All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 411 - Chapter 420

กุ้ยไท่เฟยค่อย ๆ เผยยิ้มออกมา “เสด็จพี่คำพูดนี้ดูแดกดันซะจริง มีอะไรไม่พอใจ? ไหนเลยจะมีความไม่พอใจ? เป็นดั่งคำที่ท่านเอ่ยไว้ หม่อมฉันในตอนนี้สำราญใจอยู่กับความรุ่งโรจน์มั่งคั่งร่ำรวย ใช้ชีวิตอย่างราบรื่น บุตรชายสองคน ผู้หนึ่งเป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ อีกผู้หนึ่งถูกแต่งตั้งให้ไปปกครองเมืองทางตอนใต้ ล้วนแต่ยอดเยี่ยม จะมีอะไรให้ต้องไม่พอใจกันเพคะ?”หวงไท่โฮ่วกดมือเอาไว้ “พอได้แล้ว ไม่ต้องเอ่ยออกมาแล้ว ไม่ใช่ว่าข้าจะแดกดันเจ้า เป็นเจ้าที่แดกดันข้า บุตรทั้งสองของเจ้าต่างก็ยอดเยี่ยม แต่เจ้ากลับคิดว่าตำแหน่งกุ้ยไท่เฟยนี้ของเจ้ายังไม่ดีพอ ใช่หรือไม่? จะทำอย่างไรถึงจะให้ดีพอ? มิไม่ใช่ว่าให้ข้านำต่ำแหน่งไท่โฮ่วนี้ส่งมอบให้เจ้าถึงจะพอใจ?”คำพูดของหวงไท่โฮ่ว มีความโกรธอยู่หลายส่วนแล้ว กุ้ยไท่เฟยลุกขึ้นยืน “เสด็จพี่ไม่พอพระทัยแล้วหรือเพคะ? มีอะไรให้ไม่พอพระทัยกัน? ท่านในตอนนี้สูงส่งยิ่งนัก ในมือนั้นกุมอำนาจสูงสุดเอาไว้ แน่นอนว่าคนภายใต้ทำอะไรออกมาแล้วท่านล้วนแต่มองเป็นเรื่องขบขัน ในปีนั้นไท่หวงไท่โฮ่วยังไม่ออกจากวังไป ท่านก็เหมือนกันไม่ใช่หรือที่ต้องคอยแสดงความเคารพนับถือ? ในตอนนั้นท่

จื่ออันแน่นอนว่ามิอาจจะจ้องมองกลับไปยังนางได้ ทำได้เพียงแต่ก้มหน้าลงอย่างเขินอายจริง ๆ แล้วนางก็พอจะรู้ได้ว่าหวงไท่โฮ่วไม่ค่อยจะชอบใจนางนักไม่อาจที่จะโทษนางได้ ใครกันที่จะชอบหญิงสาวแบบนาง? สายตาของมู่หรงเจี๋ยนั้นช่างแย่เสียจริง“ข้าเรียกเจ้าว่าจื่ออันได้ใช่ไหม” หวงไท่โฮ่วในที่สุดก็เอ่ยออกมา ทำลายการหยุดชะงักที่มีอยู่ แต่ว่า บรรยากาศก็ยังไม่ได้นับว่าดีนัก เพราะว่าคำพูดของนางถึงแม้ว่าจะดูอบอุ่น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะมีความยิ่งใหญ่ที่จับต้องไม่ได้อยู่“เพคะ!” จื่ออันตอบกลับหวงไท่โฮ่วมองยังนาง “ข้าได้ยินมาว่าบิดาและมารดาของเจ้าได้หย่าขาดกันแล้ว มารดาของเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”"ขอบพระทัยไท่โฮ่วที่ทรงห่วงใยเพคะ ท่านแม่สบายดีเพคะ”หวงไท่โฮ่วส่งเสียงอืมออกมา “ตอนนี้นางถูกแต่งตั้งให้เป็นเสี้ยนจู่ มีราชสำนักคอยดูแลเรื่องอาหารการกิน หย่าขาดกับบิดาของเจ้าก็ไม่ต้องกลัว ยังคงสามารถใช้ชีวิตของตัวเองได้ ไม่ต้องคอยคิดถึงว่าจะต้องแต่งให้กับผู้อื่น แต่งออกไปมีเรื่องที่ไม่อิสระมากมายยิ่งนัก”จื่ออันมองขึ้นไปอย่างประหลาดใจ คำพูดนี้ของหวงไท่โฮ่ว เหมือนจะสื่อถึงนัยอื่นหวงไท่โฮ่วหัวเราะออกมา “เจ้าเป็นส

