All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 911 - Chapter 920

เมื่อจื่ออันกลับมาจากการไปหาหูฮวนสี่ นางก็อารมณ์เสียแม่นมถามว่า “พระชายา เหตุใดท่านจึงโมโหนักเพคะ? ตอนออกจากตำหนักครั้งแรกก็ยังสบายดีอยู่เลย” จื่ออันนั่งลงแล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “หูฮวนสี่คนนั้นเคยบอกว่านางสนิทกับข้า แต่วันนี้ข้าเพิ่งรู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก”“เป็นไปได้อย่างไรเพคะ” แม่นมผงะ “เถ้าแก่เนี้ยหูสนิทกับท่านมากนะเพคะ”“เป็นไปได้อย่างไรงั้นหรือ?” จื่ออันพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ข้าเพิ่งรู้วันนี้ว่านางให้เจ้าแม่กวนอิมหยกขาวชิ้นหนึ่งเป็นของขวัญให้องค์หญิง แต่สิ่งที่นางให้ข้าคือสร้อยข้อมือทองคำเส้นใหญ่”“เจ้าแม่กวนอิมหยกขาวเส้นนั้นจะมีค่าสักเท่าไหร่กันเชียวเพคะ? อย่างไรก็ไม่เท่าสร้อยคอมือทองคำเส้นใหญ่หรอกเพคะ” แม่นมปลอบโยนด้วยรอยยิ้ม“มีค่าสักเท่าไหร่งั้นหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าแม่กวนอิมหยกขาวนั่นถูกแกะสลักโดยเหอหยานจื่อ? ทั้งปีเขาจะแกะสลักเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น และหูฮวนสี่ซื้อมันมาจากเหอหยานจื่อในราคาหนึ่งหมื่นตำลึง นั่นสินะ องค์หญิงมีความสัมพันธ์กับนาง หากนางจะมอบมันให้องค์หญิงก็ไม่แปลกไม่ใช่หรือ?”“ใครให้อะไรกันหรือ?” พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา จ้วงจ้วงเข้ามาพร้อมกับฉินจือ

เมื่อซุนฟางเอ๋อร์เห็นว่านางกำลังจะหยิบเจ้าแม่กวนอิมคืนไป นางก็เอื้อมมือไปคว้ามันกลับมาโดยไม่รู้ตัว หูฮวนสี่ไม่ยอมปล่อยมือ แล้วแอบคิดในใจว่า 'หากเจ้าไม่ต้องการคืนให้ข้า แล้วข้าต้องการเอามันคืนมา แม่เฒ่าของข้าก็จะสร้างปัญหา'“บอกข้าที เหตุใดเจ้าถึงให้เจ้าแม่กวนอิมหยกขาวกับข้า ข้ารู้ว่าเจ้าให้สร้อยข้อมือทองคำเส้นใหญ่กับเซี่ยจื่ออัน” น้ำเสียงของซุนฟางเอ๋อร์อ่อนลง ใบหน้าของนางไม่ได้เย็นชาอีกต่อไปหูฮวนสี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยมือ และปล่อยให้นางถือเจ้าแม่กวนอิมหยกขาวไว้ นางมีข้อแก้ตัวในใจอยู่แล้วว่า “ข้าให้สร้อยข้อมือทองคำเส้นใหญ่แก่จื่ออัน และเพื่อนคนอื่น ๆ เพราะข้าต้องการให้พวกนางช่วยโฆษณาให้ข้า ด้วยการเป็นผู้นำกระแส... ข้าหมายความว่าเครื่องประดับที่พวกนางใส่ จะทำให้เกิดกระแสฮือฮาในเมืองหลวง นี่คือแนวทางการทำธุรกิจของข้า ส่วนเรื่องที่ข้ามอบเจ้าแม่กวนอิมหยกขาวให้เจ้านั้น ข้าคิดว่าเจ้าค่อนข้างคล้ายกับหยกขาวนี้ พื้นผิวเย็น แต่หลังจากถือไว้นานก็จะอุ่น ข้าไม่ได้มีความคิดอื่นใด”เจ้าเล่ห์นัก!ซุนฟางเอ๋อร์สัมผัสเจ้าแม่กวนอิมหยกขาว และรู้สึกว่ามันก็อุ่นจริง ๆ นางถามด้วยเสียงแผ่วเบา “เจ้า

