All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 471 - Chapter 480

กุ้ยไท่เฟยใบหน้าแสดงถึงความจริงใจ หยดน้ำตาค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นมา​ ส่งเสียงเรียกให้คนรู้สึกว่า​มีความเสียใจจริง ๆ อยู่หลาย​ส่วน​ หวงไท่โฮ่วนั้นเดิมเป็นคนที่คิดคำนึงถึงความสัมพันธ์​ครั้งเก่าก่อน​ อีกทั้งนางยังเป็นน้องสาวของตนแท้ ๆ​ ในขณะนั้นจึงได้เอ่ยออกมา “เป็นพี่สาวแล้วข้าจะกล่าวโทษเจ้าได้อย่างไร? ล้วนแต่ผ่านมาแล้ว ต่อไปพวกเราครอบครัวเดียวกันรวมใจกันไว้ก็พอแล้ว”กุ้ยไท่เฟยน้ำตาไหลด้วยความสำนึกผิด “ท่านพี่ช่างใจกว้างยิ่งนัก น้องสาวในที่สุดก็ได้รู้ องค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนทำไมถึงได้ดีต่อท่านพี่นัก น้องสาวนั้นเปรียบไม่ได้กับท่านพี่แม้แต่น้อย”หวงไท่โฮ่วเอ่ยตำหนิออกมา “กำลังงี่เง่าอีกแล้วใช่หรือไม่? ล้วนแต่ผ่านไปแล้ว พวกเราเป็นพี่สาวน้องสาวกัน อีกทั้งยังมีโอกาสได้รับใช้องค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนด้วยกัน เป็นดั่งญาติมิตรสนิทใกล้ชิดกัน ไม่ควรที่จะไม่แยแสกัน อีกทั้งอาเจี๋ยเองก็เป็นถึงผู้สำเร็ราชการแทนองค์จักรพรรดิ เจ้าถึงแม้ว่าจะได้ชื่อว่าเป็นกุ้ยไท่เฟย แต่ก็กลับควรค่าราวกับหวงโฮ่ว พวกเรามาพูดกันที่นี้ว่าใครผิดใครถูก ใครดีหรือใครไม่ดี ทำไมถึงไม่ลองคิดกันดูดี ๆ ว่ามีวิธีใดบ้างที่จะมาแก้ไขภัยพิบัติ

กุ้ยไท่เฟยถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ซือจูนั้นเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม แต่กลับไม่ได้มีใจคิดเห็นเหมือนกันกับข้า นางติดตามข้ามาก็หลายปี ก็พอจะรู้ความคิดของข้า กลับเลือกที่จะหักหลังข้าในตอนสุดท้าย ฉลาดหลักแหลมแล้วมีประโยชน์อันใดกัน? ข้ารอบกายนั้นมีผู้ที่หลักแหลมอยู่มากพอแล้ว ที่ข้าต้องการคือเจ้าต้องจงรักภักดี”“ข้าจะจงรักภักดีต่อไท่เฟยไม่เป็นสองแน่นอนขอรับ” อาฝูเอ่ยสาบานกุ้ยไท่เฟยค่อย ๆ ดื่มชาลงไป แววตาเผยเจตนาออกมา “ข้างกายข้า ขอเพียงผู้ที่จงรักภักดี หากว่าเมื่อใดพบว่าเริ่มเปลี่ยนใจขึ้นมา จุดจบก็จะเป็นเหมือนกับซือจู”อาฝูนึกถึงซือจูที่ตายอย่างน่าเวทนา ในใจหนาวเหน็บขึ้นมา แต่ก็รู้สึกยินดียิ่งนักที่เห็นความย่อยยับของนาง นางสมควรที่ะได้รับมันแล้ว นางไม่รู้สถานะของตน คิดว่าหากแอบหลบไปพึ่งพาท่านอ๋องแล้วคงดีกว่า อีกทั้งยังคงคิดว่าไท่เฟยจะทำใจฆ่านางไม่ได้“เจ้ายิ้มอะไรกัน?” กุ้ยไท่เฟยอยู่ ๆ ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นอาฝูตกตะลึงไป เร่งรีบเก็บคืนสีหน้า “บ่าวเมื่อครู่กำลังคิดถึงเรื่องราวที่ป้าซือจูทำในตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ จึงได้ยิ้มออกมา ขอกุ้ยไท่เฟยทรงประทานอภัยด้วยขอรับ”เขารู้ว่ากุ้ยไท่เฟย

