All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 1131 - Chapter 1140

แค่เชือกเส้นเดียวจะบินเองได้อย่างไร? หรือว่ามันคือเชือกผีสิง?จื่ออันแสดงทักษะนี้โดยตั้งใจ อยู่ที่นี่นางไม่มีทั้งผู้คุ้มครองและเส้นสาย ดังนั้นจึงทำได้เพียงพึ่งพาเชือกบ่วงบาศในการสร้างความลึกลับน่าเกรงขาม เพื่อที่พวกเขาจะได้รู้สึกว่านางไม่ใช่ผู้ที่จะต่อกรได้ง่าย ๆผู้คนมักจะหวาดกลัวในสิ่งที่พวกเขาไม่รู้รวมถึงมีทัศนคติที่ยำเกรงเนื่องมาจากความกลัว“พระชายา นี่มัน... สมบัติศักดิ์สิทธิ์อะไรกัน?” หัวหน้าหมู่บ้านผู้รอบรู้อดไม่ได้ที่จะถามจื่ออันด้วยความหวาดกลัวจื่ออันกล่าวว่า “ใต้เท้า หมอเหวินอี้ได้มอบสมบัติชิ้นนี้ให้กับไท่หวงไท่โฮ่วแห่งต้าโจว จากนั้นไท่หวงไท่โฮ่วก็ส่งมอบต่อให้ข้า แม้ว่าหน้าตาของมันออกจะดูน่าเกลียด ทว่ามันก็ทำมาจากหญ้าเทพเจ้าเทียนซาน มีความแข็งแกร่งอันน่าทึ่งชนิดที่ไม่สามารถทำลายได้ ทุกคนคงเคยได้ยินคุณสมบัติเกี่ยวกับหญ้าเทพเจ้าเทียนซานมาบ้าง มันเจริญเติบโตในธารน้ำแข็งหิมะเหนือเทือกเขาเทียนซาน สั่งสมรัศมีแห่งฟ้าดิน ดูดซับแก่นแท้จากการอาบแสงจันทร์ หลังจากถักทอเป็นเชือกบ่วงบาศ แล้วยังถูกเก็บรักษาไว้ในวัดฮู่กั๋วเป็นเวลาถึงสามปี กระทั่งกลายเป็นสมบัติที่มีจิตวิญญาณ หลังจากได้

หลังจากรอมานานเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็เห็นองค์หญิงอันกลับมาพร้อมล่อ ซึ่งแบกสัมภาระมากมายที่ดูเหมือนยารักษาโรคไว้บนหลังเมื่อซูมู่เห็นนาง ก็รีบผุดลุกขึ้นทำความเคารพทันที “ถวายบังคมองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ”องค์หญิงอันกำลังตกอยู่ในห้วงความคิด แต่เมื่อได้ยินเสียงของเขา นางก็สะดุ้งโหยงแล้วเงยหน้าขึ้นมอง “ซูมู่ ท่านไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านมู่ไจ้หรอกหรือ?”“ขออนุญาตองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ!” ซูมู่เกือบหลั่งน้ำตา ภาพที่เขาเห็นระหว่างทางทำให้วิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง เนื่องจากเขาช่วยอะไรไม่ได้มากนัก ดังนั้นจึงหวังว่าองค์หญิงจะสามารถช่วยประชาชนได้“เข้าไปพูดคุยกันข้างในก่อนเถิด” องค์หญิงกล่าว“ไม่พ่ะย่ะค่ะ” ซูมู่ก้าวถอยหลังสองก้าว เมื่อนึกถึงคำพูดของจื่ออัน ตอนนี้เขาก็เชื่อสุดใจแล้ว แม้จะรู้ว่าตนไม่มีทางติดเชื้อโรค แต่ก็ควรอยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัยจะดีกว่า เขารีบล้วงหน้ากากที่จื่ออันประดิษฐ์ออกมาจากแขนเสื้อแล้วสวมมันอย่างรวดเร็ว “องค์หญิง มาคุยกันที่นี่เถิด พระชายาขอให้องค์หญิงนำใบสั่งยาฉบับนี้ไปถวายให้องค์จักรพรรดิ และขอให้ฝ่าบาทประกาศรายชื่อยาเหล่านี้ให้หมอจากกรมฮุ่ยหมินและประชาชน ไม่ว่าพวกเข

