All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 191 - Chapter 200

มหาเสนาบดีเซี่ยก็กล่าวออกมาด้วยว่า “หวงไท่โฮ่ว กระหม่อมคิดว่า สิ่งที่ฮองเฮาตรัสมานั้นเป็นความจริงอย่างยิ่ง ในอดีตท่านอ๋องแห่งฮุ่ยปกครองบ้านเมืองด้วยความเมตตากรุณาและความกตัญญูกตเวที ท่านอ๋องแห่งฮุ่ยกตัญญูต่อไทเฮามาก ในห้องโถงมีการกล่าวกันเสมอว่าไทเฮาตรากตรำทำงานหนักมาทั้งชีวิตเพื่อราชวงศ์โจว และไม่เคยได้มีจิตใจที่สงบ ต ตอนนี้ในเมื่อท่านผู้เฒ่าของนางใช้การแกล้งตายหนีจากโลกภายนอก โดยแสร้งทำเป็นไม่เต็มใจที่จะเข้าไปแทรกแซงราชกิจของบ้านเมือง ถ้าหากอำนาจการบริหารของราชสำนักต้องรบกวนท่านผู้เฒ่าอีก มันคงไม่เหมาะเอาเสียเลย!”กลุ่มคนที่คุกเข่าอย่างแน่นขนัดนี้ ทั้งหมดล้วนเป็นคนขององค์รัชทายาทรายชื่อผู้ที่เข้ามาในวังในวันนี้ ได้ถูกคัดเลือกโดยฮองเฮา คนขององค์รัชทายาทมีมากที่สุด ดังนั้นทุกคนที่คุกเข่าอยู่ตอนนี้จะลงคะแนนให้องค์รัชทายาทเมื่อเหลียงไท่ฟู่เห็นว่าหวงไท่โฮ่วยังไม่ได้พูดอะไร จึงคุกเข่าแล้วเอามือยันกับพื้น และโน้มศีรษะให้ติดกับพื้น และกล่าวอย่างเศร้าสร้อยว่า “กระหม่อมขอวิงวอนหวงไท่โฮ่วเพื่อเห็นแก่ราชวงศ์ต้าโจว หากท่านไม่ตัดสินใจเลือกตัวแทนเพื่อดูแลบ้านเมืองให้โดยเร็วที่สุด การลงนามในพัน

อ๋องหนานหวายประสานมือตอบ “ทูลเสด็จแม่ ราชองครักษ์ระบุว่าคนเหล่านี้เป็นกลุ่มที่ซุ่มโจมตีเสด็จพี่ในวันนั้นพ่ะย่ะค่ะ”“อะไรนะ?”หวงไท่โฮ่วตกพระทัยมาก “สังหารคนของอาเจี๋ยหรือ?”เหล่าขุนนางต่างตกตะลึง พวกเขามองคนพวกนั้นด้วยสายตาสงสัยองค์ชายอันมองไปที่หนี่หรง หนี่หรงก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “ทูลหวงไท่โฮ่ว กระหม่อมจําคนเหล่านี้ที่ซุ่มโจมตีพวกเราอย่างเป็นอย่างดีพ่ะย่ะค่ะ”เหลียงไท่ฟู่เยาะเย้ย “อ๋องหนานหวาย คนเหล่านี้คือคนที่สังหารผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับองค์รัชทายาทเล่า?”อ๋องหนานหวายมองเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วกล่าวว่า “หลังจากการสอบสวน พวกเขาสารภาพว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ”เหลียงไท่ฟู่ตกใจ แล้วเขาก็หัวเราะออกมา แล้วกล่าวว่า “ไร้สาระ มันไร้สาระมาก ท่านอ๋องพยายามจะบอกว่าข้าและองค์รัชทายาทอยู่เบื้องหลังงั้นหรือ ถ้าท่านต้องการใส่ร้ายองค์รัชทายาทและใส่ร้ายข้า ท่านต้องหาหลักฐานที่สำคัญมาว่ามันเป็นข้าและองค์รัชทายาทที่เป็นคนบงการ ท่านมันเป็นคนโง่จริง ๆ คิดจะมาหลอกลวงอย่างนั้นรึ?”อ๋องหนานหวายยิ้มอย่างเย็นชา และหยิบกระดาษหัวจดหมายออกจากแขนเสื้อ สะบัดต

