บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 441 - บทที่ 450

ตาวเหล่าต้าได้ฟังคำพูดนางที่ยังคงหยิ่งผยองอยู่ หยิบกริชขึ้นมามองยังจื่ออัน “คุณหนูใหญ่ เชิญท่านเอ่ยสั่งมาได้เลยขอรับ!”จื่ออันค่อย ๆ นั่งลงอย่างช้า ๆ พลางเอ่ย “เสี่ยวตาว​ เริ่มจากในหน้าของนาง ค่อย ๆ กรีดลงไป จนกว่านางจะพูดออกมา”ทาสรับใช้ต่างอยู่ด้านนอกคอยมองดูกันอยู่ หลานยู่ก่อนหน้านั้นภายในจวน ค่อนข้างจะมีหน้ามีตาอยู่บ้าง เริ่มตั้งแต่ที่พ่อบ้านเซี่ยฉวนถูกเผาไหม้จนตายนั้น ทาสรับใช้ในจวนล้วนเป็นนางที่คอยดูแลจัดการถึงแม้ว่าจะเอ่ยว่านางนั้นเย่อหยิ่งแล้วก็บ้าอำนาจ กระทำการโดยพลการ แต่ว่าเพราะนางนั้นเป็นคนของเรือนฮูหยินผู้เฒ่า ใครก็ไม่กล้าที่จะล่วงเกิน ต่อให้มีความโมโหโกรธเกรี้ยวก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมาสักประโยค มาตอนนี้นางโดนทุบตีจนเจ็บช้ำไปทั้งกาย ทุกคนในใจต่างก็กู่ร้องดีใจกันทั่วหน้าหลานยู่และเซี่ยฉวนมีวิธีกระทำเรื่องต่าง ๆ นั้นไม่เหมือนกัน เซี่ยฉวนเองก็ไม่ใช่สิ่งของบางอย่าง แต่เขาเข้าใจที่จะปฎิบัติต่อทาสรับใช้อย่างเมตตา ดังนั้นต่อให้ทาสรับใช้จะรู้ว่าจิตใจของเขาโหดร้าย แต่กับเขานั้นก็ไม่ได้มีเรื่องร้องเรียนใดความทุกข์ทรมานของหลานยู่นั้น ทำให้ผู้คนในใจล้วนยินดีแต่ว่าเมื่อได้ฟังจ

ฮูหยินผู้เฒ่า​เอ่ย​เสียง​เข้ม​ “หุบปากซะ​ แล้วก็ไสหัวออกไป​ คนของทางด้านเซี่ยจื่อหย่วน​ เจ้าในขณะนี้คนเดียวก็ไม่อาจแตะต้องได้​ เจ้าในตอนนี้สนใจเพียงแต่ดูแลรอยแผลบนใบหน้าให้ดีก็พอ รอแต่งให้กับองค์รัชทายาท​อย่างเดียวก็พอ​ ส่วนเรื่องอื่นนั้น​ แม้แต่เรื่องเดียวก็อย่าได้เข้ามายุ่ง”เซี่ยหว่านเอ๋อโมโหจนน้ำตาไหลออกมา​ แต่เป็นเพราะฮูหยินผู้เฒ่า​กำลัง​โกรธ​ จึง​ไม่​กล้าที่จะโต้แย้ง ทำได้เพียงจากไปอย่างโกรธเคืองหลานยู่นั้นเดิมยังคงหวังว่าฮูหยินผู้เฒ่า​จะให้ความเป็นธรรมแก่นาง​ ตอนนี้เมื่อพบว่าฮูหยิน​ผู้เฒ่า​เอ่ย​ออกมาเยี่ยงนี้​ เกรงว่าคงจะไม่ไปหาเซี่ย​จื่อ​อัน​แล้วนางในใจทั้งโกรธทั้ง​ตกใจ​ อีกทั้งวันนี้ยังถูกทุบตีทำร้าย​ เรื่องนี้หากว่าปล่อยไปแบบนี้​ ต่อไปนางในจวนนี้จะมีที่ยืนอีกหรือ? เมื่อคิดจนถึงจุดนี้​ ความโกรธเกลียดในใจนางก็ยิ่งเพิ่มขึ้น​ ดูแล้ว​หากจะระบายความโกรธในครั้งนี้​ คงจะต้องไปหาคุณ​หนู​รองเสียแล้วฮูหยินผู้เฒ่า​รู้สึก​เหนื่อยล้าจึงเอื้อมมือออกไป​ ให้ป้าชุ่ยยู่ประคองนางออกไปเมื่อกลับมายังในห้องเพื่อรอท่านหมอเข้ามา​ หลานยู่เอ่ยด้วยความโศกเศร้า​ “ฮูหยินผู้เฒ่า​ทำไมถึงได้เกรงกล

คนงานนำทางพวกนางมายังหน้าประตูห้องห้องหนึ่ง เขาเคาะประตูเบาๆ “คุณหนูใหญ่ขอรับ!”“มีเรื่องอะไรกัน!” ด้านในมีเสียงกระด้างดังลอยออกมากลับเป็นแม่นางผู้หนึ่ง จื่ออันประหลาดใจยิ่งนัก“องค์หญิงเสด็จแล้วขอรับ!” คนงานเอ่ยออกมาด้านในนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ชั่วครู่ประตูก็เปิดออก ในแววตาสะท้อนร่างในชุดสีเขียวของแม่นางเยาว์วัยผู้หนึ่ง ดูองอาจกล้าหาญเป็นอย่างมาก รูปร่างมองเห็นได้อย่างชัดเจน อีกทั้งผมก็ไม่ได้มวยไว้ แต่เป็นทรงผมในแบบของชายหนุ่มเมื่อนางพบกับองค์หญิง ก็เอ่ยทำความเคารพ “ไม่ทราบว่าองค์หญิงจะเสด็จมา เลยเสียมารยาทมิได้ต้อนรับ ขอประทานอภัย ประทานอภัยด้วยนะเพคะ!”มู่หรงจ้วงจ้วงมองมายังนาง “เข้าไปพูดคุยกันด้านในเถอะ”“เพคะ” นางเอ่ยสั่งคนงาน “ไปชงชาเข้ามา”“ขอรับ!” คนงานหมุนกายออกไปเมื่อเข้ามาด้านในสำนักงาน จื่ออันจึงได้ตั้งใจมองที่แห่งนี้โดยไม่รู้ตัว ภายในห้องล้วนแต่เป็นเครื่องเรือนไม้สีแดง ดูเลอค่าหรูหรา บนโต้ะแต่ละตัวล้วนแล้วแต่วางสมุดบันชีเอาไว้เป็นกอง ๆ จนคนที่มองเห็นดวงตาพร่ามัวในสำนักงานแห่งนี้ยังมีห้องรับรองเล็ก ๆ อยู่ ผู้ดูแลใหญ่หูเชิญพวกนางทั้งส

หูฮวนสี่ได้ฟังคำนี้ จึงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยออกมา “ข้ารับช่วงต่อดูแลติ้งเฟิงมาได้หนึ่งปีแล้ว ในหนึ่งปีนี้ ต่อให้ไม่มีกำไรหรือไม่มีหวังในกิจการใด ข้าก็จะหยุดมันเสีย หากว่าโรงเหล้าเดือนค้างฟ้าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีกำไร แต่กลับขาดทุนมาโดยตลอด ถ้าอย่างนั้นกิจการนี้ก็คงไม่จำเป็นที่จะต้องดำเนินต่อไป ข้าจะให้คนเข้ามาตรวจสอบบัญชี ท่านส่งไปยังห้องบัญชี อีกไม่กี่วันข้าจะให้คนเข้ามารับไป”หูซิ่งคาดไม่ถึงว่าหูฮวนสี่จะเอ่ยออกมาเยี่ยงนี้ เขาเอ่ยออกมาว่าไม่มีกำไรนั้นเป็นเพราะว่ากลัวจะต้องแบ่งส่วนแบ่งไปให้ส่วนกลางเพราะว่านายท่านนั้นมีข้อบังคับอยู่ หากว่าเป็นกิจการที่ส่วนกลางออกเงินเปิดให้นั้น ล้วนจะต้องนำกำไรห้าส่วนส่งคืนให้แก่ส่วนกลาง​ หลายปีมานี้เขารายงานนายท่านมาโดยตลอดว่าโรงเหล้าเดือนค้างฟ้านั้นไม่ได้ทำเงินนัก​ นายท่านถึงแม้ว่าจะไม่เชื่อ​ แต่ว่า​ก็ทำเป็น​ว่า​เป็นการชดเชยให้แก่เรือนรองไปเสีย​ บวกกับเขาเองก็ไม่อาจเข้ามาตรวจสอบที่โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าได้​ จึงได้แสร้งทำเป็นคนโง่ไปเสียแต่ว่า​นี่คือหูฮวนสี่ไม่ใช่นายท่าน​ หลังที่นางดูแลร้านติ้งเฟิงแล้วนั้น​ นางลงมืออย่างโหดเหี้ยมเฉียบขาดนัก​ หากว่าเป็นกิจการ

หูฮวนสี่มองมายังจื่ออัน รู้สึกว่าพบเจอกันก็สายไปเสียแล้ว หญิงสาวเยี่ยงนี้ควรที่จะไปมาหาสู่กันให้มากกว่านี้อีกเพียงครู่หนึ่งหลังจากนั้น​ หูซิ่งก็เดินเข้ามา​ เมื่อเข้ามาก็โค้งคำนับเอ่ยขอโทษ​ “อัยหย๋า ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ขอรับ​ ที่แท้วันนี้ก็ได้ซื้อสาวใช้มาคนหนึ่งจริงด้วย​ เพราะว่าสาวใช้คนนี้ที่ซื้อเข้ามานั้นไว้ให้ห้องครัวด้านหลังใช้สอย​ ดังนั้นฮัวเหนียงจึงไม่รู้เรื่อง​ ข้าเมื่อครู่ถึงได้รู้ว่าเป็นห้องครัวหลี่ต้าเหนียงซื้อไว้​ ชื่อว่าเสี่ยวซุนใช่หรือไม่? ข้าได้สั่งให้คนนำนางขึ้นมาแล้ว”จื่ออันเองก็ไม่ได้แสดงออกว่ายินดีมากนัก​ เพียงแต่เผยยิ้มแล้วเอ่ย​ “ขอบคุณคุณชายใหญ่มากจริง ๆ”“คุณ​หนู​ใหญ่เกรงใจกันเกินไปแล้ว” หูซิ่งเอ่ยออกมาไม่นานนัก​ เสี่ยวซุนก็ถูกนำออกมาใบหน้านางเต็มไปด้วยน้ำตา​ ดูตื่นตระหนกตกใจ​ เสื้อผ้าฉีกขาด​ ใบหน้านั้นมีรอยประทับของฝ่ามือ​ ดูคล้ายกับโดนผู้อื่นตบเข้านางเดิมนั้นไม่ยินยอมที่จะเข้ามา​ คิดว่าบ่าวรับใช้นั้นจะลากนางเข้ามาต้อนรับลูกค้า​ จึงได้ล่าช้าออกไป​ เมื่อเข้ามาแล้วพบเข้ากับจื่ออัน​ ขณะนั้นก็ร้องไห้ออกมาแล้วถลาเข้าไปจื่ออันถึงแม้จะปวดใจ​ แต่ก็มิอาจจะแสดง