All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 141 - Chapter 150

ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นว่าจื่ออานได้ผลักกุ้ยไท่เฟยอ๋องอันรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวนาง “ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม? จะล้มหรือเปล่า?”กุ้ยไท่เฟยโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ในชีวิตนี้ของนางยังไม่เคยถูกรังแกและเหยียดหยามเช่นนี้มาก่อน? นางจะอดทนได้เช่นไร? กัดฟันแล้วกล่าว“พวกเจ้าจับตัวนางแล้วพาไปส่งที่จวนอ๋องให้ข้า แล้วข้านี่แหละจะสั่งสอนนางแทนบิดาของนางเอง”จื่ออานถูกฉุดลากตัวออกไป มู่หรงจ้วงจ้วงก็อยากช่วยขอร้องให้ แต่ว่า จื่ออานได้ผลักกุ้ยไท่เฟย นางคงช่วยขอร้องให้ไม่ไหว ได้แต่มองดูจื่ออานถูกพาตัวไปเท่านั้นหลังจากที่จื่ออานถูกพาตัวไปแล้ว กุ้ยไท่เฟยก็ได้สั่งให้นำตัวมู่หรงเจี๋ยกลับไปรักษาที่จวนอ๋องโดยทันที“ไท่เฟย ข้าขอแนะว่าตอนนี้ไม่ควรเคลื่อนย้ายตัวเขาเพื่อป้องกันไม่ให้เขาได้รับบาดเจ็บมากกว่าเดิม” อ๋องอันกล่าวกุ้ยไท่เฟยกล่าวอย่างเย็นชา "อยู่ที่นี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมา ข้าจะพาอาเจี๋ยกลับจวน แล้วค่อยเชิญหมอหลวงจากในวังให้ไปรักษาเขา"นักพรตที่ถูกคลายจุดแล้วคนนั้นก็พูดเสริม "ทำถูกแล้ว กุ้ยไท่เฟย ที่จวนอ๋องตอนนี้เป็นจุดศูนย์รวมพลังชี่ อยู่ที่จวนอ๋องเขาจะได้รับการคุ้มครองจากสวรรค์ อาตมาเองก็จะร่วมรัก

เซียวท่าไม่ได้นึกถึงขั้นนี้ พออ๋องอันเตือนสติ เขาก็ตื่นตัวขึ้นในทันที "จริงด้วย คนผู้นี้น่าสงสัยมาก"ข้าคิดว่าเขาลงมือกับกุ้ยไท่เฟยนานแล้ว มิเช่นนั้นนางคงไม่ไว้เนื้อเชื่อใจเขา ยังมีอีก จื่ออานเพิ่งจะฝังเข็มให้อาเจี๋ย และนางไม่ลังเลที่จะผลักกุ้ยไท่เฟย จะเห็นได้ว่าท่ามกลางเรื่องพวกนี้จะต้องมีสาเหตุ ข้าจะตามไปที่จวนอ๋องด้วย หาโอกาสพบกับจื่ออาน ข้าถามจุดประสงค์ของนาง"เซียวท่านึกถึงเรื่องที่จื่ออานเพิ่งจะผลักกุ้ยไท่เฟยไป อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชม "พูดจริง ๆ นะ แม้กระทั่งกระหม่อมยังไม่กล้าขัดใจไท่เฟย นางช่างไม่รู้จักรักตัวกลัวตายเสียจริง""ข้าเชื่อว่านางทำไปเพราะไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว" อ๋องอันเชื่อในตัวของจื่ออานอย่างไม่มีเหตุผล เพราะว่า นางคือบุตรสาวของหยวนชุ่ยยวี่"ไม่พูดก็ไม่ได้แล้ว เซี่ยจื่ออานผู้นี้ ทำให้ข้าได้เปลี่ยนมุมมองใหม่จริง ๆ" เซียวท่ากล่าวอ๋องอันกล่าวด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ "จื่ออานทำให้เจ้าได้เปลี่ยนมุมมอง ไม่ใช่เซี่ยจื่ออาน"เซียวท่างงงวย "ใช่แล้ว เซี่ยจื่ออาน"”จื่ออาน!"เซียวท่าขมวดคิ้ว "แล้วมันแต่งต่างกันตรงไหน?" อ๋องอันหันหลังเดินเข้าไปด้านใน "คิดดูให้ดีว่าความแ

