All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 401 - Chapter 410

จื่ออันเอียงคอถามนาง "เช่นนั้น เจ้าชอบเขาจริง ๆ แล้วใช่ไหม?"เฉินหลิวหลิ่วตอบตามจริง "ใช่ ข้าชอบเขา แต่กับพวกคุณชายตระกูลตระกูลดี ๆ อื่น ๆ ล้วนแตกต่างกัน ตอนที่เขามองผู้อื่น ลูกตาของเขาดำทั้งสองข้าง""ใครบ้างไม่มีลูกตาดำสองข้าง?" จื่ออันพูดอย่างไร้อารมณ์“ไม่ใช่ หมายถึงลูกตาดำที่ดำมากถึงมากที่สุด ท่านย่าของข้าเคยบอกไว้ว่า ใครก็ตามที่มีลูกตาที่ดำมาก ๆ มั่นใจได้ว่าจิตใจของคนผู้นี้ จะต้องดีแน่นอน"นางพูดพลาง ก็ตั้งใจดูลูกตาดำของจื่ออันพลาง "ลูกตาของเจ้าออกไปทางสีน้ำตาล จื่ออัน เจ้าเป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยมนี่นา"จื่ออันมองดูลูกตาของนาง ที่มันหลุกหลิกไปมา นึกถึงนิสัยของเฉินหลิวหลิ่ว ช่างเป็นคนที่โผงผางจริง ๆ""นี่มันไม่สอดคล้องกับหลักการทางวิทยาศาสตร์" จื่ออันกล่าว"หลักการทางวิทยาศาสตร์อะไร?" เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยถาม"ไม่มีอะไร เจ้าคิดว่าข้าจิตใจโหดร้ายหรือไม่?" จื่ออันถามเฉินหลิวหลิ่วส่ายหัว "ก็ไม่นะ แต่ข้าคิดว่าเจ้ามีความอดทนอดกลั้นมาก จวนมหาเสนาบดีทำกับเจ้าถึงขนาดนี้ เจ้ายังทนได้ แต่ท่านย่าของข้าบอกว่า เจ้าจำเป็นต้องทนไปก่อน""เจ้ากับท่านย่าของเจ้าพูดถึงข้าลับหลังด้วยเหรอ?" จื่ออั

มู่หรงเจี๋ยมาถึงในตอนที่จื่ออันเชิญช่างมาก่อสร้างที่พักที่ด้านหลังสวนดอกไม้พอดีหลังจากที่เขากลับมา ก็ยังไม่ได้กลับไปที่จวน แต่มุ่งตรงมาหาจื่ออันเลยจื่ออันตอนนี้อยู่ที่ด้านหลังสวนดอกไม้ ในมือก็ถือแบบพิมพ์เขียวที่นางวาดเองแล้วก็ยื่นให้ช่างดู บอกให้เขาสร้างกระท่อมไม้เล็ก ๆ ริมทะเลสาบแดดแรงมาก จื่ออันจึงใช้แบบพิมพ์เขียวนั้นบังแดด ก็เห็นร่างสูงใหญ่เดินมาตามทางเดิน ผ่านเรือนจรัสของเฉินหลิงหลงมา เดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้านางใบหน้าของเขาแลดูเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมาก บนตัวไม่รู้ว่ามีกลิ่นเหงื่อหรือเป็นกลิ่นคาวเลือด จื่ออันเงยหน้ามองเข้าไปยังนัยน์ตาสีน้ำตาลของเขา ดวงตาดูน่าค้นหาและสง่างาม ใบหน้าที่แน่วแน่ทำให้ดูเคร่งขรึมยิ่งขึ้น"กลับมาแล้วเหรอเพคะ?" จื่ออันกล่าว เขาจากไปครั้งนี้ เป็นระยะเวลาสิบวันเห็นจะได้ พอได้เห็นเขา ในใจก็รู้สึกโหยหาอย่างบอกไม่ถูกนางคิดว่าเป็นเพราะเขาหน้าตาดี มีอำนาจกล้าหาญและมีเงิน ผู้ชายเช่นนี้ย่อมจะทำให้คนรู้สึกประทับใจได้อยู่แล้วนางเป็นเพียงแค่ปุถุชนคนธรรมดา จึงไม่อาจต้านทานต่อแรงดึงดูดนี้ได้"ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า พอจะมีเวลาหรือไม่?" มู่หรงเจี๋ยกล่าวถาม

