แชร์

บทที่ 424

ผู้เขียน: จูน
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-10-29 19:42:56
นางหันหลัง แล้วกล่าวทิ้งท้ายอย่างเย็นชา "ไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย อย่างไรก็ต้องตัดขาดจากส่วนทางเดิน"

"เจ้ากล้า เจ้ากล้าเหรอ?" น้ำเสียงของฮูหยินผู้เฒ่าที่ตามหลังจื่ออันมาแฝงไปด้วยความเดือดดาลอย่างรุนแรง แต่จื่ออันก็ทำเป็นว่าไม่ได้ยิน

พอนางกลับมาถึงเรือนเซี่ยจื่อหย่วน ก็ได้หยิบป้ายวิญญาณของเซี่ยจื่ออันออกมาเช็ดเบา ๆ "ในที่สุดข้าก็ได้รู้ว่า ความเคียดแค้นของเจ้าเหตุใดถึงไม่จางหายไปจากใจของข้า เพราะว่าในวันนั้น พ่อแท้ ๆ ของเจ้าก็อยู่ห่างออกไปไม่ไกล มองดูผู้อื่นโบยเจ้าจนตาย เซี่ยจื่ออัน เจ้าวางใจเถิด ชีวิตของเจ้าที่ถูกศัตรูคร่าไปนั้น ข้าจะล้างแค้นให้เจ้าเอง"

มีคนสะดุ้งตกใจในทันที จื่ออันมองไปทางนั้น ก็เห็นหยวนฉุ่ยยวี่ออกมาจากม่านประดับมุก ในมือของนางถือผ้าไหมทองเอาไว้ น้ำตาอาบหน้า

"ข้าจำได้ว่าด้านในมีผ้าไหมทองอยู่พับหนึ่ง จึงอยากจะเอาออกมาตัดชุดให้เจ้า" หยวนฉุ่ยยวี่เช็ดน้ำตา จึงเดินเข้าไปหา และมองแผ่นป้ายวิญญาณในมือของนาง ดวงตาเหม่อลอย "ข้าไม่รู้เลยว่า เจ้าทำป้ายวิญญาณให้กับนางด้วย"

"ท่านแม่" เมื่อจื่ออันเก็บป้ายวิญญาณดีแล้ว ก็มองไปที่ดวงตาของนาง "ท่านมองเห็นแล้วหรือ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application
ความคิดเห็น (1)
goodnovel comment avatar
aue myria
อยากอ่านต่อยาวๆ น่าจะปลดล็อคให้อ่านได้หลายๆตอนต่อเนื่องหน่อยค่ะ วันนึงได้อ่านนิดเดียว ไม่ทันใจ
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 425

    ในตอนเที่ยงคืน จื่ออันยังคงนอนไม่หลับ ได้แต่พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง ช่วงแรก ๆ ที่มาถึงยุคโบราณนี้ นางนอนหลับไม่เพียงพอ และรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ตอนนี้นางก็ค่อย ๆ กลับมาสู่วงโคจรเดิม นั่นก็คือการนอนไม่หลับความจำของจื่ออันคนเดิม มักจะผุดขึ้นกลางใจในยามค่ำคืนเสมอ ทำให้ความเคียดแค้นเพิ่มมากขึ้นที่นอกหน้าต่าง มีเสียงลอยมานางลุกขึ้นทันทีแม่นมหยางยังไม่ได้กลับออกมาจากวัง เสี่ยวซือก็คอยรับใช้ท่านแม่อยู่ในห้อง ส่วนตาวเหล่าต้าหากเขาไม่ได้รับคำสั่งก็จะเข้ามาที่หน้าประตูเรือนปีกไม่ได้ "ใคร?" กล่าวถามอย่าตื่นตระหนก"เจ้าจะเปิดประตูเอง หรือจะให้ข้าพังประตูเข้าไป" มีเสียงดังโหวกเหวกโวยวายดังมาจากนอกหน้าต่างจื่ออันชะงักไปเล็กน้อย เขาเหรอ? เขามาทำไมดึกดื่นขนาดนี้? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? จื่ออันรีบเปิดประตูออก ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ยังทรงตัวได้ไม่มั่นคง เงาดำปกคลุมร่างนาง จากนั้นนางก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมอกกว้างของเขา นางได้กลิ่นสุราฉุนเตะสมูกมาก ตามมาด้วยเสียงหายใจที่หนักหน่วงของเขา"เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ท่านดื่มสุรามาอย่างนั้นหรือ?" จื่อวิตกกังวลเล็กน้อย เพราะไม่เคยเห็นเขาในสภาพเช่น

