บทที่ 912

เสี่ยวหงตื่นตระหนก นางถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ “แม่นางโปรดอย่าเข้าใจผิด บ่าวไม่มีเจตนาเจ้าค่ะ”

“ไม่มีก็ดีแล้ว” ซุนฟางเอ๋อร์อย่างเฉยเมย “ไปยกชามาดื่มสักถ้วยเถิด พูดมากไปก็กระหายน้ำ”

สีหน้าของเสี่ยวหงเปลี่ยนไป นางรีบคุกเข่าลงทันที “แม่นาง บ่าวภักดีต่อท่าน ไม่ได้คิดเป็นอื่นเลยเจ้าค่ะ”

ซุนฟางเอ๋อร์หยิบถ้วยขึ้นมาจิบช้า ๆ จากนั้นพูดเหน็บแนม “เจ้ากลัวว่าข้าจะวางยาเจ้าหรือ? หากข้าจะวางยาเจ้า เจ้าจะไม่มีวันรู้ตัว แต่ข้าจะไม่วางยาเจ้าหรอก หากเจ้าภักดีต่อข้าอย่างที่เจ้าพูด ก็เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะฆ่าเจ้า”

หลังจากพูดจบ นางก็ลุกขึ้นอย่างเย็นชาและออกไป

เสี่ยวหงหวาดกลัวมากจนเหงื่อเย็นโซมกาย นางรู้เรื่องบางอย่างในเรือนชิงหนิง คุณหนูซุนคนนี้ไม่ใช่คนที่นางจะทำให้ขุ่นเคืองได้

ซุนฟางเอ๋อร์รู้สึกแปลกใจมาก เหตุใดหูฮวนสี่ถึงให้ของขวัญมากมายกับนาง? ต้องการเข้าหานางงั้นหรือ? แต่ตั้งแต่ตรุษจีน ก็ไม่ได้มาหานางเลย จะเห็นได้ว่าของขวัญชิ้นนี้ ถูกมอบให้โดยไม่ได้หวังผลใด ๆ ทั้งสิ้น เป็นไปได้หรือไม่ว่านางคิดจะวางแผนระยะยาว โดยไม่รีบหวังผล

ไม่สิ นางไม่รู้คุณค่าของหยกขาวนี้เลย หากเสี่ยวหงไม่บอก