอย่างเกียจคร้าน และถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เขาหลับตา จากนั้นก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเล็กน้อยตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ?เธอจะร้องไห้หรือเปล่า?เขามันคนนิสัยไม่ดี เขาใจร้ายจริง ๆ !ได้โปรดลืมเขาซะ !ลู่หานถิงรู้สึกว่าตอนนี้สภาพจิตใจของเขาย่ำแย่มาก เขาหายใจแรงราวกับสัตว์ป่าดุร้าย และรู้สึกว่าอาการป่วยของเขากำลังจะกำเริบอีกครั้งแล้ว ตอนนี้เขาอยากจะรีบกลับไปหาเธอที่ห้องนอน เขารู้สึกไม่ค่อยดี ในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพที่เธอสวมชุดนอนสายเดี่ยวสีแชมเปญ เขาอยากกลับไปขยี้เธอให้แหลก เขาจะได้รู้สึกดีขึ้นเพราะความคิดที่ชั่วร้ายเหล่านี้ทำให้ลู่หานถิงเหงื่อออกเต็มหน้า ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่อาการป่วยของเขากำเริบ เขาอยากจะกลับไปหาเธอและทำร้ายเธอใจแทบขาดลู่หานถิงรู้สึกว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว เขาจึงลุกขึ้นไปเปิดลิ้นชัก จากนั้นก็หยิบขวดยานอนหลับออกมาเมื่อเปิดฝาขวดออก เขาก็เทยานอนห

เซี่ยซีหว่านตัวเย็นเฉียบ คุณปู่เพิ่งฟื้นได้ไม่นาน วันนี้ควรเป็นวันแห่งความสุข เธอคาดไม่ถึงว่าคุณปู่จะโดนวางยาพิษ และการกลับมาพบกันอีกครั้งจะกลายเป็นการจากลาเช่นนี้ความสุขทั้งหมดหายไปในชั่วพริบตา เซี่ยซีหว่านจับมือชายชราแน่น ดวงตาของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาอย่างรวดเร็ว เธอพูดว่า “คุณปู่คะ ได้โปรดอยู่กับหนูก่อนนะคะ ทั้งชีวิตนี้หนูเหลือแค่คุณปู่คนเดียวเท่านั้นที่เป็นครอบครัวของหนูนะคะ”คุณปู่เซี่ยลูบหัวของเซี่ยซีหว่าด้วยท่าทางลำบากใจ จากนั้นก็มองไปที่เซี่ยเจิ้งกั๋วเซี่ยเจิ้งกั๋วคุกเข่าลงข้างเตียง และตะโกนออกมาว่า “พ่อครับ !”คุณปู่เซี่ยกล่าวคำลาด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเขาว่า “หว่านหว่านคือคุณหนูของตระกูลเซี่ยของเรา ตระกูลเซี่ยต้องฟังคำสั่งของเธอ รวมไปถึงตระกูลเซี่ยในมหานครเอมพีเรียลด้วยและอารองก็เช่นเดียวกัน หลังจากที่พ่อจากไปแล้วจะต้องมีใครสักคนมารับช่วงต่อที่ตระกูลเซี่ยในมหานครอิมพีเรียล ลูกไม่ได้มีประโยชน์อันใด ฉะนั้นลูกไม่จำเป็นที่จะต้องกลับไปที่นั่นอีก ใช้ชีวิตอย่างพอเพียงอยู่ที่เมืองไห่เฉิงแห่งนี้ก็ดีอยู่แล้ว”เซี่ยเจิ้งกั๋วไม่คิดว่าคำพูดในวาระสุดท้ายของชายชราที่จะบอกกับเขาคือ

ลู่จื่อเซียนหยุดชะงัก เขายืนอยู่บนบันไดและมองลงมาที่เซี่ยเหยียนเหยียนอย่างดูถูก จากนั้นก็พูดว่า “คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?”เซี่ยเหยียนเหยียนยิ้ม และพูดว่า “นักวิชาการลู่ คุณตกหลุมรักเซี่ยซีหว่านไม่ใช่เหรอคะ คุณไม่อยากให้เซี่ยซีหว่านและลู่หานถิงหย่ากันเหรอคะ เรามีจุดประสงค์เดียวกัน ดังนั้นเรามาร่วมมือกันเถอะค่ะ อย่าแสร้งทำตัวสูงส่งไปหน่อยเลย โอกาสดี ๆ แบบนี้ไม่ควรพลาดเด็ดขาด อันที่จริงแล้วเราทั่งคู่ก็เป็นคนประเภทเดียวกันนั่นแหละค่ะ”นี่เป็นครั้งที่สองที่เซี่ยเหยียนเหยียนเสนอความร่วมมือกับเขาใบหน้าหล่อเหลาของลู่จื่อเซียนไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ เขาเหลือบมองเซี่ยเหยียนเหยียนและไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปชั้นบนทันที...ลู่จื่อเซียนเปิดประตูห้องและเดินเข้าไป ตอนนี้เซี่ยซีหว่านกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่ดูอ่อนนุ่ม ผมยาวสีดำขลับของเธอแผ่กระจายอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาว ใบหน้าเรียวเล็กขณะที่กำลังหลับใหลของเธอนั้นดูอ่อนโยนและไร้เดียงสาเมื่อเห็นเธอปลอดภัย สีหน้าของลู่จื่อเซียนก็ผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น เขาก้าวไปข้างหน้าจากนั้นก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงบนเตียง และจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝาม