บทที่ 259

หลิวซื่อยังคงมีความหวัง เพราะอาการของนางที่แสดงออกมาเหมือนคนถูกวางยาพิษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเข้ามาในห้องนี้ก็รู้สับสนราวกับว่ากำลังเสียสติ

ดังนั้นเมื่อเห็นเฉินเอ้อร์ที่เข้ามาทีหลัง นางก็เกิดอารมณ์ไปชั่วขณะ แล้วอดทนไม่ไหวในที่สุด

หมอก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจชีพจรของหลิวซื่อ เมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง หมอหลี่ก็ส่ายหัว "ฮูหยินไม่มีร่องรอยของการถูกพิษเลย"

จื่ออันยกริมฝีปากขึ้น และผุดรอยยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมา พิษจากยาปลุกกำหนัดชนิดนี้ จะถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายอย่างช้า ๆในขณะที่เลือดกำลังไหลเวียน เดิมทีผลของมันไม่ได้รุนแรงเท่าไหร่อยู่แล้ว พอเวลาล่วงเลยมาเป็นเวลานาน ก็ถูกร่างกายดูดซึมจนเกลี้ยงไปแล้ว จะตรวจหาจากชีพจรได้เช่นไรเล่า? เกรงว่าถึงแม้จะตรวจเลือดก็ไม่พบเบาะแสอะไรอยู่ดี

หลังจากฟังคำพูดของหมอแล้ว หลิวซื่อก็ตะโกนออกมา "เป็นไปไม่ได้ มันจะเป็นไปได้ยังไง?"

ทันใดนั้นนางก็ลุกขึ้น และชี้ไปที่หยวนซื่ออย่างโกรธแค้น "เป็นเจ้าที่ใส่ความข้า"

หยวนซื่อที่ตอนนี้ตาบอด และนี้ก็ไม่รู้ว่าที่นางพูดหมายถึงอะไร แม่นมหยางก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างโกรธเคือง “เป็นนายหญิงของพวกเราอีกแล้วหรือ? เหตุใดไม่ว่าใครทำอะไร