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 426

    นิ้วอุ่น ๆ นวดลงไปบริเวณหว่างคิ้วของเขา ลากยาวไปจนถึงขมับ จากนั้นกดตรงขมับไปจนถึงหน้าผาก ด้วยนิ้วของนางทำให้ท่าทางของเขาค่อย ๆ ผ่อนคลายลงหลังจากที่เวลาล่วงเลยมาเป็นเวลานาน เขาดึงมือให้นางเข้ามาอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาของเขาแลดูเสียใจอย่างสุดซึ้ง น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาราวกับใจที่แตกสลาย “จื่ออัน รับปากข้า ต่อไปไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป นึกถึงความยิ่งใหญ่เอาไว้ "จื่ออันพยักหน้า "หม่อมฉันรู้เพคะ ทุกเรื่องที่หม่อมฉันทำในตอนนี้ ล้วนเพื่อให้มีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข"“ไม่ว่าจะสามารถมีชีวิตอย่างสงบสุขได้หรือไม่ได้ ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพียงมีชีวิตก็ยังมีความหวัง" มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างหนักแน่น“เพคะ!” จื่ออันยื่นมือออกไปลูบใบหน้าของเขา ทั้งรู้สึกเสียใจและประหลาดใจ คนที่ตายผู้นั้นมีความสำคัญกับเขามากจริง ๆ "หลับสักหน่อย ดีหรือไม่เพคะ?" จื่ออันพูดเสียงเบามู่หรงเจี๋ยมองไปยังนาง ในที่สุดก็ค่อย ๆ พยักหน้า "ดี!"ก็เหมือนกับตอนอยู่ที่ชานเมือง ทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียงเดียวกันมือของนางวางไว้ในมือเขาตลอด เสียงลมหายใจแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน"ข้าไม่เป็นอะไร!"หลังจากที่เงียบไ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 427

    จื่ออันนอนลง สองมือช้อนไว้ใต้ศีรษะ ดวงตาดำขลับจ้องมองไปยังเขา "มู่หรงเจี๋ย จู่ ๆ ข้านึกถึงหนึ่งขึ้นมาได้""เรื่องอะไร?" มู่หรงเจี๋ยจ้องมองไปยังนาง ท่าท่างนิ่งสงบของนางน่ามองยิ่งนัก ไม่ทันได้สนใจคำสรรพนามที่นางใช้เรียกตน"ทำไมอ๋องหลี่ถึงเลี้ยงสุนัขเล่า?"มู่หรงเจี๋ยดึงนางขึ้นมา และถูไปที่ใบหน้าของนาง "อย่าเปลี่ยนประเด็น บอกข้ามา เมื่อครู่นี้เจ้ายิ้มด้วยเรื่องอันใด"จื่ออันผลักมือของเขาออก "อย่าทำให้ทรงผมของหม่อมฉันยุ่งเหยิง หม่อมฉันเกล้าผมเป็นมวยด้วยตนเองเชียวนะ ท่านว่างามหรือไม่?""อย่านอกเรื่อง!" มู่หรงเจี๋ยโมโห"หม่อมฉันไม่ได้นอกเรื่องนะเจ้าคะ" จื่ออันยื่นมือออกมาจัดทรงผมเล็กน้อย แล้วพูดพึมพำ "ก็แค่รู้สึกว่าข้าอุตส่าแต่ตัวให้ดูดี แต่ท่านกลับไม่ชายตามองเลยสักนิดเดียว จึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก""จะบอกหรือไม่บอก เจ้าจะบอกข้ามาโดยดีหรือไม่?" มู่หรงเจี๋ยกระชากตัวนางมาอย่างรุนแรง มือข้างหนึ่งจับคอเสื้อของนางไว้ อีกข้างหนึ่งบีบคางของนาง พร้อมกับกล่าวอย่างขุ่นเคืองจื่ออันกะพริบตาเล็กน้อย มองเขาอย่างนิ่งเฉย จากนั้นก็ดื้อดึงขึ้นมา "ท่านอ๋อง!"บรรยากาศค่อนข้างจะดูพิกล มู่หรงเจ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 428

    จื่ออันพิงศีรษะที่บ่าของเขา เงยหน้ามองท้องฟ้า ฟ้าหลังฝนนั้นมีดวงดาวหลบซ่อนอยู่ แสงจันทร์สลัว นางสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกสบายเป็นพิเศษ ราวกับว่าในอากาศนั้นหอมหวาน"หม่อมฉันไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายขนาดนี้มานานแล้ว ขอดื่มให้กับสายลมเย็น ๆ และแสงจันทร์นวลผ่องสักหนึ่งจอก!" จื่ออันชูไหสุราขึ้น แล้วหัวเราะคิกคัก"เลอะเลือนไปแล้วหรือ?" มู่หรงเจี๋ยโขกหัวนางเบา ๆ "ก็แค่ออกมาดื่มสุราเท่านั้น ต้องดีใจถึงขนาดนี้เชียวหรือ?""ดีใจ!" จื่ออันหันไปมองดูเขา ดวงตาเป็นประกายยากนักที่จะได้ผักผ่อนหย่อนใจในโลกที่แสนวุ่นวายแห่งนี้ ความรู้สึกนี้มันเยี่ยมจริง ๆเดิมทีมู่หรงเจี๋ยก็เมาอยู่เล็กน้อย เพราะดื่มสุราที่จวนมาบ้างแล้วก่อนที่จะไปหาจื่ออันเมื่อมองคนผ่านดวงตาที่เมามาย ก็มักจะรู้สึกว่าคนผู้นั้นน่ามองยิ่งนัก เขาชอบมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของจื่ออันเสียจริง จึงใช้มือข้างหนึ่งโอบไหล่แล้วดึงเข้ามาไว้ในอ้อมอกเขา "เซี่ยจื่ออัน หน้าตาเจ้าไม่ดี แต่พอเจ้ายิ้มแล้วช่างดูดียิ่งนัก"อืม ตบหัวแล้วลูบหลัง เป็นนิสัยโดยปกติของเขาอยู่แล้วแต่ว่าบอกว่านางหน้าตาไม่ดี นางรู้สึกไม่พอใจจริง ๆ นะนางมองไปที่ใบหน้าของเขาแล้ว

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 429

    หลังจากที่กลับไปแล้ว จื่ออันก็ยังคงนอนไม่หลับ นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช้นิ้วแตะไปบนริมฝีปาก รู้สึกมึนงงเล็กน้อย นางคิดว่าน่าจะเป็นผลมาจากการดื่มสุรามีความรู้สึกบางอย่างจุกแน่นอยู่ในอก เป็นความปิติยินดีที่พูดออกมาไม่ได้นี่นางกำลังมีความรักเหรอ? โอ้ย กวนใจยิ่งนัก ช่างมันเถิด นางก็แค่แกล้งทำ แต่ก็รู้สึกดีเสียจริงนางกอดผ้าห่ม ทำให้กลับมาร้อนรุ่มอีกครั้ง จึงเตะมันออกไป ปากก็พูดพึมพำ "เขาหลับหรือยังนะ?""ยัง!" เสียงของมู่หรงเจี๋ยดังมาจากเก้าอี้ยาว ฟังดูงัวเงียเล็กน้อยจื่ออันเอียงคอ มองผ่านแสงสลัวเข้าไป แต่ก็เห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด เห็นเพียงรูปร่าง "ทำไมท่านถึงยังไม่นอน?""เจ้านอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันรบกวนข้า แล้วข้าจะนอนหลับได้อย่างไร?" มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองนาง ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงนอนบนเตียงไม่ได้ เมื่อครู่นี้ก่อนที่เขาจะดื่มสุราเขาก็ได้นอนอยู่บนเตียงแล้วจื่ออันลุกขึ้น "ไหน ๆ พวกเราก็นอนกันไม่หลับแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็มาพูดคุยกันดีไหมเพคะ"มู่หรงเจี๋ยก็ตั้งหน้าตั้งตารอให้นางมาชวนคุยอยู่ "ทำไมเจ้านอนบนเตียงได้ แต่ข้าต้องมานอนตรงนี้?"จื่ออันกล

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 430

    นางก้มไปกัดหูของเขา "รีบลุกขึ้นมา จ้วงจ้วงจะจับผิดพวกเราเอาได้"มู่หรงเจี๋ยดวงตาเบิกโพลงในทันที "เสด็จอา?"จากนั้นก็หลับตาลงไปใหม่ "มาก็มาสิ ให้นางนั่งอยู่ข้างนอก""ไม่ได้ ถูกนางพบเห็นเข้าจะไม่ดี" ที่สำคัญภาพลักษณ์ของนางที่อยู่ต่อหน้าจ้วงจ้วงก็ดีมาก นางไม่ยอมให้ใครมาทำลายลงได้เป็นอันขาด"ห้องก็ใหญ่ขนาดนี้ จะให้ข้าไปซ่อนที่ไหนหรือ?" มู่หรงเจี๋ยรู้สึกโมโหมาก ถูกปลุกให้ตื่นก็แย่พอแล้ว ตอนนี้ยังจะให้ทำตัวเหมือนกับหัวขโมยที่ต้องหลบซ่อนอีก"ด้านหลังฉาก เร็วเข้า!" จื่ออันช่วยเขาถือรองเท้า คว้าปกเสื้อของเขาแล้วลากไปไว้ที่ด้านหลังฉากอีกทางด้านหนึ่ง จ้วงจ้วงก็ได้เคาะประตูแล้ว "จื่ออัน เจ้าตื่นแล้วหรือยัง? วันนี้ต้องไปจวนอ๋องเหลียงมิใช่หรือ?"จื่ออันนึกขึ้นได้ว่าสองวันแล้วที่ไม่ได้ไปจวนอ๋องเหลียง โอ้ย หมกมุ่นอยู่สิ่งที่ชอบจนลืมไปเสียได้ เพราะมู่หรงเจี๋ยคนเดียวเลยนางเกล้าผมให้เรียบร้อย แล้วเดินไปเปิดประตู แล้วมู่หรงจ้วงจ้วงกับเฉินหลิวหลิ่วก็เข้ามา เสี่ยวซุนยืนอยู่ด้านหลัง ทั้งสามคนมองดูจื่ออันอย่างสงสัย"ไม่มีอะไร เมื่อคืนนี้ข้าดื่มสุรานิดหน่อย ก็เลยหลับลึกน่ะ" จื่ออันยิ้มแหย ๆ กลัวว่าจ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 431

    เฉินหลิวหลิ่วกล่าวอย่างซึม ๆ "ไม่มีอะไร เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถิด ค่อยไปคุยกันบนรถม้า"จื่ออันได้แต่หอบเสื้อผ้า เดินเอื่อยเฉื่อยไปยังหลังฉากกั้นมู่หรงเจี๋ยจ้องนาง ด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคืองจื่ออันแตะนิ้วไปบนริมฝีปากของเขา ใช้คำพูดแบบไม่เป็นทางการ "อย่าส่งเสียง"มู่หรงเจี๋ยเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ แต่ก็รีบหันกลับมาในทันที มองนางหัวจรดเท้า ราวกับว่ากำลังรอนางเปลี่ยนชุดอยู่จื่ออันใจกว้างอยู่แล้ว ถอดชุดนอกออก มู่หรงเจี๋ยมองชุดชั้นในของนางอย่างอยากรู้อยากเห็น จื่ออันถลึงตาใส่เขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่รีบ ๆ เปลี่ยนชุดให้เสร็จจากนั้นนางก็กระซิบข้างหูเขา "พวกเราจากไปแล้วท่านถึงจะออกไปได้"พูดจบ ก็ไม่ได้สนในความขุ่นเคืองของมู่หรงเจี๋ย รีบออกไปทันที"เสร็จแล้ว ไปกันเถิด" จื่ออันหยิบกล่องยากำลังจะออกไปมู่หรงจ้วงจ้วงลุกขึ้น แล้วดึงเฉินหลิวหลิ่วให้ออกไป ก็มีเสียง "ฮัดชิ่ว" ดังมาจากหลังฉาก ทั้งที่ใช้มือปิดปากอย่างดีแล้ว แต่เสียงมันอยู่ใกล้มาก ทุกคนจะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินก็เป็นไปไม่ได้มู่หรงจ้วงจ้วงหันกลับไปด้วยความสงสัยทันที "ใครอยู่หลังฉากกั้น?""สาวใช้คนหนึ่ง กำล

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 432

    ซูชิงก็ยังโง่เขลาไปตามหาเขาที่สุขา เขาไม่รู้ว่าถูกเซียวท่าหักหลังแล้ว คิดว่าเซียท่ามีเรื่องด่วนจึงรีบออกไป"เซียวท่าวางแผนจะแนะนำซูชิงให้แก่ข้า" เฉินหลิวหลิ่วกล่าวอย่างหดหู่ใจจื่ออันหัวเราะคิกคักขึ้นมา "เซียวท่าน่าหลงไหลขนาดนั้นเชียวหรือ?""ซูชิงก็ดีอยู่หรอก แต่ว่าเรียบร้อยไปหน่อย" เฉินหลิวหลิ่วเท้าคางกล่าวมู่หรงจ้วงจ้วงกล่าว "เซียวท่าก็ดี ซูชิงก็ดี ขอเพียงมีสักคนมาสู่ขอเจ้า เชื่อเถิดว่าถึงแม้จะเป็นซูชิง ท่านย่าของเจ้าก็ต้องดีใจเหมือนกัน""มันก็จริง" เฉินหลิวหลิ่วคิดว่าอย่างไรเสียนางก็ต้องแต่งออกไปอยู่แล้ว ซูชิงก็ได้ เซียวท่าก็ปล่อยไปเถิด ขอแค่ยินดีจะแต่งกับนางก็พอแล้วทว่าในใจกลับรู้สึกหดหู่ มีความอึดอัดใจจุกแน่นอยู่เต็มอกพอช่วยมู่หรงเจี๋ยจัดมงกุฎครอบผมให้ดีแล้ว เสี่ยวซุนก็เข้ามาพร้อมกับชา เห็นมู่หรงเจี๋ยอยู่ด้วย "เอ๋ ท่านอ๋องก็มาด้วย คำนับท่านอ๋องเพคะ"มู่หรงเจี๋ยไม่ได้ตอบรับอะไร หันหลังเดินจากไปทันทีเสี่ยวซุนกล่าวอย่างมึนงง "ท่านอ๋องเพิ่งจะมาถึงแล้วจะไปแล้วเหรอเจ้าคะ?""เสี่ยวซุนเอ๋ย เจ้านี่ช่างรู้อะไรบ้างเลย" มู่หรงจ้วงจ้วงยิ้มแล้วกล่าวจื่ออันรู้สึกอึดอัดมาก มองดูแผ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29

