All Chapters of คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: Chapter 601 - Chapter 610

ลูกน้องของหลี่กังต่างชะงักฝีเท้า แล้วพากันมองไปทางหม่าเฉิงลี่ด้วยสายงงงวย หญิงชรากระทืบเท้าด้วยความโมโหแล้วตะคอกใส่ลูกน้องของหลี่กัง “จะหยุดกันทำไม ฉันไม่ได้บอกให้พวกแกหยุด พวกแกก็ห้ามหยุด! ตีมันสิ ตีมันให้ปางตายเดี๋ยวนี้!” หม่าเฉิงลี่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา แล้วตะโกนใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยใต้บังคับบัญชา “อย่ามัวแต่ยืนอึ้งอยู่ รีบปกป้องคุณหลี่ซะสิ!” “หัวหน้าหม่า คุณไม่ได้พูดผิดไปใช่ไหม ไม่ใช่ช่วยพี่หลี่หรอกเหรอ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นให้ปกป้องคุณหลี่ล่ะ ให้ปกป้องไอ้ขอทานที่มายั่วโมโหพี่หลี่นั่นงั้นเหรอ?” เจ้าหน้าที่รปภ.คนหนึ่งถามขึ้น หม่าเฉิงลี่ตบหน้าเจ้าหน้าที่รปภ.คนนั้นทันที “นายกล้าบอกว่าคุณหลี่เป็นขอทาน นายคงไม่อยากอยู่ต่อแล้วใช่ไหม! รีบไปคุ้มกันคุณหลี่เดี๋ยวนี้” แม้เจ้าหน้าที่รปภ.ที่เหลือจะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แต่เมื่อเห็นท่าทีฉุนเฉียวในตอนนี้ของหม่าเฉิงลี่ ก็ไม่มีใครกล้าตั้งคำถามใด ๆ แล้วกรูกันเข้าไปปกป้องหลี่โม่ตามคำสั่งของหม่าเฉิงลี่ ในเวลาเพียงพริบตา รอบตัวของครอบครัวหลี่โม่ทั้งสามคนก็เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่รภป. เพียงแต่ครั้งนี้เจ้าหน้าที่รปภ.ล้วนพุ่งออกไปด้านหน้า เ

“แม่ คนเฒ่าคนแก่อย่างแม่ก็อย่าก่อปัญหาเพิ่มอีกเลย แม่อยากให้พวกเราทั้งครอบครัวต้องตายกันหมดจริง ๆ เหรอ?” หลี่กังเอ่ยด้วยความเคร่งเครียด หญิงชราตะลึงไปชั่วขณะ เธอมองท่าทีตึงเครียดของหลี่กังก็พลันรู้สึกสะกิดใจขึ้นมาเล็กน้อย จึงดึงหลี่กังเข้ามาถามเสียงเบา “แก แกสู้พวกเขาไม่ได้งั้นเหรอ?” “สู้บ้าอะไรล่ะแม่! นั่นมันคุณชายหลงนะ แค่น้ำลายกระเซ็นออกมาสักนิด พวกเราก็ต้องสิ้นชีพกันทั้งบ้านแล้ว แม่ก่อปัญหาใหญ่ให้ผมแล้วเนี่ย” “แก ปกติแกบอกตัวแกเก่งกาจนักหนา ในกรุงโซลไม่กลัวใครหน้าไหนไม่ใช่เหรอ” หญิงชราเอ่ยอย่างคับข้องใจ ปกติหลี่กังมักจะคุยโวโอ้อวดอยู่ในบ้าน บวกกับที่พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง จึงได้ใจจนลืมตัวขึ้นมา คนในบ้านทั้งแม่และลูกชายจึงเห็นเขานั้นไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ หลี่กังพลันนึกเสียใจอย่างไม่รู้จบ ถือว่าได้สัมผัสถึงความสำคัญของความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างถ่องแท้ ดูอย่างคุณหลี่เขาสิ ผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถทำให้คุณชายหลงเลียแข้งเลียขาได้ กลับถ่อมตนถึงขนาดนั้น ทำให้หลี่กังเหมือนหัวชนแผ่นเหล็กในทันใด ในใจหลี่กังนึกตำหนิหลี่โม่ว่าจะถ่อมตนขนาดนั้นไปทำไม ถึงจะคุยโววางก้ามใหญ่โตให้เต็มที่ก็ไม่มีใ