เดินมาได้ประมาณสองลี้ รถม้าของมู่หรงเจี๋ยก็ตามมาทัน“ขึ้นมา!” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยจื่ออันขึ้นรถม้ามา มองใบหน้าขาวเรียบ มุมปากกระตุกขึ้น “ข้ารู้ว่าท่านกล่าวโทษข้าที่ล่วงเกินหวงไท่โฮ่ว แต่ว่ามีบางเรื่องที่ข้ามิอาจที่จะประนีประนอมได้”“ถ้าอย่างนั้นเจ้าไม่อยากที่จะแต่งงานกับข้าแล้วหรือ” มู่หรงเจี๋ยจ้องมองยังนาง“ข้าไม่ได้มีความหมายเยี่ยงนี้ เพียงแต่… ” นางเมื่อครู่ที่ขัดแย้งกับหวงไม่โฮ่วนั้น ไม่คิดว่าเขาจะโมโหเพราะสาเหตุนี้ “พวกเรายังอายุน้อย ไม่เช่นนั้นก็ทนรออีกสักปีสองปี”“ทน？เสด็จแม่เมื่อครู่เอ่ยออกมาแล้ว พรุ่งนี้ก็จะเลือกพระชายาให้กับข้า ปีนี้จะต้องแต่งพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนเข้ามา” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยจื่ออันส่งเสียงอ่าออกมา “รีบร้อนขนาดนี้เลยหรือ?”ในใจมีความรู้สึกหึงหวง ดูท่าแล้ว เมื่อครู่ตนคงจะประมาทเกินไป บางทีการยึดมั่นในหลักการนั้น อาจจะสามารถพูดให้ดูนุ่มนวลขึ้นอีกได้“ไม่ผิด เจ้ากลับไปเอ่ยกับเสด็จแม่ก่อน เจ้าจะเอ่ยกับท่านแม่ของเจ้าว่าจะไม่ไปมาหาสู่กับเสด็จพี่ของข้า ท่านแม่ก็จะประทานพระราชเสาวนีย์ให้พวกเราแต่งงานกัน” มู่หรงเจี๋ยเอ่

กุ้ยไท่เฟยยกถ้วยชามาจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก เป่าออกไปเล็กน้อย ดื่มลงไปในชั่วพริบจาเดียวป้าซือจูไม่กล้าที่จะหายใจออกมา ใจเต้นอย่างแรงเร็ว ในใจนั้นมีความทรงจำอยู่มากมาย ความทรงจำเหล่านั้น กุ้ยไท่เฟยสามารถลืมมันได้ แต่นางลืมไม่ได้กุ้ยไท่เฟยค่อย ๆ จิบลงไป มองมายังป้าซือจู จากนั้นแววตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นผิดหวัง นางคายใบชาในปากออกมา แล้วจึงทิ้งลงไปบนพื้นป้าซือจูกายสั่นไปทั่ว คุกเข่าลงมา ใบหน้าราวกับได้ตายไปแล้ว“ในตอนที่ข้าดื่มมันเข้าไปนั้น หากว่าเจ้าขัดขวางข้า ข้ายังจะสามารถให้อภัยเจ้าได้ อย่างน้อยก็รู้ว่าเจ้ายังคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา แต่ทว่าเจ้าช่างโหดร้ายเสียจริง คิดจะฆ่าข้าได้ลงคอ ซือจู ซือจูอ่า เจ้าว่าข้ายังจะปล่อยเจ้าไปอีกได้หรือ?”“ท่านรู้แล้วหรือเพคะ?” ซือจูริมฝีปากสั่นสะท้าน แต่แววตาที่ตื่นตระหนกนั้นกลับไม่มี กลับดูสงบขึ้นกุ้ยไท่เฟยแววตากราดเกรี้ยว​ เอ่ยเสียงเข้ม​ “ตั้งแต่ที่เจ้าเริ่มจะช่วยเอ่ยให้กับเขาในวันนั้น​ ข้าก็เริ่มที่จะมีสติตื่นรู้​ สั่งให้คนคอยจับตาดูเจ้า​ เมื่อครู่เจ้าเอ่ยถามหลัวซุ่ยที่ด้านนอกนั้น​ แล้วก็ประคองถ้วยชากลับไป อาฝูก็ได้คอยติดตามเจ้าไป​ ก่อนที่เจ้าจะ

“ท่านคงกลัวที่จะพบกับกุ้ยไท่เฟย?” ตอนนี้นางคงยังจะคอยรับใช้กุ้ยไท่เฟยอยู่เป็นแน่ พรุ่งนี้ตอนเช้าคงจะไปสวนดอกไม้เพื่อตัดดอกไม้ ท่านคงอยากจะใช้ช่วงนั้นเพื่อพบนาง?” ซูชิงชั่วพริบตาเดียวก็มองเรื่องราวได้ทะลุปรุโปร่ง“น่ารำคาญหรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองพวกเขาด้วยความไม่ถูกใจเซียวท่าหมุนกายจากไป “ข้าเองเริ่มรู้สึกจะรำคาญแล้ว ค่ำนี้ข้าไม่กินข้าวเป็นเพื่อนพวกเจ้าแล้ว ข้านัดเฉินหลิวหลิ่วเอาไว้“อ่า?” ซูชิงดึงเขาเอาไว้ในทันที “เจ้าเมื่อวานเพิ่งจะกลับเมืองหลวงมา วันนี้ก็นัดนางเสียแล้ว? เจ้าคงจะไม่ใช่?”“คิดอะไรอยู่? ข้าเพียงแต่ต้องการจะแนะนำชายหนุ่มให้กับนาง” เซียวท่าเอ่ยออกมา เดินจากมาเพียงคนเดียว“ข้าไปด้วย นำข้าไปด้วย” ซูชิงรีบร้อนไล่ตามมาเซียวท่าในแววตาส่องประกายความพึงพอใจออกมา ไม่ผิด อยากจะให้เจ้าตามมานั่นแหละซูชิงไหนเลยจะคิดได้ว่าเซียวท่า กลับมีใจคิดไม่ซื่อเหมือนกัน?พูดกลับไปก่อนหน้านี้ วันนี้แม่นมหยางเองก็เข้าวังไปพบกับฮองเฮาเช่นกัน“เซี่ยจื่ออันได้เอ่ยอะไรเกี่ยวกับอาการป่วยของเหลียงอ๋องบ้างหรือไม่?” ฮองเฮาเอ่ยถามแม่นมหยางตอบ “ทูลฮองเฮา คุณหนูใหญ่ทุกวัน หลังจากกลับมาจากร