All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 241 - Chapter 250

คุณหนูหลายคนจับกลุ่มนั่งด้วยกัน พูดกันแต่คำพูดที่ไม่น่าฟัง ล้วนปิดปากหัวเราะมองไปยังจื่ออันจื่ออันนั่งอยู่ในศาลา ดื่มชาอย่างช้า ๆคุณหนูเหล่านั้นกลัวว่านางจะมิได้ยินเสียง จึงจงใจพูดคุยกันเสียงดัง เพียงอยากมองเห็นใบหน้าที่ดูไม่ได้ของนาง"ได้ข่าวว่าปกติในจวนนางมักจะล้อเล่นกับทาสรับใช้ จริงหรือนี่? และยังได้ยินว่ามีครั้งนึง นางแอบอยู่ในห้องน้ำ จงใจบอกทาสรับใช้ว่ามิมีกระดาษชำระแล้ว ให้พวกทาสรับใช้นำไปให้นาง แต่พอทาสรับใช้นำมาให้ นางกลับออกมาโดยที่มิได้สวมกางเกง ช่างโง่เง่าโดยแท้? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ""ใช่แล้ว หว่านเอ๋อ เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นรึ? ข้ายังได้ยินว่ามีครั้งนึง นางยังตั้งใจที่จะกระโดดลงทะเลสาบ แต่มิได้สวมเสื้อคลุม เมื่อเจอทหารลาดตระเวนอยู่ กลับแกล้งเป็นตกน้ำ ให้ผู้อื่นช่วยนาง คนไร้ยางอายเยี่ยงนาง ผู้สำเร็จราชการมิรู้เลยรึ? ""ยังมีอีก เรื่องที่นางกลับใจเรื่องงานแต่งของนาง เรื่องมันเป็นมาอย่างไรรึ? ข้าได้ยินมาว่า เดิมเป็นเจ้าที่ต้องแต่งให้แก่อ๋องเหลียง แต่หลังจากนั้นกลับได้ยินว่านางของร้องเจ้าให้ยกอ๋องเหลียงให้แก่นาง ใช่หรือไม่? แต่ในเมื่อนางเป็นคนขอร้อง ทำไมสุดท้ายแล้วจึงได้กล

"แน่นอนว่าจริง เจ้ามิอยากจะปารึ?" นางถามกลับมายังจื่ออันจื่ออันมองไปยังใบหน้าและปากของเซี่ยหว่านเอ๋อ "มีคิดเล็กน้อย" "หากคิดก็ต้องทำ สักวันข้าจะต้องสาดไปให้ทั่วตัวนาง!" เฉินหลิวหลิ่วพ่นลมออกมานี่… จื่นอันเอ่ยถาม "เจ้ากับนางมีเรื่องขัดแย้งกันมาก่อนรึ?""ใครจะมีเวลาไปขัดแย้งกับนางกัน? คนประเภทนี้แม้แต่พูดคุยด้วยก็มิควรค่าให้พูดคุย" "งั้นทำไมเจ้าถึงคิดที่จะ… เกลียดนาง?" เกลียดถึงขนาดอยากที่จะเอาสิ่งสกปรกไปปาใส่นาง"ข้าดูตัวมาแล้วตั้งหลายครั้ง หลายคนชอบที่จะบอกว่าหญิงสาวเราควรที่จะอ่อนโยนสง่างามแบบเซี่ยหว่านเอ๋อ รู้หนังสือคุณธรรม ชายในเมืองหลวงต่างก็ชอบนางกันทั้งนั้น”“ดังนั้น เพราะเหตุนี้เจ้าจึงไม่ชอบ?” จื่ออันรู้สึกว่าความคิดนี้ค่อนข้างแปลก แต่มิรู้ว่าทำไม นางแน่ใจว่านางนั้นชอบเฉินหลิวหลิ่วผู้นี้เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยออกมาอย่างโกรธจัด “แต่ปัญหาคือนางมิได้เป็นอย่างที่ทุกคนพูดถึงกัน ข้าตรวจสอบนางมาแล้วหลายครั้ง นางแย่ยิ่งกว่าที่ข้าคิดไว้มากนัก อย่างเช่นเมื่อปีที่แล้วที่ข้ามาร่วมงานเลี้ยงวันเกิด ข้ากับนางนั่งอยู่ด้วยกัน นางผายลมออกมา แต่นางกลับปิดจมูกและมองมายังข้าด้วยความรังเกียจ ท

ชุยไท่เฟยใบหน้าขุ่นเคืองมองไปยังเหล่าไท่จวิน “ไท่จวิน เจ้าลองพูดดู หญิงสาวเยี่ยงนี้ จะเรียกว่าผู้หญิงได้รึ? มิใช่ว่าควรจะด่านางสักยกใหญ่?”เหล่าไท่จวินราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์​ ฟังคำชุยไท่เฟยถามนาง​ นางตื่นตกใจขึ้นมา "อ่า?" "ไท่จวินเป็นอะไรไป?​ มิได้ฟังคำของฮูหยินผู้เฒ่ารึ?" ชุยไท่เฟยเอ่ยถาม​ "หรือว่ารู้สึกไม่สบายกาย?" เหล่าไท่จวินยิ้มเยาะ​ "หม่อมฉันมิได้เป็นอะไรเพคะ​ เพียงแต่เมื่อครู่ได้ยินคำชุยไท่เฟยเอ่ยว่าจะปลดภรรยา​ เป็นเยี่ยงไรกัน? ท่านอ๋องของท่านจะปลดภรรยารึ? วางแผนว่าจะปลดเมื่อใดกัน? "เหล่าไท่จวินถึงแม้ว่าจะอายุเยอะแล้ว​ แต่ก็มิได้เป็นคนที่อ่อนไหวง่าย​ นางยังรู้ว่า​ มิว่าเรื่องใดก็มิควรจะรับฟังเพียงฝ่ายเดียว​ โดยเฉพาะ​วันนี้ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่าคำเหล่านี้ออกมานั้น​ เหมือนดั่งจงใจ​ ตั้งใจที่จะเปิดเผยอะไรบางอย่างออกมาหลายปีมานี้​ นางแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอด​ เพื่อให้คนคิดว่านางโง่​จนสามารถโกหกได้ตั้งใจที่จะไม่ดื้อดึง​ เพื่อที่ไม่อยากที่จะให้คนหลอกใช้ได้ชุยไท่เฟยฟังคำของนางแล้ว​ ยิ้มอย่างตกตะลึง​ "พอเถอะ​ อ๋องหกของข้าปีนี้อายุก็สามสิบแล้ว​ เจ้าก็อย่าได้คิดโยนหลานสาวบ้านเจ้ามา

