เฉินหลิวหลิ่วกล่าวอย่างซึม ๆ "ไม่มีอะไร เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถิด ค่อยไปคุยกันบนรถม้า"จื่ออันได้แต่หอบเสื้อผ้า เดินเอื่อยเฉื่อยไปยังหลังฉากกั้นมู่หรงเจี๋ยจ้องนาง ด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคืองจื่ออันแตะนิ้วไปบนริมฝีปากของเขา ใช้คำพูดแบบไม่เป็นทางการ "อย่าส่งเสียง"มู่หรงเจี๋ยเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ แต่ก็รีบหันกลับมาในทันที มองนางหัวจรดเท้า ราวกับว่ากำลังรอนางเปลี่ยนชุดอยู่จื่ออันใจกว้างอยู่แล้ว ถอดชุดนอกออก มู่หรงเจี๋ยมองชุดชั้นในของนางอย่างอยากรู้อยากเห็น จื่ออันถลึงตาใส่เขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่รีบ ๆ เปลี่ยนชุดให้เสร็จจากนั้นนางก็กระซิบข้างหูเขา "พวกเราจากไปแล้วท่านถึงจะออกไปได้"พูดจบ ก็ไม่ได้สนในความขุ่นเคืองของมู่หรงเจี๋ย รีบออกไปทันที"เสร็จแล้ว ไปกันเถิด" จื่ออันหยิบกล่องยากำลังจะออกไปมู่หรงจ้วงจ้วงลุกขึ้น แล้วดึงเฉินหลิวหลิ่วให้ออกไป ก็มีเสียง "ฮัดชิ่ว" ดังมาจากหลังฉาก ทั้งที่ใช้มือปิดปากอย่างดีแล้ว แต่เสียงมันอยู่ใกล้มาก ทุกคนจะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินก็เป็นไปไม่ได้มู่หรงจ้วงจ้วงหันกลับไปด้วยความสงสัยทันที "ใครอยู่หลังฉากกั้น?""สาวใช้คนหนึ่ง กำล
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
