All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 161 - Chapter 170

ฮองเฮาถามแบบนี้เป็นเพราะข้าราชบริพารเหล่าทหาร หรือแม้แต่ขุนนางในวังส่วนใหญ่ก็กลัวอำนาจและการปกครองของเขา ไม่กล้าดำเนินการโดยพละการในคืนนั้น ไท่ฟู่ได้รับข่าวจากภายในจึงจะสามารถซุ่มโจมตีได้ แต่คนกลุ่มที่สามได้ข่าวจากที่ไหนกัน? ราวกับว่ามองเห็นแต่สิ่งที่จะอยู่ข้างหน้า แต่หารู้ไม่ว่ายังมีภัยมหันต์กำลังจะตามมาเหลียงไท่ฟู่ส่ายหัว “พ่อคิดมานานแล้ว แต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ คนที่โจมตีมู่หรงเจี๋ยในใจกลางเมืองหลวงก็ยังหาไม่พบ”ฮองเฮาเป็นกังวลเล็กน้อย แต่สถานการณ์ปัจจุบันไม่ควรคิดมาก “ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เขาก็ตายแล้ว เราต้องให้เฉียวเอ๋อเข้ายึดอำนาจเสียก่อน หวงไท่โฮ่วยืนหยัดอยู่ตรงนี้ได้อีกไม่นานนักหรอก ก็อย่างที่ท่านพ่อบอก ถ้าวันนี้ไม่ตกลง พรุ่งนี้ก็ต้องตกลง”ใบหน้าของเหลียงไท่ฟู่มืดมน “สำหรับสองวันนี้พ่อจะนำขุนนางไปคุกเข่าหน้าตำหนัก บังคับให้นางยินยอม และไม่ให้นางกล้าปฏิเสธ”ฮองเฮารู้สึกเหมือนได้รับพรเล็กน้อย “อนาคตขององค์รัชทายาทคงต้องฝากไว้กับท่านพ่อ เมื่อองค์รัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์แล้ว ตระกูลเหลียงของเราจะร่ำรวยมั่งคั่งไปตลอดกาล”นัยน์ตาเล็ก ๆ ของเหลียงไท่ฟู่เป็นแสงเย็น ริมฝีปากก็ขดด้วยรอ

“เพคะ! หม่อมฉันมันบ้า ในเมื่อท่านไม่ให้อ๋องแปดกลับมา ข้าอยู่คนเดียวมันน่าเบื่อ ให้ข้าตายไปซะยังดีกว่า”นางพูดสองคำสุดท้ายอย่างเย็นชาและแน่วแน่ จากนั้นนางก็ยกกระโปรงขึ้น รีบวิ่งเข้าไปชนกับเสาในห้องโถงฮองเฮาตกใจมาก และตรัสว่า “เร็วเข้า ไปจับตัวนางไว้!”ซุนกงกงรีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยสายตาที่เฉียบคม แต่นางสามารถดึงเสื้อผ้าของกุ้ยไท่เฟยได้ เท่านั้นฮองเฮามองดูเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าผากของนาง และร่างกายที่ค่อย ๆ ร่วงหล่น และกรีดร้องว่า “เร็วเข้า หมอหลวง เรียกหมอหลวงไป!”ณ ลานบ้านชานเมืองหลวงซูชิงเพิ่งกลับมาจากในเมืองและซื้อสมุนไพรและอาหารบางอย่าง ส่วนยามที่ทำตัวเป็นช่างตัดไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ก็ได้ล่ากระต่ายตัวหนึ่ง และนำมันกลับมาให้เขา ซูชิงเดินเข้าไปในประตู และพูดกับเซียวท่า “หวงไท่โฮ่วได้มีพระราชโองการให้อ๋องหนานหวายกลับมายังเมืองหลวงแล้ว”เซียวท่าตกใจเล็กน้อย “จริงหรือ?”"มีราชโองการแล้ว ได้ยินว่ากุ้ยไท่เฟยเข้าวังมาชนเสาเพื่อบีบบังคับ หวงไท่โฮ่วจําต้องออกราชโองการ ตอนที่กุ้ยไท่เฟยชนเสา นอกตําหนักมีขุนนางบุ๋นบู๊หลายคนคุกเข่าบอกว่าจะเชิญ หวงไท่โฮ่วมาบริหารราชการแผ่นดิน อันที่จริงขุนนา

เมื่อเซียงฟู่รู้แล้วว่าองค์รัชทายาทได้เป็นเจ้านาย เป็นธรรมดาที่เหล่าฟูเหรินย่อมไม่ยอมให้พระสนมคนอื่นของเขามาที่บ้าน เกรงว่าองค์รัชทายาทและไท่ฟู่จะรู้เรื่องนี้แล้วจะเกิดความบาดหมางใจกันในวันนี้พระสนมเหมยสั่งให้คนออกจากวัง แต่เหล่าฟูเหรินปฏิเสธที่จะพบนาง และขอให้คนส่งข่าวบอกพระสนมเหมยให้ส่งเซี่ยหลินออกจากวังเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เปลี่ยนไป พระสนมเหมยจงใจขอความช่วยเหลือจากมหาเสนาบดี แต่นางไม่คิดว่าคนของนางจะถูกปฏิเสธนางอารมณ์เสียอยู่บ่อยครั้ง จึงเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “เหล่าฟูเหรินบอกให้ข้านำตัวเซี่ยหลินออกจากวังหรือ? หึ เรื่องเหลวไหล ตั้งแต่ครั้งก่อนเซี่ยหลินก็ไม่ได้มาที่นี่อีกเลย แล้วจะให้ข้าส่งกลับไปอย่างไร?”นางกํานัลเอาคำพูดนั้นกลับมาบอกเหล่าฟูเหริน แต่เหล่าฟูเหรินไม่เชื่อ โดยคิดว่าพระสนมเหมยต้องการจับเซี่ยหลินไว้ในวังเพื่อข่มขู่จวนมหาเสนาบดีนางบอกกับคนที่มาส่งข่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้ากลับไปหาพระสนมเหมย เซี่ยหลินอยากจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ตามต้องการ ถ้าพระสนมเหมยชอบเลี้ยงดูไปตลอดชีวิตก็ไม่เป็นไร ยังไงก็เป็นคนไม่มีประโยชน์”แม้ภายในใจเหล่าฟูเหรินไม่ได้เกลียดเซี่ยหลิน เพราะเป็นหล

