All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 231 - Chapter 240

เขายังคงปอกเปลือกลูกแพร์ต่อไป และกล่าว "เพราะนั่นไม่ใช่ของเสด็จแม่"เขาเงยหน้าขึ้น โดยที่บนใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยคราบเลือด เขาเงยคางที่มีเคราสีดำขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่ซีดขาวแลดูหนักแน่นนางเอื้อมมือไปเช็ดเลือดบนใบหน้าของเขา เลือดได้แห้งไปแล้ว เช็ดยังไงก็เช็ดไม่ออก มันเป็นเลือดของศัตรูที่เหลือทิ้งไว้บนใบหน้าของเขานางเช็ดมันสองสามครั้ง แล้วจึงวางมือลงเพราะไร้ประโยชน์ และมองดูลูกแพร์ในมือของเขา หลังจากที่เขาปลอกเปลือกออก ก็ได้ใช้มีดผ่ามันออกเป็นสองซีก ยื่นครึ่งหนึ่งให้นาง "อากาศร้อนนัก ทานลูกแพร์เพื่อดับกระหายเสียหน่อยเถิด"มือของนางสั่นอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น จ้องมาที่เขา ใบหน้าของเขาขาวซีดเผือดราวกับคนตายนางแทบจะแยกไม่ออกเลยว่านั่นคือความฝันหรือว่าความจริง และนางก็รู้สึกกลัวมาก เลยลุกขึ้นไปหาป้าซือจูป้าซือจูที่อยู่ข้างหลัง ได้มองไปที่มู่หรงเจี๋ย "ท่านอ๋องไท่เฟยไม่ชอบทานลูกแพร์เพคะ"“ทานสักหน่อยก็ดี เสด็จแม่กำลังโกรธมาก และลูกแพร์จะช่วยดับความโกรธของเสด็จแม่ได้ ถือว่าเป็นยาที่ดีสำหรับท่าน” มู่หรงเจี๋ยกัดอีกครึ่งซีกที่เหลือ และน้ำลูกแพร์ก็ได้กระเด็นมาตกลงบนหลังมือของไท่เฟยนาง

จื่ออันสรุปได้ว่า "โรคลมชักของท่านอ๋องน่าจะเกิดจากบาดแผลที่ศีรษะในครั้งนั้น ถ้าหากหม่อมฉันเดาไม่ผิด อันที่จริงท่านอ๋องเพิ่งจะมีอาการชักเป็นระยะ ๆ มาในช่วงไม่กี่ปีมานี้ใช่หรือไม่?"อ๋องเหลียงพูดอย่างเฉยเมย “ใช่ แต่ว่ามันไม่ได้ร้ายแรงอะไร”"อืม!" จื่ออันพยักหน้า "การรักษาโรคลมชักค่อนข้างลำบากและต้องใช้ความอดทน ถ้าท่านอ๋องเชื่อใจหม่อมฉัน ในอีกสามเดือนข้างหน้า หม่อมฉันจะมาฝังเข็มให้พระองค์"นางไม่ได้พูดถึงการรักษาขาหรือปัญหาอื่น ๆ สาเหตุหลักก็เพราะในตอนนี้นางยังไม่คุ้นเคยกับเขาสักเท่าไหร่ เกรงว่าจะไปทำให้เขาขุ่นเคือง ถึงเวลานั้นเขาไม่ยอมให้รักษา แล้วนางจะไปอธิบายให้ฮองเฮาฟังว่าอย่างไรในช่วงเวลาที่เหมือนถูกปิดล้อมเอาไว้ทุกทางเช่นนี้ นางไม่ต้องการขัดแย้งกับฮองเฮา อย่างน้อยก็ช่วงสามเดือนนี้ มีฮองเฮาคอยปกป้อง จะไม่มีใครกล้าที่ลงมือกับนางอย่างโจ้งแจ้งได้“ชีวิตของข้าเป็นเจ้าที่ช่วยเอาไว้ ยังจะพูดว่าไม่เชื่อใจเจ้าได้เช่นไรเล่า?" อ๋องเหลียงอดที่จะหัวเราะมิได้จื่ออันมองไปที่เขาและนึกถึงครั้งที่ได้พบกับเขาครั้งแรก เขาสวมชุดแต่งงานสีแดงสด และนั่งอยู่บนหลังม้าสูงตระหง่าน แลดูสง่างามยิ่งนักส

