LOGINShare
บทที่ 176
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 177
จื่ออานเข้าไปในครัวและเริ่มทำอาหารในช่วงสองวันที่ผ่านมา เซียวท่าและซูชิงยังคงออกไปข้างนอกเสมอ จากนั้นทั้งสามก็พูดคุยกันในห้อง แม้ว่านางจะไม่ได้ยินทั้งหมด แต่ก็พอจะจับต้นชนปลายข่าวนั้นจนรู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ในเมืองหลวงนั้นตึงเครียดมากเมื่อวานได้ยินที่เซียวท่าพูดว่าได้เริ่มปฏิบัติการขึ้นแล้ว จื่ออานไม่รู้ว่าพวกเขาปฏิการอะไร แต่ต้องอันตรายอย่างแน่นอน อาการบาดเจ็บของมู่หรงเจี๋ยก็ยังไม่หายเลย หากต้องกลับไปเสี่ยงอันตรายอีก ในฐานะที่เป็นหมอนางไม่ยินยอมอยู่แล้ว แต่ว่านางไม่มีอำนาจหรือเหตุผลที่จะหยุดยั้งเซียวท่าไปเอาสุรา ส่วนซูชิงก็เข้ามาช่วยจื่ออานฆ่าปลาจื่ออานถาม "แม่ทัพซู ข้าได้ยินที่พวกท่านคุยกันว่าอ๋องหนานหวายกลับมาเมืองหลวงแล้ว เขาไม่ใช่น้องชายแท้ ๆ ของท่านอ๋องเหรอ? ทำไมดูเหมือนพวกท่าน...จะไม่ชอบเขา?"ซูชิงขอดเกล็ดปลาและกล่าว "มันก็เหมือนกับที่มหาเสนาบดีเซี่ยเป็นพ่อของท่าน แล้วท่านชอบเขาไหม?"จื่ออานไม่พูดต่อ ใช่ มีบางคนที่มีศักดิ์เป็นญาติพี่น้องกัน สายเลือดเดียวกัน แต่ใจไม่ได้เป็นหนึ่งเดียว เหมือนไม่ใช่ญาติในหัวใจของเซี่ยหวายจุน ลาภยศ และเส้นทางในราชสำนักภายภาคหน้าของเขาสำคัญ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 178
แม่ที่ไม่ช่วยเหลือลูกชายของตัวเองนั้นหาได้ยากในสังคมที่นางเคยอาศัยอยู่ อย่างไรก็ตามในยุคนี้ หลังจากมีประสบการณ์การต่อสู้กับจวนมหาเสนาบดี นางรู้สึกว่าสถานะพ่อแม่ลูกที่ผิดปกติ ผู้คนต่างยอมรับได้โดยง่าย เป็นเพราะอยู่ใกล้ศูนย์กลางอำนาจหรือไม่? ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งความสัมพันธ์ในครอบครัว ล้วนอ่อนแอลงเพราะอำนาจซูชิงคิดเกี่ยวกับคำถามของจื่ออานอย่างจริงจัง จากนั้นก็กล่าวเพียงว่า "กุ้ยไท่เฟยคือมารดาของท่านอ๋อง"จื่ออานล้างมีดเล็กน้อย "มันคือเรื่องจริง จุดนี้ใคร ๆ ก็รู้"ซูชิงไม่พูดอะไร ราวกับว่าเขาไม่เจอสิ่งที่สามารถพูดออกมาได้จื่ออานถามอีกครั้งว่า "ความสัมพันธ์ระหว่างอ๋องหนานหวายกับท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?"“มันแย่กว่าความสัมพันธ์ของท่านกับเซี่ยหวานเอ๋อเล็กน้อย” ซูชิงกล่าวอย่างเฉยเมย“มีสาเหตุไหม? ระหว่างพี่น้องคงจะไม่ห่างเหินกันโดยไร้เหตุผล?”ซูชิงวางปลาลงบนเขียง "อ๋องหนานหวายฉลาดมากตั้งแต่ตอนที่เขายังเป็นเด็ก คนฉลาดย่อมไม่ชอบคนที่ฉลาดกว่าตัวเอง"คำพูดเหล่านี้ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่สามารถขยายความเรื่องราวได้มากมาย จื่ออานเข้าใจแล้วสุดท้ายซูชิงกล่าวเสริมว่า "คนที่ทำให้
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 179
