บททั้งหมดของ คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: บทที่ 921 - บทที่ 930

ขณะที่หัวหน้าทีมกำลังตะโกนขอกำลังเสริมอยู่นั้นเอง กระสุนก็ทะลวงเข้าที่หว่างคิ้วของเขา หัวหน้าทีมที่ตายตาไม่หลับนั้นมองไปยังทิศทางที่กระสุนยิงมา ก่อนร่างกายของเขาจะล้มลงกับพื้น หลี่โม่ที่เปลี่ยนซองกระสุนแล้วนั้น หลังจากยิงสังหารหัวหน้าทีมหนึ่งแล้ว เขาก็ยิงใส่สมาชิกทีมหนึ่งอีกสามคนที่เหลือซึ่งกำลังล่าถอยอย่างตื่นตระหนก หลังจากเสียงปืนดังขึ้นสามครั้ง ทีมปฏิบัติการพิเศษหนึ่งทั้งหมดก็เสียชีวิต อากวงมองฉากหลี่โม่สังหารศัตรูหนึ่งคนต่อหนึ่งนัดด้วยความตื่นตะลึง เลือดทั่วร่างเดือดพล่านด้วยความตื่นเต้น และกลายแฟนบอยของหลี่โม่ไปในทันที “พระเจ้า คุณหลี่โคตรเก่งเลย เอาปืนพกไปสู้กับทีมปฏิบัติการพิเศษเนี่ยนะ ทักษะการยิงปืนของเขาน่าทึ่งจริง ๆ แม่นยิ่งกว่านักแม่นปืนอีก!” มุมปากของเฉินเสี่ยวถงหยักโค้งเป็นรอยยิ้มงดงาม รู้สึกว่าตนไม่ได้เลือกผิด ยิ่งหลี่โม่แข็งแกร่งเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นเรื่องดีสำหรับเฉินเสี่ยวถงมากเท่านั้น เพราะเมื่อหลี่โม่แข็งแกร่ง ก็จะสามารถปกป้องเฉินเสี่ยวถงได้ ทำให้เฉินเสี่ยวถงไม่ต้องกลับไปใช้ชีวิตที่น่าอกสั่นขวัญแขวนแบบนั้นอีกต่อไป “พี่หลี่โม่สุดยอดมากจริง ๆ นั่นแหละนะ สุ

เมื่อเห็นจรวดสองลูกที่ลูกน้องยิงออกไประเบิด หลินเจิ้งหนานก็รีบถามว่า “ระเบิดไอ้สารเลวหลี่โม่นั่นตายหรือยัง!” “นายท่าน ดูเหมือนจะไม่โดนหลี่โม่ครับ เมื่อครู่หลี่โม่มันเร็วมาก อย่างกับยอดมนุษย์เลย มันกระโดดข้ามกองไม้แล้วไปหลบอยู่ด้านหลัง” ลูกน้องเอ่ยด้วยใจเต้นระส่ำ เขาเคยคนที่เร็วกว่ากระต่ายมาแล้ว แต่ความเร็วเมื่อครู่ของหลี่โม่ กลับเร็วยิ่งกว่ากระต่ายไปอีกโข เรียกได้ว่าเร็วยิ่งกว่าเสือชีตาร์เสียอีก หลินเจิ้งหนานขมวดคิ้วแน่น ตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “งั้นพวกแกยังมัวอึ้งอะไรอยู่ ยิงต่อไปสิวะ! บุกโจมตีเข้าไป พวกแกมีคนตั้งเยอะแยะ มีแต่พวกเลี้ยงเสียข้าวสุกหรือยังไง! เข้าไปฆ่ามันซะ!” พวกลูกน้องต่างลังเลเล็กน้อย ถึงแม้จะอยู่ต่อหน้าหลินเจิ้งหนานที่กำลังโกรธจัด พวกเขาก็ยังไม่กล้าก้าวออกไปข้างหน้า คนของทีมปฏิบัติการพิเศษย่อยเมื่อครู่นี้ตายอย่างไร พวกเขาเห็นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง ทีมปฏิบัติการพิเศษย่อยถูกหลี่โม่เพียงคนเดียวกำราบได้ด้วยปืนสองกระบอก โดยที่ไม่สามารถสู้ตอบโต้ได้เลยแม้แต่น้อย ทุกคนต่างก็เป็นคนที่เคยผ่านการต่อสู้นองเลือดมาทั้งนั้น จึงล้วนรู้ดีว่า ทีมปฏิบัติการพิเศษนั้นแข็งแกร่งแค่ไ

ชั่วขณะที่หานเถี่ยโถวทรงตัวอย่างมั่นคง เหงื่อเม็ดโตก็ผุดออกมาจากหน้าผาก มือขวาที่ถูกหลี่โม่ต่อยนั้นห้อยลงมาอย่างผิดธรรมชาติ และแขนของเขาก็สั่นไม่หยุด ที่สั่นนั้นเป็นเพราะกระดูกถูกหลี่โม่ต่อยจนแหลกละเอียด นอกจากนี้หมัดนั้นของหลี่โม่ยังมีพลังมหาศาล จนทำให้กล้ามเนื้อแขนของหานเถี่ยโถวได้รับความเสียหายไม่น้อย แข็งแกร่ง แข็งแกร่งเกินไปแล้ว แข็งแกร่งถึงระดับที่เหนือมนุษย์เลยด้วยซ้ำ นั่นคือการประเมินความแข็งแกร่งของหลี่โม่ของหานเถี่ยโถว ตอนนี้หานเถี่ยโถวนึกเสียใจสุด ๆ ที่เชื่อคำหลอกลวงของกุ่ยเอ้อ เพราะโลภในผลประโยชน์เล็กน้อย ตอนนี้เขาไปล่วงเกินคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้เข้าแล้ว หานเถี่ยโถวเสียใจจนคาดหวังเพียงว่าชีวิตจะสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้งเท่านั้น! เหล่ายอดฝีมือคนอื่น ๆ ต่างรวมตัวกันอยู่ด้านหลังหานเถี่ยโถว ในหมู่พวกเขาหานเถี่ยโถวคือคนที่กังฟูแข็งแกร่งที่สุด ดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงเคารพหานเถี่ยโถว แต่ยามนี้เมื่อเห็นลักษณะที่ผิดธรรมชาติของแขนหานเถี่ยโถวแล้ว เหล่ายอดฝีมือพวกนั้นจึงรู้ได้ทันทีว่า หานเถี่ยโถวได้รับบาดเจ็บไม่น้อย “พี่หาน ไม่เป็นไรใช่ไหม?” “ไม่ถึงตายหรอกน่า!” หานเถ