หวงไท่โฮ่วมีสีหน้าโกรธเล็กน้อย “เจ้านี่ช่างไร้เหตุผลเสียจริง มันจะไปเหมือนกันได้อย่างไร?”กุ้ยไท่เฟยสูดหายใจแรง “มีอะไรที่ไม่เหมือนกัน?" บุตรของท่านมีสถานะสูงส่ง ตอนนี้เป็นองค์จักรพรรดิ ไม่อาจให้สตรีทำการรักษาได้ ต้องให้เกียรติสถานะตนเอง อาเจี๋ยของข้าไม่ต้องหรอกหรือ? ท่านลดทิฐิไม่ได้ เสียหน้าไม่ได้ ข้าก็เหมือนกัน แม้ว่าท่านคือหวงไท่โฮ่ว แต่ว่าเมื่อองค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนยังมีพระชนชีพอยู่ เขาโปรดปรานข้ามากกว่าโปรดปรานท่าน บุตรที่เกิดจากข้า ก็ย่อมไม่ด้อยกว่าบุตรของท่าน”มู่หรงจ้วงจ้วงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็โกรธมาก “ไท่เฟย แม้ว่าใจท่านจะรู้สึกเป็นกังวลขนาดไหน ก็ไม่อาจพูดจาเหลวไหลได้ รีบกล่าวขอโทษพี่สะใภ้ซะ”กุ้ยไท่เฟยกล่าวอย่างเย็นชา "องค์หญิง นางคือพี่สะใภ้ของเจ้า แล้วข้าไม่ใช่รึยังไง? ข้าแบกรับมามากพอแล้ว หลายปีมานี้ข้าเคารพและให้เกียรตินางมาโดยตลอด แต่ว่านางปฏิบัติต่อข้าเช่นไร? เป็นพี่น้องเพียงในนาม ดูเหมือนพี่น้องที่รักกันมาก แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่านางต้องการข่มข้ามาโดยตลอด "สีหน้าของหวงไท่โฮ่วดูซีดเผือด นางที่มองดูกุ้ยไท่เฟยมาโดยตลอด ราวกับไม่เชื่อว่าคำพูดเหล่านี้จะ

กุ้ยไท่เฟย ยึดมั่นตามแนวคิดนี้มาโดยตลอด แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็วครู่ต่อมา เมื่อนางกลับมา ในดวงตาก็มีประกายของความโหดร้ายเล็กน้อยข่าวที่มู่หรงเจี๋ยใกล้จะเสียชีวิตก็แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว และถึงแม้ว่าอ๋องอันต้องการปิดข่าวนี้ แต่ก็ไม่อาจปิดบังได้เพราะว่ากุ้ยไท่เฟยไม่ให้ความร่วมมือ หลังจากที่หมอหลวงบอกว่าหมดหนทางรักษาแล้ว นางจึงให้นักพรตมาร่ายคาถาอย่างเอิกเกริกเซียวท่ายังตรวจพบที่มาที่ไปของนักพรตผู้นั้น และได้สั่งให้คนไปแจ้งอ๋องอันให้ออกมาพบ เพราะภายใต้คำสั่งอันเข้มงวดของกุ้ยไท่เฟย เขาไม่อาจเหยียบย่างเข้าไปในจวนอ๋องได้เลยสักก้าวอ๋องอันออกจากจวนผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ และเซียวท่าก็รออยู่บนรถม้าตรงตรงปากซอยเขาขึ้นไปบนรถม้า แล้วดึงม่านลง เซียวท่าก็รีบกล่าว "ตรวจสอบแน่ชัดแล้วว่า เจ้าหมอดูลวงโลกนั่นมีชื่อว่าเถาเต๋อ เป็นนักพรตอาวุโสของอารามฝูเต๋อ เขาเริ่มติดต่อกับกุ้ยไท่เฟยก่อนที่ท่านอ๋องจะเป็นผู้ดูแลประเทศ พอฝ่าบาททรงประชวรหนัก กุ้ยไท่เฟยก็ได้ไปที่อารามฝูเต๋ออยู่สองสามครั้ง มีข่าวแพร่งพรายออกมาว่ากุ้ยไท่เฟยต้องให้เถาเต๋อร่ายคาถา เพื่อทำให้อาการประชวรของฝ่าบาทหนักขึ้น

เขาเริ่มจัดวางกำลังป้องกันและระดมกำลังทหารมาที่นี่มู่หรงจ้วงจ้วงเดินออกมา ปาดน้ำตาแล้วถามว่า “ระดมกำลังทหารมาที่นี่ มันจะไม่ดูมีพิรุธหรอกหรือ?”“อาการบาดเจ็บของอาเจี๋ย พวกเขาก็รู้เรื่องอยู่พอสมควรแล้ว ยอมให้พวกเขารู้แค่นี้ ดีกว่าให้พวกเขามั่นใจเรื่องอาเจี๋ยแล้วแพร่ข่าวออกไปทั่วหล้า” อ๋องอันมองไปข้างหน้า ตลอดมาเขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับงานบ้านงานเมืองเลย ทุกคนคิดว่าเขาไร้ประโยชน์ แต่ว่าจะต้องไม่มีใครสามารถเข้ามาแทรกแซงอำนาจการบริหารของตระกูลมู่หรงของเขาได้ ในร่างกายของเขา ยังมีสายพระโลหิตขององค์จักรพรรดิไหลเวียนอยู่มู่หรงจ้วงจ้วงถาม "เชิญหวงจู่มู่มาดีหรือไม่"อ๋องอันคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวอย่างช้า ๆ “ไม่ต้องช่วงนี้อย่าไปรบกวนท่านเลย และตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่านางอยู่ที่ไหนกันแน่ ในใจข้า…”อ๋องอันอยากจะบอกว่าในใจเขายังคงมีความหวังอยู่ และความหวังนั้นคือการฝังเข็มของจื่ออานที่แข่งกับเวลาในจวนแม่ทัพตอนนั้นเขามักจะรู้สึกว่า ที่จื่ออานทำแบบนั้นจะต้องรออะไรสักอย่างแน่แต่นี่เป็นเพียงการคาดเดาของเขา ถ้าจื่ออานไม่ได้รออะไร งั้นหลังจากนี้ก็ต้องทำให้เสี่ยวกูกูผิดหวังอีกแล้วมู่หรงจ้วงจ้