เรื่องนี้ทำให้ฮองเฮาโกรธเคืองมาก “เฒ่าเจ้าเล่ห์นี่กินดีหมีหัวใจเสือไปหรืออย่างไร? กล้าใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ข้า? เซี่ยหว่านเอ๋อผู้นั้นมีดีอะไร? ข้าไม่อาจยกตำแหน่งพระชายาเอกขององค์รัชทายาทให้นางได้”เหลียงไท่ฟู่มองไปฮองเฮาที่หน้าดำหน้าเขียว ก็กล่าวเบา ๆ "เจ้าจะกริ้วไปให้ได้อะไร? เราจำเป็นต้องดึงเฒ่าเจ้าเล่ห์เซี่ยหวายจุนผู้นี้เข้ามาเป็นพวกเดียวกับเรา ใครจะเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาทก็ช่าง มันไม่มีอะไรต่างออกไป ที่สำคัญที่สุดก็คือ ต้องสามารถช่วยองค์รัชทายาทได้”“ท่านพ่อไม่รู้ว่ามารดาของเซี่ยหว่านเอ๋อเป็นคนที่น่ารังเกียจเช่นไร” ฮองเฮารู้สึกคลื่นไส้เมื่อนึกถึงหลิงหลงฟูเหริน จะให้แต่งกับบุตรสาวที่เกิดจากผู้หญิงเช่นนาง ฮองเฮาไม่ยินยอมเด็ดขาดเหลียงไท่ฟู่ดุนางเบา ๆ “ฮองเฮามองการณ์ตื้นเขินจะทำการใหญ่ให้สำเร็จได้อย่างไร?จริง ๆแล้วฮองเฮาก็รู้ว่าการสนับสนุนจากมหาเสนาบดีเซี่ยเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในตอนนี้ แต่นางอารมณ์เสียและโกรธเฒ่าเจ้าเล่ห์เซี่ยหวายจุนก็เท่านั้นเองนางจิบชาอึกนึงและค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ลง ตอนนี้ถ้าไม่ดึงมหาเสนาบดีเซี่ยเข้ามาเป็นฝ่ายเรา อ๋องหนานหวายก็จะชิงลงมือก่อน ถึงเวลานั้น ด้
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 180
“แล้วท่านพ่อล่ะ?” เซี่ยหว่านเอ๋อถาม“อยู่กับท่านย่าของเจ้า ไม่รู้ว่าพูดคุยอะไรกัน” หลิงหลงฟูเหรินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “เรื่องดี ๆ แบบนี้ เขาไม่ได้มาฉลองกับเรา รั้นจะไปที่นั่นเสียให้ได้”"ท่านย่าเป็นคนมองการณ์ไกล เป็นการดีที่ท่านพ่อจะรับฟังความคิดเห็นของนาง ท่านแม่ไม่ควรคิดเล็กคิดน้อย" เซี่ยหว่านเอ๋อไม่สามารถซ่อนความสุขภายใต้หว่างคิ้วนางได้ กล่าวด้วยท่วงท่าเฉกเช่นเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาทหลิงหลงฟูเหรินกอดนางและกล่าว“ดีมาก หว่านเอ๋อ ถ้าเจ้ามีอนาคตที่สดใส แม่ก็จะมีอนาคตที่สดใสเช่นกัน แม่ตั้งหน้าตั้งตารอวันนี้มานานแล้ว”เซี่ยหว่านเอ๋อหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง แต่แล้วก็กล่าวด้วยสีหน้าบูดบึ้งในทันที "ข้าหวังว่าเซี่ยจื่ออานนังแพศยานั่นจะยังไม่ตาย ให้นางได้เห็นว่าข้าอภิเษกเข้าตำหนักบูรพาอย่างสง่างามเช่นไร"หลิงหลงฟูเหรินกล่าว “จะว่าไปแล้ว นังแพศยานั่นตอนนี้ไปอยู่ไหนแล้ว? มีข่าวลือข้างนอกว่านางเอาร่างของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิไป ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้”“นางจะเป็นคนเอาร่างไปได้อย่างไร? น่าจะเป็นเซียวท่าที่เอาไป เซี่ยจื่ออานน่าจะถูกไท่เฟยสั่งปลิดชีพแล้ว" เซี่ยหว่านเอ๋อกล่าว“เจ้าไป
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 181
