All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 181 - Chapter 190

ราชวงศ์ต้าโจวไม่ควรทำการตัดสินใจเช่นนี้ แม้ว่าองค์รัชทายาทจะขึ้นครองราชย์ไม่ช้าก็เร็ว แต่ว่าจวบจนถึงตอนนี้ความสามารถขององค์รัชทายาทนั้นยังไม่มากพอ ไม่อาจดำรงคำแหน่งองค์จักรพรรดิได้ อย่างน้อยขั้นต่ำยังต้องขัดเกลาอีกนับสิบปีถ้อยคำนี้ได้ยินไปถึงหูของหวงไท่โฮ่วด้วย ทำให้หวงไท่โฮ่วไม่พอพระทัยเป็นอย่างมากฮองเฮาเฝ้าดูสีหน้าของหวงไท่โฮ่วมาโดยตลอด เมื่อเห็นว่านางแสดงสีหน้าเช่นนั้น ก็รู้ได้เลยว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ นางยิ้มอย่างเย็นชา อย่างที่คาดไว้ นางไม่เคยคิดที่จะให้องค์รัชทายาทปกครองบ้านเมือง ดูท่าแล้วที่ท่านพ่อดึงคนมากมายเข้ามาเป็นพวกจะเป็นสิ่งที่จำเป็นจริง ๆหลังจากได้ยินคำพูดของเหลียงไท่ฟู่ อ๋องอันก็พูดเสียงเรียบว่า “ไท่ฟู่จะกังวลไปใย? องค์รัชทายาทย่อมจะไม่ถือสาท่านอ๋องอยู่แล้ว พวกเราก็เช่นกัน ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด จะว่าไปแล้วท่านอ๋องก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย"หวงไท่โฮ่วกล่าว “เอาล่ะ อย่ามัวยืนกันอยู่เลย ท่านอ๋องเชิญนั่ง!”อ๋องฉีมองไปที่หวงไท่โฮ่ว และนึกได้ว่ายังไม่ได้แสดงความเคารพ เขารีบก้าวไปข้างหน้า "ราชทูตเป่ยโม่ขอถวายบังคมหวงไท่โฮ่วแห่งต้าโจว ขอให้พระองค์มีพระพลานามัยแข็งแรง มีอายุ

นางหวังอย่างยิ่งว่าจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้ตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง“จื่ออัน!” มู่หรงเจี๋ยมองนาง หางตาที่เยือกเย็นของเขาแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่อ่อนโยนอย่างหาใดเปรียบมิได้“เพคะ!” จื่ออันตอบอย่างแผ่วเบา พยายามไม่สบตาเขา แม้ว่าเขาจะดูอ่อนโยนและเป็นมิตรมากแค่ไหน แต่หลังจากคืนนี้ไปเขาจะเปลี่ยนกลับไปเป็นผู้สำเร็จราชการผู้สูงส่งคนนั้นนางไม่อาจปล่อยให้ตัวเองปรับตัวเข้าหาเขาผู้นี้ มิฉะนั้นเธอจะผิดหวังในอนาคต“คืนนี้เจ้ากับข้ากลับไปที่วังด้วยกัน การเดินทางครั้งนี้อาจมีอันตราย แต่ว่าข้าจะปกป้องให้เจ้าปลอดภัยอย่างสุดกำลัง หลังจากกลับวังไปแล้ว หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี คืนนี้ประกาศเรื่องการอภิเษกสมรสของพวกเรา”จื่ออันเงยหน้ามองเขา รอยแผลและเลือดที่คั่งบนใบหน้าของนางชัดเจนขึ้นเล็กน้อย "ท่านอ๋อง อภิเษกกับข้า คือ..." นางอยากถามว่าที่แต่งงานกับนางเป็นเพราะทำตามพระราชเสาวนีย์ หรือเพราะข้อดีเพียงเล็กน้อยของนาง?แต่ก็ถามไม่ออก พอเกือบจะพูดออกมา ก็ต้องกลืนคำพูดเข้าไป"การอภิเษกกับข้านั้นเป็นความคิดของหวงไท่โฮ่ว ท่านสามารถคัดค้านพระองค์ได้"“เหตุผลในการคัดค้าน?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวถามอย่างแผ่วเบา ความอ่อ

การปรากฏตัวของหยวนซื่อ ดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก หญิงสาวผู้มีพรสวรรค์ที่หายสาบสูญไปหลายสิบปี ราวกับกําลังเดินออกมาจากภาพวาด ทําให้หลายคนในที่นี้นึกถึงตอนที่ขุนนางชั้นสูงในเมืองหลวงไล่ตามนางไปเมื่อสิบกว่าปีก่อนตั้งแต่นางปรากฏตัว ดวงตาขององค์ชายอันก็ไม่เคยละสายตาไปจากนางอ๋องฉีที่นั่งข้างองค์ชายอัน กระซิบเบา ๆ ว่า “คุณหนูใหญ่หยวน ช่างไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย”ระหว่างที่ทั้งสองแคว้นทําสงคราม องค์ชายอันและองค์ชายฉีก็เริ่มสัญจรไปมา แม้ว่าตอนนั้นจะเป็นศัตรู อ๋องฉีก็รู้ถึงความสำคัญของสุภาพบุรุษ และองค์ชายอันก็ชื่นชมหยวนซื่อ อ๋องฉีก็รู้เรื่องนี้เช่นกันในที่สุดความสัมพันธ์นี้ก็จบลงด้วยดี และในเวลานั้นเขาได้แสดงความเสียใจเมื่อมหาเสนาบดีเซี่ยเห็นว่าทุกคนให้ความสนใจกับหยวนซื่อ มันทำให้เขาพอใจมากเขาพาหยวนซื่อมาร่วมงานคืนนี้ มีจุดประสงค์ชัดเจนมาก เพื่อใช้หยวนซื่อดึงดูดความสนใจของทุกคน ก่อนออกเดินทางเขาได้สั่งสอนหยวนซื่อไว้แล้ว หากครู่หนึ่งก็มีข้อถกเถียงเรื่องการบริหารบ้านเมือง นางจะออกมาพูดแทนองค์รัชทายาทเขารู้จักอิทธิพลของหยวนซื่ออย่างลึกซึ้ง ชื่อเสียงของหยวนซื่อนั้นไม่เพียงเพราะนางเป็นผ

