บททั้งหมดของ คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: บทที่ 361 - บทที่ 370

“ไม่ล่ะ ๆ ผมไม่ชินกับพวกนั้น คุณไปทำงานเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียวสักพัก” ฉินเยว่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย หลังจากปรับความคิดแล้วก็ออกจากสำนักงานและรีบไปทำงาน หลี่โม่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเล่น และเมื่อรอจนถึงเวลาที่ใกล้จะเลิกงาน เขาก็ลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายสักครู่ “เจ้านายคะ ไหน ๆ ก็มีงานเลี้ยงอาหารค่ำ ฉันเลยให้พนักงานทุกคนเลิกงานเร็วกว่าครึ่งชั่วโมง รถก็ถูกจัดเตรียมไว้แล้ว ตอนนี้สามารถออกเดินทางได้เลยค่ะ” ฉินเยว่กล่าวด้วยความตื่นเต้น "ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ" หลี่โม่ออกจากห้องทำงานพร้อมกับฉินเยว่ และพนักงานในร้านทั้งหมดต่างก็รวมตัวกันแล้ว จากนั้นก็ตามหลี่โม่ออกจากสถานเสริมความงาม รถเพื่อการพาณิชย์หลายคันของสถานเสริมความงามก็จอดลงตรงหน้าประตูของร้านแล้ว รถเชิงพาณิชย์ทุกคันเป็นรถเพื่อการพาณิชย์ทั่วไปในประเทศ "ขึ้นรถ" หลี่โม่โบกมืออย่างภาคภูมิใจและเข้าไปนั่งในรถเชิงพาณิชย์ก่อน ฉินเยว่รีบตามขึ้นรถแล้วนั่งข้างหลี่โม่ พนักงานขึ้นรถทีละคน และรถเชิงพาณิชย์ก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวแล้วเริ่มขับไปที่ร้านอาหารถังซ่ง ไม่นานก็มาถึงร้านอาหารถังซ่ง หลังจากจอดรถในลานจอดรถแล้ว หลี่โม่พร้อมก

คำพูดที่พ่นออกมาจากหลี่โม่ ทำให้พนักงานทุกคนต่างมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่คาดหวังและรอฟังการตัดสินใจชั่วคราวของหลี่โม่ "ผมตัดสินใจว่าการประเมินผลงานครั้งใหญ่ตอนส่งท้ายปีนั้น พนักงานสิบคนที่มีผลงานโดดเด่นที่สุดจะได้รับรางวัลเป็นรถยนต์บีเอ็มดับเบิลยู" พนักงานทุกคนต่างตกตะลึง รถยนต์บีเอ็มดับเบิลยูสำหรับพวกเธอแล้ว ถือว่าเป็นสิ่งที่ไกลเกินเอื้อมและมีสถานะเป็นสินค้าฟุ่มเฟือย แต่แล้วหลี่โม่ถึงกับเสนอของที่มีค่าราคาแพงขนาดนี้เพื่อมาเป็นรางวัลสำหรับการแข่งขันสิ้นปี “เจ้านายคะ นี่… นี่เป็นเรื่องจริงใช่ไหมคะ?” "เป็นเรื่องจริงแน่นอน ผมพูดได้ก็ทำได้ ที่หนึ่งจะได้รถยนต์บีเอ็มดับเบิลยู ซีรี่ส์ 7 และที่สองถึงห้าได้รถยนต์บีเอ็มดับเบิลยูซีรี่ส์ 5 ตามมาด้วยที่ห้าถึงสิบได้รถยนต์บีเอ็มดับเบิลยู ซีรี่ส์ 3 ขอเพียงแค่พวกคุณตั้งใจทำงาน ความฝันทั้งหมดก็ล้วนจะกลายเป็นจริง" ทันใดนั้นพนักงานทุกคนต่างก็ตื่นเต้นขึ้นมา และเสียงยินดีปรีดาก็สามารถทำให้หลังคาพลิกได้ "เจ้านายจงเจริญ! คุณเป็นเจ้านายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันเคยพบเจอเลยค่ะ" “ฉันจะมุ่งมั่นขยันสุดตัวเพื่อแย่งชิงตำแหน่งที่หนึ่งอย่างแน่นอน!” "เจ้านา

"มีเงินแล้วมันวิเศษมากเหรอ?" หลี่โม่ถามด้วยรอยยิ้ม หวงจิงซานชะงักครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นและหัวเราะขึ้นมา "ฮ่าฮ่าฮ่า แน่นอนว่ามีเงินก็ต้องวิเศษสิ ฉันมีเงินแล้วก็สามารถสัมผัสใช้ชีวิตที่ดีที่สุด สามารถซื้อรถหรูและอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หรู ลูก ๆ ของฉันได้รับการศึกษาที่ดีที่สุด และไปพบแพทย์ที่ดีที่สุดเมื่อป่วย ต่อให้ไปตายแล้ว ก็สามารถเข้าไปในสุสานที่หรูหราที่สุดได้” “แล้วคนต่ำต้อยอย่างนายล่ะ? นายไม่มีรถไม่มีบ้าน ลูก ๆ ไปโรงเรียนและไปพบแพทย์ยังต้องดูสภาพอีก เข้าแถวรอการจัดเตรียม หลังจากที่ตายก็ต้องอยู่ในสุสานที่ถูกที่สุด ไม่สิ คนต่ำต้อยอย่างแกไม่จำเป็นต้องมีสุสาน เพราะว่าแกไม่คู่ควร อย่างแกเหมาะสมที่จะหาดินมาฝังศพก็แล้ว ปล่อยให้สุนัขป่าขุดร่างกายของแกแล้วกินเข้าไป" “มนุษย์เกิดมาเท่าเทียมกัน เงินไม่สามารถวัดทุกอย่างได้ แม้ว่านายจะร่ำรวย แต่ธาตุแท้ของนายต่ำตมนัก แม้แต่คุณสมบัติของการเป็นมนุษย์ก็ไม่คู่ควร” หลี่โม่พูดเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “นายพูดบ้าอะไร กล้าพูดว่าฉันไม่มีคุณสมบัติ ฉันไม่จำเป็นต้องมีคุณสมบัติอะไรทั้งนั้นแหละ คนยากจนอย่างพวกนาย! สภาพที่มีคุณสมบัติของฉัน เดิมทีพวกนายก็ไม่มีสิท

