“ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นอยู่กับการแสดงออกของพวกแก ถ้าแสดงออกมาไม่เป็นที่น่าพอใจของฉัน พวกแกก็เตรียมตัวเป็นคนพิการ นั่งขอทานที่ข้างถนนได้เลย” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องวีไอพีไป โอวหยางจงเฉิงมองหลี่โม่เดินจากไป จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ค่อย ๆ ทรุดตัวลงบนพื้นทีละคน ๆ เหมือนลูกบอลที่ถูกปล่อยลมออกไป “ให้ตายเหอะ ผ่านพ้นไปได้สักที หลี่โม่คนนี้คือใครกันแน่ ทำไมถึงมีอำนาจขนาดนี้ ถ้าเป็นคนธรรมดาคงทำไม่ได้อย่างแน่นอน” โอวหยางจงเฉิงพูดด้วยความสงสัย “เขาต้องเป็นลูกของมหาเศรษฐีอย่างแน่นอน แต่ทำไมคนประเภทนี้ ยังต้องทนอยู่ที่บ้านตระกูลกู้ด้วย มิหนำซ้ำยังถูกคนตระกูลกู้คอยดูถูกเหยียดหยามแบบนี้ ด้วยความสามารถของเขาแล้ว...น่าจะทำให้คนตระกูลกู้เปลี่ยนทัศนคติได้ตั้งนานแล้ว” ประธานหลินกุมหน้าผากที่เปื้อนเลือดและพูดว่า “จะมัวพูดอะไรมากมาย รีบไปหาหมอกันเถอะ หน้าผากฉันแตกหมดแล้ว เรายังไม่ถือว่าสอบผ่านนะ ยังต้องเตรียมเรื่องการขอขมาในวันพรุ่งนี้อีก” “เรื่องขอขมาเป็นเรื่องใหญ่นะ เราต้องทำให้พวกเขาพอใจให้ได้ ไม่รู้ว่าท่านหลี่ตั้งมาตรฐานไว้ขนาดไหน เกรงว่าถ้าทำไม่ถูกใจ ก็คงต้องลำบากอี
อ่านเพิ่มเติม