All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 251 - Chapter 260

แม่นมหยางตอบกลับ​ “ฮูหยินเดินเหนื่อยแล้ว​ กำลังพักผ่อนอยู่ด้านใน​ เจ้าอย่าเข้าไปรบกวน”ป้าชุ่ยยู่ตอบ​ “ได้​ ข้าเพียงแต่อยู่ในป่าไผ่ขุดหน่อไม้​ ใช่แล้ว​ ได้ยินมาว่าแม่นมชื่นชอบหน่อไม้เป็นพิเศษ​ ข้าขุดส่งไปให้ที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วนสักหน่อนึงหรือไม่?”แม่นมหยางหันกลับไปมองยังนาง​ ใจสั่นหวั่นไหวเล็กน้อย​ “มีหน่อไม้รึ?”“มีเจ้าค่ะ​ เป็นหน่อไม้ที่อร่อยเป็นพิเศษ​ วันนี้มาได้ถูกเวลานัก​ อย่างนั้นแม่นมก็ไปขุดกับข้าไหม?” ป้ายชุ่ยยู่เอ่ยชวนแม่นมหยางชอบหน่อไม้​ เป็นฮูหยินผู้​เฒ่ารู้เข้าโดยบังเอิญในตอนที่เข้าวังไปถวายพระพร​ นางชื่นชอบมากเป็นพิเศษ​ เพื่อที่จะได้กินมัน​ นางถึงกับไปขุดมาจากหนานซานด้วยตนเองแม่นมหยางหันไปมองที่ห้องพักครู่นึง​ “แต่ว่าฮูหยินยังอยู่ที่นี้”“มิมีผู้ใดมารบกวนฮูหยินที่นี่หรอก​ ทุกคนต่างก็อยู่ในสวนดอกไม้ด้านหน้า​” ป้าชุ่ยยู่เอ่ยออกมา“งั้นก็ได้” แม่นมหยางมิได้ลังเลอีกต่อไป​ จึงลุกขึ้นยืนป้าชุ่ยยู่เผยยิ้มมองไปยังนาง​ เดินไปยังป้าไผ่พร้อมกัน​ มือขวาที่กวัดแกว่งอยู่ด้านหลัง ส่งสัญญาณให้ทหารยามสองนายที่แอบอยู่หลังศาลาออกไปหากว่าป้าชุ่ยยู่มิอาจแยกแม่นมหยางออกมาได้แล้วน

ป้าหลานยู่เดินไปข้างหน้าต้องการที่จะเปิดประตูห้องพักนั้น กลับพบว่าประตูห้องนั้นโดนปิดจากด้านในป้าหลานยู่ตกใจเล็กน้อย จึงเอ่ยกับฮูหยินผู้เฒ่า “ฮูหยินผู้เฒ่า ประตูห้องปิดอยู่ มีคนอยู่ด้านในเจ้าค่ะ”ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยอย่างสงสัย “เป็นไปได้อย่างไร? ห้องพักนี้ปกติแล้วก็มิมีผู้ใดมา”　　“มิใช่ฮูหยินอยู่ด้านในนี้หรอกหรือ?” ป้าหลานยู่เอ่ยคาดเดาฮูหยินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อนำกลุ่มหญิงสาวกลุ่มนึงมา เซี่ยหว่านเอ๋อได้ยินจึงเอ่ยออกมาว่าหยวนซื่ออาจจะอยู่ด้านใน แล้วหันกลับไปถามชู่อวี่ “เจ้านี้อย่างไรกัน? ทั้ง ๆ ที่เจ้ารู้ว่าฮูหยินบาดเจ็บอยู่ ทำไมถึงไม่ติดตามดูแลนางให้ดี ๆ”ชู่อวี่กล่าวร้องทุกข์ “คุณหนูรอง เป็นฮูหยินที่เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา ให้บ่าวกลับไปเอาเสื้อคลุม”“แต่เจ้าก็มิอาจปล่อยให้นางอยู่ที่นี่ผู้เดียวได้” เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ยอย่างโกรธเคืองชู่อวี่เอ่ย “มิใช่อยู่เพียงผู้เดียว เฉินเอ้อร์เองก็อยู่ในนี้เจ้าค่ะ ฮูหยินกับเฉินเอ้อร์รู้จักกันมาหลายปีแล้ว เฉินเอ้อร์เองก็ชอบมาที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วนเหมือนกันกับพ่อบ้านเซี่ยฉวน ดังนั้นบ่าวเลยขอร้องให้เฉินเอ้อร์ช่วยดูแลฮูหยิน บ่าวก็เลยกลับไปเอาเสื้อคลุ