หลังจากที่นั่งรถของเฉียวเจิ้งหลงไปส่งซีซีที่โรงพยาบาลแล้ว ลูกน้องของเฉียวเจิ้งหลงก็นำรถคันใหม่ที่เหมือนกันเป๊ะ ๆ มาให้ แล้วส่งมอบให้กู้หยุนหลานที่โรงพยาบาล เฉียวเจิ้งหลงรายงานกับหลี่โม่เล็กน้อยว่าได้จัดการกับหลี่กังอย่างไร หลี่โม่โบกมืออย่างไม่ใส่ใจนัก สื่อความหมายว่าจะจัดการหลี่กังอย่างไรก็แล้วแต่เขา เฉียวเจิ้งหลงพูดคุยกับหลี่โม่อีกสองสามประโยค เขาก็เห็นว่าหลี่โม่อารมณ์ไม่ดีนัก จึงกล่าวลาและปลีกตัวออกไปอย่างรู้จักวางตัว เมื่อหลี่โม่ส่งซีซีกลับห้องผู้ป่วย และเมื่อทั้งเขากับกู้หยุนหลานกล่อมซีซีให้นอนหลับได้แล้ว ทั้งสองคนก็ออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านไปด้วยกัน หวังฟางและกู้เจี้ยนหมินที่อยู่ที่บ้านต่างนั่งอยู่ในห้องรับแขก เมื่อเห็นหลี่โม่และกู้หยุนหลานกลับมาด้วยกัน หวังฟางก็ตบที่โซฟาอย่างแรง “หยุนหลาน มานี่ซิ แม่มีเรื่องจะคุยกับแก” “แม่คะ มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” กู้หยุนหลานนั่งลงข้าง ๆ หวังฟาง เอ่ยถามอย่างสงสัย หลี่โม่ช่วยรินน้ำชาแทนกู้หยุนหลาน จากนั้นจึงนั่งลงข้าง ๆ ด้วย “ญาติผู้พี่คนโตของลูกเซ็นสัญญาก่อสร้างและพัฒนากับบริษัทหยุนจงหลานแล้ว แต่ช่วงนี้บริษัทหยุนจงหลานไม่มีความเคลื่

ด้วยการเร่งเร้าของหวังฟาง หลี่โม่จึงล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วแสร้งทำเป็นคุยกับเฉียนฝูสองสามประโยค จากนั้นจึงเก็บมือถือแล้วเอ่ย “ไม่มีปัญหาครับ จัดการให้ได้ทุกเมื่อ” “จริงเหรอ?” หวังฟางยังตกอยู่ในความตะลึง หล่อนยังรู้สึกว่ามันค่อนข้างเหลือเชื่อที่หลี่โม่สามารถทำให้เฉียนมาช่วยได้ “จริงแท้แน่นอนครับ ทางเฉียนฝูก็มีการร่วมมือทางธุรกิจกับบริษัทหยุนจงหลานอยู่พอดี การจัดการให้พบปะกันสักครั้งจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร” หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้มตาหยี แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกประหลาดนิดหน่อยที่ตัวเองต้องลำบากลำบนขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่าตนต้องมาจัดการพบปะให้ตัวเองด้วยหรือนี่ “อย่างนั้นก็ดีเลย เรื่องนี้แก้ไขได้เสียที งั้นให้หยุนหลานพาจงฉวนไปได้ไหม” หวังฟางเอ่ยอย่างได้คืบจะเอาศอก “หนูไปไม่ได้หรอก เดี๋ยวจะเกิดข่าวลืออะไรขึ้นมาอีก” กู้หยุนหลานปฏิเสธอย่างเด็ดขาด หวังฟางถอนหายใจ เธอเองก็กระดากใจที่จะไปบีบบังคับอะไร “งั้นหลี่โม่ แกก็พาจงฉวนไปหน่อยแล้วกัน ต้องแสดงท่าทีกับจงฉวนให้ดีสักหน่อยล่ะ” หลี่โม่พยักหน้า “ไม่มีปัญหาครับ แม่คิดว่าจะไปเมื่อไหร่ดีล่ะ?” หวังฟางครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วหยิบมือถือออก

“เดิมทีนายก็ไม่ได้มีท่าทีเหมือนขอร้องให้ช่วยทำธุระให้อยู่แล้วนี่ ถ้านายทำท่าทีแบบนี้ล่ะก็ ฉันว่าอย่าพานายไปให้ขายหน้าดีกว่า” หลี่โม่เอ่ยอย่างเรียบเฉย เผชิญหน้ากับเจตนาร้ายอย่างเด่นชัดของคนตระกูลหวัง เดิมทีหลี่โม่ก็รู้สึกไม่พอใจอยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะคนพวกนี้เป็นญาติของกู้หยุนหลาน หลี่โม่คงคร้านจะสนใจพวกเขาอยู่แล้ว “นี่แกคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมากนักรึไง! แกนี่มันไร้ยางอายจริง ๆ” หวังจงเหิงเอ่ยด้วยความโมโห และพับแขนเสื้อขึ้นคิดจะลงมือ หวังจงฉวนโบกมือไปมา ขวางหวังจงเหิงเอาไว้ “ไม่จำเป็นต้องไปคิดเล็กคิดน้อยกับคนไร้ค่าคนหนึ่งหรอก ต่อยมันไปรังแต่จะสกปรกมือเปล่า ๆ ” “พี่ใหญ่ งั้นจะเอายังไงดี เรื่องแผนการพัฒนาของบริษัทหยุนจงหลานเป็นเรื่องสำคะญมากนะ ยังไงก็ต้องเจอกับคุณหลี่ผู้ลึกลับท่านนั้นให้ได้” หวังจงเหิงพูดจบก็เหลือบมองหลี่โม่เล็กน้อย “ที่ว่ามาน่ะ ไม่ใช่เจ้าปัญญาอ่อนนี่หรอกนะ” “เหอะ ๆ ” หลี่โม่หัวเราะอย่างเนือย ๆ เดิมทีเขาก็ไม่ได้สนใจหวังจงเหิงอยู่แล้ว “สัญญานี้ผู้จัดการซุนเป็นคนเซ็นสัญญากับฉัน ถึงตอนที่ไปเยี่ยมผู้จัดการซุนแล้วถามสักหน่อยแล้วกัน” การไปเยี่ยมผู้จัดการใหญ่ซ