All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 171 - Chapter 180

แผนแต่ละแผนในเมืองได้ถูกวางไว้แล้ว แต่ว่าอยู่ในลานเรือนแห่งนี้ กลับรู้สึกสงบสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนองครักษ์ที่ประจำการในบริเวณใกล้เคียงมารายงานวันละสามครั้ง และเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครมาที่นี่เพื่อค้นหาเขาเลยที่นี่คือถิ่นของเซียวท่า ไม่มีใครรู้ว่าเซียวท่ามีที่พักส่วนตัวที่นี่ อีกทั้งกองกำลังที่กำลังค้นหามู่หรงเจี๋ยจริง ๆ แล้วก็เป็นกองกำลังของอ๋องอานกับมู่หรงจ้วงจ้วง แม้แต่กุ้ยไท่เฟยก็ทำเป็นค้นหาซะใหญ่โตเพื่อตบตาผู้คน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะนางรู้เรื่องนี้ค่อนข้างดี เห็นมู่หรงเจี๋ยตายด้วยตาของนางเอง องครักษ์ก็กลับมารายงานว่าเซี่ยจื่ออานตายบนสุสานแล้วนางคิดว่าเป็นเซียวท่าที่เอาศพของมู่หรงเจี๋ยออกไป ซึ่งที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อให้เรื่องนี้ดูเป็นปริศนา เขาคิดว่าตราบเท่าที่เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารไม่เห็นศพของมู่หรงเจี๋ยเป็นเวลาหนึ่งวัน มู่หรงเจี๋ยก็จะไม่ถูกมองว่าตายไปแล้ว“เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ที่แท้ก็ยังอ่อนหัดนัก คิดว่าถ้าเอาศพของอาเจี๋ยไป คนพวกนั้นจะไม่มีแผนการอะไรเหรอ? เหลียงไท่ฟู่รู้ตั้งแต่ที่เขาไปพัวพันเข้าวังไปเชิญหวงไท่โฮ่วให้ขึ้นปกครอง เหลียงไท่ฟู่ก็ได้สรุปเอา

เสนาบดีกรมมหาดไทยกล่าว "ตอนนี้หวงไท่โฮ่วปฏิเสธที่จะพบพวกเรา และไม่มีพระราชเสาวนีย์ให้องค์รัชทายาทดูแลปกครองบ้านเมือง ทั้งยังไม่ได้บอกว่าพระองค์จะเป็นผู้ปกครองเอง แล้วมันจะเป็นเรื่องดีได้เช่นไร? พวกเรามัวเสียเวลาอยู่อย่างนี้ก็ไม่ใช่ทางออก ในทางกลับกันจะเป็นการเปิดโอกาสให้มู่หรงชวนแว้งกลับมากัดพวกเราได้”ใบหน้าของเหลียงไท่ฟู่มืดหม่น เขาไม่ได้พูดอะไร ในดวงตาฉายแววความเย็นชา ดูเหมือนว่าภายในใจเขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้วหวงไท่โฮ่วนั่งอยู่บนที่นั่งสูงมองดูอ๋องหนานหวายที่สองสามปีมานี้ไม่ได้พบเจอกันเลย ในใจนางย่อมรู้สึกตื้นตันเป็นธรรมดา“ลุกขึ้น ให้แม่ดูเจ้าชัด ๆ หน่อยซิ"อ๋องหนานหวายก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าลงอีกครั้ง ซบลงบนเข่าของหวงไท่โฮ่วร้องไห้อย่างขมขื่น “ลูกอกตัญูที่ไม่ได้อยู่ถวายการรับใช้เสด็จแม่ แถมยังต้องให้ท่านคอยเป็นห่วงอีก” อ๋องหนานหวายร้องไห้อย่างหนัก น้ำตาเปรอะเปื้อนกระโปรงของหวงไท่โฮ่วหวงไท่โฮ่วอดที่จะรู้สึกเป็นทุกข์ไม่ได้ นางก็หลั่งน้ำตาออกมา "เจ้าอยู่ที่แดนใต้ตัวคนเดียว ลำบากเจ้าแล้ว"“ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ นั่นเป็นสิ่งที่ลูกสมควรได้รับแล้ว ในตอนนั้นลูกยังอ่อนเยาว์นัก

ที่นอกชานเมืองเซียวท่าทำแผ่นจารึกแขวนไว้ที่ประตูนอกลานเรือนมีคำสามคำเขียนบนแผ่นนั้นว่า "เรือนแสนสุข" เขาอยากทำป้ายนี้มาตลอด แต่เนื่องจากเรื่องยุ่งยากวุ่นวายก่อนหน้านี้ทำให้เขาไม่ได้ทำ ตอนนี้มู่หรงเจี๋ยก็ได้รักษาตัวอยู่ที่นี่ เขากับซูชิงทั้งคนสองคนเลยใช้โอกาสนี้ทำป้ายนี่ขึ้นมามู่หรงเจี๋ยสามารถเดินลงไปที่พื้นได้แล้ว แต่จื่ออานบอกเขาว่าอย่าเดินไปไกลจนเกินไป ให้เดินไปมาภายในลานเรือนเท่านั้น“สตรีใจร้ายผู้นั้นล่ะ?” มู่หรงเจี๋ยเดินออกมา ก็เห็นทั้งสองคนกำลังแขวนป้ายอยู่ เลยกล่าวถาม“เห็นบอกว่าจะไปเก็บยาที่ตีนเขา ไปได้ครึ่งชั่วยามแล้วยังไม่เห็นกลับมาเลย” เซียวท่ากล่าวซูชิงกล่าวต่อ "ไม่ต้องเป็นห่วง ละแวกนี้ทั้งหมดล้วนมีคนของพวกเราอยู่ ถ้านางไม่กลัวหนูและแมลงสาบ ก็ไม่มีอะไรต้องให้กังวลหรอก"มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้ว “ใครบอกว่าข้าเป็นห่วงนาง? เร็วเข้า พวกเจ้ามานี่ ข้ามีของดีจะให้ชิม ”“ของดีอะไรกัน?” ซูชิงที่ได้ยินว่ามีของดี เขาก็โยนค้อนทิ้งและเดินเข้าไปหาเซียวท่ามองไปที่แผ่นป้าย เขายิ้มอย่างพึงพอใจและก็เดินตามเข้าไปหาของดีด้วยเช่นกันมู่หรงเจี๋ยหยิบชามมาสามชาม จากนั้นก็รินเหล้าจากไหใส่ชา