บทล่าสุด

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 1168

    ร่างกายของแม่ทัพเฒ่าฉินสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เจ้าสาปแช่งปู่รึ เจ้าเคยคำนึงถึงญาติพี่น้องหรือไม่?”เมื่อหมอหลวงมาถึง กลับไม่มีคนในตระกูลฉินคอยเฝ้าเขาอยู่ในห้อง ดังนั้นจึงมีเพียงแต่บ่าวรับใช้หลังจากตรวจสอบอาการเสร็จ หมอหลวงก็กล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านแม่ทัพเฒ่า เมื่อไม่กี่วันมานี้ท่านได้ไปที่ใดมา? แล้วท่านเคยเข้าไปในพื้นที่โรคระบาดหรือไม่?” “ไม่เคย ข้าไม่เคยไปที่นั่น” สีหน้าของแม่ทัพเฒ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของหมอหลวง “ท่านกำลังสงสัยว่าข้าติดเชื้อโรคระบาดใช่หรือไม่?”“อาการช่างคล้ายคลึงกันยิ่งนัก” หมอกลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“เป็นไปไม่ได้!” แม่ทัพเฒ่าฉินรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก “ท่านวินิจฉัยผิดหรือไม่?”“ข้าจะจัดยาให้ท่านสองชนิดก่อน หากดื่มยาเหล่านี้แล้วไม่ได้ผล เช่นนั้นไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วขอรับ” หมอหลวงกล่าวแม่ทัพเฒ่าฉินกล่าวด้วยความลนลาน “ฉินโจวบังคับให้ท่านพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่?”หมอหลวงรู้สึกประหลาดใจ “แม่ทัพเฒ่า ท่านหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดแม่ทัพฉินถึงต้องบังคับให้ข้าพูดเช่นนี้?”หมอหลวงชะงักไปชั่วครู่หนึ่งแล้วโพล่งถาม “ท่านเคยพูดคุยกับองค์ชายเ

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 1167

    นางสามารถเสียสละได้ แต่จะไม่มีทางทรยศต่อประชาชนเป่ยโม่เด็ดขาดสำหรับความจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิและประเทศชาติ นางจะต้องรักประชาชนก่อน จึงจะสามารถภักดีต่อองค์จักรพรรดิได้ฉินโจวกล่าวคำเบา “ข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อเชิญหมอหลวงแล้ว ท่านปู่พักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นรับลมสักหน่อย”ดวงตาของแม่ทัพเฒ่าฉินอัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็พยายามอย่างหนักเพื่อระงับมันฉินโจวเดินออกจากห้อง และเห็นว่าฉินเป้าน้องชายของตนนั่งอยู่ที่สวน เมื่อเห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามว่า “ท่านปู่เป็นอย่างไรบ้าง?”ฉินโจวจำคำพูดของท่านปู่ได้อย่างแม่นยำ จึงเมินเฉยต่อเขาและตอบอย่างใจเย็น “เข้าไปดูด้วยตนเองสิ”ฉินเป้าคลี่ยิ้ม แต่มันกลับดูอ้างว้างอย่างยิ่ง “ข้าได้ยินสิ่งที่ท่านปู่พูดกับท่านแล้ว ข้าไม่อยากเข้าไป”ฉินโจวตกตะลึง “เพราะเหตุใด เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับหารวางแผนเพื่อเจ้า เจ้าควรขอบคุณท่านปู่สิ”ฉินเป้าหัวเราะเยาะ “จริงรึ? หากเขาทอดทิ้งท่านเพื่อตระกูลได้ ในอนาคตเขาจะไม่ทอดทิ้งข้าหรือ? ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงหรือความดีงามใด ๆ พวกมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการเลย”ฉินโจวดูถูกน้องชายมาโดยตลอด เพราะเขาไม่ได