ในวันที่เก้าต้นเดือนมิถุนายน เป็นวันที่แปดแล้วที่ร่างของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิหายไปราชทูตของเป่ยโม่ก็ได้มาถึงเมืองหลวง เขาก็คือท่านอ๋องฉีแห่งเป่ยโม่เขาเป็นตัวแทนของเป่ยโมมาเจริญสัมพันธไมตรีต่อสนธิสัญญาพันธมิตรกับต้าโจว เมื่อสิบห้าปีที่แล้วทั้งสองฝ่ายได้ลงนามในข้อตกลงยุติสงครามเพื่อความสงบสุข และจะมีการต่ออายุสัญญาทุก ๆ สามปีเมื่อผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิสิ้นพระชนม์ หน้าที่สำคัญในการต้อนรับราชทูตนั้นแน่นอนว่าจะต้องตกเป็นของหวงไท่โห่ว พระนางทรงมีพระราชเสาวนีย์ให้เจ้ากรมพิธีการ และใต้เท้าซุยสำนักเสนาบดีตรวจราชการไปรับคนที่ประตูเมือง จากนั้นจึงทรงให้องค์รัชทายาทนำอ๋องอันไปเป็นตัวแทนจัดงานเลี้ยงต้อนรับภายในวังในช่วงหลายปีที่ผ่านมา อ๋องอันไม่เคยสนใจเรื่องราชกิจภายในราชสำนัก แต่เขาคุ้นเคยกับอ๋องฉีเป็นอย่างดี ดังนั้นจึงเป็นการเหมาะสมที่สุดที่จะให้เขาเตรียมการต้อนรับอ๋องฉีเมื่อราชทูตเข้าสู่เมืองหลวง สนธิสัญญาพันธมิตรก็ได้ลงนามอีกครั้ง ดังนั้นราษฎรในเมืองหลวงจึงเต็มไปด้วยความปิติยินดีเป่ยโม่เต็มไปด้วยม้าดี ดังนั้นครั้งนี้อ๋องฉีจึงนำม้าดีนับร้อยสายพันธุ์มาให้ ซึ่งพวกมัน
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 182
ราชวงศ์ต้าโจวไม่ควรทำการตัดสินใจเช่นนี้ แม้ว่าองค์รัชทายาทจะขึ้นครองราชย์ไม่ช้าก็เร็ว แต่ว่าจวบจนถึงตอนนี้ความสามารถขององค์รัชทายาทนั้นยังไม่มากพอ ไม่อาจดำรงคำแหน่งองค์จักรพรรดิได้ อย่างน้อยขั้นต่ำยังต้องขัดเกลาอีกนับสิบปีถ้อยคำนี้ได้ยินไปถึงหูของหวงไท่โฮ่วด้วย ทำให้หวงไท่โฮ่วไม่พอพระทัยเป็นอย่างมากฮองเฮาเฝ้าดูสีหน้าของหวงไท่โฮ่วมาโดยตลอด เมื่อเห็นว่านางแสดงสีหน้าเช่นนั้น ก็รู้ได้เลยว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ นางยิ้มอย่างเย็นชา อย่างที่คาดไว้ นางไม่เคยคิดที่จะให้องค์รัชทายาทปกครองบ้านเมือง ดูท่าแล้วที่ท่านพ่อดึงคนมากมายเข้ามาเป็นพวกจะเป็นสิ่งที่จำเป็นจริง ๆหลังจากได้ยินคำพูดของเหลียงไท่ฟู่ อ๋องอันก็พูดเสียงเรียบว่า “ไท่ฟู่จะกังวลไปใย? องค์รัชทายาทย่อมจะไม่ถือสาท่านอ๋องอยู่แล้ว พวกเราก็เช่นกัน ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด จะว่าไปแล้วท่านอ๋องก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย"หวงไท่โฮ่วกล่าว “เอาล่ะ อย่ามัวยืนกันอยู่เลย ท่านอ๋องเชิญนั่ง!”อ๋องฉีมองไปที่หวงไท่โฮ่ว และนึกได้ว่ายังไม่ได้แสดงความเคารพ เขารีบก้าวไปข้างหน้า "ราชทูตเป่ยโม่ขอถวายบังคมหวงไท่โฮ่วแห่งต้าโจว ขอให้พระองค์มีพระพลานามัยแข็งแรง มีอายุ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 183
จื่ออันพูดไม่ออกไปชั่วขณะ คนตายปรากฎตัวต่อหน้าทุกคน ไม่ต้องพันแผลให้ดีก็ต้องเจิดจรัสอย่างแน่นอน อีกทั้งยังทำให้คนตกใจได้อีกเซียวท่าแอบมองจื่ออันแล้วก็มองไปที่มูหรงเจี๋ย "พวกเจ้ามองอะไรกัน? เซี่ยจื่ออัน เจ้าเป็นห่วงท่านอ๋องเหรอ?"จื่ออันรีบหันศีรษะไปทางอื่น "เขาเป็นคนไข้ของข้า ข้าเป็นห่วงคนไข้ของตัวเองแล้วมันจะมีปัญหาอะไร? เตรียมตัวทานอาหารกันเถอะ"เซียวท่ามองไปที่นางอย่างมึนงง "เจ้าหน้าแดงแล้ว? ทำไมเจ้าถึงหน้าแดง?"