บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 421 - บทที่ 430

เช้าวันรุ่งขึ้นที่จวนผู้สำเร็จราชการ มีโคมไฟสีขาวแขวนไว้ตรงประตูติดป้ายสีขาวที่เขียนคำว่าเตี้ยน ที่แสดงให้เห็นว่าได้มีคนตาย โคมไฟสีขาวก็แขวนไว้ที่หน้าประตูจวนเช่นกันขณะที่มู่หรงเจี๋ยเพิ่งจะตื่นนอนและกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า หนี่หรงก็เดินเข้ามา และกล่าวอย่างจริงจัง "ท่านอ๋อง มีคนจากเรือนของไท่เฟยมาส่งข่าวว่า เมื่อคืนนี้ป้าซือจูเสียชีวิตอย่างกะทันหันพ่ะย่ะค่ะ!"มู่หรงเจี๋ยหันหน้ากลับไปมองทันที แล้วกล่าวถามอย่างตกใจ "เจ้าว่ากระไรนะ?"หนี่หรงกล่าวอย่าโศกเศร้า "ในตอนเช้าตรู่ของวันนี้ที่บ่าวตื่นขึ้นมา ที่จวนก็เริ่มแขวนโคมไฟสีขาวแล้ว พอถามก็ถึงได้รู้ว่าที่แท้เมื่อคืนนี้ป้าซือจูได้เสียชีวิตอย่างกะทันหันพ่ะย่ะค่ะ"มู่หรงเจี๋ยรีบสวมชุดให้เรียบร้อยในทันที แล้ววิ่งออกจากประตูไป เขามุ่งไปที่เรือนชิงหนิงอย่างรวดเร็วร่างของป้าซือจูถูกวางไว้ในลานเรือน โลงถูกวางไว้ที่ด้านข้าง ส่วนกุ้ยไท่เฟยก็ยืนอยู่ข้าง ๆ เช็ดหน้าให้นางด้วยตนเองมู่หรงเจี๋ยยืนอยู่ที่ปากทางเข้าสู่ลานกว้าง มองดูผู้หญิงที่เลี้ยงดูเขามาทั้งชีวิตด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เกิดความรู้สึกในใจที่ไม่รู้ว่าจุกหรือรู้สึกสำนึกผิดกันแน่เมื่อคืนน

จื่ออันไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องจริง ๆ วันนี้นางมายื่นหนังสือร้องขอเงินที่กรมคลัง การทำงานของที่นี่เป็นไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากแม่ของนางถูกแต่งตั้งให้เป็นตานชิงเสี้ยนจู่จึงได้รับที่ดินส่วนหนึ่ง ที่ดินส่วนนี้ตานชิงเสี้ยนจู่สามารถนำไปใช้ได้แต่ว่าเรื่องการสร้างเรือนอื่น ๆ นั้น ยังต้องขอความเห็นจากหวงไท่โฮ่วหรือผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิอยู่ รอให้มีความคิดเห็นที่เป็นลายลักษ์อักษรลงมาก่อน กรมพระคลังจะไม่ประวิงเวลา และจะรายงานให้จื่ออันทราบ ภายในสามวันจะส่งหนังสือร้องขอให้ผู้สำเร็จราชการพิจารณาอย่างเป็นทางการก่อนที่จะสร้างเรือน จื่ออันต้องตัดเส้นทางที่ติดต่อจากทางจวนมหาเสนาบดีก่อน ทะเลสาบเทียมของจวนมหาเสนาบดี เชื่อมต่อกับสนามหญ้าบริเวณด้านหน้าและด้านหลัง และกลางทะเลสาบก็ยังมีภูเขาหินจำลองอยู่ด้วย ทางเดินคดเคี้ยว สามารถเดินทะลุจากสนามหญ้าด้านหน้าไปยังด้านหลังได้ นั่นก็หมายความว่า แม้จะปิดเส้นทาง แต่ว่าก็ยังเข้ามาทางทะเลสาบแล้วเดินมาตามทางเดินทะลุเข้ามาได้จื่ออันไปคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าด้วยเรื่องนี้"เจ้าว่ากระไรนะ? จะตัดขาดทางเดินกับภูเขาหินจำลองออกจากกันหรือ?" พอฮูหยินผู้เฒ