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 1166

    ทั้งสองคนเดินออกไปและหยุดอยู่บนทางเดิน หมอมองฉินโจวพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านแม่ทัพ ข้ากำลังสงสัยว่าท่านแม่ทัพเฒ่าจะป่วยด้วยโรคระบาดขอรับ”ฉินโจวตกตะลึง “โรคระบาด? เป็นไปได้อย่างไร? ปู่ของข้าไม่เคยออกไปข้างนอก และไม่เคยติดต่อกับผู้ป่วยโรคนี้เลย แล้วเขาจะติดเชื้อโรคระบาดได้อย่างไร?”“ข้าเคยรักษาผู้ป่วยโรคระบาดมาก่อน ซึ่งอาการคล้ายคลึงกันอย่างมาก ผู้ป่วยจะมีไข้สูง ไอ ตาแดง หายใจเร็วขึ้น เมื่อเกิดอาการเหล่านี้พร้อมกันจะอันตรายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นโรคนี้ยังไม่มีวิธีรักษาให้หายขาดขอรับ” หมอกล่าว“เป็นไปไม่ได้ หากจะติดเชื้อโรคระบาดก็ต้องสัมผัสกับผู้ป่วยที่มีเชื้ออยู่แล้ว แต่ท่านปู่ของข้าไม่เคยใกล้ชิดคนเหล่านั้นเลย แล้วเขาจะติดเชื้อได้อย่างไร?” ฉินโจวยังคงไม่เชื่อหมอประสานหมัด “ทั้งหมดนี้คือคำวินิจฉัยของข้า หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็สามารถขอให้หมอคนอื่นมาตรวจดูได้ หรือท่านจะพาเขาไปที่พระราชวัง และขอให้หมอหลวงช่วยตรวจอาการ ข้าไร้ความสามารถ จึงอาจวินิจฉัยผิดพลาดได้ ลาก่อนขอรับ ๆ!”สิ้นคำ หมอก็หยิบกล่องยาแล้วออกไปโดยไม่เขียนใบสั่งยาด้วยซ้ำฉินโจวสับสนไม่น้อย ท่านปู่ติดเชื้อโร

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 1165

    หัวใจของฉินโจวเย็นเยียบราวกับน้ำ “ใช่ ตราบใดที่ข้าตายในสนามรบ ตระกูลฉินก็ยังจะเป็นผู้กล้า และเป็นขุนนางผู้มีเกียรติ”แม่ทัพเฒ่าฉินเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นกล่าวคำเบา “ในฐานะหลานสาวตระกูลฉิน มันเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องเสียสละเพื่อชื่อเสียง และรากฐานของตระกูล”ฉินโจวกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ “หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้ายังทำไม่พออีกหรือ? ตอนนี้มีใครในตระกูลฉินบ้างที่ไม่เกาะกินเลือดนี้ของข้า?”แม่ทัพเฒ่าฉินลุกยืนขึ้นพลางกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องเข้าไปในพระราชวัง ข้าให้คำมั่นกับฮองเฮาเฉาแล้ว ว่าวันนี้เจ้าจะไปที่นั่นเพื่อทูลขอรับคำสั่ง หากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะรับคำสั่งและออกรบด้วยตนเอง”“ท่าน...” ฉินโจวมองเขาด้วยสายตาโศกเศร้า “ท่านปู่ ข้าก็เป็นหลานสาวของท่านเหมือนกัน ท่านไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”“ปู่สงสารเจ้าสิ แต่ภารกิจหน้าที่ของตระกูลฉินจะต้องถูกส่งต่อ ตอนนี้น้องชายของเจ้าโตพอแล้ว เจ้าจะต้องพาเขาไปสร้างความสำเร็จทางการทหารด้วย และเจ้าจะได้รับส่วนแบ่งของน้องเจ้า เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลฉินก็จะได้ผู้สืบทอดคนใหม่”ฉินโจวผงะไปชั่วครู่ ก่อนระเบิดหัวเราะ

