บททั้งหมดของ คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: บทที่ 381 - บทที่ 390

กู้หยุนหลานจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าโอวหยางจงเฉิงต้องการอะไร เรื่องที่ขวางตนเองเอาไว้ในห้องวีไอพีเมื่อคืน ยังคงจำได้ติดตาอยู่ “ฉันไม่ไป ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมฉันต้องขอโทษเขาด้วย!” กู้หยุนหลานพูดด้วยความโกรธ “เหอะ ๆ ถึงขั้นนี้แล้ว เธอยังจะดื้อดึงไปทำไม ประธานโอวหยางแค่ขยับปากนิดหน่อยพวกเราก็จบเห่กันหมดแล้ว ตอนนี้ให้โอกาสเธอได้ขอโทษ นั่นถือเป็นพระคุณจากประธานโอวหยางแล้ว เธอยังจะบอกว่า ไม่ใช่ความผิดของเธออีกเหรอ นี่มันใช่เรื่องที่จะหาคนถูกผิดหรือยังไง?” “หยุนหลาน ลุงรู้ว่าเธอรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องของเธอคนเดียว แต่เป็นเรื่องของตระกูลกู้ทั้งหมด ถ้ามันเป็นเรื่องของเธอคนเดียว เธออยากจะทำยังไงก็ตามสบาย แต่นี่มันเกี่ยวพันถึงความมั่นคงของตระกูล ดังนั้นเธอจะทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้” ทั้งกู้เจี้ยนกั๋วและกู้เจี้ยนเจียงต่างพูดขึ้น โดยยกเรื่องความอยู่รอดของตระกูลกู้มาบีบบังคับกู้หยุนหลาน กู้หยุนหลานเริ่มหายใจฟึดฟัด อยากจะตอบโต้กลับไปแรง ๆ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเรื่องที่เกี่ยวพันถึงความอยู่รอดของตระกูลกู้ กู้หยุนหลานก็ไม่รู้ว่าจะโต้กลับไปอย่างไร กู้ซิ่งเหว่ยสูบบุหรี่แล

“หือ?” โอวหยางจงเฉิงส่งเสียงฟึดฟัดออกมาทางจมูก สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมเล็กน้อย ไม่พอใจกับคำตอบของกู้หยุนหลานเป็นอย่างมาก “กู้หยุนหลาน คุณหมายถึงอะไร เป็นเพราะผมพูดไม่ชัดเจน หรือว่าคุณฟังไม่เข้าใจ?” โอวหยางจงเฉิงถามด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว “คุณกู้ ประธานโอวหยางของเราจองห้องไว้แล้ว วันนี้คุณไม่ต้องกลับแล้ว ดูแลรับใช้ประธานโอวหยาง อะไร ๆ จะได้ง่ายขึ้น อย่าว่าแต่ใบสั่งซื้อพวกนี้ของพวกคุณเลย ต่อไปมีประธานโอวหยางดูแล ผลการดำเนินงานของพวกคุณตระกูลกู้ ก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวภายในระยะเวลาสองสามปีอย่างง่ายดาย” ประธานเฉียนพูดเสริม กู้หยุนหลานยิ้มอย่างหดหู่ และวางแก้วเหล้าในมือลงบนโต๊ะ นี่เป็นการแสดงจุดยืนของตนเอง กู้หยุนหลานไม่ตอบตกลงเงื่อนไขของโอวหยางจงเฉิง ไม่แม้แต่จะคิดเรื่องที่จะพักค้างคืนที่นี่ เมื่อเห็นกู้หยุนหลานวางแก้วเหล้าลง โอวหยางจงเฉิงก็หัวเราะอย่างไม่พอใจสองครั้ง และมองไปที่กู้เจี้ยนกั๋วกับคนอื่น ๆ กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ รู้สึกเหมือนตกอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง หนาวเหน็บไปทั่วทั้งตัว พวกเขาอยากจะมัดกู้หยุนหลาน แล้วส่งขึ้นเตียงให้โอวหยางจงเฉิงเสียจริง ๆ “หยุนหลาน! ระวังท่าที

“หลี่โม่! แกมาที่นี่ได้ยังไง ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คนต่ำต้อยอย่างแกจะมาได้!” กู้ซิ่งเหว่ยตะโกนโวยวายอย่างโมโห หลี่โม่เพิกเฉยเสียงโวยวายของกู้ซิ่งเหว่ยและเดินตรงไปที่ด้านข้างของกู้หยุนหลาน แล้วพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า "ผมไม่ได้มาสายไปใช่ไหม?" กู้หยุนหลานตื่นเต้นมากจนพูดไม่ออก เธอทำได้เพียงส่ายหัวอย่างแรง และกอดหลี่โม่ไว้แน่นด้วยแขนของเธอ หลี่โม่ลูบหลังกู้หยุนหลานเบา ๆ และช่วยกู้หยุนหลานสงบสติอารมณ์ โอวหยางจงเฉิงตบโต๊ะอย่างโกรธเคือง "ไอ้สารเลวนี่มาที่นี่ได้ยังไง! คนตระกูลกู้ตั้งใจจะหาเรื่องใช่ไหม!” “ไม่ ไม่ใช่นะครับ ประธานโอวหยางโปรดอย่าโมโหไป เราไม่รู้เหมือนกันว่าคนไร้ค่านี้มาได้อย่างไร เราจะ… เราจะพาเขาออกไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” กู้เจี้ยนกั๋วตอบกลับด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นว่าทุกอย่างกำลังจะคลี่คลาย หลี่โม่ก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนต่างรับมือไม่ทัน โดยเฉพาะกู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ต่างเกลียดชังหลี่โม่แทบตายแล้ว หลี่โม่เหล่มองโอวหยางจงเฉิง แล้วกระซิบพูดเบา ๆ กับกู้หยุนหลานว่า "ปล่อยมือของคุณก่อนแล้วคอยดูผมแก้แค้นให้คุณ แค่รออย่างเชื่อฟังนะครับ" "อืม" ในขณะนี้ หลี

