ก้อนหินกระเด็นเข้าที่ขาของลุงเป้า เลือดสด ๆ พุ่งออกมาจากบาดแผลทันที ทำให้กางเกงของลุงเป้าเปื้อนเป็นสีแดงลุงเป้าฝืนทนความเจ็บที่ขาทั้งสองแล้ววิ่งหนีเอาตัวรอดด้วยท่าทางแปลก ๆหลี่โมไม่ได้ลงมือกับลุงเป้า เขาเอามือไพล่หลังหันไปมองกู้ชิงหลินกู้ชิงหลินลุกขึ้นยืน ก้มหน้าไม่กล้ามองหลี่โม่“ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว นะ-นายยกโทษให้ฉันเถอะ ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว หรือไม่อย่างนั้น ถ้านายไม่สบายใจ กลางคืนฉัน ฉันสามารถ...”กู้ชิงหลินเม้มริมฝีปากแน่น ไม่สามารถพูดคำต่อจากนั้นได้ เวลานี้กู้ชิงหลินไม่มีไพ่ตายอื่น ๆ ด้วยสัญชาตญาณและนิสัยเธอจึงใช้ร่างกายของตัวเองเป็นชิปต่อรอง“หึ”หลี่โม่หัวเราะเยาะแล้วพูดอย่างดูถูก “เก็บมารยาของเธอไปเถอะ”กู้ชิงหลินสีหน้าซีดเซียว จากนั้นแววตาก็ฉายแววเขินอาย รู้สึกเจ็บปวดมากกับคำดูถูกของหลี่โม่หลี่โม่เดินหลบจากกู้ชิงหลินเดินไปทางกู้หยุนหลานขณะนี้สวีอวิ๋นอวิ๋นที่อยู่ตรงมุมห้องกลับมามีสติอีกครั้ง นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เธอก็ตระหนักถึงความไม่ธรรมดาของหลี่โม่หลี่โม่อาศัยความสามารถของตัวเองสู้กับคุณชายสามหลิน!ยังมีฉินจี้เย่ที่ยอมเป็นสุนัขรับใช้ของหลี่โม
อ่านเพิ่มเติม