บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 461 - บทที่ 470

"ตอนนั้น เขาอายุเท่าไหร่เพคะ?" จื่ออันอดที่จะถามไม่ได้"ตอนนั้นเขาอายุสิบสองปี" มู่หรงเจี๋ยกล่าวจื่ออันยิ้มเบา ๆ "สิบสองปี เพิ่งจะแตกเนื้อหนุ่ม ที่เขายิ้มก็เพราะว่าท่านกับจ้วงจ้วงไม่เป็นอะไร"มู่หรงเจี๋ยตอบอืม "อาจจะเป็นไปได้"จื่ออันรู้สึกว่ามันแปลกมาก "เซียวเซียวเหมือนเด็กชายโง่เขลาที่คอยตามองค์หญิงมาโดยตลอดเช่นนั้น แต่หลังจากนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ท้ายที่สุดเขาถึงแต่งกับสาวใช้ขององค์หญิง หาได้แต่งกับองค์หญิงไม่""ปีนั้นเสด็จอามีอายุครบสิบหกปี องค์ชายจากต้าเหลียงได้มาเยือนต้าโจว พอเห็นนางครั้งแรกก็ตกหลุมรักเข้าให้แล้ว อยากจะสู่ขอเสด็จอา และในตอนนั้นสุขภาพของเสด็จพ่อก็ย่ำแย่ ท่านต้องการเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างสองแคว้น จึงตอบตกลงเรื่องการสู่ขอขององค์ชายต้าเหลียง"เรื่องนี้เป็นที่โจษจันกันอย่างมาก เพราะว่าเสด็จอาเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่ยินยอม แม้กระทั่งประกาศว่าจะฆ่าตัวตาย เซียวเซียวคุกเข่าอยู่หน้าห้องตำราของเสด็จพ่อ คุกเข่าอยู่สองวันสองคืน เพื่อให้เสด็จพ่อล้มเลิกเรื่องการอภิเษก เสด็จพ่อทรงกริ้วมาก และมีพระราชโองการลงมาให้ถอดยศจิ้นกั๋วโฮ่ว ตระกูลของเซียวเซียวพลอยเดือดร้อ

จื่ออันยิ้มตอบ "ไม่ใช่ ท่านอ๋องบอกว่า เจ้ายังเยาว์วัยนัก ควรจะเรียนรู้อะไรเสียบ้าง เขาจะให้เจ้าไปเรียนรู้งานจากคนทำบัญชีก่อน""เรียนรู้งาน?" กุ้ยหยวนเบิกตากว้าง และหายใจเร็วเล็กน้อย "เรียนรู้งานจากคนทำบัญชี? มันจะเป็นไปได้จริง ๆ หรือขอรับ?"จื่ออันเอ่ยถาม "เจ้ามีความสุขไหมเล่า?""มี มีขอรับ บ่าวอยากเรียน" กุ้ยหยวนตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง หากไม่ใช่เพราะขาทั้งสองข้างหัก เขาคงจะกระโดดโลดเต้นไปแล้ว"อยากเรียน ก็ต้องรักษาบาดแผลให้หายดีก่อน" จื่ออันกล่าว"บ่าวทราบขอรับ บ่าวจะตั้งใจเรียน "กุ้ยหยวนพยักหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง ใบหน้าที่ซีดเซียวเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขและความตื่นเต้นแต่ในใจของจื่ออันกลับหนักอึ้งหลายปีที่ทำงานเป็นสายลับ ทำให้นางรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของอันตรายสัญชาตญาณนี้ นางได้มาจากการสั่งสมประสบการณ์มาเป็นเวลานานหลายปี ดังนั้นจึงไม่อาจบอกว่ามันไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิงระเบิดทางเดินกับภูเขาหินจำลองไปแล้ว มีเพียงมหาเสนาบดีเซี่ยที่พูดกับนางเพียงไม่กี่คำ หลังจากนั้นก็ไม่มีเหตุการณ์อันใดเกิดขึ้นอีกเลย นี่มันค่อนข้างจะผิดปกติเมื่อใดก็ตามที่มีเหตุการณ์ผิดปกติ นั่นก็หมายความว่าอาจจะมี

คุณหนูใหญ่เซี่ย ท่านไปนอกเมืองกับข้าสักรอบเถิด ท่านได้โปรดช่วยหวางหยูด้วยเถอะขอรับ” ซูชิงเอ่ยอ้อนวอนขอร้องออกมาจื่ออันจึงได้ถามกลับ “เขาตอนนี้เป็นอย่างไรแล้วบ้าง?”“เขานับวันอาการก็ยิ่งหนักขึ้น วันนี้ไม่มีวิธีที่จะให้ยาได้แล้ว” ซูชิงเอ่ยออกมาจื่ออันอยากจะเอ่ยกับเขานัก หากว่าไม่อาจที่จะรับอาหาร ไม่อาจจะรับยาต้ม ต่อให้นางไปก็คงจะหมดหนทางแล้ว นางคงจะมิอาจช่วยหวางหยูเอาไว้ได้แต่ว่าเมื่อมองเห็นใบหน้าของซูชิงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน นางเองก็ไม่อาจที่จะปฎิเสธออกไปได้ “ได้ ข้าจะไปกับเจ้า”บางทีนางอาจจะทำให้หวางหยูมีความสุขขึ้นก็เป็นได้เมื่อถึงนอกเมืองแล้ว กลับมองเห็นหญิงสาวเยาว์วัยนางหนึ่งคอยเฝ้าอยู่ด้านนอกกรงเหล็กซูชิงไม่ได้เอ่ยออกมาเกินจริงเลย สถานการณ์ของหวางหยูนั้นหนักหนาเอาการ ใบหน้าของเขาเริ่มที่จะลอกล่อน เผยให้เห็นจุดด่างดำ แต่เมื่อมองใกล้แล้วกลับไม่ใช่จุดด่างดำ แต่เป็นร่องรอยของเลือดที่คั่งค้างเมื่อตอนที่เขาล้มลงเขานอนหงายแผ่หราอยู่ภายในกรงเหล็ก เบิกตากว้าง เบ้าตาดูลึก ทั่วทั้งกายผอมแห้งเป็นอย่างมาก เหลือเพียงแต่หนังที่หุ้มกระดูกเอาไว้เขาราวกับว่าทุกข์ตรมเป็นอย่างมาก มือทั

