บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 921 - บทที่ 930

หลังจากที่จื่ออันสงบลง ก็โต้กลับไปว่า “ที่ว่ากันว่าเวลาเปลี่ยนคนย่อมเปลี่ยนนั้นคงเป็นความจริง หากดวงวิญญาณของฮองไทเฮาอยู่ที่แดนสุขาวดี ก็ไม่รู้ว่านางจะโกรธแค้นเพียงใด เมื่อเห็นผู้คนรอบตัวนางถูกสนมอี้ดูถูกเช่นนี้”“ไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้กับข้า ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องผี เมื่อมีคนตายก็คือตาย สูญสลายหายไป นางไม่มีทางรู้หรอกว่าข้าทำอันใดกับคนที่อยู่ข้างหลังนาง จะมาแค้นเคืองอันใดกัน”นางยกมือขึ้น “เอาล่ะ อย่ามายุ่งวุ่นวายกับข้า ตอบข้ามาตามตรง ข้าไปตำหนักเย็นได้หรือไม่”จื่ออันมองซุนกงกงเหมือนมีบางอย่างจะพูดซุนกงกงพยักหน้าให้จื่ออันเบา ๆ บ่งบอกว่าเขาจะยินยอมให้เข้าไปเยี่ยมแม้ว่าจื่ออันจะไม่รู้ว่าซุนกงกงวางแผนอันใดไว้ แต่เขาก็มีไหวพริบอยู่เสมอ บางทีถ้าสนมอี้เข้าไปที่นั่น ก็อาจจะไม่พบอันใดเลยก็เป็นได้นางจึงพูดว่า “ตกลง ในเมื่อสนมอี้ต้องการเห็นก็ไปเถิด แต่ข้าต้องไปด้วย เพราะอย่างไรเสีย สนมเหลียงก็ติดเชื้อหวัดที่สามารถแพร่เชื้อได้”“เจ้าชอบเป็นสุนัขที่คอยติดตามคนอยู่แล้ว แล้วข้าจะห้ามเจ้าได้อย่างไร?” สนมอี้พูดอย่างเย็นชา“หญิงแพศยาปากสกปรกเหม็นเน่ามาจากที่ใด? มันเหม็นเสียจนข้าไม่อาจงีบหลับ

เมื่อเข้าไปในตำหนักเย็นที่สนมเหลียงอาศัยอยู่ สนมอี้ยังไม่ทันได้เข้าไป ทันใดนั้นก็เห็นคนผู้หนึ่งกระโจนออกมาจากข้างใน ศีรษะคนผู้นั้นกระแทกท้องของสนมอี้ ทำให้สนมอี้เซไปหนึ่งก้าวจื่ออันเห็นสนมอี้ดีดตัวขึ้น ทำให้ยังคงทรงตัวได้ จากนั้นก็แสร้งปล่อยให้สาวใช้ช่วยพยุงนางขึ้นแต่การกระทำนี้ไม่อาจตบตาจื่ออันได้ นางมีวิทยายุทธ์!สนมเหลียงไม่หยุดและยังคงรีบโจมตีต่อไป ครั้งนี้จื่ออันเลือกที่จะยืนดูปฏิกิริยาของสนมอี้สนมอี้สบถออกมา แล้วเรียกคนมาจับสนมเหลียง แต่สนมเหลียงมีพละกำลังมากขณะกำลังคลั่ง นางไม่ได้โจมตีใครอื่น นอกจากสนมอี้เพียงผู้เดียวสนมอี้พยายามหลบหลีก เห็นจื่ออันโบกมือขณะยืนดู นางก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธเคือง “เซี่ยจื่ออัน เหตุใดเจ้าไม่เรียกคนให้มาจับนางออกไปเล่า?”“จับเลยหรือ?” จื่ออันค่อย ๆ สั่ง “ใครก็ได้ จับสนมเหลียงไว้”องครักษ์ของตำหนักเย็นทุกคนต่างกรูเข้ามา แต่ก็ไม่สามารถจับนางไว้ได้ และพวกเขาไม่กล้าใช้กำลัง จึงได้แต่ยืนดูสนมเหลียงกระโจนเข้าหาสนมอี้ครั้งแล้วครั้งเล่าสนมอี้กลัวนางมาก จึงพูดด้วยความเดือดดาลว่า “แล้วกัน ข้าอุตส่าห์มาเยี่ยมเจ้าด้วยเจตนาดี เจ้าช่างไม่รู้ดีช