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 1164

    เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโจว แม่ทัพเฒ่าฉินก็โมโหมากจนเคราสั่นสะท้าน “อาโจว อะไรจะสำคัญไปกว่าการบรรลุเป้าหมายอันยิ่งใหญ่? องค์จักรพรรดิเพียงต้องการขยายอาณาเขตของแคว้น เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าเมื่อเรายึดครองต้าโจวสำเร็จ เป่ยโม่จะมีพื้นที่เพิ่มมากกว่าครึ่งหนึ่ง และมันจะเป็นความดีความชอบของตระกูลฉิน ทำให้ตระกูลของเราถูกจดจำไปหลายชั่วอายุคน! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการมาตลอดรึ? เจ้าไม่ต้องการบอกคนทั้งโลก ว่าแม้ฉินโจวจะเป็นสตรี แต่นางก็สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างผ่าเผยหรือ?”ฉินโจวมองดูใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้นปนโกรธเกรี้ยวของปู่ ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติถูกต้อง มันคือความต้องการของนาง แต่ความสำเร็จของนางจะต้องไม่แลกกับการเหยียบย่ำกระดูกของประชาชนชาวเป่ยโม่นางรักเป่ยโม่และหวังที่จะขยายอาณาเขตของแคว้น นอกจากนี้นางยังต้องการเสาะหาดินแดนอุดมสมบูรณ์เพื่อประชาชน เพราะหวังว่าพวกเขาจะสามารถอยู่อาศัยและทำกินอย่างสงบสุข และพึงพอใจโดยไม่ต้องทนทุกข์จากการพลัดถิ่นอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หากต้องการบรรลุอำนาจ นางจำต้องสละชีวิตประชาชนจำนวนมาก และนำเงินภาษีของทุกคนมาใช้ในการทำสงคราม ทำให้โรคร

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 1163

    มือสังหารเหล่านั้นแต่งกายคล้ายกับชาวต้าโจวและสวมหน้ากากผ้าสีดำ กลุ่มคนนิรนามราวเจ็ดถึงแปดคนกระโดดลงมาจากท้องฟ้ากลางวันแสก ๆ ทันทีที่เท้าของคนเหล่านั้นแตะพื้น พวกมันก็เริ่มโจมตีอย่างดุดันฉินโจวเห็นมือสังหารคนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกระบี่ยาว จากนั้นร่ายรำอยู่หลายกระบวนท่าราวกับนางฟ้าโปรยดอกไม้ ขณะแสงแดดตกกระทบกระบี่ส่องกระจายไปทั่วเหล่าทหารที่เพิ่งมาถึงกระโจนเข้าไปร่วมวงต่อสู้อย่างรวดเร็วหลังจากประดาบกันไปกว่าร้อยครั้ง มือสังหารก็ถูกบีบบังคับให้ล่าถอย ฉินโจวจ่อกระบี่ไปที่คอของหนึ่งในมือสังหาร พลางถามเสียงเข้ม “ตอบข้า ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?”มือสังหารตอบอย่างเย็นชา “ฆ่าไอ้หมารับใช้เป่ยโม่ให้หมด!”“หมารับใช้เป่ยโม่? เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ได้เป็นคนเป่ยโม่ พวกเจ้ามาจากต้าโจวใช่หรือไม่?” ฉินโจวโมโหอย่างมาก ขณะชี้ดาบไปยังหน้าอกของอีกฝ่าย “ไอ้เลวมู่หรงเจี๋ยส่งพวกเจ้ามาใช่หรือไม่?”“หญิงเลวอย่าเจ้ากล้าเอ่ยชื่อของท่านอ๋อง ทำให้พระองค์มัวหมองได้อย่างไร?” มือสังหารตะโกนฉินโจวชักดาบกลับพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “กลับไปซะ!”มือสังหารตกตะลึง ราวกับไม่คาดคิดว่าฉินโจวจะปล่อยตัวเขาไป”เ

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 1162

    ฉินโจวกล่าวด้วยความโมโห “ข้าหลอกลวงเจ้าเมื่อไร?”“ไม่งั้นรึ? เจ้าและอ๋องฉีเอ่ยปากว่า หากจื่ออันตกลงเดินทางมาที่เป่ยโม่ พวกเจ้าจะส่งองค์ชายรัชทายาทไปที่ต้าโจวเป็นองค์ประกัน แล้วพวกเจ้าทำตามที่พูดแล้วหรือไม่?”“องค์ชายรัชทายาทเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว!”“ผู้ที่เดินทางไปยังต้าโจวคือองค์ชายเจ็ด ไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท องค์ชายเจ็ดไม่ได้เป็นที่โปรดปราน ดังนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่จะส่งเขาไปสังเวยเมื่อใดก็ได้”“เป็นไปไม่ได้!” ฉินโจวประหลาดใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เดินทางไปคือองค์ชายรัชทายาท เพราะองค์จักรพรรดิทรงตรัสด้วยตนเองว่าจะส่งเขาไปที่ต้าโจว“เจ้าอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย ก่อนหน้านี้ทั้งสองแคว้นตกลงทำสนธิสัญญาสงบศึก หลังจากการแพร่ระบาดสิ้นสุดลง แต่เจ้ากลับวางแผนโจมตีพวกเราในขณะที่ข้ายังอยู่ที่เป่ยโม่ เจ้าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเคร่งเครียดฉินโจวตอบ “ผิดแล้ว เป็นเพราะต้าโจวที่เคลื่อนทัพโจมตีทหารฝั่งขวาของเราก่อน และสังหารทหารของเราไปกว่าร้อยคน ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเคลื่อนทัพเข้าไปใกล้ เพื่อบีบบังคับให้พวกเจ้าถอยกลับ”“ไร้สาระ กองทัพของเราหยุดเคลื่อนท