อีกทั้งคำสั่งนี้ก็ไม่อาจผิดพลาดได้ ต้องไปตามเส้นเลือดหลัก“ได้ ข้าจะเริ่มแล้วนะ” จื่ออันเอ่ยออกมาทั้งยังหยิบเข็มเอาไว้ในมืออย่างมั่นคง เริ่มเข็มตั้งแต่จุดเสินถิ้งทะยานไปอย่างรวดเร็วเพื่อไปยังจุดป๋ายฮุ่ย จุดเฉียงเจียน แต่ว่าเมื่อมาถึงจุดหยางป๋ายนั้น จู่ ๆ ศีรษะของหวางหยูก็หมุนไปเล็กน้อย เข็มของนางตกอยู่ที่จุดหยู่ยาว จึงทำให้เกิดการผิดพลาดของลำดับจุดฝังเข็ม เพราะว่าจะต้องมายังจุดหยางป๋ายเสียก่อนถึงจะเป็นจุดหยู่ยาวเมื่อผ่านเข้ามาทางเส้นชีพจรแล้วจึงมิอาจที่จะถอยกลับหลังได้ นี่ก็เท่ากลับว่านางจะต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งนางเอ่ยกลับซูชิงว่า “เจ้าจะต้องทำให้เขาไม่อาจเคลื่อนไหวได้ ไม่งั้นข้าก็จะต้นเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ข้ามีโอกาสเพียงแค่สามครั้งเท่านั้น ครั้งนี้เป็นครั้งที่หนึ่งแล้ว”ซูชิงเอ่ย “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำไมจู่ ๆ ถึงได้เคลื่อนไหวขึ้นมาได้ ข้าคิดว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาเสียอีก ทำเอาข้าตกใจเสียแล้ว”จื่ออันเอ่ย “อืม ครั้งนี้เจ้าต้องระมัดระวังไว้ให้ดี”ซูชิงประคองส่วนศีรษะของหวางหยูเอาไว้อย่างแน่นหนา ประคองเอาไว้แน่นกว่าเดิม เพื่อที่จะให้จื่ออันได้ฝังเข็มได้โดยง่ายครั้งที่สอง

หลังจากที่จื่ออันกลับมาถึงจวนมหาเสนาบดีแล้ว​ ก็ค้นดูทักษะการฝังเข็มทอง​ คาดไม่ถึงว่าจะเข้าใจถึงอันดับเริ่มต้นของจุดฝังเข็มทยานว่าจริง ๆ แล้วควรเริ่มต้นจากจุดไหนกันแน่เมื่อนึกไปถึงการระบาดที่หมู่บ้านศิลาแล้วนั้น ก็เกิดความรู้สึกกลัวที่จะเป็นแบบเดียวกัน ดังนั้นนางจึงไม่มีใจที่จะคิดต่ออีกเขาในตอนนี้คงจะรู้สึกเบื่อขึ้นมาแล้ว? ก่อนหน้านี้เขายังเอ่ยออกมาว่า โรคผีดิบนี้ได้รับการควบคุมเอาไว้แล้ว นอกจากหวางหยูแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดติดโรคอีกแล้วตอนนี้เพียงแค่ชั่วระยะเวลาหนึ่งก็ปะทุอยู่ในหมู่บ้าน อีกทั้งอยู่ห่างจากเมืองหลวงเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น​ เรื่องนี้หากว่าจัดการไม่เรียบร้อยแล้วนั้น​ ก็จะทำให้เกิดความตื่นตระหนกขึ้นมาได้ มู่หรงเจี๋ยจริง ๆ แล้วนั้นกังวลเป็นอย่างมาก​ วันนี้ว่าราชการในตอนเช้านั้น​ มหาเสนาบดีเซี่ยนั้นลาไม่ได้เข้าร่วมด้วย​ แต่หลังจากที่ราชการในตอนเช้านี้หารือกันสำเร็จแล้ว​ กลับได้รับการรายงานว่าในหมู่บ้านศิลานั้นเกิดการระบาดของโรคผีดิบนี้ขึ้น​ มีประชากรเป็นจำนวนมากที่ติดโรคระบาดนี้​ เกิดเหตุการณ์​ที่มีผู้คนกัดผู้อื่นขึ้นมาหมู่บ้านศิลานี้เดิมก็เป็นจุดเริ่มต้นที่มีการค้นพบโรค