ยอดฝีมือที่หลบหนีคนนั้นมีเลือดไหลออกมาจากด้านหลังศีรษะ ก้อนหินที่หลี่โม่โยนออกไปนั้น ได้สังหารเขาไปแล้ว หัวใจของหานเถี่ยโถวสั่นไหว เขาแอบนึกดีใจที่เมื่อครู่ตนได้เลือกตัวเลือกที่ถูกต้องที่สุด หานเถี่ยโถวจินตนาการไม่ออกเลยว่า หลี่โม่ที่อยู่ตรงหน้านั้นแข็งแกร่งแค่ไหนกันแน่ เขาแค่รู้สึกว่า หลี่โม่ระดับสูงกว่ายอดฝีมือทั้งหมดที่เขาเคยเห็นตลอดชีวิตที่ผ่านมา ยอดฝีมือคนอื่น ๆ ที่มีความคิดรอบคอบต่างสะเทือนขวัญกับการตายของยอดฝีมือคนนั้น เก่งกาจในการต่อสู้ระยะประชิดก็ว่าไปอย่าง แต่การใช้ก้อนหินโจมตีระยะไกลยังร้ายกาจขนาดนี้ ช่างทำให้รู้สึกสิ้นหวังจริง ๆ เมื่อเผชิญหน้ากับหลี่โม่ซึ่งมีความสามารถในการต่อสู้ทั้งระยะประชิดและการโจมตีระยะไกล เหล่ายอดฝีมือก็ต่างเก็บความคิดเล่ห์เหลี่ยมในใจไป และคิดว่าการยอมเชื่อฟังคำสั่งของหลี่โม่จะเป็นการดีกว่า ...... ในรถบัญชาการ กุ่ยเอ้อเฝ้ารออย่างเงียบ ๆ หลังจากรอไปห้านาที หลงหานกวงก็ทนนิ่งเงียบไม่ไหวขึ้นมาเสียก่อน “กุ่ยเหล่าเอ้อ ถ้าจะทำอะไรก็ทำต่อไปเลยสิ คนจากสำนักของนายถึงตอนนี้ก็ยังไม่มา คุณคิดว่า ผมหลงหานกวงเป็นคนโง่จริงๆ งั้นเหรอ พวกเขาไม่มีสมองจนถ

“ผมไม่ไป ลูกกระจ๊อกยังต้องกตัญญูต่อลูกพี่ ลูกพี่ คุณยังขาดคนอยู่หรือเปล่า ให้ผมเฝ้าบ้านเวรยามตอนกลางคืนให้ก็ได้นะครับ” หานเถี่ยโถวไม่มีความคิดจะหนีไปแม้แต่น้อย ในที่สุดเขาก็ได้พบกับผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกอดต้นขาใหญ่นี้เอาไว้ให้ได้ หานเถี่ยโถวใช้วิธีนี้มาแต่ไหนแต่ไร เมื่อเจอผู้มีฝีมือก็ยอมแพ้ หลังจากยอมแพ้แล้วก็จะประจบสอพลอ จากนั้นก็จะยกยอปอปั้นต่าง ๆ นานา และเรียนรู้จากผู้มีฝีมือ หลังจากใช้วิธีที่ไร้ยางอายแบบนี้แล้ว หานเถี่ยโถวกลับเปลี่ยนจากเด็กบ้าน ๆ กลายเป็นยอดฝีมือชั้นดี ในตอนนี้หานเถี่ยโถววางแผนที่จะใช้อุบายเดิม และเกาะแข็งเกาะขาต่อไปอย่างไร้ยางอาย หลี่โม่เลิกคิ้วเล็กน้อย แค่นหัวเราะเย็นชาแล้วเอ่ย "คนที่อยากเฝ้าบ้านให้ฉันมีตั้งเยอะแยะ ยังไม่ถึงตานายหรอก" “ผม… ผมสามารถทำอย่างอื่นได้ด้วยนะ ผมเฝ้ารถพาหมาไปเดินเล่นก็ได้” หานเถี่ยโถวพูดเสียงเบา “นายนี่มันแบบอย่างแห่งความไร้ยางอายจริง ๆ ฉันว่าที่นี่น้ำใสเขาเขียวเป็นสถานที่ฝังศพที่ดี ถ้านายยังไม่ไป ก็พักผ่อนยาวที่นี่ไปเลยแล้วกัน” หลี่โม่พูดอย่างราบเรียบ “แหะ ๆ อย่าเลยครับ ผมยังอยากทำเพื่อลูกพี่อยู่ ถ้าอย่างนั้นผมข