ซูชิงเข้ามาพร้อมกับอาหาร และพูดกับเซียวท่า"พอได้แล้ว เรื่องพวกนี้เจ้าไม่เข้าใจหรอก จะถามมากมายไปทำไม? ทานอาหารกันเถอะ"เซียวท่ารู้สึกประหลาดใจมาก "เจ้าเข้าใจเหรอ? งั้นเจ้าบอกข้ามาหน่อย"ซูชิงพูดอย่างอารมณ์เสีย: “ทานอาหารกันได้แล้ว”จื่ออันออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าแม้แต่จะมองมู่หรงเจี๋ยด้วยซ้ำ หลังจากออกไปนางก็รำคาญกับความใจเสาะของตนเอง ยังไงเสียนางก็เป็นคนสมัยใหม่ที่มาที่นี่ แค่ถูกเซียวท่าพูดใส่ไม่กี่คำก็เขินอายอย่างไร้เหตุผลแล้วหรือ?เขาพูดว่านางเป็นห่วงมู่หรงเจี๋ยก็ถือเป็นจริงเป็นจังแล้ว? ถึงแม้จะเป็นห่วงแต่มันก็ถือเป็นเรื่องปกตินี่ เพื่อที่จะช่วยชีวิตเขา ทำเอานาง
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 184
นางหวังอย่างยิ่งว่าจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้ตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง“จื่ออัน!” มู่หรงเจี๋ยมองนาง หางตาที่เยือกเย็นของเขาแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่อ่อนโยนอย่างหาใดเปรียบมิได้“เพคะ!” จื่ออันตอบอย่างแผ่วเบา พยายามไม่สบตาเขา แม้ว่าเขาจะดูอ่อนโยนและเป็นมิตรมากแค่ไหน แต่หลังจากคืนนี้ไปเขาจะเปลี่ยนกลับไปเป็นผู้สำเร็จราชการผู้สูงส่งคนนั้นนางไม่อาจปล่อยให้ตัวเองปรับตัวเข้าหาเขาผู้นี้ มิฉะนั้นเธอจะผิดหวังในอนาคต“คืนนี้เจ้ากับข้ากลับไปที่วังด้วยกัน การเดินทางครั้งนี้อาจมีอันตราย แต่ว่าข้าจะปกป้องให้เจ้าปลอดภัยอย่างสุดกำลัง หลังจากกลับวังไปแล้ว หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี คืนนี้ประกาศเรื่องการอภิเษกสมรสของพวกเรา”จื่ออันเงยหน้ามองเขา รอยแผลและเลือดที่คั่งบนใบหน้าของนางชัดเจนขึ้นเล็กน้อย "ท่านอ๋อง อภิเษกกับข้า คือ..." นางอยากถามว่าที่แต่งงานกับนางเป็นเพราะทำตามพระราชเสาวนีย์ หรือเพราะข้อดีเพียงเล็กน้อยของนาง?แต่ก็ถามไม่ออก พอเกือบจะพูดออกมา ก็ต้องกลืนคำพูดเข้าไป"การอภิเษกกับข้านั้นเป็นความคิดของหวงไท่โฮ่ว ท่านสามารถคัดค้านพระองค์ได้"“เหตุผลในการคัดค้าน?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวถามอย่างแผ่วเบา ความอ่อ
Latest chapter
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1168
ร่างกายของแม่ทัพเฒ่าฉินสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เจ้าสาปแช่งปู่รึ เจ้าเคยคำนึงถึงญาติพี่น้องหรือไม่?”เมื่อหมอหลวงมาถึง กลับไม่มีคนในตระกูลฉินคอยเฝ้าเขาอยู่ในห้อง ดังนั้นจึงมีเพียงแต่บ่าวรับใช้หลังจากตรวจสอบอาการเสร็จ หมอหลวงก็กล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านแม่ทัพเฒ่า เมื่อไม่กี่วันมานี้ท่านได้ไปที่ใดมา? แล้วท่านเคยเข้าไปในพื้นที่โรคระบาดหรือไม่?” “ไม่เคย ข้าไม่เคยไปที่นั่น” สีหน้าของแม่ทัพเฒ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของหมอหลวง “ท่านกำลังสงสัยว่าข้าติดเชื้อโรคระบาดใช่หรือไม่?”“อาการช่างคล้ายคลึงกันยิ่งนัก” หมอกลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“เป็นไปไม่ได้!” แม่ทัพเฒ่าฉินรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก “ท่านวินิจฉัยผิดหรือไม่?”