All Chapters of พ่ายรักคุณสามี: Chapter 191 - Chapter 200

พระเจ้า ทุกคนมองเซี่ยเหยียนเหยียนด้วยความตกตะลึง ที่แท้เธอก็ใช้เส้นสายในการไปเรียนต่อต่างประเทศที่สถาบันเซิงลี่ ส่วนเซี่ยซีหว่านที่อายุ 15 ปีกลับได้รับคําเชิญเป็นการส่วนตัวจากอาจารย์ใหญ่ของสถาบันเซิงลี่ แต่เพราะต้องจากบ้านไปไกลจึงตอบปฏิเสธไป! นี่มัน...ความห่างชั้นระหว่างสาวน้อยอัจฉริยะตัวจริงกับตัวปลอมนี่อยู่ห่างกันหลายขุมมาก! จากนั้นนักข่าวก็ต่างพากันยื่นไมค์ส่งให้เซี่ยเหยียนเหยียน รวมถึงเซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานที่ยืนอยู่ติดกันก็ถูกพ่วงไปด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้“คุณเซี่ยเหยียนเหยียนคะ ตอนนี้คุณรู้สึกโมโหมากใช่หรือเปล่าคะ ทั้งเรื่องทักษะทางการแพทย์อันน้อยนิด ทั้งเรื่องวุฒิการศึกษาจอมปลอม ทั้งยังถูกสื่อกระแสหลักวิพากษ์วิจารณ์และถูกอาจารย์ใหญ่ลู่เปิดโปงโดยมีพวกเราเป็นศักขีพยานในการถูกตบหน้าครั้งรุนแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ของคุณ ใบหน้าของคุณตอนนี้ถูกตบจนบวมไปหมดแล้ว ดูจากสีหน้าของคุณแล้วดูเหมือนว่ากำลังจะอกแตกตายเพราะความโกรธเลยนะคะ!” “คุณหลี่ยู่หลานครับ คุณใกล้จะกระอักเลือดออกมาแล้วใช่ไหมครับ เพราะในขณะที่ลูกสาวแสนเจ้าเล่ห์ทั้งสองคนของตัวเองยังคงเป็นคนไร้ความสามารถ แต่เซี่ยซ

ลู่หานถิงยืนอยู่ตรงนั้นโดยสายตาของเขากำลังจับจ้องไปที่ใบหน้าของลู่อินอิน ดวงตาคมคายคู่นั้นทั้งมืดมนและดุดัน ภายในนั้นเหมือนกับมีลมพายุอันน่าสะพรึงกลัวกำลังก่อตัวเป็นความดำมืด ดูดุร้ายและป่าเถื่อน และลมพายุนี้สามารถกลืนกินลู่อินอินเข้าไปได้ทั้งตัว ลู่อินอินไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวลู่หานถิงแต่อย่างใด อย่างไรก็ตามเธอก็เป็นญาติผู้อาวุโสกว่า แต่ทว่าเวลานี้เธอเองก็รู้สึกขนลุกซู่และเริ่มหวาดกลัวลู่หานถิงขึ้นมาไม่น้อยหรืออาจจะเป็นความประหม่ามากกว่า เพราะในขณะที่เธอกําลังจะบอกเล่าถึงอดีตที่เลวร้ายของเขาให้เซี่ยซีหว่านฟัง เขาก็เดินเข้ามาพอดี เมื่อเซี่ยซีหว่านหันหน้าไปมองก็เห็นลู่หานถิงพอดี เธอจึงพูดขึ้นมาว่า “คุณชายลู่ คุณมาแล้วเหรอคะ เมื่อครู่นี้ฉันหาคุณไม่เจอเลยค่ะ” ลู่หานถิงก้าวเดินเข้ามาอย่างมั่นคง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขานิ่งสงบไม่มีความสะทกสะท้าน แม้แต่น้ำเสียงก็ราบเรียบไม่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เขาพูดว่า “คุณนายลู่ คุณไปโทรศัพท์หาคุณย่าหน่อยสิ และบอกท่านว่าเย็นนี้เราจะกลับไปทานข้าวที่บ้าน คุณย่าไม่ได้เจอคุณมาหลายวันแล้ว ท่านต้องคิดถึงคุณแน่ ๆ”เขาอยากให้เธอออกไปจากตร