หลี่โม่โบกข้อมืออย่างช้า ๆ จากนั้นก็มีเสียงเพียะ ๆ ดังขึ้นติดต่อกัน กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ต่างถูกหลี่โม่ตบจนตะลึงมึนงงราวกับมีดวงดาวหมุนอยู่ในดวงตา คนไร้ประโยชน์ที่เมื่อก่อนถูกทุกคนดูถูก แต่ตอนนี้ถึงกับกล้าตบพวกเขา สิ่งนี้ทำให้กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อย่างไรก็ตาม ไฟร้อนกลบไฟร้อน กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ต่างก็กุมหน้าและจ้องไปยังหลี่โม่ และไม่กล้าโต้เถียงกับหลี่โม่อีกต่อไป “หลี่โม่ มันจะมากเกินไปแล้ว แกชกต่อยฉันไม่ว่า แต่ลงมือกับพ่อและลุงทั้งสามคนของฉันช่างเป็นคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!” กู้ซิ่งเหว่ยต่อว่าพลางจ้องเขม็ง เพียะ! หลี่โม่ไม่พูดจา แต่กลับใช้มือหลังตบเข้าที่ปากใหญ่ของกู้ซิ่งเหว่ย “ให้ตายเถอะ! แกคิดว่าฉันโง่เหรอ! แกคิดว่าฉันไม่กล้าโต้กลับใช่ไหม!” กู้ซิ่งเหว่ยคำรามแล้วกำหมัดเดินพุ่งออกไป "ช่างรนหาที่ตาย" หลี่โม่มองดูกู้ซิ่งเหว่ยที่พู่งเข้ามาอย่างเยาะเย้ย ยกขาขึ้นแล้วเตะไปที่หน้าท้องของกู้ซิ่งเหว่ย ผลัวะ! กู้ซิ่งเหว่ยกระเด็นออกไป แล้วกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง กระแทกจนกำแพงสั่นไหวอยู่หลายครั้ง กู้เจี้ยนกั๋วและกู้เจี้ยนเจียงต่างมุมปากกระ

คุณท่านกู้โกรธจนหอบหายใจใหญ่ นิ้วมือสั่น ๆ ชี้ไปที่กู้เจี้ยนหมินและตะโกนว่า "ดู ดูลูกสาวกับลูกเขยแกซิ ก่อเรื่องยุ่งอะไรกัน! โอวหยางจงเฉิงมีฐานะสถานะอะไร พวกแกยังจะกล้าล่วงเกิน!” “พ่อครับ ฟังผมอธิบายก่อน มันไม่ใช่อย่างที่พวกเขาพูด เป็นประธานโอวหยางที่ขอให้หยุนหลานหลับนอนด้วย ความขัดแย้งเกิดขึ้นเพราะหยุนหลานไม่เต็มใจ พวกเขาทั้งหมดต่างช่วยประธานโอหยางพูด และขอให้หยุนหลานไปหลับนอนด้วย!" กู้เจี้ยนหมินอธิบายอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ในเวลานี้ กู้เจี้ยนหมินรู้สึกว่าคำอธิบายของตัวเองนั้นช่างเบาบางไร้น้ำหนัก “แกหยุดพูดพล่ามได้แล้ว ให้หยุนหลานหลับนอนด้วยอะไรกัน หยุนหลานเป็นถึงแม่คนแล้ว ประธานโอวหยางจะสนใจได้อย่างไร มีสาวสวยมากมายไล่ตามของประธานโอวหยาง ไหนจะพวกดาราและนางแบบดัง หยุนหลานของบ้านแกไม่เข้าตาเขาหรอก” กู้เจี้ยนกั๋วตะโกนว่าใส่ร้ายทันที คุณท่านกู้กระแอมเสียงอย่างเย็นชา และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “แกฟังนะ เจี้ยนกั๋วพูดมีเหตุผล หยุนหลานเป็นแม่คนแล้วประธานโอวหยางจะเสนอร้องขอแบบนั้นได้อย่างไร ผู้ชายย่อมเข้าใจผู้ชายด้วยกันที่สุด ล้วนชอบสาว ๆ อายุน้อย” กู้เจี้ยนหมินยืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเป