All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 901 - Chapter 910

เขารู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย จริงอยู่ที่เขาต้องการหาข้ออ้างเพื่อที่จะดื่ม จึงถือวิสาสะยกจอกก่อนนาง ทำไมปฏิกิริยานี้จึงเกิดขึ้น? เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ตัวจื่ออันเองก็ไม่เคยบอกให้เขาเลิกดื่ม ทว่าเขารู้ดีแก่ใจว่าจื่ออันไม่ค่อยปลื้มใจนัก เพียงแต่ไม่ได้แสดงออก ใช่ นางอาจไม่ชอบให้เขาดื่ม แต่เขาสามารถเพิกเฉยโดยไม่จำเป็นต้องเลิกดื่มก็ได้ในเมื่อนางไม่ชอบ แล้วเขายังคิดจะดื่ม เขาจึงค่อนข้างรู้สึกผิดรู้สึกเหมือนตนเองกำลังทำผิดกับนางอยู่การดื่มเหล้าไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์อีกต่อไปแต่พอมาคิดดูในภายหลัง เวลาทั้งสองอยู่ด้วยกัน ข้าคอยตามใจนาง นางเองก็ต้องตามใจข้ามิใช่หรอกหรือ?แต่แล้วเขาก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาอีกระลอก เขาไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อนเลย ทำไมเขาถึงได้คิดว่าต้นเหตุคือเซี่ยจื่ออัน? เห็นได้ชัดว่าเขาทำผิด แต่กลับพยายามแก้ต่างว่าตัวเองไม่ได้ทำผิด หนำซ้ำยังเกิดความลังเลในการทำบางอย่างเพื่อนางเหตุใดทุกอย่างดูขัดแย้งกันไปหมด? สมองอันปราดเปรื่องของเขาเริ่มเกิดความสับสนแล้วหรือ?ผู้หญิง!ทางด้านจื่ออันไม่ได้ล่วงรู้เกี่ยวกับความสับสนมากมายในจิตใจของเขา สำหรับนางแล้ว มู่หรงเจี๋ยเป็นเพียงสิ่งม

ข่าวร้ายประการแรก คือข่าวที่ว่าเป่ยโม่รุกล้ำพรมแดน ทหารสามพันนายจากเป่ยโม่บุกรุกเข้าไปในเมืองเล็ก ๆ ในบริเวณโดยรอบวางเพลิง เข่นฆ่า และปล้นสะดม ทำร้ายคนบริสุทธิ์ไปมากกว่าร้อยรายนี่เป็นวิธีการตามวิสัยของเป่ยโม่ ก่อนที่จะจัดการกับแคว้นต้าเหลียง พวกเขาก็ลักลอบส่งคนไปบุกทลายเมืองก่อนอย่างนี้ อย่างไรก็ตาม เป่ยโม่ค่อนข้างเจ้าเล่ห์เพทุบาย หลังจากยิงกระสุนออกไปหนึ่งนัด พวกเขาก็ไม่ก่ออาชญากรรมต่อเนื่องอีก แต่รอจนกว่าเรื่องจะสงบลงถึงค่อยยิงเพิ่มอีกนัดมู่หรงเจี๋ยโกรธมาก เรียกขุนนางประชุมหารือกันข้ามวันข้ามคืน เขาไม่กล้าบอกเรื่องนี้ให้จักรพรรดิทราบ เพราะกลัวว่าเรื่องใหญ่ที่ว่านี้อาจจะส่งผลกระทบกระเทือนถึงพระอาการของพระองค์ข่าวร้ายประการที่สอง คือสุขภาพของหวงไท่โฮ่วทรุดลงอย่างกะทันหัน จื่ออันไม่สามารถหาสาเหตุของโรคได้ไม่ว่าจะตรวจด้วยวิธีการใดก็ตาม น้ำหนักพระนางลดลงทุกวัน กินอะไรไม่ได้ ใบหน้าซีดเซียวข่าวร้ายประการที่สาม คือภาษีที่ทางแคว้นซีหนานจ่ายให้กับราชสำนักภายในสิ้นปีถูกปล้นระหว่างทาง ทว่าข่าวนี้กลับไม่ถูกส่งมายังเมืองหลวงจนกระทั่งล่วงเลยวันตรุษไปแล้วทุก ๆ ปี สถานที่ต่าง ๆ จะทยอยส่งเงิ

“ท่านอ๋องยังมีกิจธุระใดอีกหรือเจ้าคะ?” จื่ออันถาม“ฝ่าบาท” อ๋องกวางตงมองไปที่จักรพรรดิ “วันนี้ข้าอยากกล่าวอะไรกับท่านสักสองสามคำ ไม่ว่าท่านจะรับฟังข้าหรือไม่ ข้าก็ยังต้องพูดคำเหล่านี้”จักรพรรดิโบกพระหัตถ์ “เสด็จอา ข้ารู้หรอกว่าท่านต้องการพูดอะไร เจ้าต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างท่านน้ากับเซียวเซียวใช่หรือไม่?"จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยมองหน้ากัน และในที่สุดก็มีคนพูดถึงเรื่องนี้เสียทีอ๋องกวางตงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าแก่ตัวลงไปมากแล้ว อาจปล่อยวางได้ทุกสิ่งแล้วก็จริง แต่ข้าไม่สามารถปล่อยน้องสาวคนนี้ไปได้ ก่อนหน้านี้มีเสด็จแม่คอยดูแลนางอยู่ ข้าจึงสามารถปล่อยวางเรื่องนางได้อย่างสบายใจ ทว่าตอนนี้เสด็จแม่จากไปแล้ว พวกเขาต่างยังเยาว์วัย และมีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถตัดสินใจเกี่ยวกับการอภิเษกของนางได้ ตอนนี้เซียวเซียวกำลังรักษาบาดแผลอยู่ที่ภูเขาน้ำแข็ง คาดว่าน่าจะหายดีในเร็ววัน หากเขาฟื้นขึ้นมา ข้าหวังว่าฝ่าบาทจะทรงพระราชทานอนุญาตการอภิเษกครั้งนี้ จากนั้นก็ให้จ้วงจ้วงย้ายไปทางตะวันออกของกวางตุ้ง ให้อยู่ภายใต้สายตาของข้า ฝ่าบาทจะไม่เชื่อใจข้าเชียวหรือ? ข้าเองก็เป็นสมาชิกของตระกูลมู

“ข้าไม่รู้ว่าเป็นสร้อยข้อมือหรือไม่ แต่ต้องเป็นทองคำแน่อยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ข้าได้รับของขวัญจากนางหลายชิ้น พวกมันล้วนเป็นทองคำทั้งหมด” จื่ออันกล่าวซุนฟางเอ๋อร์ยกมือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว สัมผัสที่คอของตนแล้วเปล่งเสียง “อ้อ!” คิ้วของนางลดต่ำ ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนก่อนหน้านี้นางจากไปหลังจากพูดจบโดยไม่ได้พูดอะไรอีก จื่ออันมองตามแผ่นหลังของนาง ก่อนจะพูดอย่างจนปัญญา “ประหลาดนัก นางเป็นอะไรไป? อยู่ดี ๆ ก็ทำหน้าไม่มีความสุขขึ้นมาเสียอย่างนั้น”เสี่ยวซุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จริงสิ พระชายาเจ้าคะ บ่าวจำได้ว่ากล่องที่เสี่ยวหงนำมามอบให้นางนั้นมีขนาดเล็กกว่าของท่านเสียอีก ของขวัญที่นางได้รับจึงไม่ควรเป็นสร้อยข้อมือ อาจจะเป็นแหวน สร้อย หรืออะไรทำนองนั้น นางอาจรู้สึกว่าของขวัญที่ตนได้รับไม่มีมูลค่าสูงเท่าของขวัญที่ท่านได้รับ จึงอารมณ์เสียกระมังเจ้าคะ?”จื่ออันพูดด้วยความโกรธ “ขนาดส่งของขวัญให้ยังเป็นการสร้างความเกลียดชัง ข้าควรไปบอกฮวนสี่ว่าในอนาคตอย่าทำสิ่งนี้อีก”แทนที่จะใช้เวลาว่างอันน้อยนิดอีกครึ่งวันที่เหลืออยู่ในจวน จื่ออันกลับเดินทางไปที่ร้านติ้งเฟิงซุนฟางเอ๋อร์ต้องระมัดระวังในทุกสิ่งเป็นธรรมดา

“ได้ ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง” จื่ออันเห็นด้วยและตบหน้าอกของตนเอง“เจ้ามาที่นี่เพื่อบอกเรื่องนี้กับข้าใช่ไหม?”“อืม”“เอาล่ะ บอกเสร็จแล้วก็ออกไปจากที่นี่เสีย ข้ายุ่งมาก และช่วงนี้ข้าก็ขี้รำคาญมากด้วย ข้าว่าจะลองเฟ้นหาผู้ช่วยหรือเลขาดู หากเจ้ามีคนที่เหมาะสม โปรดแนะนำให้ข้าด้วย” หูฮวนสี่กล่าวอย่างลำบากใจ“ข้าไม่รู้จักใครเลยน่ะสิ” เหตุผลหลักคือ คนที่นางรู้จักล้วนไม่จำเป็นต้องออกมาทำงานเพื่อหาเลี้ยงชีพ“ในเมื่อช่วยไม่ได้ เช่นนั้ก็กลับไปเถอะ” หูฮวนสี่ไล่นางออกไปราวกับแมลงวันจื่ออันยืนขึ้นและพูดอย่างขุ่นเคือง “ข้ายังไม่ได้จิบชาเลยด้วยซ้ำ เจ้ากลับผลักไสข้าออกไปซะแล้ว รู้หรือไม่ว่าวันนี้มีคนต้องการข้ากี่คน แต่ข้าไม่ได้ตอบรับพวกเขา และเลือกมาที่นี่เพื่อถูกเจ้าขับไล่แทน”“ก็ได้ ก็ได้” หูฮวนสี่ยืนขึ้นและรั้งแขนนางไว้ “อย่าไปเลย อยู่กับข้าที่นี่เถอะ ข้าจะมอบตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายการเงินให้เจ้าเลย และเจ้าต้องช่วยข้าชำระสะสางบัญชี คำนวณสรุปยอดอย่างชัดเจน แล้วต้องช่วยข้าตรวจสอบจุดที่น่าจะมีการฉ้อโกงด้วย”จื่ออันมองไปที่บัญชีแยกประเภทซึ่งกองสูงเท่าเนินเขา ตัวสั่นสะท้านด้วยความเข็ดขยาด “ข้าไปก่อนดี