“รู้จักเขา เฉินเอ้อร์ เขาชอบออกค้าขาย” เฉินหลิวหลิ่วกล่าว “อ่า? ค้าขาย? ค้าขายอะไรรึ? เพียงครู่เดียวจื่ออันยังมิทันได้คิดเฉินหลิวหลิ่วมองมายังนาง “ยังจะขายอะไรได้อีก? เป็นหนุ่มหน้าขาว พึ่งหญิงสาวกินข้าว”“อ้อ?” จื่ออันหุบยิ้ม คุณหนูตระกูลเฉินผู้นี้นั้นช่าง… “มีเรื่องแบบนี้ด้วยรึ! ”“บนโลกนี้​ คนชั่วมากนัก​ นับยังไงก็นับมิได้” เฉินหลิวหลิ่วระบายอารมณ์​ออก​มา “หลายปีมานี้​ ข้าเจอมาเยอะแล้ว​ ไม่มีใครกล้าที่จะวิจารณ์​ผู้ชายมากกว่าข้าแล้ว”จื่ออันพบว่าข้างกายของหลิวซื่อนั้น​ มีไม่กี่คนนั่งคุยด้วยกันอยู่ ราวกับต้นแบบของสตรี​ นางมองเห็นสาวใช้คนนึงเข้ามากระซิบใกล้ใบหูนาง​ จากนั้นนางก็ลุกขึ้น​ สาวใช้นางนั้นราวตั้งใจไม่ตั้งใจมองมายังจื่ออัน​ ดูเหมือนจะผงกหัว​ แล้วก็ดูเหมือนจะมิได้จะขยับจื่ออันตั้งใจเดินออกมาจากตรงนั้น​ เดินไปด้วยคุยกับหลิวหลิ่วไปด้วย​ พอไม่ทันระวัง​ ก็ชนเข้ากับหลิวซื่อ หลิวซื่อรู้สึกเจ็บ​ เมื่อพบว่าเป็นจื่ออัน​ ก็มิได้คำนึงถึงสถานะของตนจึงด่าออกมา​ "ตาบอดเหมือนแม่เจ้าแล้วรึ? เดินเป็นไม่เป็นแล้ว?" เมื่อครู่ก็เห็นว่านางชนเข้ากับเฉินเอ้อร์ ตอนนี้ยังจะมาชนนางอีก​ นังชั้นต

นางก้าวเดินไปข้างหน้า​ นำเฉินหลิวหลิ่วเดินไปยังสวนดอกไม้ด้านหลังอย่างช้า ๆลานที่มีเสียงดังก่อนหน้านี้​ เพราะว่าคนกลุ่มใหญ่ได้จากไปจึงกลับเงียบสงบ​ ทาสรับใช้กำลังเก็บกวาดขยะและน้ำชาบนโต็ะ​ จางหลัวกำลังเตรียมมื้อเที่ยงสำหรับงานเลี้ยง"เชื่อในโชคชะตาที่เจ้ากำหนดเอง​ แล้วก็แต่งให้กับคนที่เจ้าชอบ​ คงจะไม่เสี่ยงเกินไปใช่ไหม?” จื่ออันเองก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ๆ จึงเอ่ยกับเฉินหลิวหลิ่วออกมาราวกับไม่ใส่ใจเฉินหลิวหลิ่วมองไปยังนาง​ แสงแดดส่องเข้าไปในตาของนาง​ มีแสงส่องประกายออกมา​ “ดูเจ้าพูดเข้าสิ เหมือนกันคนที่อิ่มแล้วไม่รู้สึกหิว​ แม้แต่คำพูดดี ๆ ก็ยังไม่พอ​ จะไปหาคนที่ตนเองชอบ? อีกอย่าง​ความรักไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตของคนเรา​ มีชีวิตอยู่ต่างหากที่สำคัญ เจ้ามีชีวิตอยู่​ แน่นอนว่าสามารถพูดคุยกันถึงเรื่องความฝัน​ ความรัก​ เจ้าลองคิดดู หากมีคนพูดกับเจ้ามาตั้งแต่เด็กจนโตว่า​ เมื่อเจ้าอายุสิบเก้าปีแล้วหากยังมิได้แต่งงานจะต้องตาย เพราะไม่มีสามีช่วยให้พ้นภัย​ เชื่อว่าเจ้าจักต้องเป็นเยี่ยงข้าแน่”จื่ออันมองเฉินหลิวหลิ่วอย่างอัศจรรย์ใจ มักจะมีความรู้สึกลึกซึ้งยิ่งขึ้น นางคิดว่าเฉินหลิวหลิ่วยิ่