บทที่ 182

ราชวงศ์ต้าโจวไม่ควรทำการตัดสินใจเช่นนี้ แม้ว่าองค์รัชทายาทจะขึ้นครองราชย์ไม่ช้าก็เร็ว แต่ว่าจวบจนถึงตอนนี้ความสามารถขององค์รัชทายาทนั้นยังไม่มากพอ ไม่อาจดำรงคำแหน่งองค์จักรพรรดิได้ อย่างน้อยขั้นต่ำยังต้องขัดเกลาอีกนับสิบปี

ถ้อยคำนี้ได้ยินไปถึงหูของหวงไท่โฮ่วด้วย ทำให้หวงไท่โฮ่วไม่พอพระทัยเป็นอย่างมาก

ฮองเฮาเฝ้าดูสีหน้าของหวงไท่โฮ่วมาโดยตลอด เมื่อเห็นว่านางแสดงสีหน้าเช่นนั้น ก็รู้ได้เลยว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ นางยิ้มอย่างเย็นชา อย่างที่คาดไว้ นางไม่เคยคิดที่จะให้องค์รัชทายาทปกครองบ้านเมือง ดูท่าแล้วที่ท่านพ่อดึงคนมากมายเข้ามาเป็นพวกจะเป็นสิ่งที่จำเป็นจริง ๆ

หลังจากได้ยินคำพูดของเหลียงไท่ฟู่ อ๋องอันก็พูดเสียงเรียบว่า “ไท่ฟู่จะกังวลไปใย? องค์รัชทายาทย่อมจะไม่ถือสาท่านอ๋องอยู่แล้ว พวกเราก็เช่นกัน ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด จะว่าไปแล้วท่านอ๋องก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย"

หวงไท่โฮ่วกล่าว “เอาล่ะ อย่ามัวยืนกันอยู่เลย ท่านอ๋องเชิญนั่ง!”

อ๋องฉีมองไปที่หวงไท่โฮ่ว และนึกได้ว่ายังไม่ได้แสดงความเคารพ เขารีบก้าวไปข้างหน้า "ราชทูตเป่ยโม่ขอถวายบังคมหวงไท่โฮ่วแห่งต้าโจว ขอให้พระองค์มีพระพลานามัยแข็งแรง มีอายุ