ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าแกคิดจะทำอะไร โอวหยางจงเฉิงคิดในใจแต่ไม่กล้าแสดงออกมา ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ โอวหยางจงเฉิงคงจะถ่มน้ำลายใส่หน้าคนถามไปนานแล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ตอนนี้เขาเป็นเพียงแค่ลูกไก่ในกำมือของหลี่โม่ โอวหยางจงเฉิงจึงจำเป็นต้องเชื่อฟังทุกคำสั่งของเขา “ท่านหลี่เป็นผู้สูงส่ง พวกเราที่เป็นเพียงคนโง่เขลา ไม่มีทางคาดเดาความคิดของท่านได้หรอกครับ ท่านช่วยบอกพวกเราหน่อยเถอะครับ” ใบหน้าที่เปื้อนด้วยคราบเลือดของโอวหยางจงเฉิงแสดงรอยยิ้มที่แปลกประหลาดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ออกมา “คนสติปัญญาระดับแก ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมเช่นนี้ แล้วยังมีชีวิตรอดถึงทุกวันนี้ได้ ถือว่าโชคดีจริง ๆ เลยนะ” หลี่โม่พูดประชดประชัน โอวหยางจงเฉิงยิ้มอย่างเขินอายและไม่รู้จะตอบอย่างไร ประธานเฉียนที่มีไหวพริบดี ก็พูดขึ้นเบา ๆ ว่า “ท่านหลี่จะสั่งสอนพวกเราใช่ไหมครับ? พวกเราเป็นพวกไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ท่านช่วยสั่งสอนพวกเราหน่อยนะครับ ต่อไปเราจะไม่กล้าทำอีกแล้วครับ” “เหอะ ๆ” หลี่โม่ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “สั่งสอนพวกแกอย่างนั้นหรือ? พวกแกคิดว่าตัวเองเป็นลูกหลานฉันหรือไง ฉ
Read more