All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 201 - Chapter 210

ทุกคนต่างมองไปที่มู่หรงเจี๋ย การยั่วยุขององค์รัชทายาทเห็นได้ชัดว่าจงใจยั่วโมโหเขา แม้ว่าเขาจะเป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ จึงสามารถดุและสั่งสอนองค์รัชทายาทได้ แต่ที่กล่าวว่าไม่รู้ว่าเขาจะสามารถนั่งบนตำแหน่งรัชทายาทได้อีกนานแค่ไหนนั้น คำพูดพวกนี้ดูออกจะทำเกินอำนาจไปสักหน่อย อันที่จริงแล้วคำพูดนี้มีเพียงองค์จักรพรรดิเท่านั้นที่จะสามารถพูดได้เขาวางท่าเป็นองค์จักรพรรดิใช้อำนาจจัดการงานราชกิจ แต่ยังไงเขาก็ไม่ใช่องค์จักรพรรดิอยู่ดีมู่หรงเจี๋ยก็ไม่ได้โกรธเคืองแม้แต่น้อย เขาเพิ่งสั่งให้คนไปเชิญตัวเปากงกงผู้ซึ่งเป็นข้ารับใช้ของฝ่าบาทกลับมา เปากงกงปรนนิบัติรับใช้ฝ่าบาทมานานหลายปี ทั้งยังเคยปรนนิบัติรับใช้องค์จักรพรรดิพระองค์ก่อน เป็นผู้อาวุโสในวัง ขนาดหวงไท่โฮ่วยังต้องไว้หน้าเขาหลายส่วนเปากงกงมาถึงก็โค้งตัวคำนับแล้วกล่าว "ถวายบังคมฮองเฮา ถวายบังคมท่านอ๋อง"“ลุกขึ้น!” ฮองเฮามองมู่หรงเจี๋ยอย่างไม่พอใจ “เปากงกงกำลังถวายการปรนนิบัติรับใช้ฝ่าบาทอยู่ เจ้าให้เขามาทำไม?”มู่หรงเจี๋ยไม่ได้ตอบกลับฮองเฮา เพียงแต่กล่าวว่า "เปากงกง อัญเชิญพระราชโองการฉบับที่สองของฝ่าบาท"ดูเหมือนว่าเปากงกงได

ใบหน้าของมหาเสนาบดีเซี่ยหน้าเขียวคล้ำไปหมดแล้ว เขากล่าวกับฮูหยินหลิงหลงด้วยน้ำเสียงที่ดุดันว่า “เจ้ายังไม่ไปดึงตัวนางออกมาอีกหรือ?"ฮูหยินหลิงหลงรีบออกจากโต๊ะไปด้านนอก และดึงตัวเซี่ยหว่านเอ๋อออกด้วยมือข้างเดียว "หว่านเอ๋อ อย่าก่อเรื่องเหลวไหล"เซี่ยหว่านเอ๋อหันกลับมา ก็พบว่าทุกคนกำลังมองมาที่นางนางรู้ว่าตนเองเสียมารยาทไป ทว่าทันใดนั้นก็ได้นึกขึ้นได้ว่าตนเองได้มอบสมรสให้แก่องค์รัชทายาทแล้ว เป็นพระชายารัชทายาทในอนาคต มีคุณสมบัติที่จะพูดแทนองค์รัชทายาทดังนั้นนางจึงรีบเดินกลับเข้าไปในตำหนัก และเงยหน้าขึ้นมองมู่หรงเจี๋ยพร้อมกับกล่าวว่า “ท่านอ๋อง แม้ว่าองค์รัชทายาทจะระดมทหารโดยพละการ แต่ในฐานะองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์ จะระดมกองกำลังทหารหนึ่งพันนายไม่ได้เชียวหรือ? ไม่ช้าก็เร็ว องค์รัชทายาทก็จะได้เป็นองค์จักรพรรดิของแผ่นดินนี้ ท่านอ๋องเป็นเพียงผู้สำเร็จราชการที่ดูแลบ้านเมืองแทน ฝ่าบาทมอบอำนาจให้ท่าน ไม่ใช่ให้ท่านใช้อํานาจในทางที่ผิดเพื่อแก้แค้นส่วนตัว วันนี้ท่านสั่งโบยองค์รัชทายาทในราชสำนักต่อหน้าเชื้อพระวงศ์และพวกขุนนางชั้นผู้ใหญ่มากมาย หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปจะเป็นการนำความเสื่อมเสียมาส