เป็นเพราะตราประทับของคนผู้นี้ เงื่อนไขของการลงนามในพันธสัญญาจึงให้คำมั่นและบังคับใช้จากคนผู้นี้จึงจะดำเนินการได้ ดังนั้นมีเพียงผู้สำเร็จราชการเท่านั้นที่มีอำนาจลงนามองค์รัชทายาทไม่ได้ใส่ใจเรื่องการที่มหาเสนาบดีเซี่ยประกาศเรื่องการแต่งงานของเขากับเซี่ยหว่านเอ๋อเลยแม้แต่น้อย เขารับคําแสดงความยินดีจากขุนนางมากมาย และดูสงบนิ่งอย่างยิ่งอย่างไรก็ตามทันทีที่อ๋องฉีกล่าวเช่นนี้ เขาก็ประหม่าขึ้นมา เขาใช้สายตากวาดมองไปทั่วใบหน้าของเชื้อพระวงศ์และขุนนางอ๋องหลี่ยืนขึ้นมองหวงไท่โฮ่ว “การลงนามในพันธสัญญานี้จำเป็นต้องลงนาม เมันเกี่ยวข้องกับแผนร้อยปีของทั้งสองแคว้น และความสัมพันธ์อันดีระหว่างแคว้น แต่วันนี้ผู้สําเร็จราชการยังไม่ทราบที่อยู่ ใครจะเป็นผู้ลงนามในพันธสัญญานี้พ่ะย่ะค่ะ?”มีผู้คนมากมายในที่สถานที่นั้น ไม่มีใครกล้าที่จะส่งเสียง แม้แต่ลมหายใจของพวกเขาก็ดูเหมือนจะถูกกลั้นไว้อย่างจงใจ เพื่อรอคำตอบจากหวงไท่โฮ่วสมัครพรรคพวกของไท่ฟู่อดทนรอกันอย่างตื่นเต้นและกังวลมากแม้แต่เหลียงไท่ฟู่ที่ผ่อนคลายมาตลอดก็มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น เขาสบตากับฮองเฮา ฮองเฮาดูประหม่ามาก นางกําผ้าเช็ดหน้าเบา ๆหวงไท่

“แล้วพระศพอยู่ที่ไหนกันหรือ? ถ้าอยู่ต้องเห็นคน ถ้าตายต้องเห็นศพ จนถึงตอนนี้ก็ยังหาศพไม่พบ แล้วกล่าวว่าผู้สําเร็จราชการเสียชีวิตไปแล้ว ช่างเหลวไหลสิ้นดี”เหลียงไท่ฟู่รู้สึกโกรธเคือง “แล้วตามพระดำรัสของท่านอ๋อง ถ้าไม่พบพระศพของผู้สำเร็จราชการภายในหนึ่งวัน ที่นั่งของผู้ที่ปกครองบ้านเมืองก็ต้องถูกทิ้งไว้ในอากาศ? บ้านเมืองใหญ่ ไม่มีใครปกครองไม่ได้ หรือว่าองค์ชายอันต้องการขึ้นครองราชย์เป็นผู้ปกครองบ้านเมืองหรือ? หากคิดเช่นนั้นจริง ๆ ก็พูดออกมาตรง ๆ ไยต้องมัวแต่ปิดบังด้วยเล่า”องค์ชายอันกล่าวว่า “ทำไมข้าถึงดูแลบ้านเมืองไม่ได้เล่า ไม่ว่าจะมีความดีความชอบในการศึก ความรู้ด้านศิลปะป้องกันตัว มีอันไหนบ้างที่ข้าด้อยกว่าองค์รัชทายาทหรือ?”เมื่อมหาเสนาบดีเซี่ยพบกับการคัดค้านอย่างต่อเนื่องจากองค์ชายอัน จึงมีความกังวล ดังนั้นเขาจึงขยิบตาให้หยวนซื่อ และขอให้นางพูดแทนองค์รัชทายาทหยวนซื่อหันศีรษะไปเล็กน้อย ราวกับว่านางมองไม่เห็นมหาเสนาบดีเซี่ยโกรธจนหน้าเขียวคล้ํา แต่จําต้องลุกขึ้นยืนกล่าวว่า “ไท่ฟู่และท่านอ๋องต่างฝ่ายต่างยืนกรานและไม่ยอมอ่อนข้อต่อกัน การโต้เถียงจะยิ่งทำเสียอารมณ์ ในวันนั้นฮูหยินของ