มู่หรงเจี๋ยเดินไปสองสามก้าวและเห็นจื่ออันยืนอยู่ใต้ต้นหอมหมื่นลี้ ใบหน้าของนางแลดูอึดอัดเล็กน้อย นางไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดการสนทนาระหว่างพวกเขาสองพี่น้องมู่หรงเจี๋ยรู้สึกสบายใจมาก ราวกับว่าเมื่อครู่นี้เขาไม่ได้พูดอะไรที่ฟังดูโหดร้ายออกมาเลย "มาแล้วหรือ?"“อ๋องเหลียงให้หม่อมฉันมาที่นี่” จื่ออันอธิบาย“ถ้าเขาไม่ให้เจ้ามา เจ้าก็จะไม่มาเช่นนั้น?” มู่หรงเจี๋ยเลิกคิ้วแล้วมองไปยังนางจื่ออันถือกล่องยาและจ้องมองเขาผ่านแสงแดด บ้าจริง ทำไมวันนี้เขาถึงหล่อเหลานัก“มาเถอะ ท่านอ๋องก็ยังเป็นคนไข้ของหม่อมฉันอยู่นะเพคะ”“เข้าไปในห้องกันเถิด!” มู่หรงเจี๋ยหันหลังเดินเข้าไป จื่ออันก็รีบตามไป เขาเดินเร็วมาก นางจึงต้องรีบสับขาตามเขาไปอย่างเร่งรีบ ไม่มีเวลาดูทิวทัศน์ตลอดทางเลยหลังจากเข้ามาในห้อง มู่หรงเจี๋ยรีบถอดเสื้อผ้าของเขาออกและนั่งบนเก้าอี้ "เมื่อทายาเสร็จแล้ว อีกสักพักข้าก็จะดื่มสุรากับอ๋องฉี"“ข้าขอคัดค้าน!”“ไม่มีประโยชน์!” มู่หรงเจี๋ยกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบจื่ออันวางกล่องยาลงแล้วขมวดคิ้ว “ท่านอ๋องไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลเช่นนี้”"การดื่มสุรากับเหตุผลมันสัมพันธ์กันอย่างไร? "“สุราจะส่งผลต

ถึงแม้ว่าจวนมหาเสนาบดีในช่วงนี้เรื่องผิดถูกชั่วดีต่างได้เผยออกมาอย่างมากมาย และเป็นศูนย์รวมของเหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวล แต่ก็มีคนจำนวนมากที่มาร่วมงานฉลองวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ดีส่วนจะมาพูดคุยกันหรืออยากมาดูเรื่องที่น่าตื่นเต้น ก็ไม่อาจทราบได้มหาเสนาบดีเซี่ยได้เชิญอ๋องฉีราชทูตจากเป่ยโม่มาด้วย ส่วนฮูหยินผู้เฒ่าก็ได้เชิญซุยไท่เฟยมาด้วยเช่นกัน รายชื่อแขกสำหรับงานเลี้ยงฉลองวันเกิดในวันนี้ดีกว่ารายชื่อแขกในวันนั้นที่เซี่ยจื่ออันอภิเษกกับอ๋องเหลียงเสียอีกตามกฎแล้ว ในงานเลี้ยงวันเกิดวันนี้ ก่อนที่แขกเหรื่อจะมาถึง จื่ออันและหยวนซื่อจะต้องไปอวยพรวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าก่อน และร่วมรับประทานบะหมี่อายุยืนกับสมาชิกในครอบครัว ซึ่งนี่ก็เป็นกฎของปีที่แล้ววันนี้ป้าหลานยู่มาจากเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าตั้งแต่เช้า มาแจ้งข่าวให้จื่ออันกับหยวนซื่อไปคำนับและอวยพรวันเกิดให้ฮูหยินผู้เฒ่า“ดวงตาของท่านแม่ยังไม่หายดี ข้าไปก็พอแล้ว” จื่ออันกล่าวป้าหลานยู่พูดว่า “คุณหนูใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการให้ฮูหยินใหญ่ไปด้วยเจ้าค่ะ”“ข้าบอกว่าตาของนางยังมองไม่เห็น จะไม่ไปที่นั่น เจ้าไม่ได้ยินเหรอ?" จื่ออันกล่าวอย

หลิวซื่อกับฮูหยินหลิงหลงยืนอยู่ด้วยกัน มองดูแล้วใบหน้าของหลิวซื่อจะเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ นางมักจะเป็นเช่นนี้ เมื่อได้เข้าร่วมงานเลี้ยงใหญ่ ๆ ของตระกูล เพราะหยวนซื่อแทบจะไม่ได้ออกมาเลย ฮูหยินหลิงหลงทำหน้าที่เสมือนเป็นฮูหยินใหญ่ แต่มันก็เพียงชื่อที่ใช้เรียกเท่านั้น ยังไงเสียนางก็ยังเป็นอนุภรรยาอยู่ดี ดังนั้นนางที่ยืนอยู่กับภรรยาคนที่สองของตระกูลเซี่ย แต่มาดของนางดูมีความเป็นนายหญิงมากกว่าเมื่อเห็นว่าบุตรสาวของนางถามเซี่ยจื่ออัน บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาเล็กน้อย มองไปที่รอยแผลที่หน้าผากของฮูหยินหลิงหลง แล้วพูดกับเซี่ยฟางเอ๋อ "ฟางเอ๋อ อย่าทำเช่นนั้น มีบทเรียนให้เห็นกันอยู่"จริง ๆ แล้วคำพูดนี้ของนางคือต้องการบอกฮูหยินหลิงหลงว่า ท่านดูสิ พวกท่านรังแกเซี่ยจื่ออันจนตนเองได้รับแผลมาแล้วหนึ่งราย พิการนิ้วขาดไปแล้วหนึ่งนิ้ว แต่พวกนางทำอะไรเซี่ยจื่ออันไม่ได้เลย ยิ่งไปกว่านั้นนางยังเป็นอาสะใภ้รองของนาง ทั้งยังเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่เหมือนกับนางที่เป็นแค่อนุภรรยาอารองและมหาเสนาบดีเซี่ยก็มองมาทางนี้เช่นกัน จื่ออันอันเงยหน้าขึ้น และมองไปที่ใบหน้าของมหาเสนาบดี มันทำให้นางรู้สึกตกใจ