“ทุกคนลุกขึ้นเถิด!” มู่หรงเจี๋ยพูดเสียงเข้มเหล่าขุนนางนับร้อยคนลุกขึ้นยืน มู่หรงเจี๋ยยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ทุกคนนั่งลงอีกครั้ง เหล่าขุนนางต่างโค้งคํานับแล้วนั่งลงมู่หรงเจี๋ยนั่งถัดจากหวงไท่โฮ่ว เหล่านางในภายในวังรีบจัดโต๊ะสำรับอาหาร เซียวท่าและซูชิงได้เดินลงไปนั่งที่ที่พวกเขาควรจะนั่งแล้ว จื่ออันจึงคิดจะจากไปมู่หรงเจี๋ยเอื้อมมือออกไป และกล่าวว่า “จื่ออัน เจ้านั่งกับข้าด้วยกัน”สายตาของทุกคนหยุดอยู่ที่จื่ออัน ผู้คนในที่นี้แทบทุกคนล้วนเคยพบนางตอนที่นางกลับใจจากการอภิเษกในวันนั้น แม้ว่าตอนนั้นจะรู้สึกว่านางน่าสงสาร แต่ก็เพียงมองนางด้วยแววตาที่มองดูละครเท่านั้นแต่ไม่มีใครคาดคิดว่าหญิงสาวที่น่าสังเวชคนนี้จะยืนอยู่เคียงข้างผู้สําเร็จราชการในวันนี้วันนั้นนางถอดผ้าคลุมหน้าสีแดงออก ดื้อรั้น เด็ดเดี่ยว หัวเต็มไปด้วยไข่มุกและหยก บนร่างมีผ้าแพรที่สวมใส่อย่างหรูหรา แต่ยังคงฟังจากคําพูดของนางว่าชะตาชีวิตมีมากมาย ลําบากยากเข็ญในจวน รู้สึกหนาวเหน็บอย่างยิ่งวันนี้นางสวมใส่เสื้อผ้าหยาบสีดำ ผมเผ้าดูช่างธรรมดาตามใจชอบ บนศีรษะมีเพียงปิ่นปักผมธรรมดาเพียงอันเดียว ไม่มีเครื่องประดับใด ๆ เป็นพิเศษ

เขาโค้งคํานับประสานมือแล้วถอยไปทีละก้าว รอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าไม่ลดลงแม้แต่น้อย กลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น "พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันขอตัวก่อน!”หากไม่พัวพันก็ไม่มีปัญหา แค่หันหลังกลับและออกไป ให้ความรู้สึกเหมือนที่เขาไม่เคยมามาก่อนเหลียงไท่ฟู่มีความปิติยินดีในใจ ที่เขารอดพ้นจากภัยพิบัติครานี้ได้เขามองแผ่นหลังของอ๋องหนานหวายที่หันหลังเดินจากไป ในใจเข้าใจว่าวันนี้อ๋องหนานหวายได้ทําลายยอดฝีมือในสังกัดเขาตายในวังอย่างเงียบเชียบ เขาจะอธิบายให้คนข้างนอกฟังได้อย่างไร หากเดาไม่ผิดคืนนี้เขาพาคนเหล่านี้เข้าวัง หลังจากสารภาพออกมา เขาจะมีทางของเขาเองที่จะช่วยคนเหล่านี้แต่คนเหล่านั้นที่เข้ามาเข้ามาในวังวันนี้ล้วนตายกันหมด คนเหล่านี้คือคนในวัง คนตายไม่สำคัญ ที่สำคัญคือใครกันคือคนที่อยู่เบื้องหลังของคนที่ตายเหล่านี้ เกรงว่าคนเหล่านี้จะ ไม่ได้ช่วยเขาง่าย ๆ อีกแล้ว เว้นแต่จะยอมจ่ายในราคาที่สูงขึ้นใครกันที่เป็นคนฆ่ามือสังหารเหล่านี้เมื่อครู่นี้? มู่หรงเจี๋ยนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ เซียวท่าและซูชิงก็นั่งห่างไกลจากมือสังหาร ยกเว้นหนี่หรงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ที่นี่แทบจะไม่มีคนของผู้สำเร็จราชการเลย แล้วเขาจะลง

เสนาบดีสำนักตรวจราชการทหารไม่ลังเลที่จะกล่าวว่า “ทูลท่านอ๋อง ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ ท่านแม่ทัพไป๋เย่ไม่ได้ยื่นหนังสือคำร้องต่อกรมทหาร และหลังจากนำทหารไปมาแล้ว ก็ไม่ได้ไปรายงานตัวที่กรมทหาร เป็นฝ่ายระดมพลโดยพลการ ตามกฏของกองทัพ สมควรถูกประหารชีวิตพ่ะย่ะค่ะ”มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้น “ซูชิง!”“พ่ะย่ะค่ะ!” ซูชิงก้าวออกไป คำนับแล้วพูดมู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างน่าเกรงขามว่า “ถือจดหมายนี้ที่เขียนด้วยลายมือของข้า ไปจับไป๋เย่ และประหารทันที เพื่อไม่ให้เอาเป็นเยี่ยงอย่าง!”เหลียงไท่ฟู่หน้าเขียว “ช้าก่อน!”เขาก้าวไปข้างหน้าจ้องมองไปที่มู่หรงเจี๋ย กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาสั่นเทา ความโกรธแผ่ซ่านไปในดวงตา “ท่านอ๋อง แม้ว่ากฎหมายจะสําคัญ แต่แม่ทัพไป๋ระดมกําลังทหารเพื่อปกป้องท่านอ๋องนะพ่ะย่ะค่ะ แม้ว่าจะเกิดขึ้นแล้ว แม้เคยมีแต่ความภักดีต่อท่านอ๋อง หากท่านอ๋องยืนกรานที่จะสังหารแม่ทัพที่ซื่อสัตย์และภักดี มันยิ่งจะทำให้หัวใจของเหล่าทหารหมดกำลังใจ ไม่มีประโยชน์อันใดในต้าโจวของท่าน ข้าเชื่อว่าหากฝ่าบาทอยู่ที่นี่ในตอนนี้ คงไม่เห็นด้วยกับการกระทําของพระองค์”ฮองเฮายังเอ่ยอีกด้วยว่า “ใช่แล้ว ท่านอ๋อง ท่านแม่ทัพไป๋คนน