เรื่องอื้อฉาวครั้งนี้ใหญ่เหลือเกิน​ ฝูงชนจึงห้ามใจให้ไม่มองมิได้สองพี่น้องนี้กลับถูกชายผู้นี้สวมเขา ยิ่งไปกว่านั้นนั่นคือเซี่ยหว่านเ​อ๋อ​ว่าที่พระชายาในองค์รัชทายาท​ท่านนี้​ อาจจะมิใช่บุตรีของมหาเสนาบดีเซี่ย　เซี่ยหว่านเอ๋อพบว่ามหาเสนาบดีเซี่ยจ้องมองยังฮูหยินหลิงหลง​ ภายในใจนางนั้นรู้สึกกลัว เอ่ยถามออกไป “ท่านพ่อ ท่านคงมิได้เชื่อคำพูดของหญิงบ้านางนี้หรอกใช่ไหมเจ้าคะ?”อ๋องเหลียงเองใบหน้าดูราวกับหวังดี ทรงตรัสขึ้น “ใช่แล้ว ท่านมหาเสนาบดี เรื่องนี้มิใช่เรื่องเล็ก ๆ คำพูดที่เชื่อมิได้ของผู้อื่นนั้น ทางที่ดีแล้วควรจะตรวจสอบให้ชัดเจนสักหน่อย”เขาคิดว่าในเมื่อจื่ออันได้วางแผนการเอาไว้เยี่ยงนี้แล้วนั้น คงจะต้องมีหลักฐานที่จะยืนยันเรื่องนี้ได้ ดังนั้นพระองค์จึงทรง “จิตใจดี” ช่วยมหาเสนาบดียืนยันสักหน่อยฝูงชนเมื่อได้ยินคำของอ๋องเหลียงแล้วนั้น ต่างก็ทยอยแสดงความ “จิตใจดี” ขยั้นขยอให้มหาเสนาบดีเซี่ยตรวจสอบให้ชัดเจน ใบหน้าของมหาเสนาบดีเซี่ยนั้นถึงกับพูดมิออก คำพูดพวกนั้น หากมิใช่ว่ามีผู้คนมากมายเหล่านี้อยู่ด้วยแล้ว จิตใจที่ต้องการฆ่าเฉินเอ้อร์และฮูหยินหลิงหลงก็คงจะมีแล้วภรรยาของเฉินเอ้อร์

ป้าหลานยู่รู้ดีว่าทุกอย่างเป็นกลอุบายของพวกนาง แต่เนื่องจากไม่มีหลักฐาน ทำได้เพียงจ้องมองอย่างสิ้นหวังเท่านั้นแม่นมหยางเมื่อเห็นว่าชุยไท่เฟยและฮูหยินผู้เฒ่าก็อยู่ด้วย นางจึงพูดกับหยวนซื่อว่า “นายหญิงเจ้าคะ ชุยไท่เฟยกับเหล่าไท่จวินก็อยู่ที่นี่ด้วยเจ้าค่ะ”หยวนซื่อมีท่าทีที่ตื่นตัวขึ้น และรีบกล่าวว่า "เร็วเข้าพยุงข้าเข้าไปคำนับเสด็จท่าน จะเสียมารยาทไม่ได้”แม่นมหยางตอบรับและช่วยพยุงตัวหยวนซื่อเข้าไป โดยเสียงของนางได้ดังไปถึงทิศทางที่ชุยไท่เฟยกับเหล่าไท่จวินยืนอยู่หยวนซื่อโค้งคำนับให้พระนางทั้งสอง "หยวนฉุ่ยยวี่ถวายบังคมไท่เฟย คำนับไท่จวินเพคะ"ชุยไท่เฟยที่เพิ่งจะได้ยินฮูหยินผู้เฒ่าเล่า ก็รู้สึกไม่พอใจหยวนซื่อเป็นอย่างมาก แม้จะบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับหยวนซื่อ แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเล่าว่านางไม่ให้ความเคารพและหยิ่งผยองยิ่งนัก เรื่องที่ว่านางกระโดดลงมาจากรถม้านั้น ชุยไท่เฟยไม่ได้รู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร ตอนนี้พอได้เจอนางก็เลยกล่าวอย่างเย็นชา "ฮูหยินช่างสูงส่งยิ่งนัก ขนาดวันเกิดแม่สามีของท่าน ยังเชิญให้ท่านมาไม่ได้เลย ท่านช่างเป็นนักปราชญ์หญิงที่มีพรสวรรค์มีชื่อเสียง

หลิวซื่อยังคงมีความหวัง เพราะอาการของนางที่แสดงออกมาเหมือนคนถูกวางยาพิษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเข้ามาในห้องนี้ก็รู้สับสนราวกับว่ากำลังเสียสติดังนั้นเมื่อเห็นเฉินเอ้อร์ที่เข้ามาทีหลัง นางก็เกิดอารมณ์ไปชั่วขณะ แล้วอดทนไม่ไหวในที่สุดหมอก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจชีพจรของหลิวซื่อ เมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง หมอหลี่ก็ส่ายหัว "ฮูหยินไม่มีร่องรอยของการถูกพิษเลย"จื่ออันยกริมฝีปากขึ้น และผุดรอยยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมา พิษจากยาปลุกกำหนัดชนิดนี้ จะถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายอย่างช้า ๆในขณะที่เลือดกำลังไหลเวียน เดิมทีผลของมันไม่ได้รุนแรงเท่าไหร่อยู่แล้ว พอเวลาล่วงเลยมาเป็นเวลานาน ก็ถูกร่างกายดูดซึมจนเกลี้ยงไปแล้ว จะตรวจหาจากชีพจรได้เช่นไรเล่า? เกรงว่าถึงแม้จะตรวจเลือดก็ไม่พบเบาะแสอะไรอยู่ดีหลังจากฟังคำพูดของหมอแล้ว หลิวซื่อก็ตะโกนออกมา "เป็นไปไม่ได้ มันจะเป็นไปได้ยังไง?"ทันใดนั้นนางก็ลุกขึ้น และชี้ไปที่หยวนซื่ออย่างโกรธแค้น "เป็นเจ้าที่ใส่ความข้า"หยวนซื่อที่ตอนนี้ตาบอด และนี้ก็ไม่รู้ว่าที่นางพูดหมายถึงอะไร แม่นมหยางก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างโกรธเคือง “เป็นนายหญิงของพวกเราอีกแล้วหรือ? เหตุใดไม่ว่าใครทำอะไร