จ้วงจ้วงถาม “เจ้าสนิทกับนางในวัง และรู้เรื่องระหว่างนางกับมู่หรงเฉียวมากที่สุด เจ้าคิดว่านางชอบมู่หรงเฉียวจริงหรือ?”สนมเหมยตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของจ้วงจ้วง นางรีบกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “องค์หญิง ท่านไม่อาจพูดเหลวไหลได้นะเพคะ เราไม่มีหลักฐาน”จื่ออันกล่าวว่า “สนมเหมยวางใจได้ เจ้าสามารถพูดทุกอย่างที่นี่ได้อย่างอิสระ อย่างที่ข้าบอกกับองค์หญิงเมื่อครู่นี้ ต้องพิจารณาให้ชัดเจน และตรวจสอบอย่างรอบคอบ”สนมเหมยมองจ้วงจ้วง “คือว่า... ข้าไม่รู้จะพูดอันใดดี”จ้วงจ้วงถามด้วยความสงสัย “นางไม่ได้เปิดเผยต่อหน้าเจ้าหรอกหรือ?”“ไม่ใช่ว่าไม่ได้เปิดเผยเพคะ แต่ข้าเคยพบสองหรือสามครั้ง องค์รัชทายาทเข้า ๆ ออก ๆ ตำหนักของนาง ตั้งแต่ตอนที่พระองค์มีพระชนมายุได้สิบหกพรรษา”“นั่นมันสี่หรือห้าปีมาแล้ว” จ้วงจ้วงกลอกตา “สนมอี้ผู้นี้ช่างกล้าหาญนัก ขณะนั้นฮ่องเต้ยังไม่ทรงพระประชวรเลย”“นางกล้าหาญจริงเพคะ ข้ายังไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงไม่หลีกเลี่ยง เรื่องเช่นนี้เราไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ นับประสาอันใดกับกล้าทำ นางทำเช่นนั้นโดยไม่เกรงกลัวว่าคนจะรู้”หลังจากหยุดครู่หนึ่ง นางก็รู้สึกว่าไม่เหม

จื่ออันรู้ว่าคืนนี้ถึงเวลาอันสมควรแล้วที่นางต้องสารภาพทุกอย่าง ตอนนี้สถานการณ์ไม่ชัดเจน พวกเขาไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างให้เขารู้ว่าอย่างน้อยนางก็ไม่มีอะไรที่ซ่อนเร้นจากเขาอีกต่อไป“ชื่อเดิมของข้าคือเซี่ยจื่ออัน ข้าไม่ใช่คนจากราชวงศ์โจว หรือเก่ากว่านั้น ข้าไม่ได้มาจากยุคนี้ด้วยซ้ำไป ยุคสมัยที่ข้าเคยอยู่นั้นห่างจากช่วงเวลานี้ไปอย่างน้อยหลายร้อยถึงหลายพันปี…” นางไม่รู้จริง ๆ ว่าราชวงศ์นี้ตรงกับราชวงศ์ไหนในบันทึกประวัติศาสตร์ แต่จากความก้าวหน้าด้านอารยธรรม สามารถอนุมานได้ว่าเป็นราชวงศ์ถัง และราชวงศ์ซ่งมู่หรงเจี๋ยรู้สึกสับสนเล็กน้อยกับการเปิดเรื่องเช่นนี้ของนาง ประโยคที่นางกล่าวออกฟังไม่เข้าใจเอาซะเลย “เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร? หืม?”“อย่าใจร้อนสิ ค่อย ๆ ฟังต่อไปแล้วจะเข้าใจ ในยุคสมัยนั้น ข้าเป็นแพทย์ทหารประจำหน่วยสืบราชการลับ หน่วยราชการลับพิเศษที่ข้าสังกัดอยู่คือ หน่วยราชการลับต่อต้านศัตรูของประเทศ ข้าได้รับภารกิจลับ ในฐานะที่เป็นแพทย์ทหารของหน่วยสืบราชการลับ ข้าจึงรับหน้าที่สองบทบาทในคราวเดียว บางครั้งก็เป็นหมอ บางครั้งก็เป็นสายลับ แล้วข้าก็ถูกยิง… อาวุธในสมัยของข้าเรียก

การหารือไม่ได้ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ แต่ก็ทำให้เกิดการคาดเดามากมายในวงกว้างลือกันว่าจักรพรรดิเรียกอ๋องเยี่ยเข้าวังเป็นการส่วนตัว อ๋องเยี่ยคนนี้ก็ประหลาด เข้ากับสมาชิกราชวงศ์ไม่ได้เลยสักคน ความสัมพันธ์กับพี่น้องก็ไม่ดี มีเพียงคนเดียวที่เขาสนิทด้วยคือ องค์ชายผู้สำเร็จราชการมู่หรงเจี๋ยครั้งที่แล้วเขาก็ร่วมหารือเกี่ยวกับผู้เข้าชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทเช่นกัน แต่ไม่ได้ออกความคิดเห็นใด ๆ เลย แค่เข้าร่วมเท่านั้นจื่ออันเองก็ได้ยินข่าวว่าจักรพรรดิเรียกเขาเข้าวังเป็นการพิเศษ จึงถามมู่หรงเจี๋ยว่า “ไม่สิ ไหนว่าเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับราชวงศ์ไง? ก่อนหน้านี้เคยมีข่าวลือว่าเขาถูกขับออกแล้วมิใช่หรือ”“เขาถูกขับออก นั่นเพราะทำให้เสด็จพี่จักรพรรดิโกรธ” มู่หรงเจี๋ยกล่าว“หรือเป็นเพียงข่าวลวง?“ไม่ใช่ข่าวลวงหรอก ตอนนั้นเขาถูกขับออกไปจริง แต่ชื่อยังไม่ถูกลบออกจากราชวงศ์ เขายังคงเป็นองค์ชาย แต่ถูกเปลี่ยนชื่อจากอ๋องเยี่ย เพื่อให้ได้รับความอับอาย”“ชื่ออ๋องเยี่ยน่าตลกอย่างไรกัน?” จื่ออันนึกถึง ไนท์ คิง ในซีรีส์โทรทัศน์เรื่องมหาศึกชิงบัลลังก์ของอเมริกา ตัวละครนี้เป็นชายร่างใหญ่หน้าตาสยดสยอง ไม่ได้ดูต