All Chapters of คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: Chapter 391 - Chapter 400

หลี่โม่ส่งยิ้มเบา ๆ ให้กู้หยุนหลาน “รีบไสหัวออกไปเร็ว ๆ เข้าสิ แล้วปิดประตูซะ หยุดพูดไร้สาระกับหยุนหลานของฉันได้แล้ว อย่ามาทำเหมือนแกกำลังอยู่ในละครโรแมนติกบ้า ๆ ไปไกล ๆ ซะ ยิ่งไกลก็ยิ่งดี!!” หวังฟางตะโกนด่าผ่านหน้าต่างรถ หลี่โม่ปิดประตูรถ มองดูรถเคลื่อนตัวออกไป และรีบขับห่างจากตัวเองออกไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งไฟท้ายรถหายไป หลี่โม่ถึงจะละสายตา แล้วเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด ค่ำคืนนั้นมืดมิดดั่งหมึก ดวงจันทร์และดวงดาวส่องแสงประกายอยู่บนท้องฟ้า ไม่ใช่ค่ำคืนแห่งการสังหารที่มีเดือนมืดลมแรง แต่เป็นเวลาที่ดีสำหรับสั่งสอนโอหยางจงเฉิง หลี่โม่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความสั้น ๆ ถึงชูจงเทียน โดยขอให้ ชูจงเทียนหาตำแหน่งของโอวหยางจงเฉิงและคนอื่น ๆ ในไม่ช้า ชูจงเทียนก็โทรมา "นายน้อย โอวหยางจงเฉิงพวกเขาอยู่ในห้องส่วนตัวหมายเลข 1 ของคลับหาวถิง พวกเขาสร้างปัญหาให้คุณหรือเปล่าครับ? ผมจะพาลูกน้องไปจัดการพวกเขาเดี๋ยวนี้" “ไม่จำเป็นต้องให้คุณช่วย ผมจะไปเจรจาบางอย่างกับพวกเขา” หลี่โม่ตอบกลับเบา ๆ "ครับ ผมเข้าใจแล้ว" หลี่โม่วางสายแล้วนั่งแท็กซี่ไปที่คลับหาวถิง

บอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้หลี่โม่มากที่สุดกดปุ่มของเครื่องช็อตไฟฟ้า และเครื่องช็อตไฟฟ้าก็ส่งเสียงอึกทึกขึ้นมา ซึ่งฟังดูน่ากลัวทีเดียว หลี่โม่มองดูเหล่าบอดี้การ์ดด้วยรอยยิ้มเย็นชาและชี้นิ้วใส่พวกเขาทีละคนด้วยความรังเกียจ เมื่อบอดี้การ์ดเห็นการยั่วยุของหลี่โม่ ต่างก็ถือเครื่องช็อตไฟฟ้าแล้วพุ่งเข้าหาหลี่โม่ โอวหยางจงเฉิงนั่งไขว่ขามองดู มือขวาโอบกอดสาวสวยที่อยู่ข้าง ๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ดูลูกน้องของฉันสิว่าน่าประทับใจแค่ไหน" “ฉันคิดว่าท่านน่าประทับใจที่สุด และคิดว่าจะน่าประทับใจมากกว่านี้อีกตอนอยู่บนเตียง คืนนี้ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนท่านดีไหมคะ” “ฮ่าฮ่าฮ่า ได้ หลังจากจัดการคนไร้ประโยชน์นี้แล้ว ฉันจะพาเธอไปเล่นสนุกด้วย” โอหยางจงเฉิงตอบกลับอย่างตื่นเต้น และสายตาเหลือบมองการต่อสู้ที่อยู่ไม่ไกล หลี่โม่รู้โกรธจนหน้าซีดขาวราวกับหยก ภายใต้แสงประกายสีขาวราวกับหยก รัศมีการสังหารอันรุนแรงได้ระเบิดออก และกลุ่มบอดี้การ์ดที่เผชิญหน้ากับหลี่โม่ต่างใจเต้นรัวแรง ถูกข่มขู่ด้วยรัศมีฆ่าฟันอันท่วมท้นที่เล็ดลอดออกมาจากตัวเขา หัวหน้าบอดี้การ์ดไม่ใช่คนที่ไม่มีความรู้ เขาสัมผัสได้ถึงรัศมีอาฆาตที่ระเ