จื่ออานเข้าไปในครัวและเริ่มทำอาหารในช่วงสองวันที่ผ่านมา เซียวท่าและซูชิงยังคงออกไปข้างนอกเสมอ จากนั้นทั้งสามก็พูดคุยกันในห้อง แม้ว่านางจะไม่ได้ยินทั้งหมด แต่ก็พอจะจับต้นชนปลายข่าวนั้นจนรู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ในเมืองหลวงนั้นตึงเครียดมากเมื่อวานได้ยินที่เซียวท่าพูดว่าได้เริ่มปฏิบัติการขึ้นแล้ว จื่ออานไม่รู้ว่าพวกเขาปฏิการอะไร แต่ต้องอันตรายอย่างแน่นอน อาการบาดเจ็บของมู่หรงเจี๋ยก็ยังไม่หายเลย หากต้องกลับไปเสี่ยงอันตรายอีก ในฐานะที่เป็นหมอนางไม่ยินยอมอยู่แล้ว แต่ว่านางไม่มีอำนาจหรือเหตุผลที่จะหยุดยั้งเซียวท่าไปเอาสุรา ส่วนซูชิงก็เข้ามาช่วยจื่ออานฆ่าปลาจื่ออานถาม "แม่ทัพซู ข้าได้ยินที่พวกท่านคุยกันว่าอ๋องหนานหวายกลับมาเมืองหลวงแล้ว เขาไม่ใช่น้องชายแท้ ๆ ของท่านอ๋องเหรอ? ทำไมดูเหมือนพวกท่าน...จะไม่ชอบเขา?"ซูชิงขอดเกล็ดปลาและกล่าว "มันก็เหมือนกับที่มหาเสนาบดีเซี่ยเป็นพ่อของท่าน แล้วท่านชอบเขาไหม?"จื่ออานไม่พูดต่อ ใช่ มีบางคนที่มีศักดิ์เป็นญาติพี่น้องกัน สายเลือดเดียวกัน แต่ใจไม่ได้เป็นหนึ่งเดียว เหมือนไม่ใช่ญาติในหัวใจของเซี่ยหวายจุน ลาภยศ และเส้นทางในราชสำนักภายภาคหน้าของเขาสำคัญ

เรื่องนี้ทำให้ฮองเฮาโกรธเคืองมาก “เฒ่าเจ้าเล่ห์นี่กินดีหมีหัวใจเสือไปหรืออย่างไร? กล้าใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ข้า? เซี่ยหว่านเอ๋อผู้นั้นมีดีอะไร? ข้าไม่อาจยกตำแหน่งพระชายาเอกขององค์รัชทายาทให้นางได้”เหลียงไท่ฟู่มองไปฮองเฮาที่หน้าดำหน้าเขียว ก็กล่าวเบา ๆ "เจ้าจะกริ้วไปให้ได้อะไร? เราจำเป็นต้องดึงเฒ่าเจ้าเล่ห์เซี่ยหวายจุนผู้นี้เข้ามาเป็นพวกเดียวกับเรา ใครจะเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาทก็ช่าง มันไม่มีอะไรต่างออกไป ที่สำคัญที่สุดก็คือ ต้องสามารถช่วยองค์รัชทายาทได้”“ท่านพ่อไม่รู้ว่ามารดาของเซี่ยหว่านเอ๋อเป็นคนที่น่ารังเกียจเช่นไร” ฮองเฮารู้สึกคลื่นไส้เมื่อนึกถึงหลิงหลงฟูเหริน จะให้แต่งกับบุตรสาวที่เกิดจากผู้หญิงเช่นนาง ฮองเฮาไม่ยินยอมเด็ดขาดเหลียงไท่ฟู่ดุนางเบา ๆ “ฮองเฮามองการณ์ตื้นเขินจะทำการใหญ่ให้สำเร็จได้อย่างไร?จริง ๆแล้วฮองเฮาก็รู้ว่าการสนับสนุนจากมหาเสนาบดีเซี่ยเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในตอนนี้ แต่นางอารมณ์เสียและโกรธเฒ่าเจ้าเล่ห์เซี่ยหวายจุนก็เท่านั้นเองนางจิบชาอึกนึงและค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ลง ตอนนี้ถ้าไม่ดึงมหาเสนาบดีเซี่ยเข้ามาเป็นฝ่ายเรา อ๋องหนานหวายก็จะชิงลงมือก่อน ถึงเวลานั้น ด้