“ข้าจะจัดยาให้ท่านสองชนิดก่อน หากดื่มยาเหล่านี้แล้วไม่ได้ผล เช่นนั้นไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วขอรับ” หมอหลวงกล่าวแม่ทัพเฒ่าฉินกล่าวด้วยความลนลาน “ฉินโจวบังคับให้ท่านพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่?”หมอหลวงรู้สึกประหลาดใจ “แม่ทัพเฒ่า ท่านหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดแม่ทัพฉินถึงต้องบังคับให้ข้าพูดเช่นนี้?”หมอหลวงชะงักไปชั่วครู่หนึ่งแล้วโพล่งถาม “ท่านเคยพูดคุยกับองค์ชายเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1167
นางสามารถเสียสละได้ แต่จะไม่มีทางทรยศต่อประชาชนเป่ยโม่เด็ดขาดสำหรับความจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิและประเทศชาติ นางจะต้องรักประชาชนก่อน จึงจะสามารถภักดีต่อองค์จักรพรรดิได้ฉินโจวกล่าวคำเบา “ข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อเชิญหมอหลวงแล้ว ท่านปู่พักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นรับลมสักหน่อย”ดวงตาของแม่ทัพเฒ่าฉินอัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็พยายามอย่างหนักเพื่อระงับมันฉินโจวเดินออกจากห้อง และเห็นว่าฉินเป้าน้องชายของตนนั่งอยู่ที่สวน เมื่อเห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามว่า “ท่านปู่เป็นอย่างไรบ้าง?”ฉินโจวจำคำพูดของท่านปู่ได้อย่างแม่นยำ จึงเมินเฉยต่อเขาและตอบอย่างใจเย็น “เข้าไปดูด้วยตนเองสิ”ฉินเป้าคลี่ยิ้ม แต่มันกลับดูอ้างว้างอย่างยิ่ง “ข้าได้ยินสิ่งที่ท่านปู่พูดกับท่านแล้ว ข้าไม่อยากเข้าไป”ฉินโจวตกตะลึง “เพราะเหตุใด เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับหารวางแผนเพื่อเจ้า เจ้าควรขอบคุณท่านปู่สิ”ฉินเป้าหัวเราะเยาะ “จริงรึ? หากเขาทอดทิ้งท่านเพื่อตระกูลได้ ในอนาคตเขาจะไม่ทอดทิ้งข้าหรือ? ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงหรือความดีงามใด ๆ พวกมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการเลย”ฉินโจวดูถูกน้องชายมาโดยตลอด เพราะเขาไม่ได
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1166
ทั้งสองคนเดินออกไปและหยุดอยู่บนทางเดิน หมอมองฉินโจวพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านแม่ทัพ ข้ากำลังสงสัยว่าท่านแม่ทัพเฒ่าจะป่วยด้วยโรคระบาดขอรับ”ฉินโจวตกตะลึง “โรคระบาด? เป็นไปได้อย่างไร? ปู่ของข้าไม่เคยออกไปข้างนอก และไม่เคยติดต่อกับผู้ป่วยโรคนี้เลย แล้วเขาจะติดเชื้อโรคระบาดได้อย่างไร?”“ข้าเคยรักษาผู้ป่วยโรคระบาดมาก่อน ซึ่งอาการคล้ายคลึงกันอย่างมาก ผู้ป่วยจะมีไข้สูง ไอ ตาแดง หายใจเร็วขึ้น เมื่อเกิดอาการเหล่านี้พร้อมกันจะอันตรายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นโรคนี้ยังไม่มีวิธีรักษาให้หายขาดขอรับ” หมอกล่าว“เป็นไปไม่ได้ หากจะติดเชื้อโรคระบาดก็ต้องสัมผัสกับผู้ป่วยที่มีเชื้ออยู่แล้ว แต่ท่านปู่ของข้าไม่เคยใกล้ชิดคนเหล่านั้นเลย แล้วเขาจะติดเชื้อได้อย่างไร?” ฉินโจวยังคงไม่เชื่อหมอประสานหมัด “ทั้งหมดนี้คือคำวินิจฉัยของข้า หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็สามารถขอให้หมอคนอื่นมาตรวจดูได้ หรือท่านจะพาเขาไปที่พระราชวัง และขอให้หมอหลวงช่วยตรวจอาการ ข้าไร้ความสามารถ จึงอาจวินิจฉัยผิดพลาดได้ ลาก่อนขอรับ ๆ!”