หลังจากตรวจชีพจรแล้ว จื่ออันก็กล่าวว่า “รอสักครู่ ข้าขอกลับไปเอาของบางอย่างก่อน”นางกลับไปหยิบหูฟังของแพทย์ และอุปกรณ์วัดอุณหภูมิดูเหมือนว่าเขาจะมีไข้ต่ำ แต่การสัมผัสอาจไม่แม่นยำนัก นางจึงกลับเอาอุปกรณ์วัดอุณหภูมิมาตรวจดู“พระชายา นี่คืออะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ซูมู่เห็นนางหยิบบางอย่างออกมา และเขาก็ไม่เขินอายที่จะสอบถาม“หนีบสิ่งนี้ไว้ที่รักแร้ของท่าน หากข้าบอกให้เอาออก ท่านก็ต้องเอาออก” จื่ออันอธิบาย“พ่ะย่ะค่ะ!” ซูมู่ทำตามอย่างเขินอาย เขาหนีบเครื่องวัดอุณหภูมิไว้ใต้วงแขนหลังจากหันกลับมา จื่ออันก็ใช้หูฟังเพื่อฟังหลอดลมและปอดของซูมู่ ขณะที่เขาไอเล็กน้อยเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เครื่องมือสมัยใหม่ตรวจอาการของเขา ดังนั้นจึงทำได้เพียงสังเกตจากอาการไม่มีเสียงผิดปกติในปอด แต่มีเสียงที่หลอดลมซึ่งแสดงถึงอาการอักเสบหลังจากเอาอุปกรณ์วัดอุณหภูมิออกมา ปรากฏว่าอุณหภูมิร่างกายของเขาสูงสามสิบเจ็ดองศาเซลเซียสซึ่งแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายมีไข้ต่ำดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกคลื่นไส้อาเจียน และอาการเหล่านี้คืออาการเริ่มแรกของกาฬโรค“ท่านรู้สึกไม่สบายและอยากอาเจียนหรือไม่?” จื่ออันถาม“

จื่ออันกล่าวต่อ “แต่เป็นความจริงที่ข้าไม่ได้มีความคิดสูงส่งเช่นท่าน ในตอนที่ข้ายังไม่ได้รับความโปรดปรานจากจวนเสนาบดีอย่างที่ท่านรู้ เมื่อถูกรังแก ก็ต้องมีบาดแผลเป็นธรรมดา และเมื่อป่วยก็ไม่มีใครใยดีตามหมอมารักษา วันหนึ่งข้าบังเอิญเจอผู้มีทักษะทางการแพทย์ และเขาก็เต็มใจที่จะสอนข้า ดังนั้นข้าจึงเรียนรู้เอาไว้ แต่เมื่อเริ่มเรียนแพทย์ครั้งแรก ข้าไม่คิดว่าในอนาคตจะสามารถรักษาโรคเพื่อช่วยชีวิตผู้คนได้ เพราะข้าคิดถึงแต่ตนเองเท่านั้น แต่ไม่นานข้าก็เห็นว่าท่านสามารถใช้ความรู้ทางการแพทย์ช่วยเหลือประชาชนได้ และมันคือภารกิจของท่าน ข้าเชื่อว่าในชีวิตนี้ ผู้คนมักมีสิ่งที่ต้องทำและความรับผิดชอบเป็นของตนเอง ดังนั้นในฐานะนักเรียนแพทย์ การรักษาโรค และช่วยชีวิตคนอื่น ๆ จึงเป็นหน้าที่ของเรา”โหรวเหยาตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนกล่าวว่า “ความจริงแล้วข้าฝันมาตลอดว่าอยากเปิดโรงหมอเล็ก ๆ แต่ข้ารู้ดีครอบครัวคงไม่สนับสนุน หญิงสาวจากครอบครัวชนชั้นสูงออกไปเที่ยวเตร่อยู่ข้างนอก มันขัดต่อประเพณีและศีลธรรม”สิ้นคำ นางก็ยิ้มด้วยความขมขื่น “อย่างไรก็ตาม หากพวกเราสามารถออกไปจากที่นี่ได้จริง ๆ ข้าก็อยากจะทำตามความป

แม้จะเป็นเพียงการพูดคุยทั่วไป แต่จื่ออันจริงจังกับเรื่องนี้ไม่น้อยอุตสาหกรรมยารักษาโรคในเป่ยโม่ยังด้อยพัฒนานัก และการแพทย์ก็ล้าหลังมากเช่นกัน หลายพื้นที่ในเป่ยโม่ยังคงนับถือหมอผี ซึ่งชาวบ้านบางคนเชื่อว่าหากเจ็บป่วยจะต้องไปหาหมอผีเพื่อทำพิธีปัดเป่าวิญญาณร้าย ถึงกระนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่คงไม่ยอมขอความช่วยเหลือเรื่องยารักษาโรคจากเป่ยโม่ง่าย ๆ เป็นแน่แม้ว่านางจะไม่เคยพบหน้าเขา แต่จื่ออันก็สามารถสรุปได้จากการตัดสินใจต่าง ๆ ของเขาว่าจะต้องเป็นจักรพรรดิที่มีความทะเยอทะยานเพียงอย่างเดียว ทว่าไม่มีความรักประชาชนแม้แต่น้อยจักรพรรดิเช่นนี้ไม่อาจเสียหน้าได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตกอยู่ในตำแหน่งด้อยกว่า แล้วเขาจะขอความช่วยเหลือจากต้าโจวได้อย่างไร? ก่อนหน้านี้ที่เดินทางไปยังต้าโจวเพื่อตามหาองค์ชายอันหรานมีความกดดันอย่างมาก เนื่องจากก่อนที่จะเริ่มสงคราม เขาต้องคลายความโกรธแค้นของประชาชนเสียก่อนแต่เป็นไปไม่ได้ที่ต้าโจวจะยื่นมาเข้ามาช่วยเหลือก่อน นับประสาอะไรกับเหล่าไท่จวินหากต้องการจัดการกับโรคระบาดอย่างจริงจัง พรรคจู่เหอจะต้องเอาชนะพรรคจู่จ้านให้ได้จื่ออันพลันคิดถึงองค์ชายเจ็ดและอดสงสัยไ