“ท้าทายอะไรกัน แกคิดว่าแกเป็นใคร! ยังจะมาท้าทายขีดจำกัดอะไรอีก แกคิดว่าแกเป็นคนระดับสูงหรือไงกัน ฉันแค่ถ่มน้ำลายก็สามารถทำให้แกจมได้แล้ว!” โอหยางจงเฉิงตะโกนพูดอย่างฉุนเฉียว ประธานเฉียนชี้ไปที่หลี่โม่และตะโกนเสียงดังว่า "ถ้าแกมีความสามารถก็เอาออกมาใช้ซะ อย่ามาโวยวายแถวนี้ หนักกว่านี้พวกเราก็เคยเจอมาแล้ว อย่างที่พวกเราไม่เคยเห็นคือล้มละลาย ถ้าแกมีความสามารถจริงก็ทำให้เราล้มละลายสิ ฉันยังไม่เคยสัมผัสรสชาติของการล้มละลายมาก่อนเลย" “มันเป็นเรื่องตลกที่สามารถทำให้เราล้มละลายได้ คนต่ำต้อยที่เกาะผู้หญิงอย่างแก รู้ไหมว่าพวกเรามีทรัพย์สินเท่าไหร่ เงินที่พวกเรามีสามารถทำให้แกตะลึงจนตาค้างเลยล่ะ จะทำให้พวกเราล้มละลาย แกคงยังไม่ตื่นจากความฝันล่ะสิท่า!” ประธานหลินเงยหน้าขึ้นและเชิดจมูกเผชิญหน้ากับหลี่โม่ ประธานหลี่หยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวนแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “คนไร้ประโยชน์นี้ก็รู้จักแต่พูดจาไร้สาระ ในทั้งเมืองฮั่นนี้ใครจะกล้าทำให้เราล้มละลาย คนที่สามารถทำให้ฉันล้มละลายได้ คนที่มีความสามารถแบบนั้นคาดการณ์ว่าอาจจะยังเป็นก้อนเลือดอยู่ในท้องยังไม่ออกมา แกคิดว่าแกเป็นไซอิ๋วเหรอ!” เมื่อเผชิ

“ประธานหลินแย่แล้วครับ เมื่อครู่นี้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องมาพร้อมกับหมายค้นและจดหมายประทับตรา เอกสารการจัดการและเอกสารทางการเงินทั้งหมดถูกนำไปด้วย ส่วนพื้นที่โรงงานก็ถูกยึดแล้ว ไม่สามารถทำการผลิตและดำเนินทางธุรกิจได้จนกว่าจะถูกปลดล็อก" "เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ทำไมกัน สาเหตุล่ะ! ทนายอย่างคุณนี่ทำงานยังไงกัน!" ประธานหลินกระโดดขึ้นราวกับถูกสายฟ้าฟาด เอกสารการจัดการและเอกสารทางการเงินถูกยึดไป ขอเพียงแค่หานักบัญชีผู้เชี่ยวชาญเพียงไม่กี่คน ก็สามารถค้นพบกลเม็ดต่าง ๆ ได้ในไม่กี่นาที และการปิดพื้นที่โรงงานยิ่งอันตรายถึงชีวิต นี่คือจังหวะที่จะจบสิ้นอย่างสมบูรณ์ “สาเหตุก็คือการเลี่ยงภาษีและการดำเนินการที่ผิดกฎหมาย พรุ่งนี้จะมีคนมาตรวจสอบอีกครั้ง ท่านประธานหลินมีทางออกก็รีบหาทางออกเถอะครับ ทางนี้ผมไม่มีแม้แต่ลู่ทางออกอะไรเลย” "ไร้ประโยชน์สิ้นดี!" ประธานหลินวางโทรศัพท์ด้วยความโกรธ และเอามือทั้งสองกุมหน้าไว้ “เหล่าหลิน ไม่ต้องกังวลไป ฉันมีคนรู้จักรับรองว่าสามารถปกปิดมันได้ พรุ่งนี้เช้าฉันจะช่วยติดต่อให้” โอวหยางจงเฉิงกล่าวราวกับเป็นคนใหญ่คนโต “ขอบคุณประธานโอวหยางครับ ช่างเป็นเรื่องตกทุ

แตกสลายแล้ว! วิญญาณของโอวหยางจงเฉิงแตกสลายไปแล้ว ทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง แก้มขึ้นกระตุกอย่างแรง และใบหน้าก็เริ่มบิดเบี้ยว “ประ… ประธานโอวหยาง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” ประธานเฉียนถามอย่างอ่อนแรง "เกิด… เรื่อง" โอวหยางจงเฉิงกล่าวอย่างอ่อนแรง และสายตามองไปยังหลี่โม่ที่อยู่ไม่ไกล นี่ก็คือคนที่ทำให้เขาทุกคนล้มละลาย และเป็นเรื่องที่ใครเป็นคนผูกกระดิ่ง ก็ต้องให้คนนั้นมาแก้ ถ้าไม่อยากจะล้มละลายและใช้ชีวิตที่หรูหราต่อไป ก็ทำได้เพียงขอร้องอ้อนวอนให้หลี่โม่อภัย! โอวหยางจงเฉิงมองชีวิตอย่างสิ้นหวัง ทันใดนั้นความหวังที่ริบหรี่ก็ปรากฏขึ้น และความหวังนั้นคือการให้อภัยจากหลี่โม่ ร่างกายเคลื่อนไหวอยู่บนโซฟา จากนั้นร่างกายของโอวหยางจงเฉิงก็อ่อนปวกเปียกราวกับเส้นบะหมี่ และเคลื่อนตัวจากโซฟาไปที่พื้นแล้วเข่าทั้งคู่ก็คุกเข่าลงบนพื้นโดยตรง เอวอวบอ้วนโค้งลงอย่างรวดเร็ว และโอวหยางจงเฉิงก็คุกเข่าโขกหัวคพนับกับพื้น จนเกิดเสียงตุ้บขึ้นมา ประธานเฉียนทั้งสามคนต่างสะดุ้งด้วยความตกใจกลัว และยังไม่รู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น “ประธานโอวหยาง! คุณ ทำไมคุณถึง…” ประธานเฉียนกล่าวเช่นนั้น และทันใดนั้นเขาก