สิ้นคำ หมอก็หยิบกล่องยาแล้วออกไปโดยไม่เขียนใบสั่งยาด้วยซ้ำฉินโจวสับสนไม่น้อย ท่านปู่ติดเชื้อโร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1165
หัวใจของฉินโจวเย็นเยียบราวกับน้ำ “ใช่ ตราบใดที่ข้าตายในสนามรบ ตระกูลฉินก็ยังจะเป็นผู้กล้า และเป็นขุนนางผู้มีเกียรติ”แม่ทัพเฒ่าฉินเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นกล่าวคำเบา “ในฐานะหลานสาวตระกูลฉิน มันเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องเสียสละเพื่อชื่อเสียง และรากฐานของตระกูล”ฉินโจวกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ “หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้ายังทำไม่พออีกหรือ? ตอนนี้มีใครในตระกูลฉินบ้างที่ไม่เกาะกินเลือดนี้ของข้า?”แม่ทัพเฒ่าฉินลุกยืนขึ้นพลางกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องเข้าไปในพระราชวัง ข้าให้คำมั่นกับฮองเฮาเฉาแล้ว ว่าวันนี้เจ้าจะไปที่นั่นเพื่อทูลขอรับคำสั่ง หากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะรับคำสั่งและออกรบด้วยตนเอง”“ท่าน...” ฉินโจวมองเขาด้วยสายตาโศกเศร้า “ท่านปู่ ข้าก็เป็นหลานสาวของท่านเหมือนกัน ท่านไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”“ปู่สงสารเจ้าสิ แต่ภารกิจหน้าที่ของตระกูลฉินจะต้องถูกส่งต่อ ตอนนี้น้องชายของเจ้าโตพอแล้ว เจ้าจะต้องพาเขาไปสร้างความสำเร็จทางการทหารด้วย และเจ้าจะได้รับส่วนแบ่งของน้องเจ้า เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลฉินก็จะได้ผู้สืบทอดคนใหม่”ฉินโจวผงะไปชั่วครู่ ก่อนระเบิดหัวเราะ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1164
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโจว แม่ทัพเฒ่าฉินก็โมโหมากจนเคราสั่นสะท้าน “อาโจว อะไรจะสำคัญไปกว่าการบรรลุเป้าหมายอันยิ่งใหญ่? องค์จักรพรรดิเพียงต้องการขยายอาณาเขตของแคว้น เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าเมื่อเรายึดครองต้าโจวสำเร็จ เป่ยโม่จะมีพื้นที่เพิ่มมากกว่าครึ่งหนึ่ง และมันจะเป็นความดีความชอบของตระกูลฉิน ทำให้ตระกูลของเราถูกจดจำไปหลายชั่วอายุคน! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการมาตลอดรึ? เจ้าไม่ต้องการบอกคนทั้งโลก ว่าแม้ฉินโจวจะเป็นสตรี แต่นางก็สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างผ่าเผยหรือ?”ฉินโจวมองดูใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้นปนโกรธเกรี้ยวของปู่ ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติถูกต้อง มันคือความต้องการของนาง แต่ความสำเร็จของนางจะต้องไม่แลกกับการเหยียบย่ำกระดูกของประชาชนชาวเป่ยโม่นางรักเป่ยโม่และหวังที่จะขยายอาณาเขตของแคว้น นอกจากนี้นางยังต้องการเสาะหาดินแดนอุดมสมบูรณ์เพื่อประชาชน เพราะหวังว่าพวกเขาจะสามารถอยู่อาศัยและทำกินอย่างสงบสุข และพึงพอใจโดยไม่ต้องทนทุกข์จากการพลัดถิ่นอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หากต้องการบรรลุอำนาจ นางจำต้องสละชีวิตประชาชนจำนวนมาก และนำเงินภาษีของทุกคนมาใช้ในการทำสงคราม ทำให้โรคร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1163
มือสังหารเหล่านั้นแต่งกายคล้ายกับชาวต้าโจวและสวมหน้ากากผ้าสีดำ กลุ่มคนนิรนามราวเจ็ดถึงแปดคนกระโดดลงมาจากท้องฟ้ากลางวันแสก ๆ ทันทีที่เท้าของคนเหล่านั้นแตะพื้น พวกมันก็เริ่มโจมตีอย่างดุดันฉินโจวเห็นมือสังหารคนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกระบี่ยาว จากนั้นร่ายรำอยู่หลายกระบวนท่าราวกับนางฟ้าโปรยดอกไม้ ขณะแสงแดดตกกระทบกระบี่ส่องกระจายไปทั่วเหล่าทหารที่เพิ่งมาถึงกระโจนเข้าไปร่วมวงต่อสู้อย่างรวดเร็วหลังจากประดาบกันไปกว่าร้อยครั้ง มือสังหารก็ถูกบีบบังคับให้ล่าถอย ฉินโจวจ่อกระบี่ไปที่คอของหนึ่งในมือสังหาร พลางถามเสียงเข้ม “ตอบข้า ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?”มือสังหารตอบอย่างเย็นชา “ฆ่าไอ้หมารับใช้เป่ยโม่ให้หมด!”“หมารับใช้เป่ยโม่? เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ได้เป็นคนเป่ยโม่ พวกเจ้ามาจากต้าโจวใช่หรือไม่?” ฉินโจวโมโหอย่างมาก ขณะชี้ดาบไปยังหน้าอกของอีกฝ่าย “ไอ้เลวมู่หรงเจี๋ยส่งพวกเจ้ามาใช่หรือไม่?”“หญิงเลวอย่าเจ้ากล้าเอ่ยชื่อของท่านอ๋อง ทำให้พระองค์มัวหมองได้อย่างไร?” มือสังหารตะโกนฉินโจวชักดาบกลับพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “กลับไปซะ!”มือสังหารตกตะลึง ราวกับไม่คาดคิดว่าฉินโจวจะปล่อยตัวเขาไป”เ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1162
ฉินโจวกล่าวด้วยความโมโห “ข้าหลอกลวงเจ้าเมื่อไร?”“ไม่งั้นรึ? เจ้าและอ๋องฉีเอ่ยปากว่า หากจื่ออันตกลงเดินทางมาที่เป่ยโม่ พวกเจ้าจะส่งองค์ชายรัชทายาทไปที่ต้าโจวเป็นองค์ประกัน แล้วพวกเจ้าทำตามที่พูดแล้วหรือไม่?”“องค์ชายรัชทายาทเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว!”“ผู้ที่เดินทางไปยังต้าโจวคือองค์ชายเจ็ด ไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท องค์ชายเจ็ดไม่ได้เป็นที่โปรดปราน ดังนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่จะส่งเขาไปสังเวยเมื่อใดก็ได้”“เป็นไปไม่ได้!” ฉินโจวประหลาดใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เดินทางไปคือองค์ชายรัชทายาท เพราะองค์จักรพรรดิทรงตรัสด้วยตนเองว่าจะส่งเขาไปที่ต้าโจว“เจ้าอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย ก่อนหน้านี้ทั้งสองแคว้นตกลงทำสนธิสัญญาสงบศึก หลังจากการแพร่ระบาดสิ้นสุดลง แต่เจ้ากลับวางแผนโจมตีพวกเราในขณะที่ข้ายังอยู่ที่เป่ยโม่ เจ้าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเคร่งเครียดฉินโจวตอบ “ผิดแล้ว เป็นเพราะต้าโจวที่เคลื่อนทัพโจมตีทหารฝั่งขวาของเราก่อน และสังหารทหารของเราไปกว่าร้อยคน ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเคลื่อนทัพเข้าไปใกล้ เพื่อบีบบังคับให้พวกเจ้าถอยกลับ”“ไร้สาระ กองทัพของเราหยุดเคลื่อนท