ได้ยินซูชิงพูดถึงขนาดนี้ จื่ออันก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเขาเป็นคนที่มีความมุ่งมั่น มีความใฝ่ฝัน มีความรักที่ยิ่งใหญ่ เพียงแต่น่าเสียดายที่เขายังไม่ทันได้ทำตามความมุ่งมั่นของตนเองเลย"ข้าได้ยินพวกท่านพูดกันว่า คนที่โดนกัดก็ล้วนตายกันแทบทุกคน" จื่ออันอดกลั้นต่อความลำบากใจพูดออกไปเบา ๆ "หากวินิจฉัยออกมาแล้วว่านายทหารผู้นี้ถูกไวรัสชนิดเดียวกัน เช่นนั้นข้าเองก็จนปัญญา ตอนนี้แม้กระทั่งแนวทางในการรักษาข้ายังไม่มีแม้แต่น้อย"ซูชิงเงยหน้าขึ้นมา เห็นเป็นเส้นเลือดในตาเขา จากนั้นเขาก็กล่าวออกมาด้วยความโกรธ "เจ้าจนปัญญา? พวกเราลำบากลำบนพาเขากลับมาเมืองหลวง แต่เจ้ากลับพูดว่าจนปัญญาช่วยเขา? เขาเพิ่งจะสิบเก้าปีเองนะ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้แต่งงาน พ่อและพี่ชายของเขาก็ล้วนตายไปหมดแล้ว ครอบครัวของเขามีเพียงเขาที่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียว หากเขาตาย ครอบครัวเขาก็จบสิ้นกันแล้ว"จื่ออันเงียบไปเล็กน้อย "ข้าขอโทษ"ซูงชิงโบกมือ ยิ้มเย้ยหยันมองไปที่จื่ออัน "เพราะเขาเป็นเพียงนายทหารเล็ก ๆใช่หรือไม่? เจ้าถึงไม่เต็มใจจะข่วยเขา ใช่ไหมล่ะ? ในครานั้นที่อ๋องเหลียงกับท่านอ๋องบาดเจ็บสาหัสจนเจียนตาย เจ้ายังสามารถช่วยชีวิ

เข็มเล่มหนึ่งลอยเข้าไปในกรงเหล็ก ไม่ได้ปักเข้าไปในหัวของหวางหยูหวางหยูค่อย ๆ หยุดอาการกระตุกลงอย่างช้า ๆ กายก็ถอยไปด้านหลัง ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงผู้ที่ปาเข็มออกไปนั้นเป็นมู่หรงเจี๋ย ในมือของเขาถือกล่องเข็มเล็ก ๆ อยู่ เป็นกล่องใส่เข็มพิษ แน่นอนว่าที่ปาออกไปนั้นไม่ใช่เข็มพิษ แต่เป็นเข็มยาสลบเขาก้าวใหญ่ ๆ ออกมา จูงมือจื่ออันเอาไว้ “ไป ข้าส่งเจ้ากลับไปก่อน”จื่ออันอ้าปากค้าง มองเห็นแววตาเขามีร่องรอยของความเจ็บปวดออกมา ชั่วขณะนั้นก็เข้าใจขึ้นมา เขาไม่ยินยอมให้นางอยู่ที่นี่เพื่อเผชิญหน้ากันกับหวางหยูทหารของเขาจื่ออันไม่รู้ว่าจะปลอบโยนเขาได้อย่างไร ทำได้เพียงแต่เงียบไปตลอดทางในตอนที่ถึงจวนมหาเสนาบดีนั้น มู่หรงเจี๋ยจู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา “แผ่นดินต้าโจวของข้านี้ อาศัยทหารเหล่านี้ใช้เลือดปกป้องมันมา ราษฎรสามารถอยู่อย่างสงบมีความสุข เหล่าคนชนชั้นสูงสามารถอยู่อย่างสงบไร้กังวลเรื่องลมฝน ล้วนแต่พึ่งพาพวกเขา ข้าสาบานไว้ว่า ใครก็ตามที่ใช้ชีวิตของทหารเหล่านั้นมาต่อสู้แย่งชิงอำนาจกัน ข้าจะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว”จื่อหันมองเห็นแววตาของเขามีความกรุ่นโกรธแสดงออกมา เส้นเลือดบนหน้าผากของเขากระตุกเคลื่อน

ในคืนนั้น ฝนตกลงมาหนักจริง ๆ ตกลงมาราวกับเร่งรีบเสียเต็มประดา มีทั้งฟ้าผ่าและฟ้าร้อง น้ำในทะเลสาบเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว คนงานทั้งหลายต่างก็เร่งรีบเคลื่อนย้ายข้าวของกันทั้งคืน กองเอาไว้ที่เรือนจรัสบนทางเดินทอดยาว ฮูหยินหลิงหลงโมโหเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก คนงานต่างก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ทำได้เพียงย้ายไปไว้ทางด้านป่าไผ่อีกครั้งจื่ออันไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวกับเรื่องนี้เลย คนงานนั้นไม่ได้มาแจ้งให้นางทราบ หลังจากจัดเก็บอุปกรณ์กันเรียบร้อยแล้วก็จากไปฝนในครั้งนี้ตกไปจนถึงเที่ยงของวันที่สอง ตกจนเกือบจะถึงตอนเที่ยงนั้น รถม้าของมู่หรงเจี๋ยเพิ่งจะมาถึง เขามีเรื่องราวบางอย่างทำให้เสียเวลา จากที่เดิมได้นัดกันเอาไว้ตั้งแต่เช้าแม่นมหยางเองก็ติดตามเข้าวังไปด้วยกันตอนที่นางออกมาจากวังนั้น ได้สัญญากับฮองเฮาเอาไว้ว่าทุก ๆ สองถึงสามวันจะต้องกลับเข้าวังเพื่อรายงานเรื่องราวต่าง ๆเมื่อวานตอนค่ำมู่หรงเจี๋ยได้สั่งให้คนเข้าวังแจ้งแก่หวงไท่โฮ่วว่าจะนำจื่ออันเข้าไปยังวังหลวงหวงไท่โฮ่วย่อมต้องรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องอะไร จึงได้อาศัยช่วงก่อนที่พวกเขาจะวังมานั้นออกคำสั่งเรียกตัวกุ้ยไท่เฟยให้เข้าวังมากุ้ยไท่เฟยนั