หยวนซื่อส่ายหน้า "ข้าไม่ชอบองค์รัชทายาท”มหาเสนาบดีเซี่ยก้มหน้าลง “ไม่มีใครสนใจหรอกว่าเจ้าชื่นชมหรือไม่? เพียงแค่อยากให้เจ้าพูดต่อหน้าเขา”หยวนซื่อยกคางขึ้นเล็กน้อยและตรัสว่า “ถ้าท่านยืนยัน ข้าก็จะพูด”มหาเสนาบดีเซี่ยมีสีหน้ายิ้ม “เอาล่ะ กระนั้นเจ้าก็ดูเองก็แล้วกันว่าสะดวกจะไปเมื่อไหร่ ข้าจะจัดการให้ใครสักคนพาเจ้าไปที่นั่น และให้เซี่ยฉวนไปกับเจ้าด้วย”“ไปตอนนี้เลย” หยวนซื่อพูดเบา ๆมหาเสนาบดีเซี่ยลุกขึ้นทันที นี่คือสิ่งที่เขาหมายถึงจริง ๆ เพราะตอนนี้เรื่องก็กระชั้นชิดเจียนตัวแล้ว พวกเขาต้องพยายามหาเวลา เกรงว่าอ๋องหนานหวายจะกลับมาสร้างความโกลาหลอีกครั้ง“กระนั้นข้าจะให้คนไปเตรียมรถม้าก่อน เจ้าไปแต่งตัวก่อนเถิด” หลังจากมหาเสนาบดีเซี่ยพูดจบ ก็หันหลังและเดินออกไปหยวนซื่อมองไปที่หลังของเขา และยืนขึ้นแม่นมหยางเดินเข้ามา “ฟูเหรินจะไปจริง ๆ หรือ?”“ใช่” หยวนซื่อตอบ และเดินเข้าไปในห้องชั้นใน นั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองดูใบหน้าที่ไร้ชีวิตชีวาในกระจกของตัวเอง“ข้าคิดว่าท่านไม่ควรไปนะเจ้าค่ะ” แม่นมหยางรู้สึกผิดหวังกับหยวนซื่อมาก ความหมายที่มหาเสนาบดีเซี่ยพูดนั้น นางไม่รู้จริง ๆ หรือ?

หยวนซื่อมองไปที่องค์ชายอาน แล้วถามว่า “ท่านอ๋องมีอะไรจะพูดกับหม่อมฉันอีกไหมเพคะ?”องค์ชายอานส่ายหัว “ไม่มีอะไรแล้ว”หยวนซื่อส่งเสียงอืมอีกคํา มองเซี่ยฉวนแล้วกล่าวว่า "ท่านอ๋องไม่มีอะไรจะพูดกับข้า กลับกันเถอะ”เซี่ยฉวนโกรธจัด แต่เพราะองค์ชายอาน เขาจึงไม่กล้าแสดงอาการกําเริบเสิบสาน จึงประสานมือแล้วเดินนําหน้าไปหยวนซื่อหันกลับไปมององค์ชายอัน ดวงตาคู่นั้นแฝงไว้ด้วยแววตาที่มากมาย แต่องค์ชายอานอ่านออกถึงความวิงวอนของเธอ ว่าขอให้องค์ชายช่วยดูแลธิดาของนางด้วยองค์ชายอานพยักหน้าเบา ๆ และสายตาที่ลุ่มหลงงมงายส่งนางออกไปเขาไม่เคยปิดบังความรู้สึกของเขาต่อหน้าหยวนซื่อ ซึ่งท่าท่างยังคงเป็นเหมือนเมื่อหลายปีก่อน และตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้นเขาไม่รู้สึกละอายใจที่จะรักใครสักคนหลังจากที่เซี่ยฉวนกลับมา เขาได้บอกมหาเสนาบดีเซี่ยเกี่ยวกับการสนทนาระหว่างทั้งสองคนนั้นมหาเสนาบดีเซี่ยได้ยินดังนั้นก็โกรธเช่นกัน ด้วยสติปัญญาของหยวนซื่อ นางไม่ควรพูดเช่นนี้ นางมีร้อยวิธีในการดึงองค์ชายอันมาร่วมด้วยอะไรคือสาเหตุของความไม่เต็มใจของนาง? นางคิดว่าเขาแสร้งทำดีกับนางในครั้งนี้หรือไม่? หรือเพียงแค่ยังคงทดสอบ?