ในตอนเที่ยงคืน จื่ออันยังคงนอนไม่หลับ ได้แต่พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง ช่วงแรก ๆ ที่มาถึงยุคโบราณนี้ นางนอนหลับไม่เพียงพอ และรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ตอนนี้นางก็ค่อย ๆ กลับมาสู่วงโคจรเดิม นั่นก็คือการนอนไม่หลับความจำของจื่ออันคนเดิม มักจะผุดขึ้นกลางใจในยามค่ำคืนเสมอ ทำให้ความเคียดแค้นเพิ่มมากขึ้นที่นอกหน้าต่าง มีเสียงลอยมานางลุกขึ้นทันทีแม่นมหยางยังไม่ได้กลับออกมาจากวัง เสี่ยวซือก็คอยรับใช้ท่านแม่อยู่ในห้อง ส่วนตาวเหล่าต้าหากเขาไม่ได้รับคำสั่งก็จะเข้ามาที่หน้าประตูเรือนปีกไม่ได้ "ใคร?" กล่าวถามอย่าตื่นตระหนก"เจ้าจะเปิดประตูเอง หรือจะให้ข้าพังประตูเข้าไป" มีเสียงดังโหวกเหวกโวยวายดังมาจากนอกหน้าต่างจื่ออันชะงักไปเล็กน้อย เขาเหรอ? เขามาทำไมดึกดื่นขนาดนี้? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? จื่ออันรีบเปิดประตูออก ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ยังทรงตัวได้ไม่มั่นคง เงาดำปกคลุมร่างนาง จากนั้นนางก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมอกกว้างของเขา นางได้กลิ่นสุราฉุนเตะสมูกมาก ตามมาด้วยเสียงหายใจที่หนักหน่วงของเขา"เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ท่านดื่มสุรามาอย่างนั้นหรือ?" จื่อวิตกกังวลเล็กน้อย เพราะไม่เคยเห็นเขาในสภาพเช่น

จื่ออันนอนลง สองมือช้อนไว้ใต้ศีรษะ ดวงตาดำขลับจ้องมองไปยังเขา "มู่หรงเจี๋ย จู่ ๆ ข้านึกถึงหนึ่งขึ้นมาได้""เรื่องอะไร?" มู่หรงเจี๋ยจ้องมองไปยังนาง ท่าท่างนิ่งสงบของนางน่ามองยิ่งนัก ไม่ทันได้สนใจคำสรรพนามที่นางใช้เรียกตน"ทำไมอ๋องหลี่ถึงเลี้ยงสุนัขเล่า?"มู่หรงเจี๋ยดึงนางขึ้นมา และถูไปที่ใบหน้าของนาง "อย่าเปลี่ยนประเด็น บอกข้ามา เมื่อครู่นี้เจ้ายิ้มด้วยเรื่องอันใด"จื่ออันผลักมือของเขาออก "อย่าทำให้ทรงผมของหม่อมฉันยุ่งเหยิง หม่อมฉันเกล้าผมเป็นมวยด้วยตนเองเชียวนะ ท่านว่างามหรือไม่?""อย่านอกเรื่อง!" มู่หรงเจี๋ยโมโห"หม่อมฉันไม่ได้นอกเรื่องนะเจ้าคะ" จื่ออันยื่นมือออกมาจัดทรงผมเล็กน้อย แล้วพูดพึมพำ "ก็แค่รู้สึกว่าข้าอุตส่าแต่ตัวให้ดูดี แต่ท่านกลับไม่ชายตามองเลยสักนิดเดียว จึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก""จะบอกหรือไม่บอก เจ้าจะบอกข้ามาโดยดีหรือไม่?" มู่หรงเจี๋ยกระชากตัวนางมาอย่างรุนแรง มือข้างหนึ่งจับคอเสื้อของนางไว้ อีกข้างหนึ่งบีบคางของนาง พร้อมกับกล่าวอย่างขุ่นเคืองจื่ออันกะพริบตาเล็กน้อย มองเขาอย่างนิ่งเฉย จากนั้นก็ดื้อดึงขึ้นมา "ท่านอ๋อง!"บรรยากาศค่อนข้างจะดูพิกล มู่หรงเจ

หลังจากที่กลับไปแล้ว จื่ออันก็ยังคงนอนไม่หลับ นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช้นิ้วแตะไปบนริมฝีปาก รู้สึกมึนงงเล็กน้อย นางคิดว่าน่าจะเป็นผลมาจากการดื่มสุรามีความรู้สึกบางอย่างจุกแน่นอยู่ในอก เป็นความปิติยินดีที่พูดออกมาไม่ได้นี่นางกำลังมีความรักเหรอ? โอ้ย กวนใจยิ่งนัก ช่างมันเถิด นางก็แค่แกล้งทำ แต่ก็รู้สึกดีเสียจริงนางกอดผ้าห่ม ทำให้กลับมาร้อนรุ่มอีกครั้ง จึงเตะมันออกไป ปากก็พูดพึมพำ "เขาหลับหรือยังนะ?""ยัง!" เสียงของมู่หรงเจี๋ยดังมาจากเก้าอี้ยาว ฟังดูงัวเงียเล็กน้อยจื่ออันเอียงคอ มองผ่านแสงสลัวเข้าไป แต่ก็เห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด เห็นเพียงรูปร่าง "ทำไมท่านถึงยังไม่นอน?""เจ้านอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันรบกวนข้า แล้วข้าจะนอนหลับได้อย่างไร?" มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองนาง ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงนอนบนเตียงไม่ได้ เมื่อครู่นี้ก่อนที่เขาจะดื่มสุราเขาก็ได้นอนอยู่บนเตียงแล้วจื่ออันลุกขึ้น "ไหน ๆ พวกเราก็นอนกันไม่หลับแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็มาพูดคุยกันดีไหมเพคะ"มู่หรงเจี๋ยก็ตั้งหน้าตั้งตารอให้นางมาชวนคุยอยู่ "ทำไมเจ้านอนบนเตียงได้ แต่ข้าต้องมานอนตรงนี้?"จื่ออันกล