บทที่​ 251

แม่นมหยางตอบกลับ​ “ฮูหยินเดินเหนื่อยแล้ว​ กำลังพักผ่อนอยู่ด้านใน​ เจ้าอย่าเข้าไปรบกวน”

ป้าชุ่ยยู่ตอบ​ “ได้​ ข้าเพียงแต่อยู่ในป่าไผ่ขุดหน่อไม้​ ใช่แล้ว​ ได้ยินมาว่าแม่นมชื่นชอบหน่อไม้เป็นพิเศษ​ ข้าขุดส่งไปให้ที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วนสักหน่อนึงหรือไม่?”

แม่นมหยางหันกลับไปมองยังนาง​ ใจสั่นหวั่นไหวเล็กน้อย​ “มีหน่อไม้รึ?”

“มีเจ้าค่ะ​ เป็นหน่อไม้ที่อร่อยเป็นพิเศษ​ วันนี้มาได้ถูกเวลานัก​ อย่างนั้นแม่นมก็ไปขุดกับข้าไหม?” ป้ายชุ่ยยู่เอ่ยชวน

แม่นมหยางชอบหน่อไม้​ เป็นฮูหยินผู้​เฒ่ารู้เข้าโดยบังเอิญในตอนที่เข้าวังไปถวายพระพร​ นางชื่นชอบมากเป็นพิเศษ​ เพื่อที่จะได้กินมัน​ นางถึงกับไปขุดมาจากหนานซานด้วยตนเอง

แม่นมหยางหันไปมองที่ห้องพักครู่นึง​ “แต่ว่าฮูหยินยังอยู่ที่นี้”

“มิมีผู้ใดมารบกวนฮูหยินที่นี่หรอก​ ทุกคนต่างก็อยู่ในสวนดอกไม้ด้านหน้า​” ป้าชุ่ยยู่เอ่ยออกมา

“งั้นก็ได้” แม่นมหยางมิได้ลังเลอีกต่อไป​ จึงลุกขึ้นยืน

ป้าชุ่ยยู่เผยยิ้มมองไปยังนาง​ เดินไปยังป้าไผ่พร้อมกัน​ มือขวาที่กวัดแกว่งอยู่ด้านหลัง ส่งสัญญาณให้ทหารยามสองนายที่แอบอยู่หลังศาลาออกไป

หากว่าป้าชุ่ยยู่มิอาจแยกแม่นมหยางออกมาได้แล้วน