นางเองเชื่อว่า ในการหลอกใช้ครั้งนี้ มีกี่ส่วนที่เป็นความรู้สึกจริง ๆ อยู่จื่ออันไปยังจวนท่านอ๋อง ในตอนที่ฝังเข็มนั้นเหมือนกับมีบางอย่างที่นึกไม่ออก จึงเริ่มจากมือของหนี่หรงหนี่หรงเอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น จากนั้นจึงได้เอ่ย “ถึงแม้ทุกคนจะรู้สึกว่าไม่ใช่ผู้ป่วยโรคผีดิบที่กัดข้า แต่ในใจข้ามักจะรู้สึกว่าใช่ เพราะว่ากลิ่มเหม็นนั้น ข้าทั้งชาตินี้ก็ไม่มีวันลืม”จื่ออันเอ่ยถาม “ข้าขอดูแผลของเจ้าได้หรือไม่?”หนี่หรงเอ่ย “แน่นอนว่าได้ แต่ว่าตอนนี้แผลเป็นนั้นจางลงไปมากแล้ว”แผลเป็นนั้นจางลงไปมากแล้วจริง ๆ สามารถเอ่ยได้ว่ารอยแผลเป็นนั้นจางลงไปอย่างรวดเร็ว ที่ ๆ มีรอยฝันนั้นตกสะเก็ดเป็นสีดำ เหมือนกันกับสีของน้ำหมึกอย่างไรอย่างนั้น จื่ออันใช้เข็มจิ้มลงไปเล็กน้อย “เจ็บหรือไม่?”“ไม่เจ็บ​ ไม่มีความรู้สึก​อันใดเลย”จื่ออันเอ่ยถาม​ “เจ้าลองนึกดูอีกครั้งหนึ่งสิว่า​ ผู้ที่กัดเจ้าเป็นเช่นไร”“ข้ามองรูปลักษณ์​เขาไม่ชัด​เจน​นัก​ แต่ว่า​ข้าเห็นดวงตาของเขาแดงก่ำ​ ยังมีกลิ่นเหม็น​บนใบหน้า​ ล้วนแต่เหมือนกับผู้ป่วยโรคผีดิบนัก”“ข้าจำได้ว่าเจ้าในตอนที่กลับมานั้น บอกว่ามึนศีรษะ นอกจากอาการมึนศ

วันรุ่งขึ้น ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิยังคงส่งท่านหมอไปยังหมู่บ้านศิลา และเปิดเผยอการของโรคระบาด พร้อมทั้งเปิดรับท่านหมอ หากว่าผู้ใดสามารถทำการรักษาได้ จะได้รับเงินรางวัลเป็นจำนวนหนึ่งหมื่นตำลึงในทันใดนั้น ท่านหมอเป็นจำนวนมากก็เดินทางไปยังหมู่บ้านศิลา มีผู้ติดเชื้ออีกเป็นจำนวนมากที่ยังไม่ได้ถูกจับตัวมา เมื่อถูกจับตัวมาแล้วก็จะถูกคุมขังอยู่ในห้องโถงบรรพบุรุษของหมู่บ้าน ผู้ที่ไม่ได้ติดเชื้อก็จะอาศัยอยู่ที่เรือนทางด้านขวา ตรงกลางจะมีถนนใหญ่แบ่งแยกเอาไว้ เพื่อให้ท่านหมอทั้งหลายผ่านไปได้เมื่อมีท่านหมอเข้าไปแล้ว ก็จะมีเจ้าหน้าที่ทหารก็จะนำผู้ป่วยที่ถูกผูกติดเอาไว้ออกมา ให้ท่านหมอได้ตรวจดูอาการด้วยวิธีการเยี่ยงนี้ เมื่อมีท่านหมอกลุ่มหนึ่งเข้ามา หมออีกกลุ่มก็จากไป เหล่าทหารต่างก็รู้สึกรำคาญ ทุกคนเมื่อตรวจสอบอาการเสร็จแล้วนั้น ต่างก็บอกว่าไม่มีวิธีการ ยังต้องรบกวนให้พวกเขานำเข้านำออกมาอยู่เรื่อยและในคืนนี้ มีผู้ติดเชื้ออยู่รายนึงดึงเชือกจนหลุดออกมาได้ กัดเข้าไปยังท่านหมอผู้หนึ่งและนายทหารสองนาย เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป จึงทำให้ไม่มีท่านหมอกล้าที่จะเข้ามาอีก ถึงแม้ว่าเงินทองนั้นจะสำคัญ

กลับเป็นหนี่หรงที่เอ่ยปลอบพี่สะใภ้ใหญ่หวางเอาไว้ “เจ้าวางใจได้ หากว่าพวกเราตายไป แม่ทัพซูจะช่วยดูแลแม่สามีของเจ้า”พี่สะใภ้ใหญ่หวางปาดน้ำตาออก มองมายังหวางหยูที่กำลังสลบไสล เอ่ยพึมพำออกมา “ก็ดี ก็ดีเหมือนกัน ทั้งครอบครัวล้วนไม่มีผู้ใดเหลือแล้ว ข้ามีชีวิตอยู่ก็ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว แล้วใยถึงไม่ตายไปเสีย”หนี่หรงจู่ ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมามองมายังจื่ออัน “หากว่าข้าตัดมือทิ้งเสียใช่ไม่ใช่ว่าจะยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้?”จื่ออันส่ายศีรษะ “ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน”หากว่าพิษไข้นี้ซึมซับเข้าไปเร็วเกินไป ในตอนที่ถูกกัดนั้นแล้วรีบเร่งตัดมือทิ้ง บางทีอาจจะยังมีโอกาส แต่ว่ามาตอนนี้ก็ล้างออกไปเป็นเวลานานแล้ว หากว่าพิษไข้นี้แพร่กระจายออกไปแล้ว ต่อให้ตัดมือทิ้งก็ไม่มีประโยชน์อันใดมู่หรงเจี๋ยเอ่ยด้วยเสียงมืดมน “ไม่มีประโยชน์ คนของสำนักฮุ้ยหมินเคยเข้ามารายงานแล้ว​ หมู่บ้านศิลานั้นมีคนอยู่ผู้นึงกถูกกัดเข้า​ จึงตัดมือของตนทิ้ง​ แต่ก็ยังได้รับเชื้อไข้อีก”หนี่หรงหลับตาลง​ ปิดบังแววตาผิดหวังเอาไว้​ “อ้อ​ เป็นเยี่ยงนี้นี้เอง​ แต่ก็ดีเหมือนกัน​ อย่างน้อยก็ยังมีร่างที่สมบูรณ์​อยู่”จื่ออันพันแผลให้แก่ทหารองคร