"แนะนำได้ดีนี่" หวงจิงซานมองหลี่โม่อย่างดูถูก “คนยากจน แกได้ยินหรือยัง มีมูลค่า 6.5 หมื่นล้านเชียวนะ แกมีเงินมากขนาดนั้นไหม? ถ้าต้องการจะกวาดซื้อยังต้องมีของกำนัลอีก อย่างน้อยแปดหรือเก้าหมื่นล้านในการเจรจา คนยากจนอย่างแกมีเงินมากขนาดนั้นเลย?” “นี่มันน่าตลกมากจริง ๆ ไหนลองบอกฉันซิว่า เมื่อกี้นี้แกโทรหาใคร แกคงไม่ได้โทรเบอร์ 10086 หรอกใช่ไหม ทำทีแค่พูดสองสามคำกับโอเปอเรเตอร์สาว ฉันลองนึก ๆ ดูท่าทีของโอเปอเรเตอร์สาว เดาว่าเธอคงสับสนน่าดู เธอได้ด่านายไหมว่าโง่หรือเปล่า?" หวงจิงซานยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น รู้สึกว่าตัวเองรู้เรื่องและเข้าใจความจริงของเรื่องนี้เป็นอย่างดี หลี่โม่ทำไปเพื่อต้องการแสดง ดังนั้นจึงโทรไปยังหมายเลขว่างหรือหมายเลขบริการ เช่น 10086 หลี่โม่ดึงเก้าอี้แล้วนั่งลงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ทุกคนนั่งลง อีกสักครู่จะมีการแสดงเด็ด ๆ ให้ชม รบกวนผู้จัดการหวังมาเสิร์ฟน้ำชาตรงนี้หน่อยนะ" เมื่อมองไปยังท่าทีที่ไม่แยแสของหลี่โม่ หวงจิงซานก็หัวเราะเย็นชาขึ้นมา "คนยากจนอย่างแกนี่ค่อนข้างกล้าหาญจริง ๆ ฉันอยากจะดูจริง ๆ เลยว่าอีกสักครู่จะมีการแสดงเด็ด ๆ อะไร ถ้าหากว่าไม่ม

หานลี่เฉิงตบหวงจิงซานด้วยหลังมือ และตะโกนอย่างโกรธจัดว่า "ฉันจะสั่งสอนแกแทนเหล่าหวงเอง! คนไร้ประโยชน์อย่างแกที่รู้จักแต่กินเที่ยวเล่น กล้ามาสั่งให้การ์ดลงมือกับคุณชายหลี่ นี่แกหวังอยากให้เราตายเร็ว ๆ ใช่ไหม?” “ผมไร้ประโยชน์? คุณชายหลี่?” หวงจิงซานสับสนแล้ว กุมแก้มที่บวมแดงแล้วค่อย ๆ มองไปที่หลี่โม่ หานลี่เฉิงยืนอยู่ตรงหน้าหลี่โม่แล้ว พยักหน้าแล้วโค้งคำนับด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “คุณชายหลี่ผมมาสายแล้ว หวงจิงซานไม่เคารพคุณ ล้วนเป็นความผิดของเรา เรารู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง และประธานซ่งของเราก็เสียใจอย่างสุดซึ้งเช่นกันครับ คุณอยากสั่งสอนจัดการหวงจินซานอย่างไร ให้เรามาจัดการแทนเถอะครับ” เมื่อหวงจิงวานเห็นฉากนี้ เลือดในร่างก็เย็นขึ้นทันที และรู้สึกว่าตัวเองกำลังหลอนอะไรหรือเปล่า หานลี่เฉิงผู้ซึ่งหยิ่งผยองกับทุกคนในอดีต ทำไมถึงทำตัวราวกับหลานชายที่เชื่อฟังต่อหน้าหลี่โม่ “ลุงหาน… ลุง ลุงเป็นอะไรไปหรือเปล่า หลี่โม่เป็นแค่คนไร้ค่าที่เกาะผู้หญิงกิน ลุงจำคนผิดหรือเปล่า?” หวงจิงซานถามอย่างอ่อนแรง “จะเข้าใจผิดได้อย่างไร คุณชายหลี่สั่งให้คนทำการเจรจาเพื่อกว้านซื้อกิจการและติดต่อประธา