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1161
อย่างไรก็ตาม การจัดหาเสบียงอาหารสำหรับพื้นที่ภัยพิบัติยังไม่เพียงพอ และยังขาดแคลนเสื้อผ้าอาภรณ์ นอกจากนี้หลังจากที่พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาถึงเป่ยโม่ ก็ยังไม่ได้รับใบสั่งยาแม้แต่ฉบับเดียว ดังนั้นความอดทนของประชาชนจึงค่อย ๆ หมดลง แต่ความโกรธและความขุ่นเคืองกลับยิ่งมากขึ้นทันทีที่ข่าวลือแพร่สะพัด ก็เป็นเสมือนเป็นการขว้างเปลวไฟใส่ ‘ระเบิด’ หนึ่งหมื่นตุน ทำให้มันระเบิดออกอย่างรวดเร็วผู้ประสบภัยนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฉินโจวลงจากภูเขา นางก็พบว่าองค์จักรพรรดิทำอะไรกับทหารม้า และทหารเจ็ดหมื่นนายที่ประจำการที่เมืองหลวง ซึ่งเขาออกคำสั่งให้ทหารเหล่านั้นขับไล่เหล่าผู้ประสบภัยออกไปนางเห็นด้วยตาตนเองว่าทหารใต้บังคับบัญชาของนางสร้างกำแพงมนุษย์อันแน่นหนา เมื่อผู้ประสภัยเดินทางเข้ามา พวกเขาก็จะโบกหอกเพื่อขับไล่คนเหล่านั้นออกไปผู้ประสบภัยมากกว่าสิบรายได้รับบาดเจ็บจากหอกทหารเหล่านั้นอยู่ใต้บังคับบัญชาของนาง แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ฆ่าผู้ใด แต่เมื่อสถานการณ์รุนแรงขึ้นจะต้องมีการฆ่าแกงกันอย่างแน่นอนฉินโจวโกรธจัดจึงขี่ม้าเข้าไปขวางเอาไว้ “หยุด หยุดเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1160
ฉินโจวกวาดสายตามองพลางเยาะเย้ยจื่ออันไม่สนใจนาง และพาหลินตานไปยังเขตตะวันตกภายในสองวันนี้มีผู้เสียชีวิตถึงสามคน ซึ่งทั้งหมดถูกหามออกไปหลังจากที่หลินตามเดินเข้ามาเขาหลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตาขณะมองดูการเผาศพจื่ออันไม่คิดว่าเขาจะมีความอ่อนไหวมากเพียงนี้ “ท่านหมอหลิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”หลินตานปาดน้ำตา “ข้าขอโทษ ข้าเพียง... คิดถึงครอบครัวขอรับ”“ครอบครัวของท่าน? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใดหรือ?” จื่ออันถาม“ตายหมดแล้วขอรับ ภรรยาและลูกสะใภ้ของข้าตายเพราะเหตุแผ่นดินไหวทั้งคู่ ส่วนลูกชายและหลานชายติดเชื้อโรคระบาดก่อนตายไปเช่นกัน ข้าจึงเป็นคนเดียวที่เหลือรอด” หลินตานสูดหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผมสีขาวฉายแววความเศร้าโศกและหดหู่จื่ออันไม่คาดคิดว่าเขาจะมาจากพื้นที่โรคระบาดเช่นกัน เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อย จื่ออันก็ไม่รู้จะปลอบใจเขาเช่นไร จึงได้แต่นิ่งเงียบและอยู่เคียงข้างไม่นานหลินตานก็ถามว่า “ท่านหมอเซี่ย โรคระบาดนี้สามารถรักษาหายได้จริงหรือขอรับ?”ตอนนั้นเองจื่ออันก็นึกได้ว่าเขาเป็นหมอเท้าเปล่า และหลังจากเดินทางพเนจรไปที่ต่าง ๆ เขาอาจรู้จักจินเย่าฉือก็เป็นได้ ดังนั้นจึงรีบถามว