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 1161

    อย่างไรก็ตาม การจัดหาเสบียงอาหารสำหรับพื้นที่ภัยพิบัติยังไม่เพียงพอ และยังขาดแคลนเสื้อผ้าอาภรณ์ นอกจากนี้หลังจากที่พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาถึงเป่ยโม่ ก็ยังไม่ได้รับใบสั่งยาแม้แต่ฉบับเดียว ดังนั้นความอดทนของประชาชนจึงค่อย ๆ หมดลง แต่ความโกรธและความขุ่นเคืองกลับยิ่งมากขึ้นทันทีที่ข่าวลือแพร่สะพัด ก็เป็นเสมือนเป็นการขว้างเปลวไฟใส่ ‘ระเบิด’ หนึ่งหมื่นตุน ทำให้มันระเบิดออกอย่างรวดเร็วผู้ประสบภัยนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฉินโจวลงจากภูเขา นางก็พบว่าองค์จักรพรรดิทำอะไรกับทหารม้า และทหารเจ็ดหมื่นนายที่ประจำการที่เมืองหลวง ซึ่งเขาออกคำสั่งให้ทหารเหล่านั้นขับไล่เหล่าผู้ประสบภัยออกไปนางเห็นด้วยตาตนเองว่าทหารใต้บังคับบัญชาของนางสร้างกำแพงมนุษย์อันแน่นหนา เมื่อผู้ประสภัยเดินทางเข้ามา พวกเขาก็จะโบกหอกเพื่อขับไล่คนเหล่านั้นออกไปผู้ประสบภัยมากกว่าสิบรายได้รับบาดเจ็บจากหอกทหารเหล่านั้นอยู่ใต้บังคับบัญชาของนาง แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ฆ่าผู้ใด แต่เมื่อสถานการณ์รุนแรงขึ้นจะต้องมีการฆ่าแกงกันอย่างแน่นอนฉินโจวโกรธจัดจึงขี่ม้าเข้าไปขวางเอาไว้ “หยุด หยุดเ

  • ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์   บทที่ 1160

    ฉินโจวกวาดสายตามองพลางเยาะเย้ยจื่ออันไม่สนใจนาง และพาหลินตานไปยังเขตตะวันตกภายในสองวันนี้มีผู้เสียชีวิตถึงสามคน ซึ่งทั้งหมดถูกหามออกไปหลังจากที่หลินตามเดินเข้ามาเขาหลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตาขณะมองดูการเผาศพจื่ออันไม่คิดว่าเขาจะมีความอ่อนไหวมากเพียงนี้ “ท่านหมอหลิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”หลินตานปาดน้ำตา “ข้าขอโทษ ข้าเพียง... คิดถึงครอบครัวขอรับ”“ครอบครัวของท่าน? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใดหรือ?” จื่ออันถาม“ตายหมดแล้วขอรับ ภรรยาและลูกสะใภ้ของข้าตายเพราะเหตุแผ่นดินไหวทั้งคู่ ส่วนลูกชายและหลานชายติดเชื้อโรคระบาดก่อนตายไปเช่นกัน ข้าจึงเป็นคนเดียวที่เหลือรอด” หลินตานสูดหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผมสีขาวฉายแววความเศร้าโศกและหดหู่จื่ออันไม่คาดคิดว่าเขาจะมาจากพื้นที่โรคระบาดเช่นกัน เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อย จื่ออันก็ไม่รู้จะปลอบใจเขาเช่นไร จึงได้แต่นิ่งเงียบและอยู่เคียงข้างไม่นานหลินตานก็ถามว่า “ท่านหมอเซี่ย โรคระบาดนี้สามารถรักษาหายได้จริงหรือขอรับ?”ตอนนั้นเองจื่ออันก็นึกได้ว่าเขาเป็นหมอเท้าเปล่า และหลังจากเดินทางพเนจรไปที่ต่าง ๆ เขาอาจรู้จักจินเย่าฉือก็เป็นได้ ดังนั้นจึงรีบถามว

DMCA.com Protection Status