บทที่ 429

หลังจากที่กลับไปแล้ว จื่ออันก็ยังคงนอนไม่หลับ นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช้นิ้วแตะไปบนริมฝีปาก รู้สึกมึนงงเล็กน้อย นางคิดว่าน่าจะเป็นผลมาจากการดื่มสุรา

มีความรู้สึกบางอย่างจุกแน่นอยู่ในอก เป็นความปิติยินดีที่พูดออกมาไม่ได้

นี่นางกำลังมีความรักเหรอ? โอ้ย กวนใจยิ่งนัก ช่างมันเถิด นางก็แค่แกล้งทำ แต่ก็รู้สึกดีเสียจริง

นางกอดผ้าห่ม ทำให้กลับมาร้อนรุ่มอีกครั้ง จึงเตะมันออกไป ปากก็พูดพึมพำ "เขาหลับหรือยังนะ?"

"ยัง!" เสียงของมู่หรงเจี๋ยดังมาจากเก้าอี้ยาว ฟังดูงัวเงียเล็กน้อย

จื่ออันเอียงคอ มองผ่านแสงสลัวเข้าไป แต่ก็เห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด เห็นเพียงรูปร่าง "ทำไมท่านถึงยังไม่นอน?"

"เจ้านอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันรบกวนข้า แล้วข้าจะนอนหลับได้อย่างไร?" มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองนาง ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงนอนบนเตียงไม่ได้ เมื่อครู่นี้ก่อนที่เขาจะดื่มสุราเขาก็ได้นอนอยู่บนเตียงแล้ว

จื่ออันลุกขึ้น "ไหน ๆ พวกเราก็นอนกันไม่หลับแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็มาพูดคุยกันดีไหมเพคะ"

มู่หรงเจี๋ยก็ตั้งหน้าตั้งตารอให้นางมาชวนคุยอยู่ "ทำไมเจ้านอนบนเตียงได้ แต่ข้าต้องมานอนตรงนี้?"

จื่ออันกล