คนที่รู้สึกตื่นเต้นดีใจที่สุดนั้นก็คือซวงซวง เพราะอยู่ดี ๆ เพื่อนรักของตัวเองก็กลายเป็นเด็กอัจฉริยะ ช่างเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมอะไรขนาดนี้ ซวงซวงบีบใบหน้าเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านเบา ๆ เล็กน้อย แล้วพูดว่า “หว่านหว่าน เธอต้องสู้ ๆ นะ เธอคือความภาคภูมิใจของฉัน !” เซี่ยซีหว่านยกยิ้มขึ้น ตอนนี้สถาบันวิจัยซูมี่ได้กลายเป็นครอบครัวใหญ่อันอบอุ่นไปแล้ว สายตาของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความปรารถนาดี ทุกคนเป็นกําลังใจให้กันและกัน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนดีงามมาก เซี่ยซีหว่านพยักหน้าอย่างแน่วแน่ แล้วพูดว่า “ค่ะ ฉันจะทำให้เต็มที่ที่สุดแน่นอนค่ะ !”ลู่จื่อเซียนยืนอยู่ด้านข้างพลางมองหญิงสาวที่ถูกรายล้อมด้วยความสนใจ เธอเข้ามาที่ซูมี่ได้เพียงเวลาไม่กี่เดือน แต่เธอกลับสามารถดลใจผู้คนได้มากมาย ทุกคนต่างก็กลายเป็นคนที่จิตใจดีเพราะเธอ ดวงตาเย็นชาสีดําขลับของลู่จื่อเซียนฉายแววอ่อนโยนมากขึ้น บางทีร่างกายของเธออาจมีพลังเวทมนต์ที่ทำให้ผู้คนไม่อาจต้านทานได้ ทันใดนั้นเองอธิการบดีหลี่เหวินฉิงก็ตบมือขึ้น แล้วพูดว่า “เอาล่ะ ถึงเวลาผ่าตัดแล้ว จื่อเซียน ซีหว่าน พวกคุณควรจะเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่ได้แล

ลู่หานถิงไม่รู้ว่าตัวเองขับรถเร็วแค่ไหนด้วยซ้ำ เมื่อตอนที่ไฟหน้ารถทั้งสองดวงจากรถบรรทุกได้สาดใส่เข้ามา เขาก็รู้สึกแสบตาขึ้นมาทันที จากนั้นก็เหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว เมื่อตอนเด็กเขาเคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังมาหลายครั้ง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตายเขาจึงไม่มีความกลัวใด ๆ จนคิดว่าตัวเองรู้สึกเป็นอิสระเลยด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้ดวงตาของเขากลับเบิกโพล่งขึ้นในทันใด มือใหญ่รีบหมุนพวงมาลัยเพื่อรักษาชีวิตตัวเองไว้เขาไม่อยากตายตอนนี้เขาไม่มีความรู้สึกอยากตายเลยแม้แต่น้อย เขากลับกลายมาเป็นคนที่หวงแหนชีวิต เพราะตอนนี้เขามีคุณนายลู่แล้ว ตั้งแต่มีคุณนายลู่ เขาก็เกิดความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ต่อโลกใบนี้ ในหัวของเขาเต็มไปด้วยช่วงเวลาอันสวยงามที่เปล่งประกาย มีแต่ช่วงเวลาที่มีความสุขและหวานชื่นกับเธอก่อนที่เขาจะได้บังเอิญเจอกับเธอ เขาไม่เคยรู้สึกว่าอาการป่วยของตัวเองนั้นร้ายแรงมากแค่ไหนด้วยซ้ำ ชีวิตที่ผ่านมาของเขาก็ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้ดี แต่หลังจากที่ได้พบกับเธอ เขาก็เริ่มโหยหาความอบอุ่นทุกสิ่งอย่างที่ได้กุมอยู่ในมือ เขาอยากจะทําให้ตัวเองดีขึ้น เขายังเคยบอกกับเธอเลยว่า ชีวิตอีกคร

เซี่ยซีหว่านวิ่งออกไปบอกหมอที่จะมาตรวจห้องให้ออกไปแล้ว เมื่อหมอเห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอแล้วรู้สึกแปลกใจจึงคิดว่าเธอป่วย เซี่ยซีหว่านกุเรื่องโกหกว่าตัวเองอาจจะรู้สึกเหนื่อยเกินไปถึงได้รอดตัวมาได้ เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่างและรับลมหนาวอยู่ครู่หนึ่ง เธอก่นด่าคนลามกอย่างลู่หานถิงในใจไปตั้งหลายรอบ เมื่อความร้อนบนใบหน้าหายไปเธอถึงจะกลับไปที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้งทันใดนั้นเอง เงาร่างที่คุ้นเคยก็เดินเข้ามาจากด้านหน้าของเธอ เธอคือลู่อินอินนั่นเองลู่อินอินมาแล้ว เมื่อสองวันก่อนที่โรงแรมเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กพวกเราแยกย้ายกันด้วยดี แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าลู่หานถิงกับลู่คุณป้าลู่อินอินทั้งสองคนนี้พูดคุยกันเรื่องอะไร แต่มันต้องเป็นเรื่องที่ไม่น่าพอใจอย่างแน่นอน เซี่ยซีหว่านหยุดฝีเท้าลง แล้วพูดว่า “คุณป้าคะ คุณป้ามาได้ยังไงคะ คุณป้ามาเยี่ยมคุณชายลู่เหรอคะ?” ลู่อินอินมองไปที่เซี่ยซีหว่าน แล้วพูดว่า “ป้าได้ยินมาว่าหานถิงประสบอุบัติเหตุรถชนจึงมาเยี่ยมสักหน่อยจ้ะ ซีหว่านจ้ะ ป้ามีเรื่องจะคุยกับเธอพอดี”เซี่ยซีหว่านมองประตูห้องผู้ป่วยที่ปิดสนิทตรงหน้าเล็กน้อย แล้วพูดว่า “คุณป้าคะ ถ้าเป็นเรื่องอดีตของคุณชายลู่