คำพูดนี้แทบทำให้มหาเสนาบดีเซี่ยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ นางกล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร? ต่อหน้าผู้คนมากมายขอให้ตนเองอยู่ในวังเพื่อดูแลองค์รัชทายาท ช่างไร้ยางอายสิ้นดี? แม้ว่าจะมีพระราชเสาวนีย์ออกมา แต่ก็ยังไม่ได้อภิเษกสมรสกันเลย? ในสายตาของทุกคน นางยังคงเป็นคุณหนูของจวนมหาเสนาบดี ยังไม่ทันได้แต่งออกเรือนไปกลับจะไปอยู่ด้วยกันกับองค์รัชทายาท จะให้คนอื่นคิดเห็นเช่นไร?ราชวงศ์จะต้องการสตรีที่ไร้ยางอายเช่นนี้มาเป็นลูกสะใภ้ได้อย่างไรกัน?ฮองเฮาโมโหเสียจนมือไม้สั่น นางเงยหน้าขึ้นมองมหาเสนาบดีเซี่ย นัยน์ตาดขุ่นเคืองใจ “มหาเสนาบดีเซี่ยอบรมสั่งสอนได้ดีเสียจริง!”พูดจบก็จากไปอย่างโกรธเคืองหลังจากที่ฮองเฮาจากไป มู่หรงเจี๋ยก็ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า "เอาล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ต่างแยกย้ายกันไป ทุกท่านก็รีบกลับไปพักผ่อนเถิด"หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ยื่นมือออกไปหาจื่ออัน นางลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปกุมมือเขาลุกขึ้นมา ทั้งสองก็เดินควงคู่ฝ่าฝูงชนออกไปเรื่องนี้น่าเชื่อถือกว่าพระราชเสาวนีย์อภิเษกสมรส ในโอกาสที่เป็นทางการของค่ำคืนนี้ ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิให้เซี่ยจื่ออันนั่งด้วยกันกับเขาทั้งยังจูงมือเซี่ย

เจ้าของร้านของเป่าเหอถังที่เห็นมู่หรงจ้วงจ้วงเข้ามาเหมือนนางปีศาจร้าย เขาก็อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งและพูดอย่างโมโห "สตรีผู้นี้ กล้าดียังไง..."เมื่อเขาเห็นทหารองครักษ์สองคนที่อยู่ด้านหลังมู่หรงจ้วงจ้วงถือดาบไว้อยู่ ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวอย่างหวาดกลัว และเขาก็พูดตะกุกตะกัก “องค์หญิงเสด็จข้าน้อยมีความผิด ผิดใหญ่หลวงนัก!”ทหารองครักษ์อุ้มหยวนซื่อเข้ามา มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยเสียงเข้มว่า "เจ้าเข้ามาคอยช่วยเหลือ ถ้าต้องการยาอะไร จะได้สั่งให้เจ้าไปเอามา"“แย่แล้ว ทำไมเลือดถึงได้ไหลออกมามากมายขนาดนี้? เร็วเข้า รีบทาผงยาขาวลงไป” เจ้าของร้านอุทานเสียงดัง แล้วรีบหันหลังเดินไปหยิบยาที่ตู้ยาอีกด้านนึง ทหารองครักษ์สองคนไล่ตามรถม้าของจวนมหาเสนาบดีไป และสกัดกั้นรถม้าที่ถนนหนานจงได้คนขับรถม้ากล่าวอย่างโกรธเคือง "พวกเจ้าเป็นใคร? กล้าดียังไงมาขวางรถม้าของจวนมหาเสนาบดี?"ทหารองครักษ์กล่าวอย่างเย็นชา "ข้ารับคำสั่งจากองค์หญิงใหญ่ให้มาตรวจสอบคดีจงใจทำร้ายร่างกาย โปรดให้ความร่วมมือ"เมื่อคนขับรถม้าได้ยินว่าเป็นคนขององค์หญิง สืบสวนคดีทําร้ายคน จึงรีบลงมา "คดีทำร้ายคนอะไร?"คนขับรถม้าขับรถไปข้างหน้าโดยไม่รู้ว

ไม่ช้าหยวนซื่อก็ตระหนักได้ถึงความจริง สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นนางก็กลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง“ข้ามองไม่เห็นแล้วใช่หรือไหม” น้ำเสียงของนางนิ่งสงบไร้ความสั่นไหวจื่ออันเงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวว่า "แค่ชั่วคราว อาจเป็นเพราะเส้นประสาทตาถูกกดทับอันเนื่องมาจากการที่สมองได้รับการกระทบกระเทือนจนบาดเจ็บ""อืม ไม่เป็นไร" นางกล่าว และคลำหามือของจื่ออันและจับมันไว้ “ตาของข้าบอดมานานแล้ว บอดมาหลายปีแล้ว”สิ้นคำสุดท้ายนางก็ถอนหายใจเบา ๆ แทบจะไม่ได้ยินเสียงเลย น้ำเสียงของนางนิ่งสงบมาก ไม่มีร่องรอยของความขุ่นเคืองแม้แต่น้อย แต่คำพูดนี้ที่ดังเข้าไปในหูของจื่ออันกับมู่หรงจ้วงจ้วง กลับรู้สึกเศร้าสลดอย่างบอกไม่ถูกหากนางพูดอย่างตื่นเต้นหรือโมโห อารมณ์ความโศกเศร้าจะไม่รุนแรงนัก"บอกข้ามา มันเกิดเรื่องขึ้นได้อย่างไร?" จื่ออันอดกลั้นต่อความโกรธที่มีในหัวใจ และถามออกไป“เราอยู่ที่ไหน?” หยวนซื่อถามกลับมู่หรงจ้วงจ้วงตอบ "ฮูหยิน พวกเราอยู่ที่โรงหมอ ท่านมีอะไรก็พูดมาเถิด ข้าอยู่ที่นี่แล้ว"ท่าทางของหยวนซื่อผ่อนคลายลง “องค์หญิงก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ? ดีเลย”นางจับมือของจื่ออันไว้และลุกขึ้นนั่ง จื