จื่ออันได้ยินเขาพูดอย่างใจเย็น จึงรู้ว่าเขาคิดแผนการบางอย่างไว้แล้ว “ท่านกำลังจะทำอะไร?”“จื่ออัน” มู่หรงเจี๋ยจับมือนาง “เจ้าต้องเข้าไปในวังด้วย”“ข้าหรือ?”“ใช่ เจ้ากับสนมเหมยต้องยืนอยู่ในฐานะเดียวกัน” มู่หรงเจี๋ยกล่าว“อืม ข้าจะทำตามที่ท่านบอก” จื่ออันพยักหน้าเมื่อกุ้ยไท่เฟยเข้าวัง นางก็ต้องเข้าวังเป็นธรรมดา อันที่จริงตอนนี้นางก็เหมือนอยู่ในวัง และกลับไปเยี่ยมบ้านเป็นครั้งคราวเท่านั้น“ท่านน้าก็จะกลับไปอยู่ที่วังชั่วคราวด้วย ถึงตอนนั้น พวกเจ้าทั้งสามจะเอาชนะพวกนางสองคนได้ แต่ระวังซุนฟางเอ๋อร์ด้วย” มู่หรงเจี๋ยพูด“ไม่ต้องห่วง ข้าจะระวัง” จื่ออันพูด นางรู้อยู่ในใจว่าทันทีที่นางเข้าไปในวัง มันหมายถึงการต่อสู้ระหว่างผู้หญิงห้าคนสนมอี้มีกุ้ยไท่เฟยและซุนฟางเอ๋อร์ แต่โชคดีที่นางมีต้าจ่างกงจู่“เรื่องปันส่วนเสบียงในกองทัพเป็นอย่างไรบ้าง?” จื่ออันถาม“หลังปีใหม่ผลผลิตธัญพืชไม่ค่อยดีนัก แต่ที่ผ่านมามีการสำรองปริมาณธัญพืช ในพื้นที่รอบ ๆ เทศมณฑลจี แต่จากการประมาณดูแล้ว เกรงว่าจะต้องใช้เวลาขนย้ายหนึ่งหรือสองวัน สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือศัตรูอาจจะมาโจมตีในสองวันนี้” มู่หรงเจี๋ยกล่าวด้วยค

ซุนฟางเอ๋อร์ยืนขึ้น แล้วมองไปที่จื่ออัน “ถ้าเจ้าต้องการล้างแค้นแทนนางก็เชิญเลย”“ข้าทำแน่!” จื่ออันตอบกลับอย่างเย็นชาซุนฟางเอ๋อร์แสยะยิ้ม “ข้าจะรอเจ้า”“เจ้าต้องการอะไรกันแน่?” จื่ออันอดถามไม่ได้ซุนฟางเอ๋อร์ไม่ส่งเสียงตอบ แต่ดวงตาของนางฉายความสับสน นางต้องการอะไร? นางไม่รู้ ก่อนหน้านี้นางรู้ตัวดี นางเพียงต้องการกลับมา และประกาศให้ตระกูลซุนรู้ว่าซุนฟางเอ๋อร์คนนี้ดีกว่าผู้หญิงทุกคนในตระกูลซุนเป็นไหน ๆ และต้องการบอกมู่หรงเจี๋ยว่าเขาโชคร้ายแค่ไหนที่เพิกเฉยต่อนางในเวลานั้นนางต้องการทำให้พวกเขาต้องเสียใจแต่ตอนนี้พอมาลองคิดทบทวนดูอีกครั้ง มันคุ้มค่าจริงหรือ?ชีวิตปัจจุบันของนางไม่เคยมีเวลาได้ผ่อนคลาย หรือมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม ตรงกันข้าม นางกลับทุกข์ทรมานยิ่งกว่าเก่าเสียอีกจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่นางช่วยให้อ๋องหนานหวายครองประเทศได้สำเร็จ? จุดหมายปลายทางของนางคืออะไร? แม้อ๋องหนานหวายจะอภิเษกสมรสกับนาง แต่หลังจากที่เขาขึ้นครองราชย์แล้ว สิ่งแรกที่เขาทำก็คือ สังหารนางทิ้ง“ข้าไม่ต้องการอะไร ข้าเพียงอยากใช้ชีวิตแบบนี้ ไม่ต้องการเปลี่ยนแปลง” ซุนฟางเอ๋อร์พูดเสียงเบา “ได้ยินมาว่าหวง

อ๋องเหลียงไม่ได้เข้าวังทันที หลังจากตาวเหล่าต้ารายงานเรื่องสนมเหลียงให้เขาฟัง เขาเพียงตอบรับในลำคอ และขอให้ตาวเหล่าต้ากลับไปตาวเหล้าต้ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านจะไม่เข้าไปดูหน่อยหรือขอรับ?”“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ” อ๋องเหลียงส่งเขากลับแม้ว่าตาวเหล่าต้าจะไม่ค่อยเข้าใจนัก ทว่าเขาก็ต้องออกไปเมื่ออ๋องเหลียงกล่าวเช่นนั้นเมื่อตาวเหล่าต้ากลับเข้ามาในวัง จื่ออันยังอยู่ในตำหนักเย็นตำหนักเย็นมีคนเฝ้าน้อยนิด มีทหารองครักษ์เพียงไม่กี่คนคอยคุ้มกัน แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่รับใช้คนภายใน ทุก ๆ วันจะมีนางข้าหลวงชราส่งของมาให้ โดยทั่วไปพวกนางไม่ค่อยอยากเข้าใกล้ตำหนักเย็นนัก เพราะว่ากลัวความโชคร้ายจื่ออันไม่สามารถถามใครได้เลยว่าช่วงที่ผ่านมานี้สนมเหลียงได้ติดต่อกับใครบ้าง เพราะประตูของตำหนักเย็นถูกล็อก คนที่อยู่ข้างในถูกกักขังไม่ให้ออกมา คนนอกก็เข้าไปไม่ได้ ดังนั้นเมื่อพวกเขาปฏิบัติหน้าที่ พวกเขาแค่เดินตรวจตราไปรอบ ๆ ก่อนจะเข้าไปหลบอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ ด้านข้างของตำหนักเย็นเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นนางข้าหลวงชราที่นำของมามักจะโยนของข้ามประตูแล้วจากไป ไม่มีการเปิดประตูเข้าไปข้างในในเมื่อไม่มีใครเข้