บทที่ 246

ชุยไท่เฟยใบหน้าขุ่นเคืองมองไปยังเหล่าไท่จวิน “ไท่จวิน เจ้าลองพูดดู หญิงสาวเยี่ยงนี้ จะเรียกว่าผู้หญิงได้รึ? มิใช่ว่าควรจะด่านางสักยกใหญ่?”

เหล่าไท่จวินราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์​ ฟังคำชุยไท่เฟยถามนาง​ นางตื่นตกใจขึ้นมา "อ่า?"

"ไท่จวินเป็นอะไรไป?​ มิได้ฟังคำของฮูหยินผู้เฒ่ารึ?" ชุยไท่เฟยเอ่ยถาม​ "หรือว่ารู้สึกไม่สบายกาย?"

เหล่าไท่จวินยิ้มเยาะ​ "หม่อมฉันมิได้เป็นอะไรเพคะ​ เพียงแต่เมื่อครู่ได้ยินคำชุยไท่เฟยเอ่ยว่าจะปลดภรรยา​ เป็นเยี่ยงไรกัน? ท่านอ๋องของท่านจะปลดภรรยารึ? วางแผนว่าจะปลดเมื่อใดกัน? "

เหล่าไท่จวินถึงแม้ว่าจะอายุเยอะแล้ว​ แต่ก็มิได้เป็นคนที่อ่อนไหวง่าย​ นางยังรู้ว่า​ มิว่าเรื่องใดก็มิควรจะรับฟังเพียงฝ่ายเดียว​ โดยเฉพาะ​วันนี้ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่าคำเหล่านี้ออกมานั้น​ เหมือนดั่งจงใจ​ ตั้งใจที่จะเปิดเผยอะไรบางอย่างออกมา

หลายปีมานี้​ นางแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอด​ เพื่อให้คนคิดว่านางโง่​จนสามารถโกหกได้

ตั้งใจที่จะไม่ดื้อดึง​ เพื่อที่ไม่อยากที่จะให้คนหลอกใช้ได้

ชุยไท่เฟยฟังคำของนางแล้ว​ ยิ้มอย่างตกตะลึง​ "พอเถอะ​ อ๋องหกของข้าปีนี้อายุก็สามสิบแล้ว​ เจ้าก็อย่าได้คิดโยนหลานสาวบ้านเจ้ามา